Zesde deel in de roman fleuve van Erik Vlaminck en alweer stelt hij niet teleur.

Stanny van Stokken is een man die het hard te verduren krijgt tijdens zijn leven. In één zinsnede weet Vlaminck zijn tragiek weer te geven: '... uw tanden, mijnheer Van Stokkem, en uw adem...' Laat dat nu één van de redenen zijn waarom deze auteur gestaag tot één van mijn favorieten uitgroeit. Zowat de hele Vlaamse volksaard kan je hiermee uitleggen. Ontwijkend, niet to the point, maar voor de goede verstaander kraakhelder. Het moet voor Nederlanders een absurde ervaring zijn om te lezen dat Vlamingen dit als normaal beschouwen. Want een niet zo goede verstaander als Stanny laat deze uitspraak zijn hele leven door zijn hoofd malen en kan zich er maar niet over zetten. Tragikomedie van de bovenste plank.

We krijgen ook nog een oervlaams liefdesverhaal, waarin geen van beiden duidelijk zijn gevoelens durft uiten en hele stukken tekst ontbreken. Gelukkig is nog oom Leon, wie je van dat laatste allerminst kan betichten. Wat een fantastisch personage, een ware heerser vanuit het ziekenhuisbed!

Uitgelezen in één dag, als enige minpunt het kleine aantal pagina's.

3.5*

Prachtig.
Zou dit ene woord volstaan om dit werk te beschrijven? Natuurlijk niet.

Ik kan me aansluiten bij de bovenstaande meningen dat het qua schrijfstijl geen grootste indruk nalaat, maar verdorie: wat een verhaal. Epos is een meer passend woord. Het gebruik van begrijpelijke, eender eenvoudige taal lijkt me in deze dan ook een pluspunt. Vergeet immers niet dat ook dit toedraagt tot de Middeleeuwse sfeer die dit boek als het ware uitademt.

Ik schrijf het al bij eerdere boeken: ik ben een liefhebber van verhalen. Schrijfstijl is daaraan ondergeschikt. Pilaren vd Aarde bleef de hele leestijd boeiend, nooit echt spannend maar altijd interessant. Bovendien is de gehanteerde stijl nog steeds degelijk. Het is geen karamellenversje.
Een werk van 1000+ pagina's die dit brengt, heeft absoluut zijn plaats in mijn boekentoplijst.

5*

Zeer vermakelijke bundel brieven als spiegel voor de huidige maatschappij. Van in de grond verdwijnende urinoirs aan de Belgische kust tot niet gebouwde verbindingen in Antwerpen, Dikke Freddy verduidelijkt altijd met plezier zijn inzichten aan de bevoegde instanties. Of deze er wat mee aankunnen, is maar zeer de vraag. Wat wel duidelijk wordt, is de apathie die we opgebouwd hebben voor overheidsuitgaven (een 12m brede brug voor overstekend wild zal me echt wel bijblijven) en armoedebestrijding.

Erik Vlaminck doet het alweer meesterlijk. Hij kruipt in de huid van een man, duidelijk aan lager wal geraakt, maar toch voldoende geïnformeerd om zijn mening prachtig en krachtig te verwoorden. Een evenwichtsoefening die zeker niet makkelijk is, maar de auteur kwijt zich andermaal formidabel van de taak.

Ideaal boek voor mensen die overigens geen grote brokken tekst na elkaar kunnen/willen verwerken. Elke brief is één tot anderhalve pagina en kan dus perfect snel gelezen worden.

4*