Hmmm, niet echt een verhaaltje dat de tand des tijds heeft doorstaan. Vond het vooral erg matig geschreven, of misschien wel matig vertaald en bij vlagen nogal belachelijk en kinderachtig. Erotiek, sterfelijkheid en verdorvenheid zijn de thema's van dit verhaal, maar het komt allemaal heel erg oubollig over, vooral ook door het feit dat Bataille telkens weer de provocatie opzoekt. Nee, niet onder de indruk hiervan, maar ach, erg vervelend was het ook weer niet.

Ik gebruik het boek 1001 books you must read before you die wel eens om inspiratie uit op te doen en Absalom, Absalom! is een boek dat ik door dit naslagwerk ben gaan lezen. Ik had van tevoren al gehoord dat dit een vrij complex werk was, dus ik was een klein beetje bang, maar deze roman is alle moeite meer dan waard.

Er is een Nederlandse vertaling door Bartho Kriek, maar ik las de Engelstalige versie. In mijn videorecensie zeg ik trouwens heel fout dat dit boek uit 1932 komt, maar dat moet natuurlijk 1936 zijn. Dat had ik even verkeerd in mijn hoofd en geen tijd en zin meer om dat te veranderen.

De roman verhaalt over de opkomst en teloorgang van Thomas Sutpen. Sutpen arriveert op een dag met slaven en een architecht in Jefferson, Mississippi en bouwt een groot landhuis en een grote plantage. Hij trouwt, wordt steeds meer geaccepteerd door het stadje, maar raakt uiteindelijk alles kwijt, inclusief zijn goede naam.

Vond het zowel wat betreft schrijfstijl, compositie en thematiek een erg indrukwekkend boek. Dit is echt een boek om te slowreaden en waarbij het waardevol is om na ieder hoofdstuk even opnieuw de balans op te maken. Het verhaal wordt namelijk door verschillende personen, in flarden verteld en ieder hoofdstuk krijg je stukje bij beetje een beter beeld van Sutpens levensverhaal.

In mijn videorecensie heb ik het verder nog over de interpretatie en thematiek van het boek. Tijdens het maken van die video merkte ik door over het boek te praten pas eigenlijk hoeveel indruk het boek op me had gemaakt. Ik vind een stemverhoging dan ook wel op zijn plek.

Videorecensie

De titel doet misschien een belletje rinkelen vanwege het gelijknamige, heerlijke lied van David Bowie. Bowie schreef het nummer voor de film Absolute Beginners dat gebaseerd is op het boek. Ik kwam de roman op het spoor dankzij 1001 Books You Must Read Before You Die, dat vol parels staat die ik uit mezelf niet zo snel op zou pakken (of waar ik zonder dat boek nog nooit van gehoord zou hebben). Een fijne ontdekking weer.

Er is enorm veel goed aan het boek. We volgen een negentienjarige jongen die op zichzelf woont en de eindjes aan elkaar probeert te knopen als fotograaf. Het speelt zich allemaal af in de jaren vijftig in Londen en gaandeweg krijgen we een steeds beter beeld van die stad uit die periode en van de spanningen die in de stad heersen. Bovenal echter is het een heerlijke beschrijving van de jeugdige bravoure van het hoofdpersonage.

Colin MacInnes - Absolute Beginners (1959) - Boek Uitroepteken - boekuitroepteken.nl

Dit was het boek dat ik een paar weken geleden op mijn nachtkastje had neergelegd, maar ik merkte al snel dat die manier van lezen - iedere dag een paar pagina's - niet helemaal werkt voor dit boek. Ik vergat telkens weer wie wie nou was (er worden heel wat verschillende personages en mogelijke verdachten voor de moord geïntroduceerd) en hoe deze personen onderling gerelateerd waren. Ik besloot dan ook gisteren toen ik een paar uurtjes over had even een slag te maken in dit boek, een goed idee, want nu snapte ik er opeens iets van.

Ik vond het hoge soapy gehalte heel vermakelijk. Ik heb heel weinig detectives gelezen en dit is mijn eerste Christie, maar al die intrige en achterklap was stiekem wel waar ik een beetje op gehoopt had. Ook het moordmysterie is slim bedacht en de ontknoping was ik nooit zelf opgekomen (ook al komt dat ook wel een beetje omdat het ontzettend vergezocht was). Dit was een prima eerste kennismaking met Christie en precies wat ik ervan verwacht en gehoopt had; een slim bedacht mysterie dat weinig verheffend, maar wel erg vermakelijk is. 3*

Ik duik zelden het oeuvre van een schrijver in, ik lees liever zo veel mogelijk verschillende boeken van verschillende schrijvers, maar dit was toch alweer mijn vierde Pynchon die ik las. En wat voor één. Het boek telt ruim 1200 pagina’s en als je een beetje bekend bent met het werk van Pynchon, weet je op voorhand dat dit een ingewikkeld boek gaat worden.

Er passeren tientallen personages de revue (volgens de Wikipagina zijn het er zelfs meer dan honderd!) die allemaal op een bepaald moment significant zijn voor het geheel. Het verhaal gaat sowieso echt alle kanten op. We betreden niet normaal veel zijpaden, maar als er al te spreken valt van een plot, dan draait het in Against the Day om de nabestaanden van een vermoorde anarchist en hoe zij de dood van hun vader proberen te wreken. De periode waarin het ‘verhaal’ zich afspeelt loopt van 1893 tot aan vlak na de Eerste Wereldoorlog.

Lees verder

Al het Blauw zag ik vaak genoemd worden in lijstjes met ‘beste boeken van 2021’. Ook was de roman genomineerd voor de Boekenbon Literatuurprijs 2021, die uiteindelijk gewonnen zou worden door het fantastische Op Weg naar de Hartz. Nu moet ik tot mijn grote schaamte toegeven dat ik hier al heel lang een ander boek van Peter Terrin in de kast heb staan (Post Mortem), maar op de een of andere manier ben ik daar nooit aan begonnen. Door alle lovende berichten toch erg benieuwd geworden naar Al het Blauw. Wie weet volgt die eerdere roman dan vanzelf.

Simon is nog een tiener wanneer hij op een dag stopt met zijn studie. Heel veel tijd dus om met zijn vriend Marc in hun stamcafé te hangen. Simon krijgt een affaire met de veel oudere barvrouw Carla en Simon begint zich zorgen te maken dat de mensen om hem heen van dit geheim weten. Als zijn vrienden wat door hebben, dan is het slechts een kwestie van tijd voor John het te weten komt. Hij is de man van Carla, eigenaar van het café en het gerucht doet de ronde dat hij nogal losse handjes heeft.

Al het Blauw kent om te beginnen een prettige opbouw. In korte paragrafen volgen we de verschillende hoofdrolspelers in het verhaal en maakt Terrin ons deelgenoot van hun innerlijk leven. We springen van het ene naar het andere personage en het is leuk om te lezen hoe verschillende personen dezelfde gebeurtenissen heel anders waarnemen en interpreteren. Dat alles is geschreven in een heel fijne, naturel stijl. Terrin schrijft mooie zinnen zonder poespas die heel prettig leesbaar zijn. Wat dat betreft is dit echt de perfecte roman om in een sessie te lezen. Door de taal en het hoppen van karakter naar karakter vloeit het boek perfect.

Lees verder

Kort geleden werd de shortlist voor de Libris Literatuur Prijs 2022 bekendgemaakt. Meestal heb ik toch in ieder geval wel twee of drie van die shortlisters al gelezen, maar dit jaar waren alle genomineerden mij nog onbekend. Ik zal ze de komende weken allemaal lezen en bespreken. Aleksandra van Lisa Weeda is één van de genomineerde romans en het boek waar ik het meest benieuwd naar was. Natuurlijk ook vanwege de oorlog nu in Oekraïne, en ook omdat ik de afgelopen jaren een aantal heel goede films (Donbass, Atlantis) heb gezien over de Donbas-regio dat al flink wat jaren oorlogsgebied is.

Aleksandra is Weeda’s oma en ze heeft Weeda de opdracht gegeven af te reizen naar Loegansk om daar het graf van Weeda’s oom Kolja te bezoeken. Bij de grens wordt ze aangehouden, maar ze vlucht en belandt in een paleis waar ze Aleksandra’s vader Nikolaj tegenkomt. In het paleis, waar de doden op zoek zijn naar rust, dwaalt Weeda rond en leert ze de geschiedenis van haar Don-Kozakken familie kennen.

Lees verder

Een heel erg hoog gemiddelde op Goodreads dus ik had al zin in de adrenalinerush, maar die kwam dus helemaal niet. Best wel een saaie thriller die netjes het standaard recept volgt, maar mij op geen enkele manier wist te prikkelen. Oké de onthulling van de moordenaar was wel leuk, maar verder had dit boek weinig te bieden.

Ik houd heel erg van spannende boeken, en ik begin aan iedere thriller vol goede moed, maar het komt maar heel erg zelden voor dat ik er echt van weet te genieten. Vind ze vaak erg voorspelbaar of juist vergezocht en vaak erg slecht geschreven. Waarom moeten al die thrillerschrijvers ieder jaar een boek uitkakken, vraag ik me dan af. Kunnen ze niet met wat beters op de proppen komen als ze wat rustiger aan zouden doen?

Ik las ergens dat dit een van zijn minst troosteloze boeken is, maar ik werd er toch behoorlijk neerslachtig van moet ik zeggen. Maar het is wel echt een schitterend boek. Je zou de onderkoelde toon van het boek als afstandelijk kunnen ervaren, maar bij mij zorgde het juist voor grote emotionele impact. Ik raakte al snel verknocht aan hoofdpersonage John Grady en was, ook als ik niet aan het lezen was, de afgelopen dagen veel bezig met het wel en wee van de jongen.

Alles wordt zo ontzettend mooi beschreven, ik vond bijvoorbeeld de vriendschap tussen John Grady en Rawlins echt ontroerend mooi. Ze spreken nauwelijks met elkaar, maar ondertussen wordt er zoveel gezegd, echt genieten (ik hoopte tegen het einde vurig dat ze elkaar weer zouden zien en dat laatste weerzien stelde absoluut niet teleur). Ook de beschrijvingen van de reizen ter paard door de natuur zijn wonderschoon en sfeervol.

Verder zijn er zoveel indrukwekkende scenes (de executie van Blevins (en de nasleep daarvan), het weerzien van John Grady en Rawlins als ze uit de gevangenis komen, het gesprek tussen John Grady en de oma van Alejandra, het gesprek tussen John Grady en de rechter, het terugstelen van de paarden en zo kan ik nog wel even doorgaan), ja, dit is er eentje die nog wel even blijft nazinderen bij me.

Dit lijkt me trouwens wel echt het soort boek dat je met zo min mogelijk voorkennis moet gaan lezen, ik wist op voorhand niets over het verhaal en kon het verhaal daarom lekker ondergaan en was steeds weer verrast door de wegen die McCarthy in sloeg.

Ben enorm benieuwd geworden naar de rest van McCarthy's werk. Hopelijk lukt het dit jaar nog om één of twee boeken van hem te lezen.

Een stukje dat ik echt zo mooi vond dat ik het wel honderd keer heb gelezen:

In het begin was ik bang dat het tussen mij en dit boek een slecht huwelijk zou worden. Ik vond de stijl nogal interessantdoenerig en de karakters nogal nietszeggend. Maar toch, ergens halverwege, naarmate de personages meer omlijning kregen, merkte ik dat het me allemaal toch wel begon te boeien. Cyro de Anjos beschrijft heel goed de kleine veranderingen die zowel in Belmiro zelf als tussen Belmiro en zijn omgeving plaatsvinden. Ook wel een paar keer moeten gniffelen om de vrienden van Belmiro die stuk voor stuk interessante karakters zijn. Ik had het niet verwacht, maar uiteindelijk valt mijn oordeel ondanks de moeizame eerste helft toch nog positief uit.

Het was eventjes rustig hier. Overstap van de ene naar de andere baan en alle beslommeringen die daarbij komen kijken zorgden voor een kleine leesdip, maar nu ik eenmaal weet waar ik aan toe ben heb ik er weer zin in! Enkele weken geleden zag ik The Lost Daughter op Netflix. Dat is dus even een geweldig indringende film met een (zoals altijd) fenomenale Olivia Colman. Keek wat mij betreft als een thriller, maar is eigenlijk gewoon een bijzonder meeslepend drama over een vrouw die tijdens een werkvakantie geconfronteerd wordt met de keuzes die ze in haar leven gemaakt heeft. Ik vond het geweldig dat auteur Elena Ferrante en regisseur Gyllenhaal een vrouw neerzetten die afwijkt van het standaard plaatje wat we bij vrouwen hebben. Het is vaak ongemakkelijk, schuurt en zet je als kijker aan het denken over de rol die we vrouwen toebedelen.

De film herinnerde me eraan dat ik gewoon een boek thuis heb liggen van Ferrante. Ook in De Geniale Vriendin staan vrouwen centraal. Of meisjes eigenlijk, die in de jaren ’50 van de vorige eeuw in de meedogenloze, armoedige wijken van Napels opgroeien en die temidden van al het geweld en conservatieve ideeën hun plek proberen te vinden. Elena is slim, krijgt de mogelijkheden om naar school te gaan en zich voor te bereiden op een mooie toekomst. Haar vriendin Lila is eigenlijk op heel veel vlakken beter dan Elena, maar mag niet naar school en helpt haar vader die schoenmaker is.

Lees verder

Jon Fosse stond al best lang op mijn lijst ‘auteurs waar ik echt eens wat van moet lezen’. Het laatste boek uit zijn septologie stond op de shortlist voor de International Booker Prize en dat was een mooie aanleiding om nu toch eens echt wat van hem te gaan lezen. Ik begin natuurlijk bij het begin, dus ik heb me de afgelopen week ondergedompeld in het eerste boek uit de reeks. Het was alleszins een heel fijne eerste kennismaking met het werk van Fosse. Ik las de Nederlandse vertaling door Marianne Molenaar.

Het meest opvallende aan dit eerste boek uit de reeks is dat er geen punt te bekennen is in de ruim 350 pagina’s die De Andere Naam telt. Nu ben ik inmiddels wel gewend aan dit soort kunstgrepen, en verdere stilistische acrobatiek laat Fosse achterwege, dus deze roman is ondanks het gebrek aan punten verrassend leesbaar. We zitten twee dagen in het hoofd van kunstschilder Asle, en het weglaten van de punten heeft natuurlijk als functie dat de tekst net zo zal gaan vloeien als Asles dagelijkse gedachten en mijmeringen.

Lees verder

Ok, dit is een nogal uit de kluiten gewassen stuk geworden, dus ik post maar een gedeelte, zie onderaan de link naar het hele stuk.

#120 Clare Nina Norelli – Angelo Badalamenti’s Soundtrack from Twin Peaks (1990)

Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik al sinds 2008 compleet geobsedeerd ben door de tv-serie Twin Peaks (maar mijn obsessie voor alles wat met David Lynch te maken heeft is zelfs al wat ouder). Sinds 2008 kijk ik de serie minstens één keer per jaar, lees en luister ik alles wat los en vast zit over deze serie en bezit ik inmiddels bijna alle soundtracks op vinyl, die ook erg regelmatig de revue passeren.

Ik leef dus zo’n beetje voor deze serie, en nu in 2022 zowel Julee Cruise (zangeres van de liedjes op de soundtrack) als Angelo Badalamenti (de componist van alle muziek voor de eerste twee seizoenen en de componist van een deel van het derde seizoen) overleden, leek het me wel gepast om eens te duiken in het ontstaan van de soundtrack. Ik dacht dat ik eigenlijk al alles wist over Twin Peaks, maar zelfs ik leerde nog heel wat door dit boekje uit de 33 1/3 reeks.

[...]

Genoeg geleerd dus weer dankzij dit boekje, maar als je de serie niet (goed) kent, heb je er helemaal niks aan. Norelli haalt heel vaak heel specifieke momenten uit de serie naar voren en hoe enkele noten een bepaald beeld proberen te bekrachtigen. Nu ken ik de serie zo goed dat ik precies voor me zie en hoor wat Norelli bedoelt, zodat ik begrijp wat ze probeert te zeggen, maar als je niet zo bekend bent met Twin Peaks moet het vast overkomen als een betekenisloze woordenbrij.

Ik ben door het boek niet per se anders naar de soundtrack of de serie gaan kijken (van alle kunst die ooit gemaakt is, vind ik Twin Peaks nog steeds het allermooist, daar zal nog weinig verandering in kunnen brengen), maar door te lezen hoe de soundtrack is ontstaan heb ik wel nog meer waardering gekregen voor de werkwijze van Lynch en Badalamenti. Ik wist niet dat het mogelijk was om nog meer idolaat te raken van David Lynch en Angelo Badalamenti, maar het is gebeurd.

Nu alle mensen die een rol speelden bij de totstandkoming van Twin Peaks één voor één overlijden is het me steeds duidelijker dat dat hele team echt iets volkomen unieks heeft neergezet en dat ik die drie seizoenen en die film moet koesteren (hoe geniaal is het eigenlijk al dat er in 2017 een derde seizoen kwam en dat dat ook nog eens briljant was!), want dit is waarschijnlijk waar het bij zal blijven. Zoiets geniaals zal er waarschijnlijk nooit meer gemaakt worden, en dat is prima, want ik kan mijn hele leven teren op deze ene serie en de bijbehorende soundtracks.

33 1/3: Angelo Badalamenti's Soundtrack from Twin Peaks

Ik heb echt een uitstekend boek gekozen om de laatste week van mijn vakantie mee te spenderen. Het was echt een heel erg fijn boek om grote stukken achter elkaar te lezen. De wisselingen van perspectief en de grote gebeurtenissen hielden er flink de vaart in en na een paar uur lezen was ik zonder er erg in te hebben zo weer honderd pagina's verder.

Maar Tolstoj is op zijn allerbest in het beschrijven van intermenselijk contact; de manier waarop mensen op elkaar reageren, hoe ze de (non-verbale) communicatie van de ander interpreteren en het detail dat Tolstoj in deze beschrijvingen legt vond ik erg indrukwekkend. Sowieso het inkijkje dat we krijgen in de psyche van zoveel verschillende karakters, met al hun onhebbelijkheden maar ook weer op zo'n manier gebracht dat je van al die karakters wel gaat houden, ja, daar moet je wel een groot schrijver en een groot mens voor zijn.

Nog indrukwekkender is hoe het lijkt alsof Tolstoj dit alles met speels gemak neerpent. Dat zal ook wel te maken hebben met mijn vertaling die ik ontzettend fijn vond, maar toch, ik heb me meerdere keren verbaasd over hoe vloeiend deze dikke roman leest. Zonder enige probleem springen we van het ene naar het andere personage (en er zijn zelfs enkele zinnen vanuit het perspectief van de hond Laska te lezen haha), van het heden naar het nabije verleden en op grootse wijze worden grote, maar ook ingewikkelde, tegenstrijdige gevoelens en gedachten heel erg invoelbaar gemaakt.

Er zijn een aantal memorabele scenes (ik noem de dag in het veld van Levin, het weerzien tussen Anna en haar zoontje, de jachtpartijen), maar de beschrijving van de depressies van Anna maakte op mij het meeste indruk. Die waren voor mij echt enorm herkenbaar, inclusief alle irritante, onredelijke trekjes die bij zo'n depressie horen. Ik heb een depressie denk ik nog niet eerder zo ontzettend overtuigend beschreven gezien.

Toch waren er voor mij wel meerdere delen waarbij mijn aandacht verslapte. Vooral de intellectuele discussies tussen de mannen, maar ook het uitstapje naar Italië en de verkiezing vond ik eigenlijk best wel saai. Ik snap rationeel gezien wel waarom deze stukken erin zitten, en ik zie ook de aantrekkingskracht voor deze delen wel in, maar ze voegden voor mij gewoon niet zoveel toe.

Er zitten stukken in Anna Karenina die ik 4,5 sterren zou geven, er zitten stukken in die ik 2,5 sterren zou geven en er zijn heel veel stukken die ik ergens daartussenin zou beoordelen. Voor mij overheerst echter wel het gevoel dat ik een bijzonder boek heb gelezen dat zo rijk is dat denk ik iedereen er wel iets uit zou kunnen halen. Zeker wel een dikke 4 sterren voor dit boek.

Bizar goede roman dit. In de leessoundtrack bespreek ik het boek aan de hand van drie jazzalbums.

Het was even geleden dat een roman me dusdanig prikkelde dat ik zin had om er een leessoundtrack bij te schrijven. Het boek speelt zich af in New York, begin zestiger jaren en een jazzdrummer en een jazzzangeres behoren tot de hoofdpersonages. Ik heb de bijna 500 pagina’s van Another Country verslonden terwijl ik naar jazz luisterde. Er is zoveel jazz dat het makkelijk is om verdwaald te raken. Ik heb daarom een groot luisterproject waarin ik alle grote jazzalbums vanaf 1950 wil horen. Inmiddels zit ik in 1958, maar voor deze roman week ik even af van de chronologische volgorde. Ik besloot me volledig onder te dompelen in de jazz uit het jaar waarin Another Country uitkwam: 1962 dus.

James Baldwin - Another Country (1962) Soundtrack - Boek Uitroepteken - boekuitroepteken.nl

Deze Deense science-fiction roman door Olga Ravn wekte een tijd geleden al mijn interesse, toen de Engelse vertaling op nominatielijst voor de International Booker Prize stond. Ik ging er vanuit dat ik die Engelse vertaling op een moment zou gaan lezen, maar toen kreeg ik van uitgeverij Das Mag opeens bericht dat er een Nederlandse vertaling uit zou komen. Omdat ik een e-bookabonnement van deze uitgeverij heb (aanradertje), kreeg ik de roman begin deze week in mijn mailbox. De vertaling is van de hand van Michal van Zelm.

Op een ruimteschip dat zich ver van de aarde bevindt, wordt onderzoek gedaan naar het arbeidsproces. Alle medewerkers zijn ondervraagd en aan de hand van een heleboel getuigenverklaringen krijg je als lezer een beeld van het leven aan boord. De medewerkers bestaan uit mensen en uit mensachtigen. Die laatste zijn robots die gemaakt zijn uit biologisch materiaal. Er is een geheimzinnige ruimte vol mysterieuze voorwerpen waar werknemers veel over vertellen, het verschil tussen de mensen en mensachtigen speelt een grote rol (hoewel die scheidslijn steeds dunner lijkt te worden) en de dromen, verlangens en de oplopende spanningen op het schip komen aan bod.

Lees verder

Apeirogon vertelt het verhaal van Bassam en Rami. De een een Palestijn, de ander een Israëliër. Een Palestijn met een grote interesse voor de holocaust, een Israëlier die pleit voor een einde van de Israëlische bezetting. Beide verliezen hun dochter door het conflict, vinden elkaar en maken het tot hun doel om hun verhaal en het verhaal van hun dochters te vertellen. In 1001 hoofdstukjes leren we van alles over het conflict en over het gedeelde verdriet van de mannen, maar ook over vogels, koorddansers, Einstein, wiskunde, er komt van alles voorbij.

Zowel qua compositie als qua inhoud vond ik dit een indrukwekkend boek. De fragmentarische opzet past uitstekend bij wat McCann volgens mij voor ogen heeft. Hij wil enerzijds de complexiteit laten zien van het probleem, anderzijds lijkt hij, door steeds weer terug te keren tot de verhalen van Bassam en Rami, te willen laten zien dat wanneer je de wil hebt om de pijn van de ander te begrijpen en wanneer je de ander niet als vijand, maar ook als slachtoffer van hetzelfde conflict ziet, je een heel eind kan komen.

In het boek komen verschillende muziekalbums en -stukken voor dus het was niet moeilijk om muziek te kiezen voor de leessoundtrack. Door te duiken in de genoemde muziek heb ik zelfs het boek beter leren begrijpen. Ook weer een videobespreking waarin ik nog wat dieper inga op het boek.

Videorecensie
Leessoundtrack

De Atlas van Overal staat op de shortlist voor de Libris Literatuurprijs 2022 en is de derde roman van Deniz Kuypers. In deze roman staat de Turkse vader van de verteller (die ook Deniz Kuypers heet en die ik hier Deniz noem) centraal en wordt telkens weer duidelijk hoe broos het menselijk geheugen is. Toch weten sommige van die (onjuiste) herinneringen je hele wezen te beïnvloeden, merkt ook Deniz, en hij probeert het echte, juiste verleden van zijn vader te achterhalen.

Deniz’ vader kan nogal gewelddadige, tirannieke trekjes hebben en leefde zich toen Deniz nog kind was regelmatig uit op zijn vrouw en kinderen. Dat is dan ook hoe Deniz zijn vader altijd gekend heeft. Hij heeft al jaren geen contact meer met zijn vader, die in Nederland woont terwijl hij in de Verenigde Staten een gezin gesticht heeft. Deniz vindt bij zichzelf dezelfde rusteloosheid als bij zijn vader en merkt ook hoe hij soms op dezelfde manier worstelt als zijn vader met het hebben van een gezin. Hij besluit de geschiedenis van zijn vader te onderzoeken en op te schrijven om er zo achter te komen hoe zijn vader de vader is geworden die Deniz kent en om de andere versies die zijn vader is geweest te leren kennen.

Lees verder

Erg goeie thriller die naast de enorme spanning tegelijkertijd bol staat van de maatschappijkritiek. Ieder karakter is door allerlei omstandigheden ontzettend ver van zichzelf verwijderd geraakt en blijkt zo in staat tot de meest vreselijke handelingen. Ik vond iedereen even verschrikkelijk (oké, een paar personages zijn net een tikkeltje vreselijker dan anderen), maar toch was ik tegelijkertijd begaan met het lot van (vooral) de vrouwen en wilde ik maar door blijven lezen. Vooral het gedeelte waarin steeds meer mensen op onderzoek uitgaan en erachter komen hoe de vork in de steel zit vond ik enorm spannend (wel vraag ik me ontzettend af waarom de rechercheur die Yayoi verdenkt en zelf op onderzoek uitgaat opeens uit beeld verdwijnt. Daarnaast vond ik hoe alle hoofdkarakters langzaam vervallen en verworden tot de slechtste versie van zichzelf echt heel goed. Het is allemaal nogal bruut, expliciet, smerig en naar, maar het voelde nergens als een vorm van effectbejag, maar veel eerder als onderdeel van de kritiek op de Japanse samenleving. Dikke 4* voor dit boek, maar wie weet verhoog ik na verloop van tijd nog wel.

Interessant boek. Mooie beschrijving van een bijzondere vriendschap en ook wordt goed de onrust in Groot-Brittannië vandaag de dag beschreven. Ik had af en toe wel het idee dat Smith net iets te veel wil, er worden veel onderwerpen aangesneden, het verhaal speelt zich af verschillende periodes en het boek kreeg daardoor voor mij een wat vluchtig karakter. Maar wel veel plezier aan beleefd, het is af en toe erg grappig ("He's not gay, he's European.") en ik vond Smiths zinnen erg mooi.

Wat een enorm ellendig boek. Het gekke is dat ik tijdens het lezen genoeg aanmerkingen had op het boek, maar die verdwenen nadat ik het uit had steeds meer naar de achtergrond. De roman zinderde flink na en uiteindelijk ben ik toch wel enorm overtuigd van de vertelkwaliteiten van Rijneveld.

Ik schreef weer een leessoundtrack en maakte een videorecensie.

De eerste en enige keer dat ik deze roman las, zat ik nog op de middelbare school. Het heeft sindsdien altijd in mijn top10 aller tijden gestaan. Ik was wel benieuwd wat ik er nu, 15 jaar later, van zou kunnen maken.

Ik vind het nog steeds een heel erg goed boek. De grappige verhalen die Frits bij zijn vrienden vertelt, de manier waarop hij zuchtend en steunend het leven ondergaat (vooral het aftellen van de uren/minuten vond ik echt heel fijn), zijn dove vader die mij regelmatig hardop deed lachen, de eenzaamheid en verveling die het boek ademt, ik snap direct waarom ik dit boek toen zo leuk vond en nu, zoveel jaren later, komen die elementen nog steeds heel sterk over.

Voor mij zijn de hoogtepunten de feestavond en de kater waarmee Frits de volgende dag wakker wordt. Het deed mij meteen denken aan al die avonden met vrienden toen ik nog studeerde. Het boek is ruim zeventig jaar geleden geschreven, maar je hoeft geen enkele moeite te doen om de sfeer en de gebeurtenissen van toen naar het heden te vertalen.

Toch heb ik wel een aanmerking, en ik kan me herinneren dat ik daar bij de eerste keer lezen ook al over viel. De dromen. Ik vond ze ronduit saai. Ik weet niet wat het is, maar ik kan de beschrijving van dromen nooit waarderen, ook in films niet. Persoonlijk ergernisje zullen we maar zeggen. Ook hier heb ik geen idee wat ze toevoegen en wat ik er als lezer mee moet.

Ik vond die droombeschrijvingen wel dermate storend dat ik me even ga bezinnen over de plek van De Avonden in mijn top10. Maar die 4,5* blijven sowieso staan. Eigenlijk vind ik het wel opvallend hoe weinig er in al die jaren is veranderd aan mijn leeservaring. Voor 2021 misschien nog een paar herlezingen op de planning zetten, want deze is me heel goed bevallen.