Kerguelen of Desolation Islands wordt de archipel van 300 eilanden in de Indische Oceaan genoemd. Het is Frans grondgebied; er wonen dan ook voornamelijk Franse wetenschappers. De naamgever is de ontdekker Yves de Kerguelen ( het jaar 1772). Jean Paul Kauffmann was een journalist en werd in de jaren 80 gegijzeld in Libanon. Zijn landgenoot Michel Seurat, die ook gevangen was genomen, overleefde het niet. Na drie jaar was daar de bevrijding. Kauffmann heeft moeite om weer normaal te gaan leven en zoekt voortaan eenzame plekken en schrijft daarover. Na op Kerguelen te zijn aangekomen reist hij met 3 metgezellen naar een ander deel van het eiland, waar het drietal onderzoeken doet. Het is vooral de natuur die Kauffmann fascineert. Regelmatig citeert hij uit het Bijbelboek Genesis omdat het landschap hem aan de oertijd doet denken. Hij denkt en overpeinst het doen en laten van kapitein Kerguelen, Captain Cook, de gebroeders Bossiére, Aubert de la Rue en anderen die eerder over de eilanden hebben geschreven. Sommigen probeerden een bestaan op te bouwen, maar het mislukte aldoor. Op het hoofdeiland leven dieren zoals konijnen, katten, rendieren en moeflons, die door de Europeanen zijn achtergelaten. Een prachtig geschreven boek, alleen wordt er met geen woord over zijn ontvoering gerept, ook niet in de andere boeken die Kauffmann schreef. Er werd nog een boek In het Nederlands vertaald, de Donkere Kamer van Longwood, over zijn verblijf op St.Helena en natuurlijk gaat dit boek ook over Napoleon. Kauffmann is tenslotte een Fransman.

Dit is een boek voor trage lezers, af en toe een hoofdstuk tot je nemen, tussen de bedrijven door. Uitgebreid neemt Hakan Nesser de tijd om Valdemar Roos en Anna te introduceren. Valdemar is een saaie piet, heeft een saaie baan en is verstrikt in een liefdeloos huwelijk. Toch komen er donkerder lagen aan de oppervlakte, wanneer hij de loterij wint en daardoor financieel onafhankelijk wordt. Saai is het verhaal allerminst. Soms zelfs ontroerend wanneer Anne As tears go by (van the Rolling Stones) voor Valdemar zingt. De tranen biggellen over zijn wangen. De liefdesrelatie (nee, geen seks) tussen hen gaat nog bladzijden lang door, maar de ervaren thrillerlezer weet dat het mis zal gaan en dat gaat het ook.
In deel 2, halverwege het boek, schuifelen Barbarossi en Backman het verhaal binnen. Ook hiervoor neemt Nesser de tijd. Het duurt verscheidene bladzijden voordat de politie echt in de gaten krijgt wat er op Lograna is gebeurd. Als lezer kun je dit als flauw of saai ervaren, maar zo gaat het in de meeste mensenlevens nu eenmaal. Niet aan te bevelen voor hen die van snelle, spannende boeken houden.

Leif G W Persson is nogal uitleggerig en daardoor heeft dit boek 504 blz. Het had wel iets minder gekund denk je al gauw. Als lezer beland je in het brein van Bäckström. Naar buiten toe komt hij redelijk over, maar hij heeft lelijke gedachten over collega’s en ondergeschikten, minacht vrouwen die hij alleen als lustobject ziet. De man is irritant maar soms ook wel grappig. Als hoofdinspecteur van een moordbrigade stelt hij niet veel voor, het enige wat hij veel doet is declareren. Halverwege het boek was ik deze cynische heer meer dan zat. Dat ik het boek uitlas had te maken met Linda, wilde weten wie de dader was en hoe en waarom.

Leuke, vlotte schrijfstijl. Nogal humoristisch, echter niet mijn smaak. Ze fietst nogal oppervlakkig door de Verenigde Staten en een stukje Canada. Voor de echte liefhebber van dit soort fietsboeken.

In zijn boek Vluchtwegen (Prive domein)schrijft Graham Greene dat hij dit boek louter voor zijn plezier schreef. Toen hij aan het boek begon had hij geen idee hoe hij het boek zou laten eindigen. Ik vond het een kostelijk boek om te lezen, las het in Engels en Nederlands. Behalve Henry Pulling en zijn tante Augusta is daar de bediende Wordsworth, die Henry tot diens ergernis consequent Pullen blijft noemen. Heel ongebruikelijk voor Greene, er zit veel verborgen humor in dit boek, hoewel het boek volgens de schrijver in feite de ouderdom en de dood tot onderwerp heeft.