menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van LimeLou. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Sae - Oh Jung-hee (1996) 4,0

Alternatieve titel: Vogel, 12 april 2018, 10:46 uur

Wat 'Vogel' een boek maakt dat helemaal in mijn straatje past, is de kwetsbaarheid en weemoedigheid dat het boek oproept. Dit ook in combinatie met het mooie symbolisme en de pijnlijke realiteit, die zich samenvloeien tot één hartverscheurend verhaal. Vogel doet me denken aan de Japanse film 'Nobody Knows', aangezien die film ook een stijlelement van onderkoeld realisme gebruikt voor iets schrijnends als jeugdig leed.

Schrijfster Oh Jung-hee doet wat veel Aziaten geweldig doen (naar mijn ervaring) met tragische verhaallijnen in games, films en meer: het creëren van een sublieme poëtische sfeer, die ik zou beschreven als een soort pijnlijk magisch-realisme, waarin verlies, eenzaamheid, isolatie en gebrek aan medeleven vanuit de buitenwereld onoverkomelijke obstakels zijn voor het bereiken van erkenning en geluk.
Dit lijden wordt echter niet neergezet als een romantische of opzichtige psychologische krachttoer, maar wordt ingetogen gebracht, alsof de levens van U-mi en U-il zo klein zijn als de vogeltjes in dit geweldige boek.

Een klein boek is Vogel, nauwelijks een roman eigenlijk, maar het zijn meestal de kleinste verhalen (bijvoorbeeld 'Of Mice and Men') die het hardst binnenkomen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Pride and Prejudice - Jane Austen (1813) 3,5

Alternatieve titel: Trots en Vooroordeel, 11 april 2018, 23:14 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

Jane Eyre - Charlotte Brontë (1847) 3,5

9 april 2018, 22:08 uur

‘Jane Eyre’ is een onvervalst romantisch werk. Het was een goede keuze om dit werk van Charlotte Brontë te lezen net nadat ik ‘De klokkenluider van de Notre-Dame van Victor Hugo’ gelezen heb, zodat ik een duidelijk referentiekader heb. Beide boeken zijn namelijk bekende voorbeelden van de 19e-eeuwse romantiek. Zowel Jane Eyre als ‘De klokkenluider’ bevatten duur en rijk taalgebruik, wat helaas vaak uitmondt tot aanstellerig en archaïsch leesvoer. Ja, ik weet het, ik ben een zeurkous, maar bij beide boeken wordt er wel erg veel inlevingsvermogen gevraagd voor onder andere het gedateerde taalgebruik van vele (romantische) schrijvers destijds. Het is, met name in het meer introspectieve Jane Eyre, veel ploeteren door deftig klinkende alinea’s, waarvan de inhoud meestal opgesomt kon worden in één zin.

Wat ‘De klokkenluider’ ook, mijns inziens, een stuk beter maakt dan Jane Eyre, is hoe de romantiek, als kunststijl, in woorden wordt vormgegeven. De donkere kerktorens en steunberen vormen een consistent macaber schouwspel. De thema’s die aangesneden worden, blijven aangesneden worden, tot en met het einde. In Jane Eyre mis ik deze duidelijke lijn een beetje, want wist Brontë wel wat voor boek ze wilde schrijven? Gotische horror? Een bildungsroman? Een zedenroman? Brontë maakt van Jane Eyre een amalgaam van dit alles. En dat was toen, toegeven, erg knap van haar. Maar, naar mijn mening, vaak ook rommelig.

Toen ik erachter kwam dat het ‘gedrocht’ dat het landhuis deelde met Jane Fairfax’ (eerste) vrouw was, was ik tamelijk teleurgesteld. Brontë heeft mij verbaasd en geïntrigeerd met dit mysterie toen Jane voor de eerste keer in contact kwam met Bertha, om vervolgens, na een spannende opbouw, het mysterie eigenlijk heel flauw te verklappen. Het zou mij veel meer hebben verontrust, als de identiteit van Jane’s gestoorde medebewoonster nooit was verklapt.

Toch ben ik onder de indruk van hoe zinderend Brontë de liefde dan weer weet te beschrijven. Jane laat zelfbeschouwing opvolgen door zelfbeschouwing. De teruggetrokken jongedame wordt zo een sympathiek beeld, maar ook een heel preuts en kuis beeld, gegund. Jane’s introspectie is meestal interessant te volgen, eveneens de gelijkenissen en metaforen die ze voortbrengt gedurende haar overpeinzingen. Brontë weet ook, aan de hand van Jane’s observaties, op een prachtige manier de natuur en het landschap van Engeland tot leven te laten komen.

Symbolisme is aanwezig in Jane Eyre, soms in een wat overdreven en opzichtige manier (het geblakerde landhuis in Jane’s droom is, na een bepaalde tijd, ook daadwerkelijk afgebrand? Origineel!), maar vaak ook ontroerend. Zo vormt Jane een soort ‘tussenfiguur’ temidden van twee compleet verschillende vormen van christen-zijn: het haast fanatiek toegewijde en compromisloze geloof van Eliza Reed en St. John Rivers (plicht en tucht) en het liefdevolle en eenvoudige geloof van Edward Fairfax Rochester, een geloof aangewakkerd door zijn liefde voor Jane.

Jane Eyre is een bijzonder boek, dat, ondanks dat het net iets te veel probeerde te zijn, nu nog steeds slaagt in het leveren van een sterk verhaal met mooie, uitgesponnen beschrijvingen. De personages hebben iets zeikerigs en theatraals over zich en de (vaak iets té) lang uitgesponnen beschrijvingen raken me soms wel en soms weer niet. Desondanks ontbrak het Charlotte Brontë zeker niet aan verbeeldingskracht en durf en heeft haar ambitie een goed boek voortgebracht!

» details   » naar bericht  » reageer