Na een teleurstellend tweede en derde deel is dit vierde deel een uitstekende afsluiter van de reeks (de twee Duitse boeken even buiten beschouwing gelaten). McFadyen weet eindelijk weer wat spanning terug te brengen en ook de backstory van de personages speelt een wat prominentere rol dan in deel II en III.

Dit boek is overigens verre van perfect. Zoals al genoemd door de users hierboven komen de 'flaws' nog steeds voor zoals het overmatige inzetten van seks in de stukken over het privéleven van de vrouwelijke karakters of de bijna verheiliging van de good guys in de boeken van McFadyen. Net als in de vorige delen is ook vrijwel iedereen die geïntroduceerd wordt weer: 'niet bijzonder knap, maar wel aantrekkelijk'.

Toch steekt het verhaal / plot beter in elkaar dan in de vorige twee delen en weet McFadyen mijn aandacht er van begin tot eind bij te houden. Daarmee is dit boek toch wel een prima thriller.

Eindoordeel:

1. Shadow Man 4,5*
2. Abandoned 4*
3. The Face of Death 3,5*
4. The Darker Side 3*

Prachtige roman waarbij ontkenning vs acceptatie een belangrijke rol speelt.

Ida keert vanuit Rome terug naar haar ouderlijk huis in Sicilië, en in dit geval alles behalve een 'thuis', waar ze haar moeder moet helpen het huis op orde te brengen. Uiteraard staat het opruimen van het huis symbool voor het verwerken van vroeger opgelopen trauma's en onverwerkte pijn, en wanneer ik een wat minder element moet aanwijzen dan is het ook dat het er allemaal wat dik op ligt (en daarmee wat voorspelbaar wordt). Gelukkig wordt het proces dat Ida doorloopt op schitterende wijze beschreven waarbij ik geregeld paragrafen meermaals las enkel vanwege het rijke taalgebruik.

Addio Fantasmi staat bol van de symboliek en metaforen waardoor Ida heel dichtbij de lezer staat maar ook van veraf te observeren valt. Als lezer werd ik dan ook constant gedwongen om me te identificeren met de gedachten, acties en uitspraken van de karakters om ze vervolgens koeltjes te analyseren en beoordelen (of moet ik zeggen 'veroordelen'). Dit maakte het een uitputtingsslag want Terranova vraagt nogal wat van de lezer. Tel daarbij op dat het verhaal zelf eigenlijk in de basis bijzonder clichématig is, en je weet gewoon niet meer waar je aan toe bent...... en is dat niet precies wat Ida ook moet doormaken? Haar verleden laat haar niet los, of is het juist zo dat ze haar verleden zo ver heeft losgelaten dat ze er nu niet meer mee in contact kan komen? Ze heeft niets aan haar moeder, of is haar moeder eigenlijk de enige persoon die écht weet wat ze meemaakt?

De twijfel is verlammend, liefde bestaat niet, familie is een noodzakelijk kwaad. Ida is verscheurd en ik met haar. Schitterend. Ruime 4*

Wait what??? Ik naderde het einde van het boek en was erg benieuwd hoe Aebi van plan was dit verhaal af te ronden in nog slechts een bladzijde of 20. Hmmm... nog maar 15 bladzijdes en we concentreren ons weer op het totaal oninteressante subplot, nou goed, de finale komt zo. Okay, nog 10 bladzijdes, nu gaat het krap worden. 5 bladzijdes te gaan en dit kan niet anders dan dat het afgeraffeld wordt.

Och Shaky toch, nu achteraf zou je willen dat het einde afgeraffeld werd want de werkelijkheid is nog veel erger. Middenin een paragraaf staat namelijk plots: WORDT VERVOLGD...

I kid you not. Zo eindigt dit boek. Midden in een alinea wordt er gewoon gestopt en moet je schijnbaar op deel II wachten.

Voel me behoorlijk in de maling genomen en deze tijd had ik dan liever in een ander boek gestoken. Het verhaal zelf stelt overigens niet zoveel voor. Het volgt een standaard stramien en is zeer voorspelbaar. Binding met de personages krijg je niet echt want het spring nogal van de hak op de tak en op een gegeven moment zijn er zoveel niet uitgewerkte, niet interessante, subplotjes dat het allemaal gewoon niet echt meer boeit wat er gebeurt in het hoofdplot.

Van de ene kant wil ik het volgende deel lezen omdat ik het gevoel heb dat ik dit anders helemaal voor niets begonnen ben, maar van de andere kant vind ik het de tijd niet echt waard en de middelvinger van de schrijfster om gewoon midden op een bladzijde te stoppen zonder enige waarschuwing vooraf, doet mij toch wel besluiten om het hier verder bij te laten.

4,5*, ik doe het gewoon. Wat een bijzonder fijne thriller is dit. Ik weet niet eens of ik er precies de vinger op kan leggen, maar eigenlijk wordt gewoon alles goed gedaan door Haak: een interessante 'premise', goed doordachte personages, spannende gebeurtenissen en het obligate liefdes-subplotje wordt tot een minimum beperkt. Ik had vrij snel een vermoeden wie de killer was, en toch wist het verhaal me tot het eind te boeien. Knap gedaan dit.

Wat is er nu lekkerder dan je verliezen in een thriller? Verstand op 0 en gewoon genieten. Heerlijk.

Winnaar: Best Collection of the Year, This Is Horror
Nominated: Best Collection of the Year, Bram Stoker Awards
Nominated: Best Collection of the Year, Shirley Jackson Awards

Nou, al die erkenning in combinatie met mijn voorliefde voor horror... en dan ook nog eens als verhalenbundel, waar ik dol op ben! Dat kan toch alleen maar goed uitpakken? Meh...

"Thirteen"
Geen al te interessant verhaal over schoolkinderen die een spelletje hebben bedacht wanneer ze naar de bioscoop gaan. Ze doen hun adem dicht en houden hun adem in wanneer de film griezelig is. Daar blijft het een beetje bij, echt een clue is er niet. Vooral beschrijvend, weinig boeiend.

"Brushdogs"
Stuk beter dan het eerste verhaal, dit gaat over een vader die een vreselijke gebeurtenis heeft meegemaakt met zijn zoon. hij probeert nu verder te gaan met zijn zoon, maar wanneer deze zich vreemd gedraagt besluit vader die afschuwelijke dag opnieuw te beleven. Het wordt duidelijk dat dit nieuwe wezen niet zijn zoon is. De uitwerking is niet top en ondanks de wat magere opbouw is de pay-off nog wel redelijk.

"Welcome to the Reptile House"
Het tweede langste verhaal uit deze bundel. Het begin is prima, met twee jongens die na sluitingstijd lijkenhuizen bezoeken om daar tatoeages te zetten op de lijken als oefening voor een mogelijke carrière als tattoo artist. We krijgen zelf op een gegeven moment een waarschuwing van de schrijver dat dit geen verhaal over necrofilie zal worden. Vanaf dan kakt het verhaal in, wordt er een lollig sausje over het geheel gegoten en gaat het als een nachtkaars uit.

"This Is Love"
Het beste verhaal tot nu toe. Geen (traditionele) horror, maar drama over vooroordelen met vreselijke consequenties. Opbouw naar de clue is matig, maar de uiteindelijke finale is meer dan aardig.

"The Spindly Man"
Een groepje mensen komt geregeld bij elkaar om boeken te bespreken. Vandaag staat een Stephen King boek op het programma. Een vreemdeling sluit zich aan bij deze bespreking. Het draait hier vooral om de impact die een boek op de lezer kan hebben. Wat is het boek, wat is realiteit, wat is de overlap en waar stopt die overlap? Goede uitgangspositie, prima meerdere lagen, maar niet spannend.

"The Black Sleeve of Destiny"
Een jongen haalt een trui, met een mouw wat langer dan de andere, bij een tweedehands kledingzaak. De trui heeft magische krachten en kan objecten laten verdwijnen . Verder gebeurt er niet echt wat en lijkt het opnieuw om achterliggende diepere ideeën te gaan. Sja.... Kan werken, maar dan moet het allemaal wel iets meer om het lijf hebben.

"The Spider Box"
Het kortste verhaal in de bundel. Ook dit verhaal moet het weer hebben van de interpretatie van de lezer. Er wordt een kort gegeven gepresenteerd, dan wat vage omstandigheden en minimale details: succes lezer. Dat kan uitstekend werken, maar jongens kom op zeg. Dit is een horror verhalenbundel. Mag het alsjeblieft ietsjes meer rechttoe-rechtaan horror zijn en niet enkel een vreemde poging tot kunstzinnige, hoogstaande drama-horror? Geweldig wanneer één of twee verhalen wat extra's van de lezers vragen, maar om dat nu elk verhaal toe te passen... dan begint het erop te lijken dat de auteur simpelweg niet genoeg te vertellen heeft. Beetje pretentieus is deze bundel wel. Op dit punt in het boek heb ik weinig zin meer om verder te gaan.

"Snow Monsters"
De spanning is ver te zoeken in deze variant op 'sell your sould to the devil'. Opnieuw sukkelt het allemaal wat voort, al klinkt het ook weer als een prima opzet naar een interessant verhaal. Helaas geen enkele pay-off, geen finale, vooral saai.

"Doc’s Story"
Jaaa, eindelijk een klassiek horror-onderwerp: weerwolven! Niet mijn favoriete topic, maar een verademing in deze bundel. Beetje braaf, beetje Young Adult-achtig, maar ik ben allang blij om een soort van horrorverhaal tegen te komen. Verhaal steekt prima in elkaar.

"The Dead Are Not"
Tweede verhaal op rij dat de moeite waard was. Waarom begraven we mensen, wat is nu eigenlijk het 'echte einde' van het leven? Levensvragen verpakt in een (soort van) griezelverhaal.

"Xebico"
Behoorlijke old-school vibes in dit verhaal. Doet denken aan de horrorfilms uit de 80's met hier en daar wat bovennatuurlijke hints, wat onverklaarbare gebeurtenissen en veel paniek. De personages komen echter niet uit de verf en ook hier speelt spanning eigenlijk geen rol.

"Second Chances"
Ook dit verhaal steekt weer goed in elkaar waarbij mentale problemen een belangrijke rol spelen. Helaas wordt het ook in dit verhaal weer niet spannend of creepy, maar door de goede opbouw en de sterke wijze van impliceren wordt het toch nog wel interessant.

"After the People Lights Have Gone Off"
Veruit het langste verhaal in deze bundel. Meer kwantiteit betekent lang niet altijd meer kwaliteit, maar in het geval van Stephen Graham Jones zou dat wel zomaar het geval kunnen zijn. De opbouw is veel beter, diepgaander, spannender, etc. Er komt wat binding met de personages. Het haunted house wordt goed beschreven. De angst van de bewoners in combinatie met de creepy tegengestelde gevoelens is sterk uitgevoerd. Prima verhaal.

"Uncle"
Aardig gegeven waarbij de man van een overleden vrouw nog steeds pakketjes via de post blijft ontvangen op naam van zijn vrouw. De pay-off / finale is echter te zwak om echt memorabel te zijn.

"Solve for X"
Prima afsluiter waarbij een vrouw opgesloten zit en haar ontvoerder haar op een vreemde manier martelt. Klinkt standaard? Klopt, maar in de uitwerking is het alles behalve voorspelbaar.


Overall heb ik dus behoorlijk gemengde gevoelens over deze verhalenbundel. Er zitten echt wel sterke verhalen tussen, maar ook veel te veel zwakke broeders. Ik vermoed dat het deels te maken heeft gehad met mijn verwachtingen. Dit is geen horrorbundel pur sang. Verwacht dan ook zeker geen gore, echte spanning, torture, monsters, etc., maar meer drama en veel gebruik van 'the power of implication / imagination' (maar dan net niet genoeg psychologisch drama om echte impact te maken). Een voldoende kan ik er wel aan kwijt.

De Allestafel, een heftige achtbaan waar we pas uit mogen stappen als Mark het zegt.

Mark Oldings is muziekrecensent, maar zijn ambitie is om wereldveranderende literatuur te schrijven. Hij woont samen met zijn vriendin Yvonne, maar die lijkt hem maar niet te willen begrijpen. Niemand kan hem begrijpen.

Heerma van Voss toont op indrukwekkende wijze hoe iemand met een verwrongen wereld- en zelfbeeld vast komt te zitten binnen zijn eigen waanzin. Niemand snapt het, Mark heeft gelijk en waarom kan niemand dit zien? Alle personen die uit zijn leven zijn verdwenen hebben dat gedaan omdat zij fout zitten, niet Mark. Mark weet namelijk pas echt hoe het werkt. Deze mate van superioriteit moet gewoon onderkent worden want dan, en alleen dan, wordt de wereld een stukje beter.

Mark vertoont een aantal klassieke symptomen van narcisme gecombineerd met enkele cluster A persoonlijkheidsstoornissen. Het probleem zit erin dat niemand dit herkent, wil herkennen of actie onderneemt. Zo zijn er bijvoorbeeld Greet, Maarten en vader die allen wel een zwakke poging tot actie proberen te ondernemen, maar meer op de goedbedoelde maar weinig effectieve manier van 'een vinger aan de pols blijven houden'. Mark kan hierdoor steeds verder wegglippen in zijn ziektebeeld en wordt enkel bevestigd in zijn bevindingen door een combinatie van de reactie van zijn naaste omgeving en zijn eigen a-typische gedachten.

Naar het einde toe ontspoort het boek een beetje en daar had het van mij óf op hetzelfde tempo en dezelfde intensiteit mogen doorgaan óf echt volledig uit de bocht moeten vliegen. Nu is er gekozen voor een licht overdreven einde waarbij Mark te ver gaat bij Yvonne, maar wel nog op een veilige manier waarbij de schrijver geen grens over hoeft te gaan en wij als lezer ook niet. Dit maakt net wat te weinig impact, zeker in vergelijking met de rest van dit verhaal.

Hoe dan ook; wat een prachtig debuut van een negentienjarige (!) schrijver. 4,5*

Mamet is in topvorm en levert met American Buffalo een rauw en hard drama. Drie mannen die duidelijk een zwaar leven hebben en vastzitten in de dagelijkse sleur, proberen het nog één keer te maken. Het is treurig want 'het maken' is voor de mannen het stelen van een munt die wellicht rond de negentig dollar of meer waard is: dit zegt genoeg over de rest van hun leven....

Wat Mamet opnieuw doet is raak schieten met elk woord. Er komen heel wat scheldwoorden voorbij, maar het is allemaal functioneel. Iedere vloek, iedere onnozele opmerking en iedere gemene sneer draagt bij aan het machteloze gevoel dat deze mannen moeten hebben gehad en helpt ons als lezers om bijna medelijden te krijgen voor deze stumpers. Ik zeg 'bijna', want echt likeable zijn Teach en Don niet. Bob is de enige die sympathie weet te creëren, maar het is een schrijnend geheel. Arme Bob wil koste wat kost zijn loyaliteit bewijzen aan Don, maar je kan je afvragen waarom want hun vriendschap lijkt niet erg diep te gaan en Bob wordt vooral gebruikt (misbruikt) door Don.

Zeer sterk schrijfwerk van Mamet waarbij de vele lagen en thema's dit een bijzonder goed verhaal maken.

Over de toneeluitvoeringen:

American Buffalo werd voor het eerst opgevoerd in 1975 met in de hoofdrol William H. Macy die nog niet was doorgebroken in Hollywood. In 1976 nam J.T. Walsh één van de hoofdrollen over, in 1977 Robert Duvall, in 1978 Jack Shepherd en in 1984 Al Pacino. Het toneelstuk werd opnieuw in productie gebracht in 2000 en William H. Macy keerde terug in de hoofdrol. In 2015 waren het John Goodman en Damian Lewis die de rollen van Don en Teach op zich namen. De nieuwste uitvoering van American Buffalo staat voor dit jaar, 2020, op het programma met Laurence Fishburne en Sam Rockwell.

Het moge duidelijk zijn: American Buffalo wordt enkel met topacteurs opgevoerd. Wat moet dat smullen zijn geweest om deze giganten de briljante teksten van Mamet te horen uitspreken.

Hmm.... mijn 5e Ammaniti en ik denk toch wel de zwakste tot nu toe. Dit heb ik allemaal al veel eerder, vaker en beter gelezen/gezien. Het verlaten landschap, het zien te overleven in een dystopia, de gebruikelijke metaforen en de ogenschijnlijk hulpeloze protagonisten. Nee, dit was helaas allemaal erg voorspelbaar en had niets nieuws te bieden in een reeds oververzadigd subgenre.

Voor mij zakt het nergens door een ondergrens, maar weet het in de verste verte ook niet te overtuigen. Een 5,5.

Interessant boek over de wijze waarop dieren denken en vooral over hoe wij mensen denken dat dieren denken.

Voor mij is de opbouw van het boek niet de prettigste. Er is weinig structuur en ieder hoofdstuk springt van het ene voorbeeld naar het volgende. Dat maakt het afwisselend en speels, maar zorgt er ook voor dat ik er de aandacht soms niet goed bij kon houden en dat ik het boek geregeld heb weggelegd na een korte leesbeurt.

Boeiende materie, maar de voorbeelden hadden wat dieper uitgewerkt mogen worden. 3*

Voordat ik dit boek tegenkwam had ik nog nooit van Poppy Z. Brite gehoord. Zodra ik ergens een boek zie staan of over een auteur hoor, is het eerste dat ik doe: Boekmeter checken. Zo ook bij deze auteur, en de gemiddelde cijfers die ik zag staan waren niet mis. Wat een hoge waarderingen allemaal. Vol goede moed begon ik dan ook aan deze verhalenbundel.

Helaas sloeg dat enthousiasme al snel om in verveling en zelfs irritatie. Wat een bijzonder vervelende schrijfstijl; veel woorden, maar echt veel wordt er niet gezegd. De thema's / onderwerpen spraken me ook totaal niet aan en de horror / griezel was ver te zoeken. Saai, onnodig gekunstelde zinnen en woordkeuze, verhalen zonder clue of gebeurtenissen, en weinig tot geen structuur in de opbouw van de bundel zelf. Nee, dit vond ik niet veel. Ik geef het niet meteen op met Brite, want deze verhalenbundel was los zand, maar wellicht dat de romans van hogere kwaliteit zijn. Ik hoop het in ieder geval.

Wat Hendrix sterk doet is het saamhorigheidsgevoel en de hechte Limburgse gemeenschappen in de kleine dorpjes in woorden vangen. Het verhaal zelf dobbert op een prettig tempo voort en het springen tussen het heden en het verleden is zorgvuldig uitgewerkt.

Toch pakt het boek me niet helemaal. Protagonist Marit is niet bepaald likeable en de overige personages missen diepgang. Ook eindigt het in een anticlimax met de hervonden liefde tussen Maarten en Marit terwijl ze een bladzijde of vijf daarvoor nog zo goed als uit elkaar zouden gaan, de geheelde band tussen moeder en dochter, het bijna ten onder gaan op dezelfde plek als waar haar broers ooit ten onder gingen. Dat is jammer, want dat doet afbreuk aan het zo fijn opgebouwde drama dat daar aan vooraf ging.

Ondanks de minpunten was dit wel een positieve kennismaking met het werk van Hendrix. 3,5*

“Even as a child she had lived her own small life within herself. At a very early period she had apprehended instinctively the dual life - that outward existence which conforms, the inward life which questions.”

Schitterend boek waarin Edna Pontillier het traditionele leven dat zij als vrouw geacht wordt te leven, helemaal zat is. Edna wil een volwaardig mens zijn, met gevoelens die er toe doen. Zelfs als dit betekent dat ze niet langer de slaafse huisvrouw is die haar man Léonce het liefst heeft.

Wanneer Edna de 'player' Robert Lebrun tegen het lijft loopt, zal haar leven nooit meer hetzelfde zijn. Ze wordt verliefd op deze jongere man en wil niets liever dan haar dagen samen met hem slijten. Ze komt onder zware psychologische druk te staan omdat ze haar kinderen ook niet zomaar op wil geven.

Deze constante interne strijd zorgt voor moeilijke, mogelijk onomkeerbare, keuzes. De sociale druk, de drang naar vrijheid en het smachten naar oprechte liefde zorgen ervoor dat Edna tot wanhoop wordt gedreven. Een wanhoop die er uiteindelijk voor zorgt dat zij geen realistische oplossing meer ziet en de afschuwelijke beslissing maakt om zelfmoord middels verdrinking te verkiezen..

Chopin schrijft werkelijk prachtig; mooi opgebouwde zinnen die soms wat vol staan, maar nooit overbodige woorden bevatten. Ze neemt ons mee naar eind negentiende eeuw en creëert bijzonder veel sympathie voor de vrijgevochten Edna die helaas vastzit als een 'victim in her time', maar er alles aan probeert te doen om de juiste keuzes te maken. Haar vooruitstrevende zienswijze en maatschappijkritische toon zorgden toentertijd begrijpelijk voor de nodige opgetrokken wenkbrauwen, maar net als Edna wist ook Chopin precies wat ze wilde en dat toont ze ons met dit boek.

4,5*