stem geplaatst

Deel 4 in deze D.I. Callanach serie is een onverwachte voltreffer voor mij. Waar ik enthousiast was na deel I viel deel 2 tegen en was deel 3 hooguit matig te noemen. Dit 4e deel is echter weer bijna op het niveau van het debuut. Dat kom eigenlijk vooral omdat er in dit deel eindelijk weer eens gefocust wordt op de seriemoordenaar die in Edinburgh rondloopt in plaats van op allerlei romantische subplotjes die weinig te zoeken hebben in thrillers.

In Perfect Silence zijn alle relationele aspecten gelukkig weer 'subplotjes' in plaats van het overkoepelende thema en ook al is het onderwerp van de door religie gedreven killer al honderden keren eerder gedaan, het wordt in ieder geval goed gebracht. Ook beviel het mij wel dat de échte dader niet gepakt wordt en daarmee dus geen standaard happy ending heeft.

Fijne thriller. Reden genoeg om deze serie te blijven lezen. 4*

stem geplaatst

stem geplaatst

Een mager zesje voor dit derde deel in de D.I. Callanach serie. Het begint allemaal wel erg formulematig te worden en spannend wordt het geen seconde.

Het gaat bijna alleen nog maar om alle onderlinge relaties tussen de verschillende personages en het verhaal over 'de perfecte moord' is warrig, slordig en ondergeschikt aan het romantische aspect van het boek.

Echt zonde. Onderhand 3 delen uit deze serie gelezen, ik ga het 4e deel ook echt wel een kans geven, maar het niveau zal snel weer moeten stijgen wil ik de serie afmaken.

Mijn kennismaking met Dangre smaakt naar meer. Het voor het eerst lezen van een boek van een bepaalde schrijver is als het openen van een onbekende deur in een oud huis. Je weet niet wat je gaat aantreffen, maar die geur van avontuur en geheimen lokt je naar binnen.

Het plot klinkt nogal als een cliché, het verhaal zelf is als een oud, versleten pad in het bos. Velen hebben het reeds bewandeld en soms is het moeilijk om het pad te onderscheiden van de rest van de natuur eromheen.

Nou Shaky, beetje flauw dit. Klopt. Sorry. Een van de dingen die van mij niet zo hoeven is overal een metafoor aan vastplakken. Tussenjaren staat er bol van. Het geeft het geheel iets heel overdrevens en bombastisch. Sowieso ligt het sentiment er in dikke lagen bovenop. Al moet ik eerlijk toegeven dat me dat ook wel weer aanspreekt. Het komt allemaal erg gemaakt gewichtig over en soms lekker overdreven naargeestig.

Voor mij is dat minpunt dus op de een of andere manier ook het pluspunt van het boek. Het taalgebruik hield me volledig bij de les. Ik was gefascineerd door wat Charles meemaakte en vooral door wat hij dacht en voelde. Wat betreft het plot viel er weinig voor mij te halen, dit is al zo vaak gedaan. Het is echt de manier waarop Dangre het verhaal brengt dat bij mij ervoor zorgt dat ik hier echt wel van genoten heb.

4*

Redelijke thriller die uit 3 delen bestaat:

Deel I 'De opbouw': dit is meteen het zwakste deel van het boek. Het duurt allemaal veel te lang en hangt aan elkaar van clichés. Het is saai, er zit geen enkele vaart in en ik vreesde echt dat ik 350 pagina's lang een veredeld doktersromannetje kreeg voorgeschoteld. Vooral de introductie van de personages is tenenkrommend: "hij is een prachtige man, nog nooit iemand gezien die zo knap is", "ze is een ongelooflijk mooie vrouw", "de tuinman is een woest aantrekkelijke man, met grote biceps en een gespierd lichaam", en zo gaat het maar door. Vreselijk.

Deel II 'De kern': ah, het wordt stukken beter. Er gebeurt eindelijk iets. Ja, okay; het is allemaal redelijk formulematig, maar het verhaal heeft echt wel een paar heel aardige momenten waarbij de 'twists' goed gebracht worden. Het enige jammere is dat het 'spannende' gedeelte wel heel erg kort is.

Deel III 'de afronding': yes, ook niet slecht. Beetje afgeraffeld, maar wel kloppend met de rest van het verhaal. Vaak in dit soort thrillers klopt het einde niet helemaal en komen gemaakte keuzes niet lekker uit de verf, maar dit doet McFadden prima. Het einde laat ook een duidelijke mogelijkheid open naar een 2e deel, zonder dat dit boek met een open einde blijft zitten. Ook prima gedaan dus.

Jammer dat er zoveel tijd verspild wordt met het vreselijke romantische, en uiteindelijk niets toevoegende, geneuzel in het eerste deel van deze roman. De daadwerkelijke clue en het einde waren sterk genoeg om langer bij stil te staan.