Een goed geschreven verhaal uit het begin van de jaren zestig, dus zonder mobiele telefonie en andere moderne zaken.
Het is voorstelbaar dat het waar gebeurd is.
Een advies voor wie het boek lezen wil; het is beter de achterkant en de hoofdstukbenaming NIET te lezen - het verklapt teveel.

Een goed geschreven verhaal, best wel geloofwaardig. Het geeft gelijk een beeld van het westen van Ierland in het begin van de jaren 50.

Een toevoeging aan de bovenstaande tekst: het drietal besluit op zoek te gaan naar die nalatenschap. (Anders was er weinig verhaal.)

Dit boek heb ik recent gelezen. Het verhaal schiet niet op, de auteur maakte daar geen haast mee. Maar dat hoeft ook niet; als het maar boeiend genoeg is.

Het verhaal zit goed in elkaar, en is geschreven in een tijd van schrijfmachines en zonder mobiele telefonie.

Goed geschreven, met kennis van de Ieren en de Ierse westkust, zo lijkt me.
Ook in dit verhaal van H. Th. de Booy speelt mist een rol.
Met 38 regels per pagina staat er heel wat tekst in dit boek van 144 pagina's.

Het is geloofwaardig geschreven.
Heel wat mannen komen in het verhaal voor; alsof er geen vrouwen bestaan.
Sigaren worden gerookt tijdens het werk, tegenwoordig ondenkbaar.
Er komt duidelijk geen mobiele telefonie in voor.
De schrijver had meer komma's en vraagtekens moeten gebruiken.
Het laatste hoofdstuk, hoofdstuk 14, lijkt niet zo waardevol. Daarin vertelt inspecteur Jean Vrijman
aan commissaris Huvet en de autoriteit hoe het allemaal in zijn werk is gegaan. Maar de lezer weet
dat al na de voorgaande hoofdstukken.

Af en toe is het taalgebruik oud.
De interpunctie had beter gekund.
Er staat niet zo veel tekst per bladzijde.
Spannend? Absoluut niet, hoewel, in hoofdstuk 15 ontstaat er voor Peter een onverwachte
gebeurtenis die voor hem gevaarlijk kan zijn.
Voor de doelgroep - jongens - zal het verhaal interessant genoeg zijn, lijkt me.
Het kan zijn dat de interesse van jongens veranderd is in 62 jaar, dat weet ik niet.
Het verhaal is boeiend geschreven, vind ik.

Vandaag heb ik het uitgelezen. Ik dacht wel dat het oud was, maar zó oud, uit 1914, dat wist ik niet. Het verhaal geeft een beeld van het leven in die tijd. Vermakelijk is het wel. Bijvoorbeeld de gebeurtenis die beschreven is op bladzijde 50. Citaat: Pietje had niet gezien dat Paljas in de handen klapte en de oorvijg dus niet 'heus' was. Hij zei nu tot Fransje dat hij goed moest opletten en als hij een klap kreeg, hard moest schreeuwen. Nu, dat slaagde ook uitmuntend, zodat Paljas tegen de muur vloog en zo'n mond opzette, dat al de buren de hoofden uit de ramen staken en zijn moeder geschrokken kwam aanlopen. Pietje vond het succes schitterend. Fransjes moeder niet.
Einde citaat.
Ontroerd raakte ik bij het lezen van de laatste bladzijdes over meester Ster.

Helemaal gelezen, en ik vind het opmerkelijk, zelfs onbegrijpelijk, dat Pim Pandoer de man op het dek aanviel. Deze man sprak zachtjes in een radio-zender. Natuurlijk was Pim Pandoer boos om wat hij hoorde zeggen, maar verder was er geen bewijs van criminele plannen.

Bij het lezen van bladzijde 99 kreeg ik een vermoeden wie de Mr X is. Mijn vermoeden bleek later onjuist, Mr X bleek toch niet de vrouw van de vuurtorenwachter te zijn. In een dunbevolkte oceaan zou dat best wel verrassend zijn.

Het verhaal speelt in een tijd met analoge films die ontwikkeld moesten worden om te kunnen bekijken.

Dit deel van de reeks vind ik niet beter dan het vorige (deel 15). Het verhaal is vrij eenvoudig, en gaat om wraak, en een roof, en een zoektocht naar de criminelen.

In een halve eeuw is er veel veranderd: mobiele telefonie!, Europees geld!, de grensovergangen (zoals in dit verhaal duidelijk blijkt). Wat op Schiphol gebeurde, in hoofdstuk 2, zou nu, een halve eeuw later, niet meer kunnen, lijkt me.

Een klein kluitje turf kan een levensgroot verschil maken - goed bedacht door schrijver Carel Beke !

Het verhaal is helaas niet zo spannend, vind ik.

En inderdaad, ik heb het nog een keer gelezen.
Dit deel van de serie lijkt me beter dan de vorige (deel 14). Er zit een grote snelheid in het verhaal. Al heel snel na het begin ontmoet Fer Mr. Munro, en vóór het derde hoofdstuk staan Bas en Fer al in Schotland.
Oh, die telefonie in de jaren zestig, ik citeer een zin: "Binnen een uur was Fer uit Arnhem terug, waar hij vanuit het postkantoor had opgebeld. (Op de Imbosch was nu eenmaal geen telefoon.)" Einde citaat.
Mijn complimenten voor de omslagtekening van Pim van Boxsel.
Een spannend en bijna geloofwaardig verhaal. Schrijver Carel Beke gebruikte heel wat uitroeptekens, viel me op. Het verhaal, dat goed in elkaar zit, heeft een sterk einde, vind ik.

Een tip voor wie het boek lezen wil: Het lijkt me beter de hoofdstukbenaming pas achteraf te lezen, en ook de boekbeschrijving hierboven -als het niet te laat is- niet te lezen; het verklapt teveel, vind ik.

Met 39 regels per bladzijde staat er heel wat tekst in dit boek.

Een goed geschreven, bijna tijdloos, verhaal. Mobiele telefonie bestond in die tijd duidelijk niet, dat valt wel op.

Er komen toevalligheden voor in het verhaal, maar dat kan natuurlijk best.

Nou, hier ben ik weer. Vandaag heb ik het boek uitgelezen.

Ook in dit deel van de reeks komen toevalligheden voor.
De achtervolging in een bepaalde toren - via de buitenkant! - is nogal onwaarschijnlijk.
Bij het lezen van bladzijde 53 kreeg ik al een vermoeden wie de zogenaamde Mr. Invisible is - een medeplichtige binnenshuis, dat geeft te denken.
In de jaren vijftig bestonden er nog geen beveiligingscamera's, verdachten moesten toen nog
door politiemensen ter plaatse gevolgd worden.
Waarom een van de bendeleden, de Indiër, door Pim Pandoer naar het vliegveld gebracht
moest worden, is mij niet duidelijk. Deze crimineel had gewoon per taxi kunnen gaan.

Of Pim Pandoer de aanslag op zijn leven overleefde, zal ik niet verklappen, en ook niet of mijn
eerder genoemde vermoeden juist is.

Onrealistisch, maar wel boeiend geschreven, vind ik. Enkele keren lijkt het verkeerd af te lopen, maar uiteraard wint Superman tóch.

Vreemd dat Wim en Roel zo snel besluiten mee te werken met Evert Druiselaar, terwijl ze hem nog in bedwang houden na zijn onverwachte aanval op henzelf en de papegaai.
Hoofdpersonen: de jongens Wim en Roel, de oom van Wim, dat is oud-zeeman kapitein Kasper Koning, zijn huishoudster juffrouw Flink, Egbert Druiselaar, die de erfgenaam is van zijn overleden broer, Eduard Rutgers, die de huisknecht was van de overledene, en zijn handlangers, de heren Storm en Hardebol, en een papegaai speelt ook een belangrijke rol.
En er zijn wat misdragingen, eerst in een hotel en later op de plek waar de wedloop heen leidt.
En aan het eind van het verhaal blijven er nog wel enkele onbeantwoorde vragen over, lijkt me.

De vele tekeningen in dit goed geschreven boek zijn door schrijver Jean Dulieu zelf getekend, en zijn volgens mij goed geslaagd.