Inmiddels zijn er weer een week of twee verstreken sinds ik The Broken Sword las en beginnen langzaam de details van het verhaal te vervagen. Toch is het een boek waar ik met veel plezier aan terug zal denken. The Broken Sword staat mede bekend als het fantasyboek dat in hetzelfde jaar verscheen als The Lord Of The Rings en er blijkbaar niet voor onder doet. Daar ben ik het niet echt mee eens. Tolkien had zijn universum een heel stuk beter uitgewerkt, maar de 'oubollige' manier van schrijven komt wel redelijk overeen. Eerlijk gezegd wil ik ze ook niet vergelijken, want het lijkt nauwelijks op elkaar. Je kan wel zeggen dat in beide elfen en trollen zitten, maar daar houdt het ook wel echt mee op.

Anderson gaat niet aan de haal met oude, Westerse mythologiën, maar middeleeuwse folklore. Heel veel mensen beseffen zich niet dat dit soort verhalen enkele eeuwen geleden niet eens als fantasy bestempeld zou worden. Het geloof in zulke wezens was onwrikbaar. Het wordt in een verhaal verwerkt waarin alles erg vlot verteld wordt. Erg prettig, want alleen het nodige komt aan bod. De beschrijvingen zijn niet te lang en zetten precies de juiste sfeer neer. Er zit een vaart in het verhaal die ervoor zorgt dat je het binnen een dag kan lezen, zonder het gevoel te hebben dat het te kort is. Anderson introduceert een hoop karakters, waarvan je er waarschijnlijk al enkele van kent. Bovendien in een wereld die iedereen zou moeten kunnen dromen.

Erg mooi is de integratie van de wereld van Elfen en trollen in die van de Vikingen. Het smelt prachtig samen en dat maakt het verhaal bijzonder tof. De actie en spanning laat misschien nog wel iets te wensen over. Een bijzonder verhaal, zonder meer. je moet wel geen problemen hebben met de ouderwetse schrijfstijl.

Het eerste deel van een serie is vaak het beste, en dat lijkt ook bij Bernhard Hennen het geval te zijn. Dit boek bevat een zeer omvangrijk verhaal, zonder dat je snel de draad verliest. Hennen (of de vertaler) weet je makkelijk bij het verhaal te houden. Het boek oogt in het begin nog wat standaard, vanwege de wat eenvoudige mens die bij de elitaire elfen verzeild raakt. Het levert wat clichés op, maar er blijkt toch een slimme opbouw achter te zitten. Het avontuur van Mandred, Farodin en Nuramon is erg veelzijdig en blijft daardoor interessant. Het brengt dit gezelschap naar verschillende hoeken van de wereld. Sommige lijnen houden plotseling op, om vele pagina's later ineens weer op te duiken. Voor ieder is er wat wils, er is voldoende actie, liefde, humor etc. Een aanrader!

Bij nader inzien toch een halfje van mijn score af. Vier sterren vind ik nog iets teveel eer voor deze serie. Wat begon de Elfen goed, maar uiteindelijk wordt het toch minder interessant en vraag ik me af of Hennen het verhaal wel in zijn hoofd had, terwijl hij dit schreef. Je merkt het pas na Elfenlicht, want waar de schrijver vaak de tijd en ruimte neemt om zaken uit te leggen, zet hij in dit boek vaak de vaart erin. Inmiddels kan ik je wel zeggen dat het tussendeel Elfenlied niet je twintig euro waard is, maar als je graag wilt weten hoe de derde trollenoorlog afloopt, is dit boek wel een aanrader.

Elfenkoningin is helemaal geen vervelend of saai deel. Ik ben er vrij vlot doorheen gegaan. Het is wel grappig om te concluderen dat de omschrijvingen niet geheel kloppen. Het verhaal van Emerelle en Falrach zijn het interessantst. Ook de trollenhertog Orgrim heeft goede verhaallijnen. Daar staat wel tegenover dat de gebeurtenissen in het Fjordland er eigenlijk niet toe doen en er zodoende met de haren erbij geslepen wordt. Zelfde geldt min of meer voor het verhaallijn met Adrien, maar ook die is leuk om te lezen. Elfenkoningin draait grotendeels om de verre reizen die gemaakt worden en de inzichten die de hoofdpersonen krijgen. Voor de actie hoef je het niet te lezen en wat het einde betreft, had Hennen er in mijn ogen meer uit kunnen halen. Het neemt niet weg dat hij hier een leuke serie geschreven heeft, maar beter dan Feist of Heitz is het niet.

Met het lezen van Elfenlicht heb ik de draad weer opgepakt van Bernhard Hennens Elfenserie. De vorige twee boeken heb ik ergens in 2010 gelezen en toen ik al aardig gevorderd was in dit deel, bleek ik dat ik met een herlezing bezig was. Niet erg verder, want eigenlijk was ik het verhaal grotendeels vergeten. Ik wist wel dat ik ergens een mening had opgeschreven en het valt me op dat ik destijds al vrij negatief was. Ik verdacht mezelf ervan dat ik Elfenlicht slechts voor een deel gelezen had, maar dat viel me gelukkig wel weer mee.

Opnieuw gelezen dus en eigenlijk met best veel plezier. Zo'n pil van 700 pagina's in ruim een week tijd gelezen te hebben, is voor ondergetekende vrij snel. De enige kritiek die is blijven staan, is dat ik deze episode nog steeds echt een ''tussendeel' vindt. Elfenlicht heeft geen grootste momenten, al is de ontknoping wel redelijk spannend, maar er gebeurt me eigenlijk iets te weinig. Je komt wel het een en ander te weten over enkele personages die tot dusver wat onderbelicht waren. Als je het eerste deel gelezen hebt, dan weet je eigenlijk wel hoe het verhaal afloopt. Blijft een gewaagde keuze van Hennen, maar aan de andere kant is dit wel fantasy met een hoog jongensboekengehalte, dus loopt het altijd wel goed af.

Hoe verder je komt, hoe vlotter het verhaal. Ik twijfelde wat tussen de 3,5 en de 4 sterren en dan rond ik meestal naar boven af. Zes jaar geleden had ik 3 sterren gegeven, maar dat vind ik inmiddels wel erg streng. Zonder de grote, epische momenten, maar met een interessante strijd tussen de elfen, trollen en de Tjured-kerk. Deze serie moet je niet lezen vanwege politiek gekonkel, maar vanwege de lichte chaos met alle personages waarvan de neuzen niet allemaal dezelfde kant opwijzen.

Raar boek. Eerlijk gezegd heb ik nog steeds geen idee wat ik er mee moet. Niet alleen is het een vreemde, dunne streep tussen de vier dikke pillen die samen de serie 'De Elfen' vormen, maar heeft het inhoudelijk bijzonder weinig te bieden. Het lijkt wel alsof Hennen een opdracht heeft gekregen om even snel tussendoor nog een werkje in elkaar te worstelen. Het wekt op mij in elk geval de indruk dat Elfenlied met veel haast gemaakt is. Inmiddels ben ik al een kleine 300 pagina's gevorderd in Elfenkoningin en had ik veel liever gezien dat de enige echt bruikbare info in Elfenlied in een extra hoofdstuk was verwerkt voor het slotdeel. Het verhaal is niet echt interessant, tenzij je wat meer over de Lutins te weten wilt komen. Slechts een fragment draagt bij aan het grote verhaal en om heel eerlijk te zijn, mis je niets als je dit boek links laat liggen. De gedichten die volgen, zijn niet mijn ding en heb ik grotendeels overgeslagen en de samenvatting aan het eind beschrijft precies wat ik al eerder gelezen heb. Niet bepaald boeiend dus. Bovendien vind je vast talloze samenvattingen op internet. Ganda vond ik toch al niet het interessantste personage en inmiddels had ik liever deze 20 euro anders besteedt.

Al tijdens het lezen van het bijzonder goede eerste deel, had ik al Elfenwinter aangeschaft. De Elfen behoort toch tot een van de beste fantasyboeken van de laatste jaren. Dat elfenwinter minder goed zou zijn, had ik al een beetje ingecalculeerd. Toch kan ik met gerust hart zeggen dat ook dit deel geslaagd is. De grote variatie van De Elfen is niet meegenomen, maar dat heeft er ook mee te maken dat het geen chronologisch vervolg is. Elfenwinter behandelt een episode van het eerste deel en dat betekent geen Farodin, geen Nuramon en ook geen Mandred. Hier krijgen we een beter beeld van Ollowain en Alfadas. Elfenwinter is een prima aanvulling, want de lezer leert enkele karakters beter kennen, maar belangrijker, ook vete tussen de trollen en de elfen. Elfenwinter is geen actieboek pur sang, zoals sommigen beweren. Er is gelukkig ook nog ruimte overgebleven voor romantiek, geschiedenis, politiek en magie. Deel drie ligt gelukkig al in huis!

Geen vervelend of slecht boek om te lezen, maar voor een epos dat zo vaak genoemd wordt als beste fantasy van het moment, vind ik het wel tegenvallen. In het begin was ik wel erg enthousiast. Ik houd wel van boeken waarin de wereld erg gelaagd en uitgediept is. Ergens las ik ook een vergelijking met Steven Erikson. Aanvankelijk leek het erop dat de deze wereld erg gedetailleerd was, maar personages die vrij ingewikkeld lijken en volkeren die in eerste instantie speciaal waren, blijken vrij doorsnee.

Het grote probleem van The Emperor's Blade is dat het stiekem erg voorspelbaar is en dat je van veel personen te makkelijk aanvoelt waar hun loyaliteit ligt. Als Staveley dan ook komt met wel erg toevallige ontmoetingen en last minute reddingen, heb ik toch wel erg de twijfels of ik nog tijd en energie moet investeren in de twee (erg dure) vervolgdelen. Dit boek is wel wat serieuzer dan een Raymond Feist, maar qua wendingen hebben ze wel veel van elkaar weg. Over het algemeen leest het prima weg hoor, maar echt speciaal is het niet.

Een stukje dat ik vijf jaar geleden schreef:

"Sommige hypes zijn terecht, sommige niet. Eragon is een hype die ik (na het lezen van het eerste boek) niet kan rechtvaardigen. Na vele jaren actief fantasy lezen, beschouw ik dit werk toch echt als een van de minste. Natuurlijk is het leuk wanneer een tiener een volwaardig boek schrijft, maar hier ontbreekt duidelijk de (lees)ervaring van de auteur. Het verhaal is op z’n zachtst gezegd nogal standaard. Een typisch goed tegen kwaad verhaal, met stoere ridders, mooie vrouwen, een kwade koning, de nodige vreemde wezens en andere clichés. Leuk voor als je net begonnen bent met het lezen van fantasy, want dan zul je een spannend verhaal voorgeschoteld krijgen. De doorgewinterde fan zal het vooral frustreren waarom wel Christopher Paolini en niet George Martin of Steven Erikson zoveel aandacht krijgen. De complimenten zijn in ieder geval voor de prettige schrijfstijl, maar daar blijft het bij."


Ik geloof dat George Martin niet meer over zijn populariteit te klagen heeft.

Ooit gekocht omdat ik wel zin had in een extra stukje science fiction. Ik hoopte duidelijk meer op verhalen, maar kreeg gortdroge opsommingen waanzin voorgeschoteld. Von Däniken presenteert zich in mijn ogen vooral als een oerwappie dat cherrypicking door de geschiedenisboeken is gegaan. Hij weet als geen ander dingen aan te wijzen en de wetenschap te schofferen door lukraak te roepen: dat kon men niet maken, dus aliens.

Wat ik eigenlijk nog wel het ergste vind, is dat hij regelmatig het beeld schetst van de simpele oermens die niks kon. Het continu onderschatten van onze verre voorouders is echt ongelooflijk naar, want niet alleen waren het experts in het gebied van het overleven in de wilde natuur, het waren mensen die ontzettend goed met hun handen konden werken (en nog bekwamer werden, zelfs voor de bloei der grote beschavingen). Von Däniken schetst dan weer het beeld van beschavingen die plots kwamen. Zonder duidelijke opgang. Hij claimt dat de piramiden in Egypte onmogelijk gebouwd konden worden in de tijd die geschiedenisboeken vermelden en noemt de betrokken farao's leugenaars, terwijl hogepriesters wel weer geloofwaardig zijn met betrekking tot hun stamboom. Verder: Sodom en Gomorra zijn door atoombommen verwoest. Het is echt tenenkrommend om dit te moeten lezen. De afbeelding op de kaft hierboven zou een ruimtereiziger moeten voorstellen, maar von Däniken heeft het originele beeld gewoon een kwartslag gedraaid (het figuur hoort op het altaar te liggen). En zo kan ik maar doorgaan. Von Däniken schoffeert iedereen en draait alles zo dat het in zijn fantasierijke plaatje past en slaat vanzelfsprekend de plank hard mis.

Een pagina is grappig, maar een compleet boek (en hij schreef er helaas veel meer) is ronduit pijnlijk.

Ik ga die vervolgdelen wel lezen, want het verhaal van Ophelia intrigeert me wel degelijk. Christelle Dabos schetst een interessante wereld. Het doet wat denken aan verschillende films van Miyazaki, maar dan wel met bikkelharde, rivaliserende adellijke huizen. Daar gaat Dabos wel heel ver. Misschien te ver, maar ergens werkt het wel verfrissend en vernieuwend. Dat gekonkel moet je wel liggen als je dit boek wilt lezen. High fantasy is het absoluut niet.

Na jaren weer eens een boek van Thea Beckman uit de kast gehaald. Niet alleen een welkome afwisseling op studieboeken en pittige SF, maar ook omdat ik dit soort boeken weinig gelezen heb toen ik er de juiste leeftijd voor had. Tegen het einde van de basisschool las ik veel liever boeken over de tweede wereldoorlog. Ook in dat genre vind je goede boeken, maar (achteraf gezien natuurlijk) ook veel pulp. Verder ben ik dit soort kinderboeken gaan verzamelen sinds mijn vrouw zwanger raakte.

Maar goed, Geef Me De Ruimte, dus. In de eerste plaats al een leuk boek, omdat het over de in Nederland nauwelijks belichte honderdjarige oorlog gaat. Geschiedenis begint hier blijkbaar vanaf de tachtigjarige oorlog. Thea Beckman hanteert een fijne schrijfstijl, waarbij geen woord overbodig is. De situaties worden duidelijk geschetst. Soms laat ze haar vertelstijl los om kort en bondig historische uitleg te geven. Daardoor wil het verhaal nog wel eens snelle sprongen maken. Een gevaarlijke manier van schrijven, maar Beckman houdt zich heel goed staande.

Verder kan ik me wel aansluiten bij mijn bovenbuurvrouw. De hoofdpersonages weten mij ook niet uitzonderlijk te boeien. De avonturen van Marie-Claire, Berton de Fleur en Mattis zijn verre van vervelend, maar de personen zelf missen flair. Bertrand du Guesclin daarentegen, maar ook Moro en de Franse (koninklijke) adel doen dat wel. Zij krijgen redelijk veel aandacht. Dit boek is zeker leuk om te lezen, maar als klassieker vind ik het toch wel een klein beetje tegenvallen. Toch zou ik kinderen wel degelijk aanraden, omdat ze een goed beeld krijgen van het leven ten tijde van de honderdjarige oorlog.

Nu mijn vrouw en ik wereldkundig hebben gemaakt dat er in huize RuudC een kleine op komst is, kan ik er ook voor uitkomen dit boekje gelezen te hebben. De directe familie is namelijk al weken op de hoogte en hoewel mijn schoongrootmoeder het goed bedoelde, kreeg ik dit duivelswerkje.

Ik sluit me hier vooral aan bij Fets. Ondergetekende heeft geen hoge pet op van Kluun (en ook niet van alle "BN'ers" die vanwege de verkeerde redenen te vaak op tv te zien zijn. Ik behoor ook niet tot het clubje mannen dat iedere gelegenheid aangrijpt om op overdreven en misplaatste wijze hun mannelijkheid moeten benadrukken. Je hebt er verschillende en Kluun valt duidelijk onder de subcategorie zuipende voetballiefhebber. Het wordt in dit boekje al heel snel vervelend dat hij zichzelf ziet als de rationele en egoïstische vent, terwijl zijn vrouw afgeschilderd wordt als losgeslagen brok hormonen dat extreem gefocust is op de kleine. Het machogelul neemt halverwege wel flink wat af en ik moet toegeven dat de zelfspot (steeds wordt er geschreven over de zoon in uitvoering, terwijl hij een meisje krijgt) in Kluuns voordeel werkt. De toegevoegde columns aan het einde, hadden daarentegen rustig in de vergetelheid kunnen blijven.

Dit had inderdaad leuk kunnen zijn, maar dan had een andere schrijver het onderwerp moeten aankaarten.

Zojuist weer even door dit boek gebladerd en wat passages gelezen. Eigenlijk houd ik er helemaal niet van om met hypes mee te doen, maar toen mijn ouders me meegenomen hadden naar de bioscoop om samen The Lord Of The Rings; The Fellowship Of The Ring te kijken, was dat meteen de prikkel om het werk van Tolkien eens te lezen. Niet lang daarna werd de bibliotheek bezocht, maar het eerste deel en de omnibus waren uitgeleend en gereserveerd. Het enige wat (naast een exemplaar van De Terugkeer Van De Koning) in de kast stond, was De Hobbit. Die dan maar dus.

Ik zal 'm in een paar dagen uitgelezen hebben. De wereld van Middle-Earth vond (en vind ik nog steeds) razend interessant. Het was mij in elk geval vrij snel duidelijk dat dit verhaal vooraf gaat aan LoTR. Tolkien heeft me in de wereld van de fantasy gesleurd en sindsdien heb ik maar weinig auteurs gezien die zijn kunst en kunde kunnen evenaren. Ik snap wel waarom criticasters zijn schrijfstijl niet kunnen waarderen. Het is inderdaad droog, maar Tolkien en ondergetekende klikken als historici erg goed. De manier waarop Middle-Earth geschetst wordt, is ongeëvenaard. Tolkien is een meester in sfeer en mystiek. Hij neemt je na een prettige, uitgebreide kennismaking met Bilbo en de dwergen mee van de ene wonderbaarlijke plaats naar de andere. Of het nou de grotten van de aardmannen zijn of het Demsterwold, het huis van Beorn of de oude vesting van de dwergen; je krijgt het gevoel alsof je zelf mee op reis bent. Het is iets wat ik bij veel moderne schrijvers mis. In sommige gevallen zo erg dat een paleis slechts 'mooi' genoemd wordt. Tolkien heeft slechts een paar woorden nodig om een locatie of een persoon een heel duistere of verheven lading te geven. Het boek mag dan wat stoffig zijn, maar stiekem draagt dat bij aan mijn beeldvorming wanneer ik dit boek lees.

De Hobbit is wel degelijk een kinderboek. Twaalfjarigen zijn in mijn ogen nog steeds kinderen, maar in de loop der jaren haal ik dit werkje met veel plezier uit de kast om het weer helemaal door te spitten. Soms ook gedeeltelijk, want er zitten fenomenale hoofdstukken in dit boek, zoals de ontmoeting met de trollen, de ontmoeting met Gollum of het verkennen van de zalen onder de berg. Het is maar een dun boekje en dus houdt de schrijver de vaart er behoorlijk in. Het is de perfecte introductie tot Middle-Earth en met LoTR en The Silmarillion heb je het beste nog voor je. De Hobbit is echter het boek dat mijn leven veranderde. Het wakkerde mijn liefde voor boeken aan, was een aanleiding om D&D te spelen (doe het nog steeds) en naar metal te luisteren (Blind Guardian!). Weinig boeken die je zo in vervoering brengen als De Hobbit.

Hoewel ik een groot liefhebber ben van hardrock en heavy metal, ben ik wat minder enthousiast wat Ozzy Osbourne betreft. Hij is geen groots zanger of componist, maar als je ouders je een biografie geven onder het mom: je houdt van die herrie, dus je zal dit ook wel leuk vinden, ben ik het toch maar gewoon gaan lezen.
Ozzy en zijn co-auteur hebben, zoals verwacht, voor een vrij platte manier van schrijven gekozen, maar het leest geenszins storend. Het is even wennen aan bepaalde termen die je in het algemeen beschaafd Engels niet, of met een andere betekenis, tegen komt. Het verhaal is goed te doen. Erg goed zelfs. Ozzy's levensverhaal is met een bijzonder gevoel voor humor geschreven. Regelmatig heb ik gebulderd van het lachen. Mijn held zal hij nooit worden, maar ik heb zeker meer waardering voor hem gekregen. Het is een heel oprecht verhaal geworden. Hij wil zelden iets slechts zeggen over anderen en kijkt positief op het leven. Geen roddels dus, maar geeft wel duidelijk aan waar hij zelf te ver is gegaan of waar hij spijt van heeft. Zonder twijfel kan Ozzy terugkijken op een interessant leven, behalve dat hij daar naar eigen zeggen weinig van kan herinneren. In principe voor iedereen een interessant boek, maar de hoofddoelgroep zijn de mensen die daarbij graag lezen over Black Sabbath en zijn soloband.

Ik vind de eerste wereldoorlog een fascinerende periode, maar Jünger vertelt zijn ervaringen gortdroog. Het is voornamelijk een opsomming van loopgraven waar hij onder artillerievuur heeft gelegen. Er zijn een paar hoofdstukken die eruit springen, maar ik mis vooral vooral een rode draad (behalve dan dat het om hemzelf gaat). Remarque wist bijvoorbeeld heel goed de kameraadschap te onderstrepen.

Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn aversie van Paolini's verzonnen universum. Ik geef toe dat ik me bij vlagen best vermaakt heb met Eragon, maar kort gezegd komt het er toch op neer dat deze jonge auteur (ik doe het hem niet na, dus respect) zijn verhalen wel erg volgens het boekje schrijft. Het slotdeel heeft heel lang in de kast gestaan. Mijn schoonmoeder dropte alle boeken bij ons in huis nadat ze die zelf had gelezen. Zelf zou ik ze nooit gekocht hebben.

Ik heb vrij weinig met fantasy waarin magie de absolute boventoon voert. Het is gewoon niet tof wanneer een gemiddelde tovenaar oppermachtig is tegenover een klein leger ervaren zwaardvechters. Gelukkig wist Paolini zich te herpakken na het ongelooflijk clichématige eerste deel en ik moet bekennen dat ik Inheritance in een vrij rap tempo gelezen heb. Ik was wel benieuwd hoe dit verhaal tot een eind zou komen. Het is wel weer eens wat anders dan een verhaal waarin de situatie hopeloos is. Onder aanvoering van o.a. de hoofdpersoon komt de antigonist steeds meer in de verdrukking om vervolgens tot een redelijk spectaculair einde te komen. Toch kan ik niet zeggen dat Paolini nou echt zo'n schrijftalent is als sommigen beweren. Het jongensboekgehalte is erg hoog en in dat genre pak ik liever iets erbij van schrijvers als Feist en Markus Heitz. Het slotdeel kent enkele verrassende momenten en scoort daarom een halve ster meer dan deel drie

De oorlog van de grote scheuring sluimert nog een heeeel klein beetje door, maar ook dit vijfde deel staat nogal op zichzelf. We zijn weer een jaartje of tien verder na het vorige deel, wat er voor zorgt dat een aantal bekende personages weer wat ouder zijn geworden en sommige oud genoeg zijn geworden om eindelijk de aandacht op te vestigen. Dit deel heeft even de tijd nodig om op gang te komen, maar uiteindelijk is dit na Magiër en De Duisternis Over Sethanon het beste deel van de serie. Natuurlijk blijkt ook Valentijn weer een superheld te zijn, evenals alle kompanen die hij gedurende zijn reis tegenkomt, maar het avontuur mag er zeker wezen. Na een pagina of 150-200 was het lastig om het boek weg te leggen. Je ontdekt weer nieuwe, interessante werelden en Feist maakt er een kleurrijk geheel van. Weer een tof jongensboek dus met zowaar enkele verrassende wendingen. Ergens vind ik het wel jammer dat enkele figuren van de ontvoering niet meer terugkomen in het verhaal, waardoor de eindstrijd minder spannend was dan verwacht.

Jaren geleden was ik al aan deze serie begonnen, maar erg goede herinneringen heb ik er niet aan. Natuurlijk is Robin Hobb erg populair in het fantasygenre en kun je erop wachten dat er een gehaaide uitgever is, die dat succes wil uitbuiten. Dat Robin Hobb onder haar eigen naam, Megan Lindholm, net zoveel succes verdient, is echter een grove leugen. Tot nu toe heb ik in de serie van de windzangers (drie van de vier gelezen) weinig meer gezien dan enkele vrij simpele avonturen. Het Domein Van De Limbreth is iets beter dan de vorige verhalen, omdat er een interessante wereld geschapen wordt, maar spannend of meeslepend is het duidelijk niet. Hobb heeft duidelijk de series nodig om een verhaal echt uit de doeken te doen. Hoewel de serie van de Windzangers over de avonturen van Ki en Vandien gaan, staat ieder boek voor een ander avontuur. In die 300 pagina's is simpelweg te weinig ruimte om iets moois op de bouwen. Dit boek lezen, voelde meer als een verplichting en als een bevestiging dat dit werk eigenlijk niet de moeite waard is. Zelfs de ontknoping viel tegen. Wel is het niet allemaal kommer en kwel. Megan/Robin weet het verhaal wel mooi te vertellen. De schrijfstijl is ook hier al bovengemiddeld.

Een goed begin van een veelbelovende serie! Ik had al gezien dat Sanderson veel getipt wordt en ondanks dat ik nooit een letter van Wheel Of Time gelezen heb, snap ik wel dat het een hele eer is om die saga af te mogen maken. Mistborn moet het epos van Sanderson zijn. Zoals gewoonlijk ga ik wel voor een vertaling en daar ben ik vrij vlot doorheen gegaan. in de eerste plaats vanwege de schrijfstijl natuurlijk, maar dit boek mag er ook wezen vanwege de originele setting en de sterke karakters. De schrijver zet een vrij duistere wereld neer die vrij goed te behappen is. Ik kreeg enigszins het idee dat dit Steven Erikson voor tieners is. Dat is natuurlijk niet de gedachte waarmee dit boek geschreven is, maar zo pakt het wel uit.

We volgen Vin en Kelsier die te boek staan als 'nevelmensen'. In andere fantasyboeken draait magie vooral om spreuken en toverstafjes, maar hier gaat het om het branden van metalen. Klinkt vaag, is ook even wennen, maar uiteindelijk is het heel tof uitgewerkt. Erg origineel, in tegenstelling tot de grote boze opperheer die een erg traditionele bad guy is. Kelsier is een heerlijk persoon die zowel sluw als grappig uit de hoek kan komen. Ook zijn bende komt aardig uit de verf, maar verder ben ik vooral te spreken over alle politieke intriges waarbinnen de hierboven kort benoemde ertsmagie ook nog een belangrijke rol speelt. Dit is een goed boek dat net te kort komt voor 4,5 ster.

Sterke finale! The Hero Of Ages zet aanvankelijk nog wel de twijfelende gang van zaken voort van het vorige boek, maar als een steeds harder stijgende crescendo wordt alles steeds duidelijker en komt er meer vaart in. Kelsier wordt niet langer gemist, omdat de andere personages het verhaal echt kunnen dragen. Nu de puntjes op de I gezet worden, valt op hoezeer Brandon Sanderson alles uitgekiend heeft. Zelfs de meest onbeduidende zij-verhaaltjes blijken hun nut te hebben gehad en daarmee is het bewonderingswaardig op welke wijze deze wereld en haar verhaal gesmeed heeft. Veel zaken blijken anders te zijn dan ze lijken. Er wordt naar mijn idee nog teveel in gebabbeld, maar ander commentaar dat ik elders lees, doet mij dan weer niks. Sommige mensen vinden het teveel om religies draaien, maar dat onderwerp past in mijn opzicht goed bij fantasy. Ik durf niet te zeggen dat Sanderson nu perse het beste is op het gebied van Fantasy, maar een goede subtopper is hij zeker.

Zo, de opperheer verslagen, wat nu? Het laatste wat je hoopt is dat het grootste obstakel al in het eerste boek van de trilogie overwonnen is. Daar lijkt het aanvankelijk toch wel op en The Well Of Ascension heeft echt flink wat pagina's nodig om op gang te komen. Daarbij is Kelsier er niet meer en dat was, eerlijk is eerlijk, het meest kleurrijke personage dat we tot nu toe gezien hebben. De belegering van Luthadel biedt natuurlijk wel een bepaalde spanning, maar de kwaliteit van het eerste deel vind ik hier nog niet echt terug. Alles hangt dan ook af van het slotdeel: The Hero of Ages. Dit boek geeft je wel wat meer informatie over de wereld van Vin en Elend en de tweede helft heeft een handvol sterke scenes en ontknopingen, maar over het algemeen is dit geen heel sterk boek. Als dat derde deel goed genoeg is, dan rechtvaardigt dat het wat slome en soms stuurloze The Well Of Ascension. Punt is wel dat Sanderson hier een interessant wereldje geschapen heeft.

Drie maanden erover gedaan om dit boek te lezen. Effectief zal het een week of drie zijn geweest, want ik heb er ook een aantal andere tussendoor gelezen. Omdat mijn kinderen drie weken meivakantie hadden, zijn we toen maar op een mooie vliegreis geweest en De Naam van de Roos was taai om doorheen te komen. De hierboven beschreven eerste honderd taaie pagina's kloppen in die zin, omdat er van een verhaal nog niet echt sprake is. Dat komt inderdaad erna, maar het boek verbetert nauwelijks. De auteur zal bij mij vooral bekend komen te staan als Umberto Ego. Een schrijver die vooral graag zichzelf hoort praten en zijn personages vele pagina's lang dialogen (en monologen) aan theologisch geleuter laat voeren. Eco's schrijftstijl is an sich goed, maar het vormt een blubberlaag op een detectiveplot dat van zichzelf vrij mager is. Er gebeuren dingen in het verhaal waar ik na het lezen nog steeds vragen over heb. Worden ze niet verteld of heb ik ze gemist door de vermoeiende schrijftstijl? Zelf beschik ik wel over ruim voldoende historische kennis en ben ik theologisch voldoende onderlegd om de hoofdzaken te begrijpen, maar ik kan me voorstellen dat dit boek voor de meeste mensen te moeilijk en te langdradig is. Achteraf gezien, had ik dit boek gewoon in een hostel in Sri Lanka moeten laten liggen.

Zoals het een echte muziekliefhebber betaamt, overlaadt Don Leo de lezer met feitjes. Soms op het nerderige toe, maar de passie straalt ervan af. De schrijfstijl is interessant, maar het punt is dat men het overzicht makkelijk kan verliezen. Zodoende is het Plaatjesboek een boek dat vooral bedoelt is voor muziekliefhebbers die graag in de achtergronden van hun favoriete liedjes willen duiken. Ik bestempel mezelf als een redelijk ervaren muziekkenner, maar moet toegeven dat veel namen me echt niks zeggen. In een aantal gevallen nog niks. Zoals het voorwoord aangeeft: “Ik hoop dat dit boek verleidt zelf op zoek te gaan naar de vergeten helden van de popmuziek.”. Zo is het maar net. Ikzelf duik snel weer de platenzaken in om de muziek van Jake Holmes te zoeken.

Inderdaad een onderdeel van de serie van de oorlog van de grote scheuring, maar daar heeft het niets mee van doen. Voor zover ik weet was die oorlog al afgerond in Magiër en de nasleep in het spectaculaire derde deel. Prince of the Blood is een boek dat prima op zichzelf gelezen kan worden. Alleen in de eerste hoofdstukken kom je nog personages tegen die je kent van eerdere boeken. Eenmaal op pad vind ik Robbert ook vrij inwisselbaar en is niet meer de Robbie de Hand vroeger. Bovendien draait het vierde deel om de prinsen Borric en Erland, waarvan we weinig wisten, én gaan we eindelijk eens het grote keizerrijk Kesh in.

Het begin is niet bijster sterk. De prinsen halen een hoop streken uit en er volgt een voetbalwedstrijd (huh? ja...) en dat alles gebeurt op zo'n achtbaanwijze, dat Feist ongetwijfeld hoopte op een verfilming. Nee, Prince of the Blood wordt eigenlijk pas in de tweede helft interessant. Eenmaal in Kesh komt de vaart er in, al heeft Feist er echt moeite mee om onderscheidende hoofdpersonen neer te zetten. Ze zijn allemaal ruw, aardig en/of ondeugend en zijn allemaal ongelooflijk getalenteerd in zwaardvechten/magie beoefenen/dievenpraktijken. Ik ken de recentere boeken van Feist niet, maar ik verwacht wel alleen maar van dit soort personages tegen te komen.

Toch, leuk verhaal weer. Feist lees je vanwege de jongensboekenromantiek. Het is aardig kitscherig als je het vanuit een volwassenenperspectief bekijkt, maar hier valt wel degelijk good old fun aan te beleven. De avonturen aan het Keshische hof zijn gewoon erg leuk en het is het laatste gebied waar ik nog graag wat over te weten wilde komen. Het komt niet in de buurt van Duisternis over Sethanon en al helemaal niet Magiër, maar als vrijblijvend avontuurtje best geslaagd.

Voor commerciële kreten was ik toch al niet vatbaar meer. Ergens maakt het je wel nieuwsgierig als je hoort dat Pierre Grimbert een naam is om in de gaten te houden of dat hij de beste fantasyschrijver van Franse bodem is. Wat me intrigeerde was de plotomschrijving. Het geheim van Ji klinkt redelijk origineel. Ik ken overigens verder geen fantasyschrijvers uit Frankrijk, dus dat zou ook als een voordeel kunnen werken.

Naja, om er maar vanaf te zijn, heb ik de vaart er de laatste dagen wel even ingezet. Dit eerste deel heeft me in elk geval niet aangemoedigd om verder te lezen. Het begin is erg chaotisch. Er passeren flink wat figuren de revue waarvan een aantal ook meteen weer dood gaan. Het is geen spoiler, want het gaat hier om zogenaamde erfgenamen. Ik snap alleen niet wat de schrijver hiermee wil bereiken. Degenen die overblijven, zijn nou niet bepaald de meest boeiende figuren. Sterker nog, het zijn vrij simpele karikaturen en natuurlijk kan de sullige hoofdpersoon, het weerloze, huilerige meisje en de ouwe ijzervreter niet ontbreken. Yep, het is zo'n verhaal.

Grimbert presteert dan ook nog om aandacht te schenken aan nutteloze uitstapjes en nietszeggende gebeurtenissen. Het verhaal is erg traag. De schrijver heeft er bewust voor gekozen om de wereld zoveel mogelijk te laten lijken op de onze, met als gevolg dat er geen wonderlijke omgevingen geschapen worden. Het geheim van Ji leest weg alsof een stel kinderen op de hei achtervolgt worden door een stel pestkoppen. Het scheelt dat het boek niet erg dik is, anders had ik het niet eens uitgelezen. Maar ja, de ontknoping heeft me ook niet op andere gedachten gezet. Dit is erg middelmatige fantasy.

Ik heb Fateless gelezen. De Engelse versie dus. DIe stond een straat verderop in zo'n brievenbusbibliotheek. Aan de staat te zien was het boek nog niet gelezen, maar over het algemeen vind ik holocaustervaringen wel heel interessant om te lezen. Misschien lag het aan de vertaling, maar ik vond het in tegenstelling tot de rest hier juist een heel vermoeiend boek om te lezen. Ik heb het echt vaak weggelegd. De stijl van Kertesz ligt me ook niet echt. Hoe belangrijk ik het ook vind om je te kunnen inleven in een ander, het bewonderen van (elementen van) de holocaust of specifieke concentratiekampen is iets wat er bij mij niet in gaat. Wat ik wel erg sterk vond was eigenlijk het deel vanaf het moment dat hij opgepakt wordt tot aan zijn eerste dag in Auschwitz. Terwijl je als lezer eigenlijk al heel goed weet wat er gaande is, slaagt Kertesz er heel goed in om zijn beleving ervan over te brengen.

Dat Kertesz geluk heeft gehad, moge duidelijk zijn. Het boek piekt in mijn optiek te vroeg. Ook zijn ervaring in de ziekenboeg is niet iets wat me echt bij zal blijven. Zoals gezegd, het optimisme van de schrijver is iets wat eigenlijk niet rijmt met het beeld dat ik bij de holocaust heb.

Niet slecht. Ook niet erg sterk. Wie al een beetje op de hoogte is van de geschiedenis van de Sovjet-Unie en de onderdrukking van haar inwoners, gaat hier niets nieuws lezen. Dat was in de jaren dertig natuurlijk wel anders en ik kan het me goed voorstellen dat een boek als deze nogal wat ogen opende. Ik blijf het vermoeden houden dat Goelag Archipel van Solzjenitsyn heel wat dieper op het onderwerp in gaat. Dit verhaal laat duidelijk blijken dat het leven van een Russische boer niet over rozen ging en dat de gevangenissen in het noorden niet bepaald idyllisch waren, maar het zelfbeklag over 'wij christenen' in het begin en eind hangt me al vrij snel de keel uit. Tachtig jaar later is dit boek nog prima te lezen, al is de vertelling vrij droog.

Weggelegd, omdat ik er maar moeizaam doorheen kwam. Het is het eerste boek dat ik van Vance lees, maar daarmee voorlopig ook wel de laatste. De auteur doet zijn stinkende best om met allerlei moeilijke of futuristische taal te komen, maar verzuimt om het verhaal levend te maken. Het is erg moeilijk om er beelden bij te bedenken en alle spanning wordt zelfs gemeden. Je komt er pas later achter wat er gebeurd is en potentieel spannende momenten vallen eigenlijk flink tegen. Het verhaal is verder niet onduidelijk als je er moeite insteekt. In grote lijnen heb je wel door wat er gebeurt, maar al vanaf de tiende pagina had ik het idee mijn tijd te verdoen met dit boek.

Na vier simpele, doch erg leuke boeken over de Dwergen, is dit een echte tegenvaller. Het is lang geleden dat ik meegezogen werd in de avonturen van Tungdil en dus was het ook even inkomen. Wat ik in dit boek dan wel mis is toch een kaartje en stiekem toch een samenvatting wat er aan vooraf ging. Ik denk dat ik niet de enige ben die 5-6 jaar geleden nog de oudere boeken gelezen heb.

Veel personages borrelen al snel weer op, maar er gebeurt verdomd weinig in de eerste paar honderd pagina's. Het is zelfs vrij onduidelijk wat er exact gaande is en of er wel een tegenstander is. Dat is toch wel datgene waar je dit boek voor leest. Uiteindelijk komt het allemaal wel los hoor, maar dit deel van de Dwergensaga wordt nergens spectaculair. Markus Heitz laat het flink afweten. Ik ben me zelfs gaan afvragen waarom hij het geschreven heeft. Dit komt toch behoorlijk in de buurt van ordinair cashen. Hoofdstukken die als hoogtepunten moeten doorgaan, blijken behoorlijk lullige scenes te zijn waar geen greintje vervoering, epiek of euforie in zit. Ik heb echt lang over dit boek gedaan (wat in mijn geval praktisch altijd betekent dat het een saai boek is). Het wordt nergens bijzonder en tot overmaat van ramp kondigt meneer Heitz in het nawoord doodleuk aan dat het volgende deel niet weer zolang op zich zal laten wachten. Laat maar zitten, zou ik zeggen.

Dit boek is al overladen met positieve commentaren en daar kan ik nog maar weinig aan toevoegen. Dit is niet het beste boek dat je ooit zal lezen, maar oudere liefhebbers van sprookjes zullen hier veel plezier aan beleven. Ik vond het tussen de fantasyboeken, maar het zou evengoed young adult kunnen zijn. De sfeer is erg sterk en het verhaal is luchtig op een prettige manier. Uprooted heeft ruim honderd pagina's nodig om op gang te komen. Ik had werkelijk geen idee welke kant het op zou gaan, maar wanneer de richting duidelijk is, wordt het lastig om het boek weg te leggen. Dit boek heeft alles wat een sprookje moet bevatten, met uitzondering van een duidelijk moraal. Misschien maar beter ook. Grappig hoe er meteen in het boek al verwezen wordt naar J.K. Rowling en George R.R. Martin. Daar heeft het maar bar weinig mee te maken. Zelf zou ik eerder de Boeken Van De Zieners van Robin Hobb noemen. Ook sprookjesachtig en vol bossen en kleine nederzettingen.

Novik heeft een heel leuke, interessante wereld geschapen met mooie personages en een erg originele tegenstander. Ik geef niet snel vijf sterren, maar vind vier sterren eigenlijk te weinig en 4,5 teveel. Voor wie zin heeft in iets luchtigs (en een kort verhaal) en zich kan vinden in wat ik hierboven vermeld, kan zich best aan dit boek wagen.