menu

Hier kun je zien welke berichten Snuifdoos als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

God Delusion, The - Richard Dawkins (2006)

Alternatieve titel: God als Misvatting

Me toch nog best verwonderd over hoe infantiel sommige redeneringen hier zijn.

Dawkins hoe het ook zij toch best een slimme man, weten we allemaal wel.

Spreekt niemand ooit tegen.

Maar.

Het hele gedoe met de microscopische theepot in outer space.

Of zoiets.

Om even wat te noemen.

Als argument tegen agnosticisme.

Zijn expliciet uitgesproken intentie om mensen van hun geloof te beroven en ze creperend atheïstisch achter te laten nadat ze het boek zouden hebben voltooid ook op z'n minst discutabel te noemen.

Waarom zou je zoiets nou weer willen doen dan.

Afgezien van enig exemplarisch extremisme zat gevallen denkbaar waar atheïsme helemaal niet een verrijkend alternatief zal zijn voor wat mensen nu hebben.

Waarom zo gebrand het ze toch op te dringen, zaken voor hen wellicht van levensgrote waarde van ze af te nemen en te vervangen door de holle leegte van je kille levensvisie, dat weet het boek dan weer net niet treffend uit de doeken te doen.

Want neem een Mormoon bijvoorbeeld, die zit heus wel lekker daarzo hoor, helemaal hermetisch afgetegeld in die wouse wolk van 'm.

Zelfs al mag ie geen Coca Cola en shit.

Doen.

Keertje keihard hardgaan samen:

Neen.

Zit er allemaal absoluut helemaal nooit in.

Maar

Er is meer in het leven dan dat alleen.

Ben zelfs ik wel van mening.

Tuurlijk hij heeft met veel dingen een punt, maar dat zijn dan doorgaans wel dingen die een beetje een weldenkend persoon zelf ook al wel had bedacht.

Dat brengt mij op de vraag voor wie dit boek nou eigenlijk echt is.

Wie haalt hier nou ooit iets van ingrijpende wijsheid uit.

Religieuze fanaten in hun afgebakende mentale staat waarmee ze in staat zijn tot letterlijke aanname van zaken als Adam & Eva ga je echt niet nu ineens wel bereiken.

De gemiddelde meneer in Saudi-Arabië evenmin.

En mij:

Ook al niet.

Mijn reeds bestaande levensbeschouwing in het geheel ongeprikkeld laat staan radicaal aangetast.

Ook na dit boek gewoon nog steeds standvastig gelovend in de spirituele bewijsvoering aangetroffen in allerhande alledaagse zaken als fleurige fruitsnoepjes in allerlei leuke kleurtjes en natuurlijk de vogeltjes die vrolijk fluiten, daarbuiten.

Maar deze hele kijkwijze behandelt het boek om te beginnen dan ook niet eens.

Domper.

Heb ik weer.

Doet mij ten slotte concluderen dat dit hele project, pompeus als het zijn mag met haar weinig spaarzame aantal pagina's vol hoogdravend gebral van academisch aandoende allure een beetje lekker weglezend allerminst helemaal niet zo geslaagd is eigenlijk.

Underboss: Sammy the Bull Gravano’s Story of Life in the Mafia - Peter Maas (1997)

Alternatieve titel: Underboss: De Getuigenis van Maffiabaas Sammy “The Bull Gravano”

Gasten zijn garbage enteren hun bedje zoals wij dat wel eens doen als mensen.

Licht uit zojuist participerende in een kosmische verschuiving van aardse allure alsof je allang wist waar het universum vroeg of laat voor jou op uit ging draaien.

Gapte zijn eerste karkas en hoe dat nou allemaal voor je was exact.

Wat je vervolgens doet: bestel je een mooie fles ga je als een roosje liggen ronken in je bed.

En het eeuwige waarom nou eigenlijk waarin zat nou dan die onbetwistbare noodzaak.

Vraagstukken die ik nog wel behandeld hoop aan te treffen in een boekje als dit verder vind ik het eigenlijk allemaal vrij saai.

Bevalt het me niet staat het echt allemaal vies tegen gaat ie zo de ondergrondse container in waar het ook thuishoort wellicht.

Gaan het meemaken.

Women - Charles Bukowski (1978)

Alternatieve titel: Vrouwen

Na lange tijd eindelijk uitgelezen. Heb er in totaal zo ongeveer een jaar over gedaan, met perioden waar ik er maanden niet naar omkeek. Daar waar ik bij Post Office en Factotum niet meer dan één hooguit twee dagen nodig had.

En dat heeft wel zo zijn redenen.

Ben niet echt kapot van deze Bukowski. Uiteindelijk circuleert het net wat te repetitief rond steeds hetzelfde ideetje: Henry krijgt continu van alle kanten meer dan gewillige poes aangeboden en gaat daar gretig op in, ondertussen werkt hij hier en daar ook nog een literair evenementje af. Dit alles aan elkaar gevlochten door een rode draad van onuitputtelijke drankvoorraad.

En dat is het, meer niet. Keer op keer. Driehonderd pagina's lang.

Het boek stopt niet omdat het verhaal is afgerond, omdat een zekere climax de eindjes dan eindelijk gedegen aan elkaar wist te knopen. Het boek stopt simpelweg omdat het stopt. En dat, hoe kan het ook anders in deze, vrij abrupt.

Even zou je bijna nog willen weten hoe het nou verder gaat, maar eigenlijk weet je dat dus al heel lang.

De lengte van het verhaal werd hier geheel bepaald door de vraag wanneer Bukowski het nou eens welletjes vond. Hij had ook dubbel dit aantal bladzijden zo door kunnen gaan, van mij mocht het toch zeker een stuk of honderd tot de helft minder.

Zoals je misschien zou verwachten bevat het boek erg veel expliciete scenes. Nou is Bukowski een hele rechttoe rechtaan schrijver met weinig tot geen versiersels of andere frutsels in zijn taalgebruik, dat weten we allemaal en dat respecteren we ook in hem. Het is wie hij was.

Maar toch is mijn beleving wel dat het hem hier enigszins heeft opgebroken. Bij zoveel identieke scenes is enige variatie en sprankelende decoratie volgens mij toch wel noodzakelijk, wil het leuk en boeiend blijven. Hier komt het eigenlijk nooit verder dan wat ongeveer neerkomt op: 'Ik schoof 'm erin' en iets als 'trok met haar haren haar hoofd naar achter, ik pompte en pompte maar het ging niet lukken, weer te veel gezopen. Trok 'm er maar weer uit en ging slapen.'

Las zelf de Engelse versie en daar wordt het dus letterlijk keer op keer omschreven als 'mounted her' en uiteindelijk 'rolled off'. De standaard omschrijving van het steeds terugkerende start en eindproces. Daar tussenin wordt dan wat gepompt en getrokken, geduwd en geschoven.

De enige afwisseling die we hier aantreffen zit 'm in het buitensporige aantal verschillende namen waarmee dit allemaal zou plaatsvinden, en dus de vraag of het 'm nou lukt te sprayen ja of nee.

De ene keer wel, de andere keer niet.

Hier vond ik Bukowski toch redelijk tekortschieten moet ik zeggen. Daarnaast lijkt een wereld waar de poes zo met bosjes op je pad komt vallen misschien heel aardig. Maar is het, in ieder geval in boekvorm, eigenlijk maar weinig spannend te noemen. Doe mij dan toch maar die zenuwslopende chase waar het bloed en het zweet op z'n minst onderhevig zijn aan het eindresultaat.

Al met al niet echt wat ik noem een sterk boek.

Jammer.

Weet nog hoezeer ik heb genoten van Post Office en Factotum. Ook geen boeken met een heel dik verhaal, en onderling ook nog eens bijna identiek. Maar wel zo geschreven dat ik er met veel gemak en plezier doorheen wist te razen. Dat heb ik hier allemaal erg gemist. Ben blij dat ie eindelijk uit is want het moest er toch een keer van komen.

Uiteindelijk is Bukowski voor mij een vrij beperkte schrijver met heel veel charme, een die heel leuk uit de hoek kan komen. Maar ook een die, wanneer zoals hier, zijn tekortkomingen teveel de overhand nemen ernstig het hout kan missen. Enigszins een last kan worden om af te ronden.

Al wil dat natuurlijk ook niet zeggen dat ik nu voorgoed klaar met hem ben, wil ergens in de toekomst zeker ook Ham on Rye nog eens een kans geven.

Maar voor nu ga ik me in ieder geval wel even op iets totaal anders richten.