Prachtig verhaal met veel gebeurtenissen waardoor het verhaal allerminst saai wordt. Sowieso wordt je al rustig van de prachtige omgeving waarin menig lezer met inbeeldingsvermogen zélf loopt tijdens het lezen. Ook de "lessen" die je uit dit boek kunt halen: kies zo nu en dan voor jezelf, en probeer eens helemaal alleen te zijn. Op deze wijze leer je jezelf kennen op een hele andere manier én ook ontwikkel je jezelf als persoon (ruimte is nodig)
Je komt erachter dat je mentaal vaak veel sterker bent dan je dacht, of fysiek. Je komt in stilte tot nieuwe inzichten en op deze manier wordt je een meer zeker persoon.

"Sta tezamen maar niet te dicht bijeen, want de zuilen van de tempel staan ieder op zichzelf....én de eik en de cipres groeien niet in elkanders schaduw"

Ingrijpend en erg ontroerend verhaal. Wat een vechtlust van deze- toen- kleine man. Daarnaast blijf ik ontzettend onder de indruk van Schindler. Ongelooflijk wat deze man heeft gedaan, en dat in het hol van de leeuw. Om dan je strijdbaarste kant te laten zien, alsmede je zorg voor al het onrecht wat er zich dan afspeelt....machtig!

Prachtig omschreven hoe de harde omstandigheden waren in deze meest vreselijke periode van de mensheid. Het afscheid nemen van je familie- zie ik ze ooit terug?- en de strijd die vader en zoon leveren om in leven te blijven. De wil om bij elkaar te blijven, het geen wat ze ervoor over hadden om dit te bewerkstelligen. En het steunen/helpen van elkaar. Kippenvel...

Vluchten uit haar eigen ongelukkige thuissituatie, brengt de oppas tot krankzinnigheid. Je kruipt in het hoofd van een vrouw die psychisch in de war is, en die steeds verder afglijd.
Er blijven nog wat punten die vaag blijven, maar daar is het het boek ook naar, daar je je nu enkel moeilijk kunt verplaatsen in iemand die zó in de war is.

Wanneer de vriendinnen, Eva, Fleur, Kim en Anna stuitten op twee criminelen, die in een plas bloed liggen en ze een tas met geld meenemen vanuit hun auto, breekt er een spannende periode aan. In het begin lijkt er weinig aan de hand, maar wanneer één van de twee criminelen het toch heeft overleeft en ze vervolgens opzoekt bij hun school begint de spanning pas echt.
Gaan ze het geld alsnog naar de politie brengen? Als het aan Fleur ligt, absoluut niet- het was immers zíj die het geld pakte en de meiden overtuigde dat het wel goed zou komen. De andere meiden gaan nu niet naar de politie, maar vooral Anna en Eva vinden dit heel moeilijk. Ze willen hun vriendin niet in de problemen brengen alsmede de groepsdruk die de meiden ervaren.

Ze schuiven hun besluit steeds meer voorzich uit, maar uiteindelijk is naar de politie óók geen juist besluit meer, want de criminelen hebben ze gevonden: wanneer ze naar de politie gaan, dan zullen ze hun vermoorden!

Ik vond het een heerlijke jeugdthriller met de bekende vaart die dit genre met zich meebrengt. Elvin post heeft twee boeken geschreven in deze serie van 'Politie niet betreden'

Wanneer Coby en Theo samen met hun vrienden Joop en Hannie naar Benidorm gaan om aldaar een paar maanden te overwinteren, ontstaan er al snel spanningen tussen Joop en zijn vrouw Hannie. Of beter gezegd: het eeuwige kibbelen wordt voortgezet in Benidorm.

Hannie haar leven is niet zo verlopen zoals ze dat graag had gezien: een kindje krijgen.
Joop, haar man heeft na deze teleurstelling vanaf dát moment altijd een ontevreden verbitterde vrouw om zich heen. Hij heeft het er moeilijk mee en van liefde is allang geen sprake meer van zijn kant.

Wanneer Joop in Benidorm het vriendinnenduo 'Sue' en 'Monique' leert kennen en deze intergreren in hun vriendengroepje wordt Hannie er niet makkelijker op, aangezien ze enorm jaloers is als ze merkt dat Sue wel erg graag met Joop omgaat. Ontevredenheid is immers een ideale voedingsbodem voor o.a jaloezie. Daarnaast hoort het verdriet en de tragiek van Hannie's leven toch écht de boventoon te voeren....én het plezier van anderen en dan vooral van haar man Joop hoort daar niet bij.

....eens met Sharon. Een vrij gemakkelijk verhaal, iets té simpel, en idd: enkel namen zijn hier de daders. Je weet vrijwel niks van ze. Desalniettemin was het opzich best even dom vermaak. Maar ook blij dat ik weer verder kan met een iets meer serieus boek.

Helemaal eens met Sharon. Je wordt meestal niet geboren als monster en het is zeker zo dat invloeden van buitenaf, zoals een trauma of opvoeding je creëren tot de mens, of het monster dat je later wordt.
Het boek leest vlot weg, iets wat bij mij altijd wel een pre is bij spannende boeken. Continue de vaart erin, dan blijft het onderhoudend.
Ook ík zeg: aanrader!

Lexi is een lief zorgzaam meisje die het altijd goed hoopt te doen voor anderen. Maar ze is altijd bang dat ze het verkeerd aanpakt en vrij onzeker.
Niet zo gek wanneer je moeder vaak erg somber is over het verlies van haar tweelingbroertje. Hield ze meer van hem? Is zíj samen met papa dan niet goed genoeg?
Lexi is meer bezig met het proberen blij te maken van de mensen om haar heen- vooral haar moeder- dat ze amper tijd heeft om écht kind te zijn. Ze houdt gewoon niet van mensen die verdrietig zijn- net als haar mama- en probeert ze op te vrolijken. Maar is dat wel haar taak als meisje van 9?

"Je mag verdrietig zijn, stout, of boos. Dat mág een kind; jij mag alles zijn"

Mooi geschreven alhoewel het meer een verhaal is voor volwassenen mijns inziens.

Goed beschreven wat een onstabiele jeugd met een kind doet. Mona hield een trauma aan haar jeugd over, iets waar ze haar verdere leven last van zou hebben. Het altijd maar wegcijferen van zichzelf, onzeker zijn, ondergeschikt, het "het is mijn schuld" gevoel...etc etc

Wél vond ik dat het boek ingekort had kunnen worden, aangezien het soms erg langdradig werd.

Wat een oorlog na die tijd voor impact op de jonge kinderen destijds had, verteld dit boek uitstekend.
Als je van iemand hield, en deze "verdween" vervolgens, dan ga je je wapenen om je niet nogmaals kwetsbaar op te stellen. Het toelaten van liefde/gevoelens, was nadien dus ongelooflijk lastig voor velen uit deze groep. Evenals de nachtmerries die jaren na de oorlog nog actief waren bij vele van deze kinderen. Ze hadden namelijk dingen meegemaakt/gezien, die zo gruwelijk waren.

Er waren ook kinderen uit die tijd, die later zeiden: "als ik die periode niet had meegemaakt, dan was ik niet zo'n sterk mens geworden als dat ik nu ben".
Als je de oorlog kon overwinnen dan kon je immers alles overwinnen.

En als laatste: kinderen konden niet écht kind zijn, dat knaagt bij vele overlevende uit deze gruwelijke tijd.

Renee krijgt te maken met een angststoornis, waarna ze antidepressiva krijgt voorgeschreven. Ze is iemand die van controle houdt maar de angst om dit te verliezen is groot- zeker na de breakup tussen haar ouders. Ze komt via vrienden in aanmerking met drugs. Door dit te nemen komt ze in een 'droomwereld' en dit bevalt haar. Geen angsten alsmede controledrang. Echter, de angsten worden sterker wanneer je de drugs langer/vaker gebruikt- dit heeft ze zelf op dat moment niet door. Wanneer je het leven/contacten aangaat met een 'glazen wand' ertussen voel je je veiliger. Door even geen drugs te nemen verdwijnt die wand en sta je in je nakie. Met andere woorden: je produceert juist meer angsten op deze manier, en tegelijkertijd ga je meer gebruiken door die wand te behouden. Maar stoppen met de drugs is ook geen optie voor gebruikers aangezien je daar pas ècht angstig van wordt. Kortom je draait in een kringetje. Meer drugs zorgt ook voor andere bijwerkingen namelijk: paniekaanvallen, en paranoïde. Maar nogmaals: je zit gevangen en als gebruiker geef je nooit de drugs de schuld.Totdat je aan de grond zit....dan willen ze het nog wel eens proberen.

Zwaar verhaal en knap om te vertellen van de schrijfster. Het kan immers iedereen overkomen.

Het boek viel me desalniettemin wat tegen, daar het mijns inziens iets wat rommelig overkwam.

Weer een knap staaltje werk van de koningin van de spannende boeken!
Het is een enorme puzzel die je weer tot het einde bezighoudt. Prachtig hoe alle puzzelstukjes steeds weer zo mooi in elkaar vallen.
Continue is er de spanning, maar vooral het tweede deel gaat het is een moordend tempo. Bedankt weer mvr Paris, voor dit knappe werkje!

Altijd een groot fan geweest van de voetballer, Wesley Sneijder. De mens achter de voetballer toont een mannetje van de straat met een hoop branie. Zijn branie alsmede zijn ongelooflijke talent en doorzettingsvermogen bleken een goede cocktail om het ver te schoppen in deze harde wereld. Zijn karaktereigenschappen en dan vooral zijn dominantie en lichtontvlambaarheid brachten hem ook vaak in de problemen: veel ruzie vanwege zijn korte lontje, machogedrag naar anderen toe...kijk mij eens. Evenals zijn dominante karakter naar o.a Yolanthe, die haar hele leven in dienst van Wesley moest zetten. Met als gevolg dat hij de liefde van zijn leven kwijtraakte.

Oòk typisch Wesley: zeer ondernemend en niet bang om op zijn bek te gaan. Hij heeft zoals je weet genoeg durf, en als het misgaat- redelijk vaak het geval geweest- ,staat hij weer op en pakt een nieuw doel op. En als laatste kan je rustig zeggen dat het een prima ventje is, soms wel eens té prima naar anderen toe. Hij helpt graag andere mensen, maar wel eens de verkeerde.

Maar wat was hij bovenal een geweldige voetballer, die ons Nederlandse team vaak heeft doen floreren.

Een dagje uit het leven van 'Henk van Doorn' bestaat uit kleine gebeurtenissen, en juist de eenvoud daarvan maakt het mooi. Een gesprek met zijn onderbuurman, een bezoekje aan zijn vroegere collega, een verjaardag....etc etc

Ik interpreteer Henk als een man die erg lief is, té lief soms, onzeker, introvert, grappig, en zit ondanks zijn 56 jaar nog vol levenslust. Hij wordt als kers op de taart ook weer verliefd.

Heerlijk boek om te lezen, waarin het ene verhaal nog spannender is dan het ander.
Voor vele onder ons een onbekend plekje: de tippelzone. Met zijn doortastende aanpak probeert Jan de orde weer terug te krijgen op de tippelzone in Utrecht. Dit gaat niet zonder slag of stoot. Het volhardende karakter van Jan is zijn grootste wapen; hij wijkt niet voor terreur of intimidatie.
Daarnaast probeert hij vele meisjes te redden zoals Puck en Amber. Soms lukt dit, soms niet. De drugs alsmede de angst voor boze vriendjes doen ze vaak in dit wereldje blijven. Alles beter dan clean zijn, en de 'harde' wereld ingaan zonder verdoving. Gelukkig heeft Jan vele meisjes uit de verslaving en/of loverboys kunnen halen middels inpraten op deze meisjes. Uiteindelijk en met zíjn hulp durfde ze aangifte te doen.
Naast de prostituees zijn er ook vele andere én bovenal gevaarlijkere zaken om te bestrijden zoals de drugs/mensenhandel. Zo komt Jan in gevaarlijke situaties terrecht, waar op zijn dieptepunt een pistool bij zich dragen helaas onontkoombaar is (buiten werktijd)

Prachtig hoe Ray en Moth zo liefdevol met elkaar omgaan. Ze overwinnen tegenslagen- te lezen in het vorige deel- en ook nú nemen ze uitdagende beslissingen. Moth laat zich niet kisten door zijn ziekte, en Ray stopt niet met uitdagingen aangaan ondanks haar lichtelijke sociale fobie. Ze is wél extra waakzaam voor mensen geworden, gezien ze eerder al hun bezittingen zijn kwijtgeraakt door een aantal valse mensen. Dit in combinatie met haar toch al angstige karakter wat betreft mensen slaagt ze toch in vele aspecten in het leven. Evenals Moth.

Ze schrijft haar eerste boek, inclusief de bijbehorende presentaties/signeersessies, gaan ze in zee met een man, om zijn land meer aan biodiversiteit terug te geven, en als laatste ondernemen ze een wandeltocht in IJsland. Daar wordt maar eens bevestigd wat ze al wisten: Moth knapt op door in beweging te blijven, en Ray komt in haar element gezien haar aversie jegens grote groepen mensen. Dit had ze al in haar jeugd, maar komt meer naar de oppervlakte, iets wat in het boek duidelijker verteld zal worden.

PS Moth slaagt òòk nog even voor zijn universiteit. Hoezo vechtmodus

Auggie is geboren met een mismaakt gezicht en moet het opnemen tegen veel vooroordelen....maar bovenal zijn er de pesters.
Zijn liefde vindt hij bij zijn warme familie: zus 'Via', zijn lieve hond, en zijn nóg lievere ouders die hem altijd steunen.
Als Auggie later voor het eerst naar school gaat en wordt gepest, krijgt hij bijval van enkele dappere klas (school) genoten.

Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende verhaallijnen, namelijk: zijn zus, Jack, Summer, Miranda, en Justin. Op deze manier lees je bijvoorbeeld hoe het is om een broertje als Auggie te hebben en het gevaar dat je als zus aandacht tekort krijgt. Maar ook dat de mensen om de Pullman's heen maar al te graag in hun gezin bivakeren. Het is namelijk één en al liefde voor elkaar. Iets wat sommige mensen juist wel eens tekort komen.

Uiteindelijk weet Auggie de pesters te overleven, en weet hij de vele klasgenoten voor zich te winnen. Ze kijken verder dan zijn buitenkant en zien een liefdevol en vriendelijk persoon. Zo zie je maar weer: liefde en vriendelijkheid overwint uiteindelijk áltijd!