Nog lang voordat ik wist dat Fear and Loathing in Las Vegas een boek uit 1971 is, was ik gek op de verfilming met fenomenale rollen van Johnny Depp en Benicio Del Toro. Nu dan eindelijk het boek gelezen.

Ik moest erg wennen aan dit boek. Het gemis van een duidelijk plot maakt dat het nergens naar toe lijkt te gaan. Ik had er erg veel van verwacht maar het leek toch wel op een teleurstelling uit te lopen.

Gelukkig is het wel goed, vlot en grappig geschreven waardoor het aantrekkelijk blijft om te lezen. Raoul Duke en Dr. Gonzo zijn erg grappige personages die met hun krankzinnig gedrag en het constant trippen onder invloed van zowat alle denkbare drugs zich constant in gekke situaties bevinden.

Het leek even dat ik het hiermee moest doen maar hoe verder ik las, (en had me inmiddels ook ingelezen over gonzo journalistiek en de achtergronden van dit boek) hoe meer ik het begon te lezen voor wat dit boek is; geen ‘standaard’ roman maar een verslag van een journalist die zijn eigen beleving ‘rapporteert’. Met de juiste mindset kan ik opeens veel meer genieten van het taalgebruik, de paranoïde sfeer die de personages constant lijken te ervaren, het verdriet over de teloorgang van mooiere tijden van weleer.

Dit boek is alweer 50 jaar oud. Hunter S. Thompson is van de jaren 60 generatie, de flower power, de hippies. Alles leek mogelijk, de toekomst kon alleen maar nog beter worden, make love, not war. Hij lijkt het moeilijk te vinden dat er nog maar zo kort geleden de wereld er rooskleurig uitzag en nu (1971) alles 360 graden gekeerd lijkt te zijn met Nixon als president en de Vietnam oorlog die veel levens eist. De stukken waar met nostalgie gekeken wordt naar het verleden vind ik het mooist. Voorbij de absurde avonturen hangt het gevoel van teloorgang constant in de lucht. Dit wordt op mooie wijze beschreven.

Als Nederlander van Marokkaanse komaf heb ik ook aardig veel ervaring met Marokkaanse Nederlanders. Turkse Nederlanders ken ik ook veel maar als ik mij beperk tot mijn eigen etniciteit dan kan ik je zeggen dat ik heel andere ervaringen heb. Dat een minderheid ruimdenkend is, is onzin. Het is juist andersom. Omdat een schrijver bedreigd wordt, zou dat bevestigen dat een minderheid ruimdenkend is, stel jij even vast, maar dan heb ik vraagtekens bij jouw vermogen tot het beoordelen van situaties. Hoe kunnen de dreigers nou illustrerend zijn voor een meerderheid? Je reinste onzin is dit. Je kunt niet voorbij je vooroordelen kijken omdat je ervaringen hebt met Turken en Marokkanen. Nogmaals: pvv is de tweede partij in Nederland. Dat zijn geen vooroordelen van mij maar de feiten. Dat zijn cijfers waar je mee aan kunt komen in een discussie, niet met de hoeveelheid dreigementen een schrijver ontvangt. Een klein groepje kan heel wat dreigementen uiten namelijk.

Natuurlijk zijn er mensen die liever niet hebben dat iemand thuiskomt met iemand van een ander cultuur. Dat zullen autochtonen vast wel herkennen, niet iedereen staat te juichen als ze thuiskomen met een moslim of donker iemand. Bij Marokkanen en Turken gebeurt dat ook maar niet alleen vanuit religie. In Marokko is zowat iedereen moslim maar je hebt verschillende groepen mensen. Er zijn mensen die het niet accepteren dat dochter of zoon thuiskomt met iemand van een andere stam, zelfs als het om een vrome moslim gaat en iemand met een goede baan etc. Het ligt bijna nooit aan de religie. Men heeft gewoon een voorkeur voor de eigen culturele identiteit etc, is een wereldwijde fenomeen.

Leviathan Wakes (Expanse 1) is een sterke space-opera. Als er een mysterieuze aanval op een ruimteschip plaatsvindt dreigt er een verschrikkelijke oorlog uit te breken tussen Mars, de aarde en kleine planeten die door arbeiders bewoond worden, de Gordel. Onder deze omstandigheden komen bepaalde mensen een levensgroot geheim op het spoor waardoor zij gevaar lopen.

Het is een spannend verhaal waarin beetje bij beetje meer prijs wordt gegeven. Zowel op papier als op tv was Miller mijn favoriete karakter. Zijn verhaal is een klassieke detective; getormenteerde ex-smeris die niets te verliezen heeft. Voor mij is Miller het hart en ziel van het verhaal.

De tv serie is over het algemeen erg trouw aan het boek gebleven en dat is maar goed ook. Doordat ik veel tijd heb doorgebracht met de bemanningsleden aan de Roccinante (ruim 500 pagina's dik) heb ik het idee dat ik ze goed ken. Holden vond ik minder irritant dan op tv, zijn enorme rechtvaardigheidsgevoel vond ik nu juist bewonderenswaardig.

Al met al is het echt de moeite waard, sowieso als je van sci-fi houdt maar ook een spannend verhaal wil lezen met sterke karakters en politieke intriges.

De Opwindvogelkronieken deed mij duizelen van leesplezier. De hoofdpersoon is eigenlijk een saaie man die niet zoveel doet. Op een dag komt zijn kat niet naar huis en gaat hij op zoek naar de kat. Op doodnormale wijze begint een verhaal dat de lezer langs de gekste personen brengt waarvan je niet weet of ze er zijn of alleen in het onderbewuste van de hoofdpersoon bestaan; de wrede belevenissen van een soldaat in de Chinees-Japanse oorlog, corrupte politici: het zijn maar enkele voorbeelden van deze knotsgekke roman. Al deze zaken worden trouwens op sobere wijze beschreven. Ik kijk altijd uit naar nieuw werk van Murakami omdat ik altijd verzekerd ben van heel wat leesplezier.

Leila Slimani schrijft een trilogie boeken (het land van de anderen). De eerste vond ik nog niet denderend maar wel ok, tweede boek lees ik nu en vind ik erg goed. De trilogie is gebaseerd op haar familie maar tegelijk ook het verhaal van de ontwikkeling van Marokko van tijdens de koloniale tijd tot na de onafhankelijkheid. Het eerste boek vond ik vooral over de familie gaan terwijl ik op meer politiek hoopte, deel 2 is wel erg politiek. Onder anderen over de mislukte staatsgrepen op koning Hassan II en de repressie daarna, ook bekend als de ‘jaren van lood’. Maar het gaat ook over de jonge intellectuelen die echt hoop hadden op een mooie toekomst voor Marokko, na de onafhankelijkheid leek de sky the limit te zijn. Dit wordt niet statisch en droog verteld maar door middel van de karakters waardoor het prettig lezen is. Reuze interessant allemaal. Deel 3 zal als het goed is volgend jaar moeten verschijnen.

Dit boek heeft alles wat ik in een verhaal zoek. Ik kan net zo goed 5 sterren geven, maar ergens vind ik dat alleen voor perfecte boeken en perfect bestaat niet. Historie, humor, avontuur, fantastische personages, een doldwaze rit door zowat heel Europa en het Midden-Oosten: als lezer maak je hier van alles mee. Jan van Aken wordt weleens met Umberto Eco (nooit gelezen) en Asterix vergeleken, wat ik altijd opvallend gevonden heb. Na het lezen van De Valse Dageraad begrijp ik waarom Asterix genoemd wordt. Het is grappig en je belandt van het ene avontuur in een ander bizarre situatie. Echt een aanrader.

Ik zie dat ik mij, zoals andere reviews in de media, heb beperkt tot wat het boek over vandaag de dag zegt. Dat doet het boek tekort vind ik. Vandaar dat ik ook het volgende kwijt wil:

“Terwijl Europa wegzonk in de duisternis van de middeleeuwen, baadde de Arabische wereld in kennis en debat”

Een van de vele intrigerende zinnen uit een boek dat vooral een scherpe analyse is van de huidige uitdagingen voor de vrije wereld. Maar het verheldert niet alleen de huidige wereld, het is ook een leerzame reis door de geschiedenis; hoe zijn we gekomen tot de wereld van vandaag? Wie of wat heeft het huidige westen geïnspireerd? Hoe kwamen de renaissance en de verlichting in Europa tot stand? Al jaren ben ik gefascineerd door de Arabisch-islamitische beschaving als inspiratie voor het westen zoals we dat vandaag kennen. Het wordt in dit boek kundig en aantrekkelijk beschreven, zonder blinde verheerlijking maar feitelijk onderbouwend en inspirerend. De vraag waarom de verlichting in Europa tot wasdom kon komen en niet in de Arabische wereld wordt niet uit de weg gegaan.

Mijn fascinatie voor Bruce Lee is hiermee weer springlevend geworden. Ga komende weken mijn Bruce Lee dvd’s weer op zolder zoeken. Dit boek is ook een kennismaking met Alex Boogers, die ik al een tijdje in mijn vizier had. Het is een brief aan zijn zoon waarin het verhaal van Bruce Lee maar ook dat van Alex Boogers zelf aan bod komen. Een biografie en een autobiografie zou je kunnen zeggen, maar ook een roadtrip. We lezen wat voor een belangrijke rol de legendarische vechtkunstenaar speelt in het leven van de schrijver, die zelf ook op niveau heeft gevochten en vooral als trainer succesvol is geweest. Bruce Lee vormt de rode draad door het leven van Boogers en niet alleen als het om vechten gaat. De oosterse wijsheden en filosofische uitspraken van Bruce Lee vormden een houvast en gaven zijn leven een doel. Het klinkt misschien een beetje ‘corny’ maar het is goed geschreven, heel echt en gemeend. Het is natuurlijk ook naar zijn zoon gericht, samen maken ze een reis naar Hong Kong en de West-Amerikaanse kust, op zoek naar Bruce Lee op plekken waar hij geleefd en gewerkt heeft. Wat niet erg storend maar wel gek is, is dat het verhaal soms best abrupt heen en weer springt tussen Bruce Lee en Alex Boogers zelf. De stukken over Bruce Lee vind ik, als liefhebber moet ik erbij zeggen, veel interessanter. De jeugdjaren van Boogers zijn ook zeker interessant maar daarna komen er ook ietwat overbodige passages voorbij. Al met al heb ik genoten van dit boek.

Dit was mijn eerste maar zeker niet het laatste boek van deze auteur.

ps: heb getwijfeld tussen 3,5 en 4 sterren. Ik geef toch maar een halfje erbij omdat ik van Bruce Lee hou. Ben erg blij dat dit boek überhaupt bestaat, en dan ook nog eens geschreven door een kenner en liefhebber.