menu

Hier kun je zien welke berichten the Cheshire cat als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Laika tussen de Sterren - Bibi Dumon Tak (2006)

1,0
Wil toch even mijn mening herzien over dit boekje. Mijn waardering had ik reeds van een 3 in een 1 veranderd. Omdat het me toch niet helemaal lekker zat ben ik maar even gaan googelen naar de auteur en al snel zat ik naar een aflevering van Het Klokhuis te kijken, geheel gewijd aan deze (non-fictie) kinderboekenschrijfster... Ik heb iemand nog nooit zo enthousiast en uitbundig horen vertellen over dierenleed als Bibi Dumon Tak. Als een dolle kleuter gedraagt ze zich, hopelijk is dit allemaal gespeeld, waarschijnlijk denkt ze dat het kinderen aanspreekt, maar volgens mij vinden kinderen niets zo erg als een volwassene die zich als een kind gedraagt. Bibi gaat langs bij een circus waar geen leeuwen maar koeien worden gedresseerd. De koeiendompteur vertelt over het circus, terwijl je Bibi toch een beetje zorgelijk naar de zweep in zijn handen ziet kijken... 'Je slaat ze toch niet hè?' merkt ze vrolijk op. Daarna brengt ze een bezoekje aan een ander circus, het Dolfinarium, om te vertellen over de dolfijnen daar: 'Toen ik onderzoek deed voor mijn boek kwam ik er ook achter dat dolfijnen gehandicapte kinderen helpen. Als je een dolfijn iets wil laten doen moet je hem aankijken, anders doet ie het niet. Nou, sommige kinderen hebben moeite om andere mensen aan te kijken, en dat oefenen ze dan op dolfijnen.' Ze vertelt er maar niet bij dat de dolfijnen daar in de eerste plaats zitten om bezoekers te entertainen. Vervolgens duikt Bibi zelf ook nog even het water in. Waarschijnlijk met het doel om van haar ADHD af te komen.

the Cheshire cat schreef:
Het is de ster van de dapperste aller ontdekkingsreizigers.

Helemaal niets dappers aan. Laika is tegen haar wil in letterlijk de dood ingejaagd. Ook gedurende de periode vooraf aan de lancering zijn er verschrikkelijke proeven op haar uitgevoerd. 'Ze heeft haar leven gegeven aan de mensheid,' zegt Tak. Er is hier helemaal geen sprake van zelfopoffering.

Met name in het hoofdstuk over dierproeven stuiten mij veel dingen tegen de borst. Tak komt met een akelig voorbeeld over kinderen die worden geboren met een open rug en welke dierproeven daarvoor nodig zijn (levende varkens die worden opengesneden, meen ik te herinneren). Ze zegt dat ze het zielig vindt dat al die dieren opgeofferd worden, maar... (en nu komt de maar), het is wel voor onze gezondheid dat het allemaal gebeurt. Ik vind dat Tak hier te ver in gaat. Kinderen hebben van nature een fijn gevoel voor rechtvaardigheid, die kun je niet opzadelen met zo'n ingewikkeld vraagstuk. Dat je een mening hebt over dierproeven, dat vind ik prima, maar druk die mening er dan niet op zo'n slinkse wijze bij die arme kinderen door de strot. Ze vertelt verder ook niets over de mogelijkheid die bestaat om dierproeven te vervangen door diervrije alternatieven. Ook niets over de vele overbodige dierproeven, zoals laatst die apen die door Volvo werden gedwongen uitlaatgassen te inhaleren. Er zijn altijd wel weer redenen te bedenken om mishandeling van dieren goed te praten. Jagers misbruiken het argument dat er 'een overschot is van een diersoort', stierenvechters voeren weer het argument aan dat het stierenvechten een eeuwenoude traditie is, etc... Wat mij betreft is er echter niets dat dierenleed rechtvaardigt.

Mocht je toch nog iets over dierproeven in de ruimtevaart willen lezen, kan ik je beter het boek 'Zoo de ruimte in!' aanraden van de Vlaamse schrijver Frank Pollet. Een informatief boek met veel foto's voor de jeugd dat in de eerste plaats veel meer informatie verschaft over het onderwerp en met name ook omdat Pollet op mij veel eerlijker en kritischer overkomt en hij bovendien het toch wel zware thema met een vleugje humor behandelt. Walgelijk om te lezen wat wij allemaal wel niet met dieren uitvreten. Er staat een foto in het boek van het aapje Albert. Op 18 juni 1948 werd er voor het eerst een aap in een raket gepropt en afgeschoten; een resusaapje dat Albert werd genoemd, hoewel er aan zijn dood niets koninklijks was, want het aapje stikte al binnen enkele minuten na de lancering. Er is van Albert destijds een foto gemaakt, vastgegespt in een soort van ruimte-harnas, zijn ogen gesloten, met neerhangende mondhoeken... Het arme diertje ziet er ongelooflijk droevig, bang, hulpeloos en alleen uit. Ik kan maar moeilijk naar de foto kijken. Wat ik ook zo triest vind is dat een ruimtevaarder als André Kuipers in interviews altijd weer datzelfde rijtje mijlpalen in de ruimtevaart opsomt: de Spoetnik-1 in 1957 (het eerste object in de ruimte), Gagarin als eerste mens in de ruimte in 1961 en Armstrong als eerste mens op de maan in 1969. Nooit geweten dat gewichtloosheid ook leidt tot dementie, want Kuipers vergeet voor het gemak maar even de hond Laika. Een hoop gelul in de ruimte, als je 't mij vraagt. Dit jaar vindt er in de Ziggo Dome voor de tweede keer een Space Xperience plaats, een spektakelshow met André Kuipers in het middelpunt. Op de dag nota bene dat het hondje Laika is overleden, 3 november.

Lampje - Annet Schaap (2017)

2,5
De schrijfster weet een aardig mysterieus sfeertje op te roepen, daar is wat mij betreft dan ook alles mee gezegd. Namen van personages zijn niet bepaald vindingrijk: Juffrouw Amalia bijvoorbeeld.. Ze vormen ook geen mooi geheel.
De valse kruidenierster 'Mevrouw Rozenhout' is duidelijk weggekaapt van Harriet Oleson uit Little House on The Prairie, ook met een aardige man die bij zijn vrouw onder de plak zit.
Het is verder wel lief en sympathiek bedoeld, maar de manier van schrijven ligt me gewoon niet, alles zo quasi-vrolijk en druk en zo uitgesponnen alles..

Hij doet helemaal niks, het gebeurt zomaar.
Hij doet zijn ogen dicht.
Hij knijpt zich.
Hij voelt het.
Hij kijkt weer en heeft gewoon nog steeds een staart.


Even later:

Hij is zo snel!
Hij is zo sterk!
Hij is zo blij!
Hij had nooit gedacht dat...


Vandaar dat het boek zo dik is, veel te dik voor kinderen.

Langste Adem. Een Leven met Joost Zwagerman, De - Arielle Veerman (2020)

4,0
Ik zal meteen opbiechten: ik heb dit boek uit pure nieuwsgierigheid meegenomen van de bieb, vanuit sensatiezucht, alsof je bij de kapper zit en de onbedwingbare behoefte voelt een Story van de tafel te grissen.
Maar wonder boven wonder blijkt het een uitstekend geschreven autobiografie; eerder non-fictie dan autobiografische roman.
Ariëlle Veerman, de ex-vrouw van Joost Zwagerman, weet het allemaal smeuïg te brengen, vooral op de momenten dat Jessica (Durlacher, red.) en Bram Bakker op het toneel verschijnen, nou dan wordt het smullen geblazen hoor. Bram Bakker is eigenlijk de enige die ze niet spaart.. knap hoe ze in een enkele zin hem iets akeligs weet mee te geven: Hij legde zijn notities voorzichtig op de grond, alsof ze van glas waren, leunde vervolgens achterover en keek me vragend aan terwijl hij zijn benen over elkaar sloeg.
Maar het is zeker geen "haatverslag". Op mij kwam het allemaal oprecht over en geeft haar boek een goed beeld van een vrouw die samenleeft met een bekende schrijver die na een vechtscheiding ook nog eens zelfmoord pleegt, al komt de donkere kant van haar echtgenoot niet altijd even goed uit de verf en lijkt het soms eerder over futiele probleempjes binnen een slecht huwelijk te gaan.
Enfin, begin '90 was ik helemaal geobsedeerd door Joost Zwagerman. Ik las zijn romans, zijn columns over pop en merkte dat we vaak op één golflengte zaten.
Heb bovendien nog een paar interessante dingetjes over Zwagerman ontdekt; zo liep hij op de middelbare school een volleybalblessure op en ik heb precies zo'n zelfde blessure, ook door volleybal opgelopen tijdens gym op school en ook aan mijn middelvinger.
Ook te weten gekomen via dit boek is dat Zwagerman opgroeide in de na-oorlogse wijk De Hoef in Alkmaar, een wijk met veel straten vernoemd naar kunstschilders, een schildersbuurt zeg maar, hijzelf in de Jan van Eykstraat, maar ik zag ook straten als de Ferdinand Bolstraat en de Picassolaan.'
Vond ik wel grappig.

Last Days in Cleaver Square - Patrick McGrath (2021)

5,0
Wat een fantastisch, heerlijk, meeslepend en ontroerend verhaal weer. Ik kan nu wel stellen dat Patrick McGrath voor mij de ontdekking is van de afgelopen twintig jaar. Zijn gothic novels met thema's als waanzin en onderdrukte homoseksualiteit zijn misschien nog het beste te vergelijken met het werk van Daphne du Maurier, qua mysterie. Ook hier weer een zelfde soort protagonist als in The Grotesque: Francis McNulty, een oude wat chagrijnige en sarcastische man, maar met het gebroken hart van een dichter. En erg geestig bovendien. Een figuur die in de verte aan Scrooge doet denken, maar veel milder en mensen verdragend. Een "bourgeois man-of-the-people" zoals hij zichzelf omschrijft.
Francis is een veteraan van de Spaanse burgeroorlog die in de bloederige straten van Madrid rondreed in een ambulance. In het najaar van 1975, hij is dan in de tachtig, wordt hij geplaagd door verschijningen van generaal Franco, die op dat moment in Madrid op sterven ligt. Schuldgevoelens en traumatische herinneringen aan die tijd komen weer bovendrijven.
Twee verhalen die door elkaar heen lopen als het ware, maar subliem aaneengevlochten.
Een van de personages is Henry Threshold, de kat van Francis. Wanneer Francis en de anderen naar Madrid afreizen vraag je je af wat ze met Henry hebben gedaan, die laten ze toch niet alleen achter? Maar een begaafd schrijver als McGrath komt daar later nog op terug, godzijdank.
Prachtige passages in het Prado waar Francis doeken gaat bekijken van zijn lievelingsschilder Goya, en in de Vallei der Gevallenen (monument dat de generalísimo in de jaren veertig en vijftig heeft laten bouwen voor de gevallenen van de Spaanse burgeroorlog) waar hij.... ach, ga dat maar zelf lezen hoor, hoofdstuk 47 hahaha...
Dat monument doet hem denken aan de architectuur van het Derde Rijk omdat alles zo bizar groot is... "The individual is as nothing to the Fascist architect, who likes humanity only in the mass."

Ik wil niet alles van het plot prijsgeven, dit boek moet je in feite gewoon ondergaan. Kippenvel bij de laatste bladzijde.

Låt den Rätte Komma In - John Ajvide Lindqvist (2004)

Alternatieve titel: Laat de Ware Binnenkomen

4,5
Mooi verfilmd en een even goed boek. Heeft veel weg van de schrijfstijl van Stephen King, iets
meer vaart echter, alhoewel ik niet denk dat Lindqvist ooit Stephen King zal evenaren, niet qua
aantal boeken in ieder geval, ik bedoel, die King komt zowat elke vrijdagmiddag met een nieuw
boek aanzetten, met dat oeuvre van hem zouden ze een boekenbeurs kunnen organiseren waar
die van Frankfurt bleek bij afsteekt zeg maar...

Een vampier die het bloed van een vrouw drinkt en vervolgens tot de ontdekking komt dat haar
bloed, vanwege een chemokuur die zij ondergaat, niet goed is
dit verzin je toch niet?

Een mengsel van thriller, horror, serial killer én coming-of-age, met als hoofdthema: gepest
worden.

Less than Zero - Bret Easton Ellis (1985)

Alternatieve titel: Minder dan Niks

4,5
Ik las dit boek zo rond mijn zeventiende toen er op televisie een serie werd uitgezonden die de halve wereld in haar greep hield: Beverly Hills 90210. Een walgelijke serie als je 't mij vraagt. Over het wel en wee van een stel rijkeluiskinderen dat zich de hele dag door de pestpokken verveelde. Zo iets als dit dus, maar dan de gekuisde versie, de poezie-album variant.

Less Than Zero kwam uit in 1985, Bret Easton Ellis was toen pas 21 jaar (!). In tegenstelling tot brave Brandon en Brenda uit Beverly Hills 90210 is de hoofdpersoon in dit verhaal , Clay, een totaal apatische tienerjongen die de kerstdagen bij zijn ouders in Los Angeles doorbrengt met MTV kijken, drugs gebruiken, feestjes afgaan, doelloos rondhangen met vrienden in de stad. Tussendoor wipt hij nog even langs bij zijn psychiater waar hij in de dure spreekkamer een been over de leuning van de reusachtige zwartleren stoel slingert, een sigaret opsteekt en zijn Wayfarer-zonnebril niet afzet..

'Je weet, Clay, we hebben het erover gehad dat je wat actiever moet worden, niet zo passief..'

Ontzettend decadent allemaal. Kerstmis in Los Angeles heeft sowieso iets decadents, het kan er rond die tijd extreem heet zijn, iets wat Ellis als geen ander weet te beschrijven. Ellis overdrijft ontzettend, maar juist in die overdrijving zit zijn kritiek. De simplistische manier van schrijven leest zeer aangenaam vind ik, het shockeert, maar het is ook erg droogkomisch soms..

Ze vertelt ons dat het huis best wel oud is, dat de kerel van wie het eerst was 'n nazi was. Op de patio's heb je van die heel kleine boompjes in gigantisch grote potten waarop hakenkruizen zijn geverfd.
'Die heten nazipotten,' zegt Kim.


Letter en Geest: Een Spookverhaal - Frans Kellendonk (1982)

3,0
Eerste driekwart is heel aardig; fraai proza, aardige schets van het kantoorleven, grappig, creatief...
Het begin van het 2de hoofdstuk bijvoorbeeld: eerst een passage met Felux Mandaat die op een stil plekje langs de waterkant wegzinkt in psychedelische dagdromerij en dan de volgende passage, op zijn werk, dat begint met: 'Meneer Brugman,' zegt ze, 'rangschikt die doorslagen volgens bestelnummer, nooit alfabetisch..
Op blz. 49 erg mooie beeldspraak als Mandaat het spook op hem af ziet komen.. komt dan die gestalte naar voren, zoals Christus naar voren is gekomen uit de zweetdoek van Veronica.
Maar eigenlijk vanaf het moment dat Mandaat een afspraak met Van Uffel heeft gaat het, voor mij althans, de mist in, letterlijk haast, want alles wordt dan vager en vager en ik las het met moeite uit. Niet dat ik iets tegen vaagheid heb of mysterie, integendeel zelfs, maar het was met net iets te saai allemaal.
Ik kon ook niet echt vat krijgen op het karakter van Mandaat.

Letters Home: Correspondence 1950-1963 - Sylvia Plath (1975)

4,5
Weet niet precies meer wanneer ik bekendraakte met het werk van Sylvia Plath, maar ik zeg altijd tegen mezelf dat de liefde voor haar begon toen ik in '92 het album Generation Terrorists van de Manic Street Preachers kocht en in het cd-boekje een citaat van Sylvia zag staan: I talk to God but the sky is empty. Voor wie wil weten wat Plath geloofde: van huis uit was ze unitariër, maar ze heeft ooit gezegd dat ze zich beschouwde als een agnostische humanist, in hart een pantheïst.
Plaths sterrenbeeld was Schorpioen (27 oktober). Ik ben nogal bijgelovig als het gaat om astrologie en ik wil altijd weten wat iemands sterrenbeeld is. Schorpioen - Leeuw schijnt een giftige combinatie te zijn en loopt vaak op iets dramatisch uit. Het gekke is dat mijn drie favoriete schrijvers: Sylvia Plath, Anne Sexton (9 november) en Klaus Mann (18 november) alle drie Schorpioen zijn. Dostojevski (11 november) was er overigens ook één. Ted Hughes was een Leeuw (17 augustus). Wat ik bij mezelf opmerkelijk vind is dat vrijwel alle vrienden die ik ooit heb gehad geboren zijn tussen half februari en half juni, met een opvallend hoge piek in de maand maart.
Plath werd geboren op een donderdag, net als ik. Ze overleed op een 'maan'dag. Ook daarin zie ik weer veel symboliek.

Sylvia is zeer openhartig in de lange brieven die ze aan haar moeder schreef, soms wel brieven van tien kantjes lang. Telefoon werd amper gebruikt. Algemeen wordt aangenomen dat de dood van Sylvia's vader de bron was van zowel haar genialiteit als 'gekte'. Toch had Sylvia's moeder een belangrijkere invloed op haar dochter. Hun band was hecht, maar ook ingewikkeld en vaak moeilijk. Boudewijn Büch had het in zijn reisprogramma over 'een hele gestoorde relatie', en ook lees ik vaak dat haar moeder afgunstig zou zijn geweest, wat pertinent onwaar is. Plath was een kunstenares en zocht naar originaliteit, haar moeder hechtte meer waarde aan conformisme. Daar botste het wel eens.
Bepaalde passages zijn door haar moeder geschrapt. In die tijd werd Sylvia, door haar roman The Bell Jar, gezien als een somber, cynisch, depressief 'geval', en haar moeder wilde aantonen dat haar dochter niet Esther Greenwood was.
Aurelia schreef de zelfmoord van haar dochter toe aan 'een dag die somberder was dan gebruikelijk'.

Lichtjaar - Arnout ter Haar (2003)

In 1987 verdween de 28-jarige Piet Beentjes spoorloos van het eiland Texel: pietbeentjesvermist.nl Over deze vermissingszaak is dit jaar een documentaire gemaakt, geregisseerd door Jaap van Hoewijk: Piet is Gone, die afgelopen week is uitgezonden op NPO2. Een erg mooie documentaire.
Ruim 15 jaar later komt deze roman uit, over de verdwijning van een homoseksuele jongen op Texel, een roman die opvallend veel raakvlakken vertoont met de vermissing van Piet Beentjes. In de documentaire komt de schrijver van dit boek nog kort aan het woord die vertelt dat hij niet bekend was met het verhaal en dat de roman volledig uit zijn fantasie is ontsproten. Het is dus puur toeval dat er parallellen zijn met deze zaak, maar eigenlijk wel beangstigend, zo zegt hij.

Liefde tussen Mens en Kat, De - Willem Frederik Hermans (1985)

3,0
Opnieuw uitgegeven, maar nu met toevoeging van het korte verhaal 'De Kat Kilo' uit 1949.

Hoewel Hermans bepaald kattengedrag mooi weet te beschrijven en ook af en toe een fraaie vergelijking trekt, is het toch allemaal wat karig. Ben het ook niet geheel eens met Hermans dat een kat, wat liefde betreft, geen onderscheid maakt tussen baasje en een vreemde. Wordt nog wel eens gedacht dat katten niet van hun baasje zouden houden, zoals de hond doet, maar dat is een misvatting. De kat houdt wel degelijk van zijn of haar baasje, maar de liefde wordt op een andere wijze dan de hond getoond. De kat springt er wat zuiniger mee om, zogezegd. Of zoals Midas Dekkers zo mooi zegt: 'Als je op zoek bent naar een trouwe echtgenoot, dan moet je een hond nemen. Iemand die een poes neemt heeft een maîtresse.'

Beetje onzin overigens om dit weer opnieuw uit te brengen, maar ik snap het wel, de kat is een hip en geliefd onderwerp tegenwoordig en het boekje heeft met zijn kleurrijke kattensilhouetten op de omslag wat weg van een cadeauboekje, dus zal vast en zeker goed verkopen.

Liegangst - Youp van 't Hek (2003)

4,0
Grappige verzameling columns weer van de onovertroffen cabaretier Youp van 't Hek!

De rouwclown! Ik wist niet wat ik las. Dacht eerst nog dat het een verzinsel was van Van 't Hek om zo de draak te steken met de cliniclown, maar hij noemt 2 namen dus ben ik toch maar even gaan zoeken op het internet en wat blijkt? Rouwclowns bestaan echt. Ze leuken je begrafenis of crematie op in een donkergrijs clownspak en blijven van een afstandje toekijken. Héél verstandig, je moet er toch niet aan denken dat zo'n lolbroek tijdens de dienst schreeuwend de kerk komt binnenrennen, struikelend over zijn eigen benen en pal voor de kist een soort van clownsnummer gaat lopen opvoeren.

Domme August heeft rode neus..
Oom Piet slaat Domme August een blauw oog!

Wat volgt? De euthanasieclown? Een clown die nog nét voor het spuitje een bosje bloemen uit z'n jaszakkie tevoorschijn tovert?

Ook leuk, de minderminderclown, een clown die een Haagse kroeg vol idioten vraagt of zij meer of minder Marokkanen in Nederland willen waarop alle aanwezigen beginnen te scanderen: Minder! Minder!.. en dat die clown dan antwoordt: 'Dan gaan we dat regelen'.

O nee, zo'n pipo bestaat al.

Life at the Bottom - Theodore Dalrymple (2001)

Alternatieve titel: Leven aan de Onderkant

1,0
Heel toevallig heb ik dit boek gelezen van de week. Ik vind die Theodore Dalrymple maar een verbitterde oude snob die de hele Engelse onderklasse over een kam scheert; luie, uitkeringstrekkende, zuipende, gokverslaafde, dikke, getatoeëerde holbewoners zijn het en het leidt allemaal tot criminaliteit, kindermishandeling en moord. Die Dalrymple denkt geloof ik dat alle mannen in de Engelse onderklasse op Onslow lijken en alle vrouwen op Ma Flodder. En wat dan nog denk ik dan. Het beeld dat hij schetst van de onderklasse is zo extreem, zo overtrokken, je gaat bijna geloven dat er een oorlog woedt in Engeland. Dalrymple zelf ook trouwens, hij trekt een vergelijking met de Spaanse Burgeroorlog door een gedicht van Neruda te citeren (Kom en zie het bloed dat door de straten stroomt!). Met oplossingen komt Dalrymple amper. Ja, een politie die harder optreedt, een zerotolerance-beleid, dat ziet hij het liefst. Verder moet ik toch toegeven dat Dalrymple - hoe minachtend ook - het wel grappig weet te brengen..

De onlesbare Engelse dorst naar amusement toont zich, in elk geval bij jongeren, op z'n voordeligst op zaterdagavond, in het centrum van een provinciestad. Het toppunt van ambitie voor veel Engelse jongeren is zaterdagavond halen. Niets maakt hen zo verwachtingsvol en begerig. Geen carrière, geen tijdverdrijf, geen interesse kan wedijveren met de vreugden van zaterdagavond, als het centrum van de stad verandert in een tweederangs Sodom en Gommora dat alleen maar niet door God wordt verwoest omdat er ergere plekken op aarde zijn die meer in aanmerking komen voor onmiddellijke vernietiging.


'T is schorriemorrie! (benieuwd overigens wat jullie er van vinden)

Life with My Sister Madonna - Christopher Ciccone (2008)

4,0
Christopher Ciccone is de jongere broer van Madonna en heeft zijn beroemde zus in de eerste pakweg 10 à 12 jaar van haar carrière bijgestaan, in creatieve zin hoofdzakelijk. In het prille begin fungeerde hij nog als achtergronddanser, zo is hij onder meer te zien in de videoclip van het nummer Lucky Star. In de jaren daaropvolgend reisde hij met zijn zus de hele wereld over, richtte haar huizen in, werd haar kledingadviseur en schopte het uiteindelijk tot artistiek leider van, wat mij betreft de beste, in ieder geval de meest theatrale tournee die Madonna ooit uit haar hoge hoed heeft getoverd: The Girlie Show. Voor deze wervelende show waarin Madonna zich neerzet als comediénne in een schalkse combinatie van moderne vaudeville en burlesque (Lucy O'Brien - Like an Icon) liet ze zich inspireren door het doek Girlie Show van Edward Hopper uit 1946. Een erg mooi schilderijtje, by the way. In het Weimar cabaret onderdeel van de show - rood gedrapeerde gordijnen, een kroonluchter, Madonna gekleed in double-breasted herenpak inclusief hoge hoed en wandelstok - voert de zangeres haar jaren tachtig hit Like a Virgin geheel in Marlene Dietrich stijl (Morocco) op, met zwaar Duits accent en een veelzeggende knipoog. Het is m.i. het hoogtepunt van de show en steekt choreografisch gezien op z'n zachtst gezegd briljant in elkaar. Grappig en smeuïg wordt het als Christopher een anekdote vertelt over the one and only Gene Kelly die werd aangenomen om een paar stukken te choreograferen, maar zijn inbreng bleek later zó slecht dat zowel Christopher als zijn zus maar besloten hem te ontslaan. De levende legende Gene Kelly! En die moet je dan gaan vertellen dat hij niet goed genoeg is. Dat lastige karweitje liet Madonna wijselijk genoeg aan haar manager over haha...

Wat deze biografie, die eigenlijk ook een autobiografie is, zo goed en anders maakt dan de gemiddelde biografie is dat het wordt verteld door iemand die daadwerkelijk bij het hele gebeuren aanwezig was. Dat maakt het in tegenstelling tot de gewone biografie minder afstandelijk, minder eendimensionaal, meer.. hoe kan ik dat 't beste omschrijven, meer 'ruimtelijk'. Christopher schreef dit boek uit een zekere wrok jegens zijn zus die hem na jaren intieme en intense samenwerking resoluut aan de kant zette. Volgens Christopher zelf was het Madonna's obsessie met de Kabbalah die hen uit elkaar dreef, maar het zal ongetwijfeld, dat weet ik wel zeker eigenlijk, te maken hebben gehad met zijn cocaïneverslaving. Er passeren dan ook vele steekjes onder water de revue. Vooral haar acteerprestaties moeten het ontgelden. Maar ook zou ze volgens hem geen humor hebben en ook geen smaak, waar ik toch heel anders over denk. Madonna heeft wel degelijk smaak en humor heeft ze ook. Erg gelachen om het stukje waarin Christopher vertelt dat ze halverwege de jaren negentig vastbesloten is een kind te verwekken omdat, zo zegt ze, haar biologische klok begint te tikken. Ze is dus op zoek naar een geschikte kandidaat en heeft een oogje laten vallen op Dennis Rodman, maar dan zegt ze dat ze ervan baalt dat het NBA-speelseizoen niet samenvalt met haar menstruatie.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet zo kapot van de vuile was buiten hangen. Houd dat gewoon privé. Madonna's kant van het verhaal zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen. Als hij al die kleine sneertjes had weggelaten, dan had het denk ik een beter boek geweest. Want verder komt het toch aardig oprecht en integer op mij over en worden er ook aardige dingen gezegd. Hij bewondert met name haar enorme arbeidsethos.

De leukste en boeiendste passages las ik misschien nog wel aan het begin van het boek, wanneer Madonna nog niet beroemd is, de jaren voor haar grote doorbraak, in Detroit en New York.
Erg geestig is het stukje waarin Christopher vertelt over de eerste keer dat de familie Ciccone Madonna ziet optreden, ze is dan veertien, in de piepkleine aula van haar school:

Nerveus zitten we op de tweede rij en kijken we naar het gemiddelde talentenjachtaanbod van de andere leerlingen, een tapdansnummer, iemand speelt mondharmonica, er wordt een gedicht voorgedragen. Ondertussen wachten we op Madonna.
Dan, als in een scène regelrecht uit de film Miss Little Sunshine, zwiert Madonna plots het podium op. Ze is van top tot teen fluorescerend roze en groen geverfd, waardoor het lijkt alsof ze poedelnaakt is. Ze draagt een kort broekje en een topje, en ook die zijn beschilderd. Mijn vader vindt dat ze gewoon in haar nakie staat. Gemeten naar zijn strenge morele maatstaven is haar verschijning bedoeld voor boven de achttien en vol afschuw laat hij zijn fototoestel weer zakken.
Ze begint te dansen, of beter, te kronkelen. Hoewel Carol Belanger, haar schoolvriendin, ook op het podium staat en precies hetzelfde doet, met net zoveel gekronkel, verbleekt ze bij Madonna. Niemand kan de ogen van haar afhouden. Sterker nog, haar optreden is het meest schandalige dat eenieder binnen deze behoudende gemeenschap ooit heeft aanschouwd.


Jaren later, in 1985, staat Madonna voor het eerst voor een vol stadion. De hele familie Ciccone is erbij aanwezig: broers en zussen, neven en nichten, tantes, ooms, haar oma's, vader, stiefmoeder. Zij kunnen dit nauwelijks bevatten, maar zijn ook trots op wat er van dit meisje is geworden. Of zoals Madonna het zelf zo mooi verwoordt in het nummer Veni Vidi Vici: I had nothing left to lose/It took me by surprise/When I became the news.

In zekere zin is dit ook een Bildungsroman, over een homoseksuele jongen die in de jaren zestig en zeventig opgroeit in een groot katholiek 'strenggelovig' gezin. Ergens bekent Christopher dat hij zich als kind vervreemd voelde van zijn eigen familie, dat hij niet slecht was en ook niet braaf, maar altijd stilletjes aanwezig en alles observerend. Dat stukje raakte me wel. Het is niet dat het voortdurend over zijn geaardheid gaat, hij tilt er ook niet te zwaar aan, maar het deed me gewoon veel meer dan een boek als Confettiregen. De ruzie is inmiddels bijgelegd, overigens.

Lilla Stjärna - John Ajvide Lindqvist (2010)

Alternatieve titel: Wolfskinderen

3,5
Gedurfd maar zo ongeloofwaardig dat ik er telkens om moest grinniken.
Sarcastisch in het stuk over Idols. Het thema die avond is 'de jaren tachtig' en Tora zingt
Nothing Compares 2 U van Sinéad O'Connor, haar vertolking is adembenemend mooi, er rolt
zelfs een traan over haar wang. Daarna is het de beurt aan een meisje dat een nummer zal
gaan zingen van Cyndi Lauper:

....waarna het toneel werd ingenomen door een pastelkleurige stuiterbal die Girls Just Want
To Have Fun zong.


Griezelig vond ik het gedeelte dat Theresa haar vriend Johannes vraagt zijn ogen te sluiten
en hem vervolgens met een hamer een klap tegen zijn slaap geeft.
Een hilarische ontknoping: een heus bloedbad bij Idols tijdens een optreden van Tora die
onbewogen Thank You For The Music zingt van ABBA.

Tot slot een einde dat iets te veel lijkt op de slotscene van de film Thelma & Louise.
Al met al geen slecht boek maar veel te langdradig, het verhaal had denk ik ook best verteld
kunnen worden in zo'n 250 pagina's.

Little - Edward Carey (2018)

Alternatieve titel: Een Geweldige Tijd voor Hoofden

4,0
Er was eens.... was.

Wat een mooi, bijzonder, opmerkelijk boek. In die zin opmerkelijk dat de schrijfstijl totaal iets unieks heeft, iets geheel eigenzinnigs, iets liefs, iets speels.. Het verhaal zelf is ook niet echt in een hokje te plaatsen; wat handsome_devil al zegt: het boek is geen historische non-fictie, geen biografie, maar de Franse Revolutie gezien door de ogen van het kind Marie Grosholtz, ons allen nu bekend als Madam Tussaud, de vrouw achter het beroemde wassenbeeldenmuseum.
Een bezoekje aan het wassenbeeldenmuseum vind ik altijd wel een leuk iets. De levenloze poppen hebben zowel iets macabers als droefgeestigs. Ik was ( ) ooit in het wassenbeeldenmuseum van Barcelona, aan de Ramblas. Dat is overigens geen Madam Tussauds, maar vond ik desalniettemin spannender dan die van Amsterdam, want net iets duisterder van karakter. In die van Amsterdam zie je teveel celebrities, teveel BN'ers, daar word ik ook niet echt vrolijk van. Graag had ik een keer die van Londen willen bezoeken, maar nu las ik onlangs ergens dat ze daar in 2016 The Chamber of Horrors definitief hebben gesloten, en dat leek me nu juist net zo leuk!
Het begin en de laatste 100 bladzijdes van het boek deden mij het meest, daartussen schommelt het ergens tussen de 3,5 en de 4,5, met stukken die ik niet zo boeiend vond of net iets te langdradig. Eigenlijk had ik een soort Das Parfum verwacht; Marie die dan net als Grenouille bij iemand in huis wordt opgenomen en daar dan van alles over het vak leert, in haar geval dan het maken van wassen beelden, zoiets.. Maar het werken met was, het maken van poppen en hoe dat precies gedaan wordt, daar wordt niet echt veel over verteld. Niet zoals die razend interessant beschreven opleiding tot parfumeur die Grenouille genoot in ieder geval.
Wanneer de kleine Marie vanuit Zwitserland in het bruisende Parijs arriveert heeft dat veel weg van een scène uit een Dickens-roman; van een Pip of van een Oliver Twist die aankomt in de grote stad Londen, nog jong en onschuldig en wereldvreemd.
De simpele doch fraaie illustraties zijn van de auteur zelf. In een van de eerste hoofdstukken ontdekte ik een prachtig woord: labyrinthus osseus* Wat verder in het verhaal een treffende vergelijking van de Notre-Dame met een spin:

Zo. De Notre-Dame. Dit is tijd in steen gebeiteld, Petite. Het mooiste monument van onze stad, het beroemdste bouwwerk. Het wijste en gecompliceerdste gebouw dat er bestaat. Of vind je niet dat ze met die luchtbogen die als gebogen poten uit haar zijkanten en achterkant komen lijkt op een enorme spin dwars over dit dikke, gecompliceerde web van Parijs, gevoed door haar gasten die kleine aalmoezen achterlaten?

Maar het draait natuurlijk allemaal om de hoofdfiguur Marie Grosholtz, een schat van een meisje/vrouw die door de schrijver met liefde wordt geportretteerd. Het vroegtijdig overlijden van haar moeder en op latere leeftijd haar doodgeboren kind, dat laat niemand onberoerd. Het zou zomaar eens kunnen dat ik dit boek in de toekomst een vijf ga geven.

Klein maar fijn.

*dit woord zit in je oor

Love Poems - Anne Sexton (1969)

4,5
Weet eerlijk gezegd niet veel af van poëzie; klank, metrum.. het zegt me allemaal vrij weinig. De dichters die ik las zijn op twee handen te tellen. Sylvia Plath was de eerste dichter(es) die ik ontdekte en via haar kwam ik bij Anne Sexton terecht. Zij zijn altijd mijn favorieten gebleven. Heb daarna wel andere dichters geprobeerd: Rilke, Neruda.. mooi, maar niets evenaarde voor mij het werk van Plath en Sexton.
Kan ook helemaal geen gedichten onthouden of complete gedichten of zelfs maar een strofe uit mijn hoofd citeren, ben jaloers op mensen die dat wel kunnen. Bepaalde zinnetjes onthoud ik dan weer wel, zoals deze uit For Eleanor Boylan, Talking with God, niet uit deze bundel overigens:

God has a brown voice,
as soft and full as beer.


Een zin waarbij ik altijd aan (de stem van) Maya Angelou moet denken.

Of deze, uit The Kiss:

and delicate boxes of Kleenex calling "crybaby
crybaby, you fool!"

Loze Ruimte - Georgina Verbaan (2016)

1,5
Raar boekje. De zinnen zijn veel te gekunsteld, te bedacht. Af en toe een moeilijk woord ertussen waardoor het allemaal nog gemaakter overkomt. Het is ook helemaal niet geestig bovendien.

Zoveel shit gelezen de afgelopen tijd dat ik dacht dit kan er ook nog wel bij. Opvallend trouwens hoeveel die boeken op elkaar lijken: Kluun, Saskia Noort, Claudia de Breij, Beau van Erven Dorens, Daphne Deckers, dat boek van Thierry Baudet dat ik laatst nog las.. het is allemaal dezelfde dagboekachtige Viva-meuk. Geen enkele diepgang, steeds weer een Engelse uitdrukking tussendoor, namedropping (kijk, daar ga ik al), heel veel merknamen (Ik trok mijn Nikes aan, ik dronk een Pepsi Max... ), altijd wel weer een verwijzing naar een groot literair werk of schrijver (Virginia Woolf in dit geval), het citeren van popsongs is ook iets wat regelmatig voorkomt, van die slappe erotiek erdoorheen verwerkt...

Poezenliefhebster of niet, deze poes vond er in ieder geval niets aan.

Lune Est un Roman: Histoire, Mythes & Légendes, La - Fatoumata Kebe (2019)

Alternatieve titel: Het Verhaal van de Maan: Van Haar Ontstaan tot de Eerste Maandlanding

2,0
De maan heeft me altijd gefascineerd. Ik ben dan ook een avondmens, Carpe noctem is mijn lijfspreuk.
Waar ik op gehoopt had was een klein en mystiek meesterwerkje, maar het is eigenlijk niet meer gebleken dan een uitgesmeerde Wikipedia-pagina. Hou er ook niet zo van wanneer de schrijver zich half of rechtstreeks tot de lezer wendt en dat gebeurt nogal vaak in dit boekje (Maar laat me eerst wat vertellen over.../Ik zal proberen uit te leggen waarom.../Kijk even naar het kleine schema hieronder../Ik zou graag nog vertellen over../Laat mij simpelweg nog vertellen..) waardoor ik meermaals het gevoel had dat ik in de collegebanken zat en een of ander wat saaiig college over de maan bijwoonde. Wel weet ik nu wat die zwarte vlekken op de maan zijn en dat de kraters zich in de lichte zones bevinden.
Af en toe probeert ze er iets van humor tussen te proppen, maar slaagt daar totaal niet in: We zouden nog eindeloos kunnen doorpraten over de getijden, maar straks verdrinken we er nog in.
Op zich is het allemaal best sympathiek en haar liefde voor het onderwerp komt ook wel over.
Een flink stuk is gewijd aan de ruimtevaart, de eerste mens op de maan en de daaraan voorafgaande jaren. Even dacht ik nog: 'Ze zal Laika toch niet vergeten?', maar gelukkig besteedt ze er wel (wat) aandacht aan, hoewel ze niets nieuws onder de maan brengt (flauw), alsof ze gauw even het internet heeft afgespeurd voor wat informatie. Ze legt wel uit wat er met Laika moet zijn gebeurd in de uren na de lancering, maar ze vertelt dan weer niets over de afschuwelijke experimenten die voor zo'n lancering op proefdieren als Laika werden uitgevoerd.
Aan het einde bespreekt ze ook nog even de zogeheten moon hoax, waarbij ze enkele argumenten van de complotdenkers opsomt: De Amerikaanse vlag wappert in de wind terwijl er geen wind is in de ruimte, de vlag heeft geen schaduw, de foto's zijn te scherp, Aldrin kan geen sprong maken met een pak van 70 kilo, je hoort het geluid van de motor van de maanmodule niet, et cetera.
Vervolgens zegt ze dat ze hoopt dat al die foute vragen, dankzij haar boekje, te beantwoorden zijn. Maar mijns inziens heeft ze op al die vragen niet echt een duidelijk antwoord gegeven.

Ik laat de Maan voor wat ze is en begin aan Rode Komeet. Jullie zien mij waarschijnlijk in september weer of daaromtrent.

Lusitania Story, The - Mitch Peeke e.a. (2002)

Alternatieve titel: Het Drama van de Lusitania

Mooie toevoeging. Wat ik heel opmerkelijk vind is dat in een tijdsbestek van maar 3 jaar wel drie scheepsrampen van dit kaliber hebben plaatsgevonden.

De Titanic, de eerste en de meest bekende natuurlijk, die in de nacht van 14 op 15 april 1912 in aanvaring kwam met een ijsberg, in tweeën brak en zonk. In totaal kwamen er 1522 mensen bij deze ramp om. Lengte van de Titanic: 269 meter, breedte: 28 meter.

Twee jaar later, 29 mei 1914, botste het passagiersschip Empress of Ireland op tegen een Noors vrachtschip. Het kapseisde en het schip zonk in 14 minuten. Daarbij kwamen 1012 mensen om het leven. Lengte: 173,74 meter, breedte: 19,99 meter.

Op 7 mei 1915 werd de Lusitania getorpedeerd door een Duitse onderzeeboot. 1201 mensen overleefden de ramp niet. Lengte: 239,9 meter, breedte: 26,7 meter.

Grootste scheepsramp ooit is de Wilhelm Gustloff, gezonken op 30 januari 1945, naar schatting ruim 9000 slachtoffers. Grootste schip op dit moment is de Freedom of the Seas, lengte: 338,77 meter, breedte: 56,0 meter. Ter vergelijking: de Amsterdam Arena is 235 meter lang.