menu

Hier kun je zien welke berichten the Cheshire cat als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Aan de Goede Kant van 30 - Saskia Noort (2003)

1,0
Wat bezielt mij toch om steeds maar weer van dit soort verschrikkelijke boekjes te lezen? "Ik, als uitgesproken vrouw... ", kakelde Noort laatst nog bij Jinek. Uitgesproken oppervlakkig, dacht ik nog. Saskia Noort schrijft over herkenbare gebeurtenissen uit het leven... De dagelijkse beslommeringen, dat is nou net waarom ik zo graag lees, om juist die te ontvluchten. Ik snap bovendien niet waarom mensen zo geobsedeerd zijn door leeftijd, 30, 40, 50... Het zal me allemaal aan m'n reet roesten. Aaf Brandt Corstius schrijft er ook al van die malle boeken over. Die zat onlangs bij Pauw te wauwelen dat ze het liefst met leeftijdgenoten optrekt, brrr... Of zijn de boeken stiekem toch wel leuk? Soms is het zo slecht geschreven dat ik echt moeite moet doen mijn lach in te houden. Om een klein voorbeeldje te geven: ergens schrijft Noort dat ze op een kinderfeestje is en naast een jongen zit die verkleed is als Darth Vader. Vervolgens voegt ze daar tussen haakjes aan toe: (slechterik uit Star Wars) Maar het is vaker ergernis dan lachen. Die nare column bijvoorbeeld over die vrouw die zo stinkt in de supermarkt, weliswaar zegt ze erbij dat ze zelf ook ooit zo stonk vanwege haar rookverslaving, maar het blijft toch akelig. Of de column 'Anne', daarin steekt ze de loftrompet af over haar overleden schoonmoeder die zo sterk was en wel dertien kinderen baarde. Dat is aardig van Saskia, zou je denken, tot je opeens dat zinnetje leest en denkt van: mmm... , toch niet zo heel aardig. ...en bij elk bezoek gaf ze me een kwart vlaai en zag er streng op toe dat ik het stuk karton tot de laatste kruimel opat. Dan vertelt ze over die keer dat ze de vaatwasmachine voor haar schoonmoeder had ingeruimd, maar die haalde er vervolgens alles weer uit en zette het er op haar manier weer in. Of de lasagne die ze voor haar schoonmoeder had gemaakt maar niet werd opgevreten, omdat er knoflook in zat. Hahaha...

Ach, nou ja, ik neem het boekje morgen wel mee naar de kerstboomverbranding, kan het daar op de brandstapel.

Adolf & Eva & de Dood - Jeroen Brouwers (1995)

4,0
Ergens in de jaren twintig bevond Klaus Mann zich in de Carlton Tearoom in München. Daar zag hij - in rozig discreet licht en gedempte muziek, omringd door bergen gebak - Hitler zitten, wiens voorkomen hem sterk deed denken aan Fritz Haarmann, de seriemoordenaar en kannibaal uit Hannover die minstens 24 jonge daklozen om het leven had gebracht.

'Zoiets komt nooit aan de macht!' dacht Klaus Mann toen nog. 'Ik was heel zeker van mijn zaak, toen ik naar de uitgang liep. Je bent een nul, Schicklgruber. Je komt niet verder dan één lustmoord, op zijn best!'

Brouwers gaat met name dieper in op de zelfmoord van zowel Adolf Hitler als Eva Braun, maar biedt tevens geheel nieuwe inzichten omtrent Hitler zelf. Er staan ook foto's in het boek; soms zie je van die oude foto's van Hitler samen met zijn hond Blondi en dan krijg ik altijd zo'n medelijden met die hond. Dieren zijn vaak de vergeten slachtoffers van oorlogen; waarschijnlijk omdat we er in vredestijd ook niet zo leuk mee omgaan.

Blondi is maar 4 jaar geworden.

Advocaat, De - René Appel (2013)

4,0
Wie een boek leest van René Appel weet al bij het eerste hoofdstuk dit gaat gegarandeerd fout aflopen, de vraag is alleen: voor wie? Tot de laatste bladzijde toe houdt Appel de lezer in onwetendheid over de afloop. Het is als een vlakke etappe in de Tour de France, de allerlaatste pagina's daar sprint je doorheen.

Ook weer opvallend: Appels fascinatie voor rare achternamen. Op een gegeven moment krijgt het hoofdpersonage, advocaat Driessen, een zaak toegewezen waarin hij een rijke vrouw moet verdedigen met de absurde achternaam Van Middelheim thoe Archem, deze dame staat overigens terecht voor het stelen van lingerie in een warenhuis.

Van Middelheim thoe Archem

(Ik heb zelf een naslagwerk Nederlandse & Vlaamse familienamen in huis, maar deze staat er niet in)

Alice's Adventures in Wonderland - Lewis Carroll (1865)

Alternatieve titel: Alice in Wonderland

5,0
Een her- her- herlezing van wat ik beschouw als het wonderlijkste, mooiste kinderboek ooit geschreven: Kind geheel van zorgen vrij/Ogen van verbazing puur!
Alice in Wonderland is een psychedelische trip die je, net als het meisje Alice zelf, moet ondergaan; als je je geest niet openstelt voor deze nonsens-literatuur dan werkt het niet. "A mind is like a parachute. It doesn't work if it isn't open." - Frank Zappa
Dit negentiende-eeuwse sprookje symboliseert het opgroeien van het kind (Alice) in de verwarrende wereld der volwassenen. Alice leert steeds beter om te gaan met de geschifte situaties waarin ze telkens weer belandt en verliest gaandeweg haar ruimdenkendheid: een gave die inherent is aan kinderen. Kortom: ze groeit op, vandaar dat krimpen en groeien steeds.
Vanaf het moment dat Alice dat konijnenhol induikt is het alsof je een gekkenhuis binnentreedt waar iedereen zo gek is als een deur, maar Alice is zelf ook hartstikke getikt eigenlijk, al heeft ze dat nog niet zo door.
Doet me denken aan Esther Greenwood in The Bell Jar die voor de eerste keer wordt opgenomen in een gesticht, maar vindt dat zij daar helemaal niet hoort te zitten en op iedereen neerkijkt.. 'Juffertje Kale Kak'.
Als Alice de Kat vraagt hoe hij weet dat ze gek is, antwoordt de Kat: 'Dat moet wel, anders was je hier niet gekomen.'
De vele kleurrijke personages bestaan hoofdzakelijk uit dieren: een rups, een zevenslaper, maar ook een fabeldier: de Griffioen en zelfs een uitgestorven dier: de Dodo.
Menselijke personages zijn de Hertogin, de Koningin en natuurlijk de Gekke Hoedenmaker (Charisma platenlabel-logo, die van Genesis onder andere).
De illustraties van John Tenniel zijn grappig, grotesk en schattig tegelijk. Die tekening van de Hertogin bijvoorbeeld (hoofdstuk 9), en profil, jeetje wat een lelijkerd, hilarisch haha..!
Een erg leuk personage trouwens die Hertogin. Ergens in het verhaal loopt Alice een stukje met haar op en de Hertogin is natuurlijk weer van allerlei onzin aan het uitkramen en brengt dat arme kind helemaal in de war met haar 'moraal dit, moraal dat', maar dan opeens vanuit het niets tegen Alice: 'Weer aan het denken?" Hahaha... de timing van dat zinnetje is echt geweldig.

Amalia - Claudia de Breij (2021)

1,5
Amalia was van de week nog in het nieuws omdat ze haar jachtakte gehaald zou hebben en in de verschillende nieuwsberichten daarover werd steeds naar dit boek verwezen waarin de prinses gezegd heeft dat 'de akte niet meteen bedoeld is om te gaan jagen, maar vooral dient ter voorbereiding op het toekomstige beheer van Kroondomein het Loo', al staat dat in het boek net iets anders opgeschreven. Omdat ik er het fijne van wilde weten dit boekje toch maar geleend en gelezen.
Bij het stukje over jagen, in totaal een halve bladzijde, wordt er geen enkele vraag gesteld of zelfs maar een opmerking gemaakt die ervoor zorgt dat ze wat meer kwijt wil of loslaat over het onderwerp. Het blijft allemaal heel oppervlakkig en weinigzeggend. Het stukje eindigt met 'Of ze er dan later iets mee wil, zal tegen die tijd blijken.' Aan het begin van het boek zegt De Breij nog dat dit boek absoluut geen pleidooi is vóór de monarchie of een pamflet ertegen, maar louter bedoeld om ons kennis te laten maken met onze toekomstige koningin, maar is die kennismaking interessant genoeg? Ik weet nu, en dat had ik zelf ook wel kunnen bedenken, dat ze graag met vriendinnen appt en van paardrijden houdt, zoals zovele meisjes van haar leeftijd dat doen, al blijft dat paardrijden voor veel van die meisjes bij dromen. Het boek had net zo goed over de 17-jarige Lisa uit Sappemeer kunnen gaan, ik zeg maar iets, alleen het decor is dan net iets anders.
Maar De Breij is zegt ze zelf bang voor een iets te heftige vraag en durft haar 'inner Pauw' niet aan te spreken. Maar wat is een heftige vraag? Je kunt toch gewoon een normaal gesprek voeren met iemand over jagen en hoe de ander daar in staat? Of staat er ergens buiten een schavot klaar waar ze je hoofd op leggen zodra het te gevoelig wordt allemaal?
Nee, het moet vooral leuk blijven en De Breij is de uitgelezen persoon voor dit klusje, want die stelt geen 'ingewikkelde' vragen.
Verder is de schrijfstijl zeker niet slecht, maar met goed lopende zinnen en een aardige woordenschat schrijf je nog geen goed boek natuurlijk. En.. 'inwendig de slappe lach'? Really?
Laten we hopen dat Amalia als eerste staatshoofd die bloederige cirkel van dieren afknallen zal gaan doorbreken. En anders hoop ik dat ze ergens in dat bos wordt opgevreten door een wolf, als die al niet veel eerder is doodgeschoten tenminste.
Fatsoenlijk onderdanig boekje waar je geen fluit aan hebt.

Americana: Omzwervingen in de Amerikaanse Cultuur - Joost Zwagerman (2013)

Joost Zwagerman schreef in totaal drie essays over popster Madonna, die zijn verzameld in deze bundel Americana onder het kopje Madonnarama: Macho Madonna, Goddess en Midlife Madonna.

Macho Madonna, de eerste essay en wat mij betreft de beste gaat onder andere over Madonna's steeds wisselende imago, haar haat-liefdeverhouding met de katholieke kerk, haar androgyne uiterlijk, haar affiniteit met nichten (De nichtenscene is paradijselijk. Madonna leeft op te midden van de joyeuze gays en valt voor hun flirterige hang naar theatraliteit, hun talent voor overacting, hun maniertjes en hun gevoel voor camp en decadentie. In homokringen bouwt ze een bescheiden reputatie op als 'fruitfly', nichtenmeisje, of, zoals ze het zelf noemt, 'fag hag' (letterlijk: mietjesheks). Madonna wordt het kokette meisje dat zich het lekkerst voelt te midden van beeldschone jongens van de verkeerde kant.) en haar controversiële videoclips zoals Like a Prayer (Door Madonna zelf bedoeld als hoogstpersoonlijke geloofsbelijdenis maar door anderen, onder wie de paus, beschouwd als blasfemie tot in derde graad. Klassenjustitie, interraciale seks, de Klu-Klux-Klan, homoseksualiteit, fysieke verering van een icoon, Madonna als Maria Magdalena, de hartenklop van een zwárt heiligenbeeld: republikeins Amerika en het Vaticaan komen vingers tekort om de subversief en blasfemisch geachte scènes en thema's te tellen. Natuurlijk breekt de hel los. Madonna ontvangt haar eerste, serieuze bedreigingen. In kringen van de Ku-Klux-Klan staat zij definitief te boek als 'niggerpussy'...)

In het tweede, Goddess, worden de biografieën besproken die er zoal over de wereldster zijn verschenen, onder meer dat walgelijke boek van Andrew Morton. Andrew Morton, die zeer terecht door Madonna, zo kan ik me nog herinneren, 'dat onderkruipsel' werd genoemd. Ik vind Zwagerman nog behoorlijk mild over dat boek, maar hij zegt wel : Voor de rest kun je er alleen maar over zeggen dat Andrew Morton de eerste Madonnabiografie schreef waarin zo weinig te vinden is over haar muziek. Je verdenkt hem er bijna van dat hij een Madonnahit niet kan onderscheiden van een nummer van, zeg, tieneridolen Britney Spears of Jennifer Lopez.

Midlife Madonna ten slotte gaat over de eerste keer dat Zwagerman een concert bijwoonde van Madonna in het Gelredome (Re-Invention Tour). Ook ik zag Madonna voor de eerste keer in het Gelredome in Arnhem in 2004. Later op het journaal vernam ik dat Zwagerman dezelfde show had gezien want hij werd na afloop van het concert nog geïnterviewd. Waarschijnlijk zat hij ergens op de tribune achterin, omdat hij het in zijn essay heeft over 'poppetjes in de verte'. Zelf stond ik goed vooraan en kon alles dus goed aanschouwen. Ik had zelfs nog een vluchtig oogcontact met Madonna. Op een gegeven moment huppelde ze over een soort van bouwstellage heen die over het publiek heen hing en zo kon ik, zo'n 3 tot 4 meter lager, onder haar Schotse rok kijken. Een vreemde gewaarwording, al zeg ik 't zelf, maar eenmaal weer buiten bedacht ik me opeens: maar wie heeft er nu niet bij haar onder de rok mogen kijken? Het mooiste aan de show vond ik nog de voor Madonna's doen eenvoudige uitvoering van Papa Don't Preach, waarin ze aan het einde een cirkel vormt met haar achtergronddanseressen en zij gaan ronddraaien, wat mij sterk deed denken aan het schilderij 'La Danse' van Henri Matisse uit 1909 waarop vijf naakte figuren te zien zijn die hand in hand in het rond dansen. Als er een KunstMeter zou bestaan zou dat doek vast en zeker in mijn top tien komen te staan.

Joost Zwagerman had een bijzondere en ruimdenkende kijk op kunst.

Amerika: Voor en Tegen - Maarten van Rossem (2002)

3,5
Ook ik heb net als Maarten van Rossem familie in Amerika wonen, toevallig ook twee nichtjes (en een neef), in Norco om precies te zijn, een plaatsje ten oosten van Los Angeles. Voor mij was het net als Van Rossem een hele gebeurtenis wanneer zij in Nederland op vakantie kwamen. Amerika fascineerde me mateloos als kind maar op latere leeftijd leer je ook dat andere Amerika kennen, hoewel wij Europeanen geen haar beter zijn natuurlijk. In 'Fastfood' kraamt Van Rossem echt onzin uit:

Voor wie vlug wat wil eten in een kindvriendelijke omgeving is McDonalds een prachtige uitvinding.

De rode kleur in het logo van McDonalds hebben ze een aantal jaren terug veranderd in groen. Dat oogt wat milieuvriendelijker. Ja, ja... Amerika: Voor en Tegen gaat vooral over politiek en dat weet mij toch allemaal iets minder te boeien. Om heel eerlijk te zijn hoor en zie ik de bekende historicus liever. Maar wel een voldoende.

Amsterdamned: De Naakte Getuige - Dick Maas (2021)

Alternatieve titel: Amsterdamned #1

3,0
Leuk gelezen te hebben. Eerste hoofdstuk is veelbelovend, daarna kakt het lange tijd in, om naar het einde toe weer wat spannender te worden, hoewel het in z'n geheel meer als actie aanvoelt dan als thriller.
Dick Maas weet een naargeestig sfeertje op te roepen: veel regen, het Amsterdamse bos, fietspaden in het donker... Thrillers in Nederland hebben altijd iets kneuterigs. Maar, onmiskenbaar geschreven door Dick Maas; filmisch, af en toe ook hard met die typische Dick Maas humor.
Leukste wat voorbijkwam vond ik de hipster op de elektrische fiets die zijn telefoon niet wil afgeven hahaha.. Als je dat goed verfilmd ligt ongetwijfeld de hele zaal plat. Of het moet vol zitten met hipsters, dan niet.
Vreselijke figuren die hipsters.

Angel of Death: Killer Nurse Beverly Allitt - John Askill en Martyn Sharpe (1993)

Alternatieve titel: Engel des Doods

4,0
Dit soort boeken las ik vroeger veel maar tegenwoordig nauwelijks meer. Echt diepgaand wordt het nooit en over de kindertijd van de moordenaar krijg je ook maar weinig te weten, iets waar ik altijd wel nieuwsgierig naar ben.
Wat kunnen mensen trouwens ongelofelijk naïef zijn; het hele ziekenhuis in rep en roer, de recherche erbij en dan nog zo'n vrouw die al wordt verdacht en op de kinderafdeling werkt thuis op je baby laten passen.
Het valt me overigens ook op dat veel seriemoordenaars - eenmaal opgepakt - iets triomfantelijks over zich krijgen, zo'n onoverwinnelijke houding, zo van: ik sta boven de wet, jullie maken me niks. Een goed voorbeeld daarvan zijn de vrouwelijke handlangers van Charles Manson die samen hand in hand naar de rechtszaal liepen, lachend en zingend. En recent nog, Anders Breivik.
Dit boek bevat ook foto's van zowel slachtoffers als Beverly Allitt zelf, op een van die foto's zit ze in een politiewagen en heeft ze precies zo'n spottende lach.

Beverly Allitt zit nog heel lang vast en dat is maar goed ook.

Animal Farm - George Orwell (1945)

Alternatieve titel: Boerderij der Dieren

5,0
All books are equal, but some books are more equal than others.

Als tiener las ik Animal Farm voor de eerste keer en op slag raakte ik verliefd op dit geweldige verhaal, de personages (de onderdrukte dieren) en zelfs op George Orwell zelf. Begin dit jaar heb ik het (voor de eerste keer) nogmaals gelezen, iets wat ik niet snel doe overigens, maar gelukkig viel ik opnieuw (hoe toepasselijk) in katzwijm...

Over katten gesproken, van de kat in het verhaal kon ik me nog maar weinig herinneren en eigenlijk was ik daar wel het meest nieuwsgierig naar. De poes is, op de zingende schapen na en een paar kippen, het enige dier in het verhaal dat geen naam draagt. Waarom ook zoiets banaals als een naam voor zoiets raadselachtigs als een kat? Heel mooi hoe Orwell de kat heeft vormgegeven. Nadat de dieren de hoeve hebben overgenomen valt het hen op dat de kat zich vreemd gedraagt. Telkens als er een karweitje opgeknapt moet worden is ze nergens te vinden, maar de dieren nemen het haar niet kwalijk, want als ze er wel is ligt ze altijd zo vredig te spinnen. Het is ook een beetje onduidelijk aan wiens kant ze nu eigenlijk staat, waarschijnlijk aan die van haarzelf, maar wanneer de mensen de boerderij proberen te heroveren zet ze wel even haar nagels in de nek van een melkknecht. Op een zekere dag zit ze op het dak, waar ze een paar spreeuwen toespreekt. Ze vertelt hun dat alle dieren nu Kameraden zijn en dat ze gerust op haar poot kunnen komen zitten, maar de spreeuwen blijven toch maar op een afstandje.

Maar natuurlijk niet alleen de kat, alle dieren zijn goed bedacht: Benjamin de cynische ezel, Muriel de geit, zij is een van de weinige dieren die kan lezen, Bokser het paard (als kind zag ik al de tekenfilm van Animal Farm en het moment dat Bokser wordt afgevoerd naar het slachthuis vond ik echt hartverscheurend), en Mollie het ijdele paard dat van lintjes in haar haar houdt en op een dag ertussenuit knijpt omdat ze liever bij de mensen wil zijn die haar verwennen met suikerklontjes. Omdat het dieren zijn én omdat ze onderdrukt worden leef je ontzettend met ze mee. Verder vind ik de tamme raaf Mozes intrigerend, hij vertegenwoordigt de Russisch-Orthodoxe Kerk en religie in het algemeen. Hij is een verklikker en het troeteldier van boer Jansen. Tijdens de Rebellie gaat hij er als een haas vandoor, maar na jaren keert hij onverhoeds weer terug en vertelt de hongerlijdende dieren over een geheimzinnig land, de Berg der Suikerklontjes genaamd, waar alle dieren na hun dood heengaan, als ze maar hard genoeg zwoegen. Het doet me aan een Bijbelcitaat denken: 'Iedereen moet het gezag van de overheid erkennen, want er is geen gezag dat niet van God komt.'

Wonderlijk eigenlijk hoe je fantasie tijdens het lezen van een boek te werk gaat; zo vormt een plek uit mijn jeugd in mijn verbeelding het decor voor Animal Farm, een klein weiland achter mijn ouderlijk huis, nauwelijks een weiland te noemen, waar af en toe koeien graasden, maar in geen velden of wegen een boerderij te bekennen, geen boomgaard, geen molen, wel een gigantische kolencentrale maar dat doet nu niet ter zake. Maar dan weer net even anders, zoals vaak ook bij dromen het geval is. Net zoals ook bijna alle huizen in boeken, raar genoeg, ongeveer dezelfde indeling hebben als het huis waarin ik als kind woonde, ook al wordt het heel anders beschreven, dan nog.

Blijft het verhaal, buiten de allegorie om, overeind staan? Ik vind van wel. Dan is Animal Farm nog altijd een fantastisch verhaal. Wellicht gebruikt Orwell een eenvoudigere taal dan in zijn andere boeken, een kleutertaal is het geenszins, maar het is dan ook, en daar begint het verhaal mee: 'Een Sprookje voor Grote Mensen'.

Kortom, een humanimalistisch kunstwerkje. Geen idee wat ik ermee bedoel, maar het ik vond het wel leuk staan, zo aan elkaar geregen.

Four legs good, two legs bad.

Animals. Their Past and Future - G.H. Pember (1883)

Alternatieve titel: De Bijbel over Dieren en Dierenwelzijn

4,0
Nadat de mens verdreven was uit het paradijs plaatste God, ten oosten van de tuin van Eden, de cherubs en het heen en weer flitsende, vlammende zwaard. Zij moesten de weg naar de levensboom bewaken. Volgens theoloog en schrijver G.H. Pember zouden de cherubs dieren geweest kunnen zijn en zouden dieren voor de zondeval gesproken kunnen hebben. Aan de hand van teksten uit de Bijbel tracht Pember aan te tonen hoezeer God het welzijn van dieren nastreefde. Ook Jezus blijkt, uit teksten in het Nieuwe Testament, vol liefde te zijn voor dieren. In de toekomst, wanneer de mens verlost is van zijn zonden, zal ook alle pijn en alles wat schade aanricht in het dierenrijk verdwijnen. Uit Jesaja 11: Dan zal een wolf zich neerleggen naast een lam, een panter vlijt zich naast een bokje neer; kalf en leeuw zullen samen weiden en een kleine jongen zal ze hoeden. Een koe en een beer grazen samen, hun jongen liggen bijeen; een leeuw en een rund eten beide stro. Bij het hol van een adder speelt een zuigeling, een kind graait met zijn hand naar het nest van een slang.

Een nobel boekje, maar wel een beetje karig allemaal. Het meeste ervan is overigens gewoon terug te vinden op het internet, maar het boekje is uit 1883 dus eigenlijk best bijzonder.

Anne: Kroniek van een Zoektocht - Hans Faber en Wim Faber (2019)

3,5
Mooie, rustige omslag. In beige, de titel in goudkleurige letters. Piepkleine haast onzichtbare streepjes die het boek iets ouds geven, als je er met je neus bovenop zit tenminste. Op de achterzijde een klein kleurenfotootje van Anne zelf, breeduit lachend.
Hans Faber is de oom van Anne en woordvoerder namens de familie. Voorheen was hij journalist voor onder meer de Volkskrant en Het Financieele Dagblad. De eerste pagina begint heel sterk, vandaar dat ik het boek heb meegenomen van de bieb, over 'een schuldig landschap dat alles heeft gezien'. Maar dit komt niet van de schrijver zelf, hij citeert en verwijst hier naar de kunstenaar Armando die als kind vlakbij Kamp Amersfoort woonde.
...in landschappen, in de schone natuur, vinden vaak de afgrijselijkste opvoeringen plaats. Maar de natuur grijpt niet in.

Het verhaal is af en toe wat rommelig met veel namen of juist net te langdradig.
Het eerste deel gaat over de vermissing en het vinden van Anne. De groots opgezette zoektocht in het uitgestrekte bosgebied is in feite een sec verslag van wat er zich die onzekere dagen heeft afgespeeld. Tegelijk, en dat klinkt misschien oneerbiedig, had dat gedeelte ook iets sfeervols op een spannende manier. De schrijver heeft het zo uiteraard niet bedoeld.
Pas in de tweede helft van het boek is er meer ruimte voor emoties en dergelijke.. Hoe ging de familie om met deze verschrikkelijke gebeurtenis en hoe verwerkten zij het verlies van Anne?
Wim Faber, de vader van Anne, hield zich voornamelijk bezig, en dat is ook verwerking natuurlijk, met de vraag of de moord op zijn dochter voorkomen had kunnen worden en het antwoord luidt: ja.
Michael P. had in 2010 al op brute wijze twee jonge meisjes verkracht, kreeg aanvankelijk de maximale straf van zestien jaar cel, maar liep in 2017 alweer vrij rond. Hij had zelfs verklaard 'trots en blij' te zijn dat zijn droom was uitgekomen. Hoe kan het dat een rechter (Rinus Otte, wordt met naam en toenaam genoemd) besloten heeft een ongeleid kwaadaardig projectiel als Michael P. los te laten op de samenleving?

Wat Anne precies is aangedaan blijft voor het grote publiek onduidelijk. In het forensisch rapport staan weliswaar de gruwelijkheden beschreven, alleen heeft dat rapport vrijwel niemand gelezen, behalve dan een paar rechercheurs, het Openbaar Ministerie, de advocaten, rechters, nabestaanden, etc.. Rechtbankverslaggevers geven doorgaans een gekuiste versie van de werkelijkheid.
Ik ben ook wel blij eigenlijk dat deze verschrikkelijke feiten mij niet ter ore zijn gekomen, die paar terloopse of suggestieve opmerkingen over wat er met Anne is gebeurd vond ik eerlijk gezegd al schokkend genoeg.
Wel mooi vond ik die opmerking van de moeder van een vriendin van Anne, dat niet Anne maar híj (de dader) op de verkeerde plek op het verkeerde moment was.

Anneau de Moebius, L' - Franck Thilliez (2008)

Alternatieve titel: De Ring van Möbius

3,0
In films en boeken is de seriemoordenaar meestal een karikatuur en worden moordonderzoeken vaak geromantiseerd, om het spannend te houden. Recherchewerk lijkt me eerder dodelijk saai. Aan de schrijver of regisseur dus de taak om het enigszins geloofwaardig te vertellen, wat in dit geval niet geheel is gelukt. Thilliez is duidelijk een kind van zijn tijd, van hetzelfde geboortejaar als ik, en heeft zich teveel laten beïnvloeden door jaren negentig thrillers als Final Destination en de Hannibal Lecter-films. De (film)clichés vallen direct op: de onervaren rechercheur die bij zijn eerste autopsie moet overgeven (Amsterdamned) en thuis een zwangere vrouw heeft zitten (Se7en), een politieverhoor waarbij de verhoorde zich bijdehand en vrijpostig gedraagt (Basic Instinct)...
Het plot is eerder onwaarschijnlijk dan ingenieus. Een man die zoveel afweet van de zaak en in een huis woont waar allemaal enge dingen staan die aan de moorden gelinkt kunnen worden, die zou allang opgepakt zijn en langdurig ondervraagd. Het is verder wel goed geschreven en het plot zorgt er ook voor dat je door wil blijven lezen, in de zin van 'Waar gaat dit heen?' Echt spannend kan ik het niet vinden. De eerste echt enge passage dient zich pas aan op pagina 342 (!) Daarna vervalt het verhaal weer in het zogenaamd 'vindingrijke' plot en wordt het pas weer griezelig op pagina 393, ook hier beslaat dat maar zo'n anderhalve bladzijde. De ontknoping is zo mager en ook weer zo ongeloofwaardig dat ik echt met een teleurstellend gevoel achterbleef.
De schrijver heeft slim genoeg een aantal dingen door zijn boek verwerkt waarvan hij dacht dit zal de lezer vast wel eng vinden: teratofilie, monstruositeit, verwijzingen naar oude schilderijen met brute taferelen, maskers, folteringen, pijn... Ook grappig dat de moordenaar zich voor een van zijn moorden heeft laten inspireren door een favoriet schilderij van mij, haha, die zag ik niet aankomen..
Tip voor de lezers van thrillers en whodunnits: let vooral op boekpersonages met bijzonder vreemde namen, die blijken later vrijwel altijd de moordenaar.

Ariel - Sylvia Plath (1965)

5,0
Plath was waarschijnlijk geen dichter geworden als haar vader niet was overleden. Op haar achtste, negen maanden na het overlijden van haar vader (!), publiceerde ze haar eerste gedicht in de zondageditie van de Boston Herald, 10 augustus 1941. Een gedichtje dat ze simpelweg 'Poem' had genoemd. De rest van haar leven zouden gedichten van haar verschijnen in vooraanstaande dagbladen en tijdschriften.
Sylvia hield van katten. Als kind groeide ze op met katten en ook later toen ze moeder was waren er katten in huis. De kat keert net als de maan, de kleuren blauw en rood, zwart en wit, de bloemen en de bijen herhaaldelijk terug in haar getuigenisgedichten. In Lady Lazarus zegt ze..

I am only thirty
And like the cat I have nine times to die.


..waarmee ze refereert aan eerdere zelfmoordpogingen.

In 1956 schreef Plath het gedicht 'Ella Mason and her Eleven Cats'. Naar mijn weten het enige gedicht ooit door iemand geschreven over een 'crazy cat lady', oftewel 'gekke kattenvrouwtje'. Ella Mason wordt plathiaans omschreven als Sphinx-queen of cats. Ook hier weer een dikke knipoog naar waanzin: Miss Ella is gek geworden door onder een hoedje te spelen met elf katten.
Haar zevendelige 'Poem for a birthday' reeks noemde ze haar 'gekkenhuisgedichten'.

Plath schrijft weliswaar over de bloemetjes en de bijtjes, haar poëzie is in feite pure horror. In Papavers in July heeft ze het over 'kleine hellevlammetjes' en 'kleine bloedige rokjes', in The Arrival of The Bee Box vergelijkt ze een bijenkast met een houten doodkist voor een dwerg of een vierkante baby.
De zoete geur van juni wordt bij Plath 'de zoete stank van juni'. Plath heeft een geheel nieuwe taal bedacht die nog niemand eerder had gesproken.
Er gaat iets dreigends uit van haar poëzie, zoals in de sprookjes van Grimm. Foltering, zelfmoord, genocide, maar ook lente, wedergeboorte, triomf. Met de blik van een kind, vol vrees en verwondering, kijkt Plath de wereld in en analyseert de natuur om haar heen. In het ene gedicht strooit ze met woorden als cauldron, arsenic, Ku Klux Klan of nigger-eye berries, in het andere lees je weer iets fraais als If the moon smiled, she would resemble you.

Een gedicht als 'Tulips' had ze al geschreven in maart 1961, vlak na een ziekenhuisopname voor een blindedarmoperatie: Look how white everything is, how quiet, how snowed-in. maar de meeste gedichten in Ariël heeft ze geschreven in de laatste paar maanden voor haar dood. Als een bezetene bijna, het ene gedicht na het andere, in oktober '62 wel een gedicht per dag! Edge en Balloons zijn twee van de laatste gedichten die ze schreef. Edge zou aanvankelijk 'Nuns in the Snow' gaan heten, maar is later gewijzigd (wat jammer). Balloons is altijd een van mijn favorieten geweest. Voor de titel van het boek had ze onder meer 'Daddy' in gedachten, maar dat werd uiteindelijk 'Ariel', de naam van haar lievelingspaard. Vind ik ook mooier dan 'Daddy'.

Daddy groeide uit tot Plaths meest controversiële gedicht. 'Dit is een gedicht geschreven door een meisje met een Elektracomplex', heeft Plath erover gezegd. Haar vader stierf terwijl ze dacht dat hij God was. Een duister en krachtig gedicht waarin ze van haar Duitse vader een nazi maakt (I have always been scared of you/With your Luftwaffe, your gobbledygoo) en van zichzelf een jodin (A Jew to Dachau, Auschwitz, Belsen... I think I may well be a Jew) Het gedicht heeft de intonatie van een kinderversje (You do not do, you do not do/Any more, black shoe), een heel luguber kinderversje, in blinde razernij geschreven, zo lijkt het. Maar tussen de regels door een stillere boodschap: het verdriet om het verlies van een ouder.

Daddy

Asylum, The - John Harwood (2013)

Ruth Rendell: 'Harwood has a gift for creating suspense, apparently effortlessly.'

Had al heel lang niet meer een boek in het Engels gelezen, maar wonderbaarlijk genoeg is mijn Engels er in de loop der jaren niet op achteruit maar juist op vooruit gegaan. Desondanks moest ik mijn hoofd erbij houden en soms ook een paar pagina's teruglezen als ik de draad van het verhaal weer eens was kwijtgeraakt. Dit las niet echt erg prettig, moet ik eerlijk bekennen. Toch een goed boek, mysterieus, met ergens in het verhaal een persoonsverwisseling à la Single White Female.
Echter, ik heb het boek niet uitgelezen en weet ook niet hoe het afloopt, ik had nog zo'n 20 a 30 bladzijdes te gaan maar toen overleed mijn trouwe hond Wolf

Ik ben het wel eens met Ruth Rendell.

Au Pair - Willem Frederik Hermans (1989)

4,0
Tegenwoordig hoef je het internet maar op en je hebt, als je daar behoefte aan hebt tenminste, duizenden pornofilmpjes tot je beschikking. Dat lag vroeger wel even anders. Wat had je in mijn tijd: de Emmanuelle films, de Wehkampgids, als je geluk had dan hadden je ouders de leesmap en daar zat ook altijd wel iets erotisch tussen.
Maar er waren natuurlijk ook nog boeken waar dingen in stonden die de fantasie konden prikkelen, Jan Wolkers oa.. Ik weet nog goed dat ik dit boek van Hermans met enige regelmaat opensloeg, in opgewonden toestand, en dan altijd weer uitkwam bij die ene passage, met name de laatste zin:

Hij lachte, de kolossale neger, die ze de vorige avond op de trap was tegengekomen. Toch nog wel een half hoofd kleiner dan zij. Hij droeg alleen een smal, krap zittend onderbroekje of zwembroekje misschien, van glanzende paarse stof. Zijn dikke buik puilde er ver overheen. Zijn navel was zo zwart en diep als een afvoergat. Het broekje zat strak om zijn heupen, maar van voren erg onregelmatig, alsof hij er twee tot drie forse aardappelen in had verstopt.

Dat je zo geil kunt worden van aardappelen lol.