menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van the Cheshire cat. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Devil in the White City: Murder, Magic, and Madness at the Fair That Changed America, The - Erik Larson (2003) 3,5

Alternatieve titel: De Duivel in de Witte Stad: Moord, Magie en Waanzin op de Wereldtentoonstelling Die Amerika Veranderde, 25 april 2020, 15:25 uur

stem geplaatst

» details  

Murder of Harriet Monckton, The - Elizabeth Haynes (2018) 3,0

Alternatieve titel: De Dood van Harriet Monckton, 22 april 2020, 10:12 uur

Ik zal maar meteen met het kattenluikje in huis vallen: heb dit boek enkel gekocht voor het dagje gratis reizen met het boekenweekgeschenk hihi...
Ik wist alleen niet welk boek ik wilde hebben. Het aanbod in boekenwinkels is ronduit verschrikkelijk en ik ben zó kieskeurig. De titels die ik nog niet had zijn er niet of zijn er wel maar in een lelijke uitvoering of hebben absurd hoge prijzen. Van de Koele Meren des Doods had ik nog niet in mijn kast staan, die konden ze wel voor mij bestellen, maar dat zou een halve week gaan duren en daar had ik niet zo'n trek in eerlijk gezegd. Deze recent uitgekomen, op historische feiten gebaseerde thriller, had ik als een soort reserve in mijn hoofd zitten, mocht ik echt niks anders kunnen vinden. Het boek was kort daarvoor nog besproken door het DWDD-boekenpanel in een van hun laatste boekenrubrieken. Nou ja, besproken... Guttegut, wat zat ik me toch altijd te ergeren aan die drie blije middenstanders en Van Nieuwkerk zelf met dat laaiend enthousiaste boekengewauwel: 'Een geweldig boek!, Een fantastische schrijver!, Je wordt helemaal meegezogen in het verhaal!, etc.. ' Van Nieuwkerk vroeg ooit aan een van die panelleden wat hij het spannendste boek aller tijden vond, en die antwoordde toen 'Hypnose' van Lars Kepler (was ook zo'n overgewaardeerd hypeboekje even). Pff, als je dat als de beste thriller ooit beschouwt..

Maar goed, het boek. Het verhaal heeft wel wat raakvlakken met het Marietje Kessels drama in Tilburg, een moord in een kerk (een kapel, in dit geval), geroddel en de dubieuze rol van een geestelijke. Maar het verhaal rond de moord op de Tilburgse Marietje Kessels is wel vele malen boeiender en mysterieuzer en zat veel complexer in elkaar en had bovendien een veel grotere impact en nasleep.
Voor een schrijver van thrillers is de taal bovengemiddeld goed, ook de opbouw is goed maar gaat naar mijn smaak véél te traag. Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende personages; een eenvoudige rechtszitting bijvoorbeeld wordt tot drie keer toe opnieuw beschreven, maar steeds door iemand anders dus. Op zich best aardig, maar zo wordt het ook wel heel langdradig en wordt een in mijn ogen vrij mager verhaaltje uitgesmeerd tot een pil van meer dan 500 pagina's. En dat is lang, want het wil maar nergens spannend worden, nergens ook maar een mooie zin of een fraaie vergelijking of zomaar een leuk weetje. Beschrijvingen zijn ook nihil. Ik zou het ook geen thriller willen noemen. Eerder een historische roman, maar dat is ook niet helemaal juist. Een thriller zonder de thrill. De vraag 'Wie heeft het gedaan?' zorgt denk ik nog voor de meeste spanning.

Ik had al eens eerder iets van Elizabeth Haynes gelezen, Into the Darkest Corner, een thriller die toch overal hoog scoort, maar mij weinig deed. Heb het ook niet uitgelezen, wat me al had moeten alarmeren. Ook in dit boek weer zo'n chicklit-achtige ondertoon inclusief doktersromannetjesporno: eerwaarde George Verall met zijn harde seks, tegenover de zachtaardige Thomas Churcher, zoon van de smid en dé spetter van het dorp.
De schrijfster heeft duidelijk niets op met de starre, puriteinse kant van de Kerk, dat is haar goed recht, maar ze legt er ook zo de nadruk op dat het verre van subtiel is. De predikant is een hork van een vent, een onvervalste huichelaar die zijn vrouw bedriegt en in een kast van een huis woont aan de rand van het dorp. Tegen het karikaturale aan, ik moest steeds aan Jafar denken uit Aladdin.

Deze zaak is in werkelijkheid onopgelost gebleven, vind het jammer dat er dan aan het einde weer zo nodig een dader moet zijn, alsof een open einde niet mogelijk is of niet hoort of zo. De auteur zegt hier zelf over in het nawoord: Mijn doel was om enige gerechtigheid te krijgen voor Harriet en haar zoon. Daar zou ik niet in slagen door de misdaad aan de kaak te stellen en onopgelost te laten... Dat had ook best gekund zonder dader.
Maar, al met al toch wel goed geschreven, in taal vooral, geen grote irritaties verder en ze kruipt wel erg goed in haar personages.

Elizabeth Haynes woont met haar man en zoon in Kent.
(wat een nuttige informatie is dat toch ook altijd)

» details   » naar bericht  » reageer  

Van de Koele Meren des Doods - Frederik van Eeden (1900) 5,0

8 april 2020, 13:37 uur

Zonder twijfel de mooiste Nederlandse roman die er in mijn ogen bestaat. Controversieel, diepzinnig, mystiek.... Haast niet te bevatten dat het geschreven is door een man. Met voor die tijd gedurfde onderwerpen als depressie, suïcide, krankzinnigheid, drugsverslaving... Om het maar heel cliché te zeggen: Van Eeden was zijn tijd ver vooruit. Toch werd zijn 'vrouwenroman' bij verschijnen maar lauw ontvangen. De kritieken waren niet mals, men verweet Van Eeden onder andere dat hij de psychiater te veel aan het woord liet, ten koste van de kunstenaar. 'Een zielkundige studie van een min of meer pathologisch geval,' werd er schamper gezegd. Maar Van Eeden heeft de kritiek op zijn roman altijd verworpen. Volgens hem zou de hoofdpersoon van nature niet 'ziekelijk' zijn, maar veel gevoeliger voor negatieve invloeden van buitenaf dan een gemiddeld mens. Pas jaren na zijn dood kreeg het boek, dat bijna in vergetelheid was geraakt, alsnog de erkenning die het verdiende. Mede dankzij psychiater H.C. Rümke die in 1964 een essay schreef waarin hij de roman vurig verdedigt, vanwege de overtuigende psychologie.

De verfilming van dit boek zag ik zo rond mijn negende, 1983 moet dat ongeveer zijn geweest. Die werd uitgezonden als miniserie op tv en maakte grote indruk op mij. Door het overlijden van mijn eigen moeder in 1981, nog maar kort daarvoor dus, herkende ik veel van mezelf terug in de hypersensitieve Hedwig de Fontayne - een voortreffelijke rol trouwens van Renee Soutendijk - die ook haar moeder op jonge leeftijd verliest. Hoe zij alles met een haast kinderlijke bewondering beziet, maar tegelijkertijd de dingen waarneemt als door een sluier van neerslachtigheid. 'Waarom moet alle moois bedorven worden?' vraagt ze zich op een zeker moment af. Ik denk dat deze gedachte de lading van het boek en Hedwigs levenslot wel dekt.
Er zijn overigens wel een paar duidelijke verschillen tussen boek en verfilming. Het einde is in de film - gek genoeg - veel religieuzer van toon, terwijl in het boek de alcoholverslaafde vader een veel grotere rol speelt. In de film leest Hedwigs moeder haar dochter voor uit Alice in Wonderland. Dit komt in het boek niet voor, helaas, waar ik wel op had gehoopt, maar is een aardige aanvulling van Nouchka van Brakel zelf.

Prachtige natuurbeschrijvingen: bomen, bloemen, planten.... Uit zijn woorden spreekt een enorme liefde voor de natuur, ongetwijfeld georven van zijn vader Frederik Willem van Eeden. Maar ook fraaie beschrijvingen van steden als Parijs en het groezelige Londen (Oosteinde ) en naamloze Hollandse steden (Den Haag, Leiden.. Haarlem?). Ook het feeërieke Rijndal in Duitsland wordt als in een sprookje opgediend.
Van Eeden gebruikt ook erg mooie beeldspraak. Om een voorbeeld te geven: na de dood van haar moeder trekt de jonge Hedwig zich steeds vaker terug in haar kamer. De door haar vader aangestelde huishoudster begrijpt het eenzelvige gedrag van zijn dochter niet en probeert met overdreven vriendelijkheid het meisje uit haar schulp te krijgen. Maar haar bemoeienis heeft juist een averechts effect en Hedwig voelt zich hierdoor des te meer geprikkeld. En dan staat er het zinnetje: Want deze handelwijze der opvoedster was alsof men met een speld de slak uit haar huis zou willen doen te voorschijn komen. Ja, dat vind ik dus echt geweldig.

Ik heb ook wel iets aan te merken op het boek: Hedwig komt af en toe wel erg over als een verwend dametje met haar dure smaak en d'r mooie spulletjes voor in huis. Maar daar is ze later helemaal van genezen, dus die karaktereigenschap heeft ook wel weer een functie voor het verhaal. Maar ach, je hoeft niet alles aan een boek goed te vinden of een visie van een schrijver te delen om toch diens werk te kunnen bewonderen, vind ik.

Na de dood van haar pasgeboren kind belandt Hedwig in een psychose. Van een postnatale depressie had ik wel gehoord natuurlijk, maar na wat zoekwerk op het internet weet ik nu ook dat er zoiets bestaat als een postnatale psychose, een ziekte die zeldzaam is trouwens. Of Van Eeden hier een postnatale psychose beschrijft of een psychose als natuurlijke reactie op de dood van een kind, dat weet ik niet, ik ben geen psychiater.
Het verhaal is zo levensecht dat ik soms gewoon echt dacht dat deze vrouw werkelijk bestaan heeft. Het heeft een schitterende opbouw met nergens ook maar één inzinking (niet zo'n handig woord in deze). Hedwig weet, anders dan een Eline Vere bijvoorbeeld, haar noodlot wel te keren, maar moet daarvoor door het diepste dal. Aan het slot, ze leeft dan totaal berooid in Parijs, net genezen van haar psychose, maar inmiddels verslaafd geraakt aan de door haar dokter voorgeschreven morfine, houdt Hedwig een dagboek bij waarin ze dagelijks verslag doet van haar ellendige bestaan en haar morfinegebruik. Ze schrijft ook op hoeveel spuitjes ze per dag gebruikt (S=spuitje) en je ziet het aantal met de dag toenemen. Dat dagboek vond ik nog het allerbeste van het hele boek: het leek wel Wir Kinder vom Bahnhof Zoo, maar dan in Victoriaanse stijl.

'1 Nov. Guur, regenachtig weer. +. De naald van mijn spuitje brak en toen gooide ik het spuitje weg, en wilde nu met S. ophouden. Maar ik hield het niet uit. Ik werd zoo duizelig dat ik dacht weer gek te zullen worden. En dat maakte mij zoo bang dat ik een nieuw spuitje kocht en toen had ik geen sou meer. Toen ging 't weer mis. Het was goddank verschrikkelijk en walgelijk, zodat ik nu wel onthouden zal. Joob zou zeggen: ik krijg niet meer dan ik verdien.'

Twee woorden: betooverend mooi.

» details   » naar bericht  » reageer