menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van the Cheshire cat. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Joyride & Andere Spannende Verhalen - René Appel (2017) 3,5

31 januari 2018, 21:23 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

Melnitz - Charles Lewinsky (2006) 3,0

Alternatieve titel: Het Lot van de Familie Meijer, 31 januari 2018, 11:22 uur

stem geplaatst

» details  

Verwandlung, Die - Franz Kafka (1915) 4,0

Alternatieve titel: De Metamorfose, 31 januari 2018, 11:22 uur

stem geplaatst

» details  

English Mail-Coach, The - Thomas de Quincey (1849) 4,5

Alternatieve titel: De Engelse Postwagen, 30 januari 2018, 00:01 uur

Alweer een mooi boek van De Quincey. In de dagen van de stoomtrein denkt een oudere man weemoedig terug aan het tijdperk van de postwagen. (...hebben ijzeren staven en stoomketels het hart van de mens ontkoppeld van de dienaren van zijn voortbeweging, de heerszucht van de mens kan zichzelf niet meer vooruitsnellen door de elektrische gevoeligheid van het paard..) Zo begint, in verhalend proza, De Engelse Postwagen, maar gaandeweg krijgen De Quincey's kenmerkende obsessies weer de overhand. Het slot van het tweede deel is een visioen van een dreigende botsing. Ik raakte zowaar in een soort van trance, dit gebeurde zo ongeveer op het moment dat de koets door een lommerrijke laan rijdt die De Quincey, wat ik erg mooi vond, vergelijkt met het middenpad van een kathedraal. In het derde deel, Droomfuga, komen de wielen uiteindelijk van de grond en stormt de koets het paradijs binnen... Droomfuga is onmiskenbaar een geloofsbevestiging. De schrijver Albert Verwey, die The English Mail-Coach al eerder had vernederlandst, had moeite met deze religieuze kant van de opiumeter, maar nog meer moeite had hij met De Quincey als humorist. Voor Verwey was humor een typische Engelse vorm van intellectuele luiheid, zegt Frans Kellendonk in zijn nawoord. Verwey zag er niet veel meer in dan een voorlopige en gemakzuchtige constatering van disharmonie, een weigering om door te denken tot het punt waar de tegenstellingen zich laten verzoenen. Maar volgens Kellendonk kan het conflict dat de 'Postwagen' zijn vaart geeft, de voortdurende strijd tegen de zekerheid van het lijden en de dood, niet worden opgelost, alleen worden verdicht in de droom, de religie, de grap.

» details   » naar bericht  » reageer  

Kluitjesvolk: Het Hoeft Niet! - Marianne Zwagerman (2016) 0,5

30 januari 2018, 00:01 uur

stem geplaatst

» details  

Voorwaardelijke Liefde - Thierry Baudet (2014) 1,0

29 januari 2018, 13:54 uur

Joris van Casteren: 'Een moedig boek, dat zal inslaan als een bom in feministische kringen.'

Heb echt geen flauw idee wat hier nu zo moedig aan is. Een waardeloze schrijver. Op een gegeven moment ligt de hoofdpersoon op zijn bed Call TV te kijken. Er wordt een vervormde foto van een Bekende Nederlander getoond, het is al snel duidelijk dat het om Ivo Niehe gaat. Als er reclame komt begint de hoofdpersoon zich af te trekken. Als lezer denk je dan, omdat het allemaal in nog geen 5 zinnen beschreven wordt: ligt hij zich nu op Ivo Niehe af te rukken?

'De kunst van het weglaten.' hoor je wel eens zeggen. In dit geval had het beter helemaal weggelaten kunnen worden.

» details   » naar bericht  » reageer  

On Murder Considered as One of the Fine Arts - Thomas de Quincey (1827) 4,5

Alternatieve titel: Over Moord Beschouwd als Een der Schone Kunsten, 28 januari 2018, 19:27 uur

Net als Dickens had Thomas de Quincey een morbide belangstelling voor moordzaken. Al in 1818, als hij redacteur is van The Westmoreland Gazette, schrijft hij in dat blad regelmatig verslagen van moordzaken. Dit deed hij met zoveel plezier dat het zelfs krantenlezers (het krantenlezend gepeupel dat alles prachtig vindt zolang er maar genoeg bloed vloeit) te machtig werd. 'On Murder Considered as One of the Fine Arts' verscheen in 1827. Twaalf jaar later breidde De Quincey het opstel uit met een 'Supplementary Paper' en in 1854 nog eens met een thrillerachtig 'Postscript' en een beschrijving van de moorden die John Williams op zijn kerfstok had, bekend als de Ratcliff Highway Killings. De vertaling is van Frans Kellendonk die ook The English Mail-Coach vertaalde (deze 2 essays zijn in Nederland in de jaren tachtig als 1 boek uitgebracht). Helaas is 'Over Moord...' niet compleet en heeft Kellendonk ervoor gekozen, om redenen die hij noemt in zijn overigens zeer interessante nawoord, om deze twee latere uitbreidingen weg te laten.
Er zijn volgens De Quincey twee manieren om moord te benaderen, een ethische en een esthetische. 'On Murder...' is in feite een lezing van de voorzitter van een herengenootschap dat zich louter bezighoudt met de esthetische kant van de moord en de moord beschouwt als, de titel zegt het al, een der Schone Kunsten. Wat is een mooie moord? Samen met De Quincey dwalen we door zijn grote moordmuseum, terwijl hij onze aandacht probeert te vestigen op de grote kunstwerken uit het verleden: Kaïn, de uitvinder van de moord, de sluipmoorden op vorsten en staatslieden, waaronder die op Willem van Oranje, de moord op Spinoza (hoewel algemeen wordt aangenomen dat de filosoof een natuurlijke dood is gestorven, is de voorzitter ervan overtuigd dat hij om het leven is gebracht), de gifmoorden die in de negentiende eeuw in de mode raakten (de voorzitter is duidelijk een liefhebber van het eerlijke oude keelafsnijden, met gifmengers heeft hij niet veel op. Bij de erkende stijl steken al die gifzaken even min af als een wassenbeeld bij een beeldhouwwerk. Ik ben het daar overigens hartgrondig mee oneens, mits de gifmoord is gepleegd door een vrouw.

'On Murder...' is een met zwarte humor doorspekt essay, De Quincey schrijft uitgelaten vrolijk over een toch wel serieus thema. Op Goodreads lopen de meningen over het boek sterk uiteen; van 'Really didn't get the point of this book' tot 'As funny as several Monty Python sketches'.

Hoe dan ook, bij de passage met de bakker lag ik echt dubbel van het lachen. De voorzitter vertelt dat hij op een dag in de buurt van München een 'broeder in de kunst' was tegengekomen die bekende dat hij genoeg had van de dorre geneugten van het genootschap en in Duitsland iets aan de praktijk wilde doen. Hij had zijn oog had laten vallen op een bakker met een krijtkleurig gelaat. Maar op de avond dat hij de bakker wilde gaan vermoorden en hem in zijn huis overmeesterde, leek de bakker wel getroffen door katalepsie (alleen het woord is al grappig). Echter, nadat hij de bakker in kennis stelde van de reden van zijn bezoek en hij de instrumenten tevoorschijn haalde, werd de bakker bevangen door een geweldige opwinding en kreet hij luid uit waarom hij hem wilde vermoorden?! Waarop de man droogjes opmerkte: 'Redenen te over, u doet bijvoorbeeld aluin in uw brood.'

Aluin in brood? Daar had ik dus nooit van gehoord...

In de 18e/19e eeuw mengden Londense bakkers vaak krijt, kalk en gemalen botten door het deeg, zodat het langer houdbaar was. Het metaalzout aluin werd toegevoegd om het brood witter te maken. Zo kon men zelfs uit een gemengd meel van bonen- en erwtenmeel een schoon wit brood bereiden. Vooral in Engeland was dit in zwang. Aluin werd gewonnen uit aluminiumsulfaat met een alkali dat gemakkelijk verkrijgbaar was: urine. Zwarthandelaren haalden dan ook grote hoeveelheden plas van de armen op. Dit 'urinebrood' was levensgevaarlijk brood; aan 30 gram aluin kon iemand al doodgaan, en de boosdoeners werden in het openbaar vernederd in de smerigste straten van Londen. Als een bakker herhaaldelijk de fout in ging, raakte hij zijn oven kwijt en moest hij ander werk zoeken.

De man raakt ten slotte slaags met de bakker en de vechtpartij ontaardt in een soort slapstickachtige bokspartij (Wat een toestand!), maar uiteindelijk weet hij de vormloze deegklomp toch te vloeren. Het verhaal met de bakker bracht een andere passage in herinnering, een stukje uit Dr Jekyll and Mr Hyde, waarin de boosaardige Hyde net is getransformeerd en een koetsier wil aanvallen. Maar ook aan die komische passage uit 'Aantekeningen uit het Ondergrondse', ook al met een koetsier die ervan langs krijgt.

Maar De Quincey is niet alleen lollig, hij zegt ook zinnige dingen. Een bekende persoonlijkheid is geen echt mens, maar een abstract denkbeeld. De Paus als slachtoffer is dus uitermate ongeschikt; als vader der Christenheid is hij vrijwel alomtegenwoordig en net als de koekoek wordt hij veel gehoord maar nooit gezien.

Inspirerend.

» details   » naar bericht  » reageer  

Lucifer - Connie Palmen (2007) 2,0

27 januari 2018, 17:55 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 2,5 sterren

» details  

Jij Zegt Het - Connie Palmen (2015) 2,5

27 januari 2018, 17:55 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 2,0 sterren

» details  

I.M. - Connie Palmen (1998) 2,0

27 januari 2018, 17:54 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 2,5 sterren

» details  

Geheel de Uwe - Connie Palmen (2002) 1,5

27 januari 2018, 17:53 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 2,0 sterren

» details  

Gym, Het - Karin Amatmoekrim (2011) 4,0

27 januari 2018, 15:53 uur

stem geplaatst

» details  

Loze Ruimte - Georgina Verbaan (2016) 1,5

21 januari 2018, 20:14 uur

Raar boekje. De zinnen zijn veel te gekunsteld, te bedacht. Af en toe een moeilijk woord ertussen waardoor het allemaal nog gemaakter overkomt. Het is ook helemaal niet geestig bovendien.

Zoveel shit gelezen de afgelopen tijd dat ik dacht dit kan er ook nog wel bij. Opvallend trouwens hoeveel die boeken op elkaar lijken: Kluun, Saskia Noort, Claudia de Breij, Beau van Erven Dorens, Daphne Deckers, dat boek van Thierry Baudet dat ik laatst nog las.. het is allemaal dezelfde dagboekachtige Viva-meuk. Geen enkele diepgang, steeds weer een Engelse uitdrukking tussendoor, namedropping (kijk, daar ga ik al), heel veel merknamen (Ik trok mijn Nikes aan, ik dronk een Pepsi Max... ), altijd wel weer een verwijzing naar een groot literair werk of schrijver (Virginia Woolf in dit geval), het citeren van popsongs is ook iets wat regelmatig voorkomt, van die slappe erotiek erdoorheen verwerkt...

Poezenliefhebster of niet, deze poes vond er in ieder geval niets aan.

» details   » naar bericht  » reageer  

Animal Farm - George Orwell (1945) 5,0

Alternatieve titel: Boerderij der Dieren, 19 januari 2018, 16:01 uur

All books are equal, but some books are more equal than others.

Als tiener las ik Animal Farm voor de eerste keer en op slag raakte ik verliefd op dit geweldige verhaal, de personages (de onderdrukte dieren) en zelfs op George Orwell zelf. Begin dit jaar heb ik het (voor de eerste keer) nogmaals gelezen, iets wat ik niet snel doe overigens, maar gelukkig viel ik opnieuw (hoe toepasselijk) in katzwijm...

Over katten gesproken, van de kat in het verhaal kon ik me nog maar weinig herinneren en eigenlijk was ik daar wel het meest nieuwsgierig naar. De poes is, op de zingende schapen na en een paar kippen, het enige dier in het verhaal dat geen naam draagt. Waarom ook zoiets banaals als een naam voor zoiets raadselachtigs als een kat? Heel mooi hoe Orwell de kat heeft vormgegeven. Nadat de dieren de hoeve hebben overgenomen valt het hen op dat de kat zich vreemd gedraagt. Telkens als er een karweitje opgeknapt moet worden is ze nergens te vinden, maar de dieren nemen het haar niet kwalijk, want als ze er wel is ligt ze altijd zo vredig te spinnen. Het is ook een beetje onduidelijk aan wiens kant ze nu eigenlijk staat, waarschijnlijk aan die van haarzelf, maar wanneer de mensen de boerderij proberen te heroveren zet ze wel even haar nagels in de nek van een melkknecht. Op een zekere dag zit ze op het dak, waar ze een paar spreeuwen toespreekt. Ze vertelt hun dat alle dieren nu Kameraden zijn en dat ze gerust op haar poot kunnen komen zitten, maar de spreeuwen blijven toch maar op een afstandje.

Maar natuurlijk niet alleen de kat, alle dieren zijn goed bedacht: Benjamin de cynische ezel, Muriel de geit, zij is een van de weinige dieren die kan lezen, Bokser het paard (als kind zag ik al de tekenfilm van Animal Farm en het moment dat Bokser wordt afgevoerd naar het slachthuis vond ik echt hartverscheurend), en Mollie het ijdele paard dat van lintjes in haar haar houdt en op een dag ertussenuit knijpt omdat ze liever bij de mensen wil zijn die haar verwennen met suikerklontjes. Omdat het dieren zijn én omdat ze onderdrukt worden leef je ontzettend met ze mee. Verder vind ik de tamme raaf Mozes intrigerend, hij vertegenwoordigt de Russisch-Orthodoxe Kerk en religie in het algemeen. Hij is een verklikker en het troeteldier van boer Jansen. Tijdens de Rebellie gaat hij er als een haas vandoor, maar na jaren keert hij onverhoeds weer terug en vertelt de hongerlijdende dieren over een geheimzinnig land, de Berg der Suikerklontjes genaamd, waar alle dieren na hun dood heengaan, als ze maar hard genoeg zwoegen. Het doet me aan een Bijbelcitaat denken: 'Iedereen moet het gezag van de overheid erkennen, want er is geen gezag dat niet van God komt.'

Wonderlijk eigenlijk hoe je fantasie tijdens het lezen van een boek te werk gaat; zo vormt een plek uit mijn jeugd in mijn verbeelding het decor voor Animal Farm, een klein weiland achter mijn ouderlijk huis, nauwelijks een weiland te noemen, waar af en toe koeien graasden, maar in geen velden of wegen een boerderij te bekennen, geen boomgaard, geen molen, wel een gigantische kolencentrale maar dat doet nu niet ter zake. Maar dan weer net even anders, zoals vaak ook bij dromen het geval is. Net zoals ook bijna alle huizen in boeken, raar genoeg, ongeveer dezelfde indeling hebben als het huis waarin ik als kind woonde, ook al wordt het heel anders beschreven, dan nog.

Blijft het verhaal, buiten de allegorie om, overeind staan? Ik vind van wel. Dan is Animal Farm nog altijd een fantastisch verhaal. Wellicht gebruikt Orwell een eenvoudigere taal dan in zijn andere boeken, een kleutertaal is het geenszins, maar het is dan ook, en daar begint het verhaal mee: 'Een Sprookje voor Grote Mensen'.

Kortom, een humanimalistisch kunstwerkje. Geen idee wat ik ermee bedoel, maar het ik vond het wel leuk staan, zo aan elkaar geregen.

Four legs good, two legs bad.

» details   » naar bericht  » reageer  

Sophie's Choice - William Styron (1979) 4,0

Alternatieve titel: Sophie's Keuze, 18 januari 2018, 15:10 uur

stem geplaatst

» details  

This House Is Haunted - John Boyne (2013) 3,5

Alternatieve titel: Het Victoriaanse Huis, 15 januari 2018, 17:55 uur

stem geplaatst

» details  

Under the Dome - Stephen King (2009) 3,0

Alternatieve titel: Gevangen, 15 januari 2018, 17:24 uur

stem geplaatst

» details  

Dawn - V.C. Andrews (1990) 3,5

Alternatieve titel: Het Geheim, 15 januari 2018, 17:20 uur

stem geplaatst

» details  

Garden of Shadows - V.C. Andrews (1987) 4,0

Alternatieve titel: Schaduwen in de Tuin, 15 januari 2018, 17:20 uur

stem geplaatst

» details  

Cider House Rules, The - John Irving (1985) 3,5

Alternatieve titel: De Regels van het Ciderhuis, 15 januari 2018, 17:18 uur

stem geplaatst

» details  

Dialoog met de Natuur: Een Weg naar een Nieuw Evenwicht - Irene van Lippe-Biesterfeld (1995)

12 januari 2018, 14:10 uur

Pratende katten, pratende bomen... Het moet toch niet veel gekker worden hier op Boekmeter. Zo halverwege de jaren negentig beleefde new age/spiritualiteit wereldwijd nog een soort van opleving; paranormale beurzen schoten als paddestoelen uit de grond, de Nederlandse Jomanda gaf zich uit als gebedsgenezeres, de roman The Celestine Prophecy werd een bestseller en zelfs de popmuziek raakte bevangen door de hype met nummers als Return to Innocence van Enigma en Sweet Lullaby van Deep Forest, die uiteindelijk terechtkwamen op succesvolle compilatie-cd's genaamd Spirits of Nature.
Ook dit boek van Prinses Irene stamt uit die tijd. Toch wel een beetje vreemd dat het boek nog niet op de site stond. Het is een tamelijk bekend boek. Tenminste, het zorgde destijds nog voor enige ophef. Mensen die zoals prinses Irene met bomen praten, daar werd vroeger nog lacherig over gedaan, maar tegenwoordig is het allemaal niet meer zo heel zweverig.
De BBC zond vorige maand nog een documentaire uit: "My Passion For Trees". Een zeer mooie docu over de voorliefde van niemand minder dan Dame Judi Dench voor bomen: "Ever since I've been a little girl I've adored trees." Dench gunt ons een blik in haar 'six acre garden', ergens in Surrey ten zuiden van Londen. In haar tuin, die overigens schitterend is, staat een oude eik al 200 jaar te pronken (ze is zelf ook al een oud boompje, maar dat terzijde). Samen met een boomkenner gaat ze haar geliefde boom onderzoeken. Met een trechtervormig toestel dat werkt als een stethoscoop luisteren ze naar het binnenste van de boom, waar natuurlijk van alles gebeurt. Het ziet er vrij absurd uit. "A tree microphone!", merkt Dench nog gniffelend op. Tree Microphone, leuke titel voor een Nits-album.
Overigens ga ik dit boek niet lezen, het lijkt me inderdaad heel zweverig. Judi Dench brengt dat in mijn optiek toch leuker. Zoals ik ook de reisprogramma's van Joanne Lumley veel beter vind dan die van Floortje Dessing (niet dat ik een liefhebber van reisprogramma's ben, maar toch).
Helaas is de documentaire afgelopen zaterdag voor het laatst herhaald, maar het zal vast en zeker nog wel op de Nederlandse en Vlaamse televisie te zien zijn binnenkort.

» details   » naar bericht  » reageer  

Gun-maker's Gift, The - Matthew Plampin (2010) 3,0

Alternatieve titel: Een Dodelijk Liaison, 11 januari 2018, 20:34 uur

stem geplaatst

» details  

Monster of Florence, The - Douglas Preston en Mario Spezi (2008) 4,5

Alternatieve titel: Het Monster van Florence, 11 januari 2018, 20:33 uur

stem geplaatst

» details  

Aan de Goede Kant van 30 - Saskia Noort (2003) 1,0

8 januari 2018, 11:14 uur

Wat bezielt mij toch om steeds maar weer van dit soort verschrikkelijke boekjes te lezen? "Ik, als uitgesproken vrouw... ", kakelde Noort laatst nog bij Jinek. Uitgesproken oppervlakkig, dacht ik nog. Saskia Noort schrijft over herkenbare gebeurtenissen uit het leven... De dagelijkse beslommeringen, dat is nou net waarom ik zo graag lees, om juist die te ontvluchten. Ik snap bovendien niet waarom mensen zo geobsedeerd zijn door leeftijd, 30, 40, 50... Het zal me allemaal aan m'n reet roesten. Aaf Brandt Corstius schrijft er ook al van die malle boeken over. Die zat onlangs bij Pauw te wauwelen dat ze het liefst met leeftijdgenoten optrekt, brrr... Of zijn de boeken stiekem toch wel leuk? Soms is het zo slecht geschreven dat ik echt moeite moet doen mijn lach in te houden. Om een klein voorbeeldje te geven: ergens schrijft Noort dat ze op een kinderfeestje is en naast een jongen zit die verkleed is als Darth Vader. Vervolgens voegt ze daar tussen haakjes aan toe: (slechterik uit Star Wars) Maar het is vaker ergernis dan lachen. Die nare column bijvoorbeeld over die vrouw die zo stinkt in de supermarkt, weliswaar zegt ze erbij dat ze zelf ook ooit zo stonk vanwege haar rookverslaving, maar het blijft toch akelig. Of de column 'Anne', daarin steekt ze de loftrompet af over haar overleden schoonmoeder die zo sterk was en wel dertien kinderen baarde. Dat is aardig van Saskia, zou je denken, tot je opeens dat zinnetje leest en denkt van: mmm... , toch niet zo heel aardig. ...en bij elk bezoek gaf ze me een kwart vlaai en zag er streng op toe dat ik het stuk karton tot de laatste kruimel opat. Dan vertelt ze over die keer dat ze de vaatwasmachine voor haar schoonmoeder had ingeruimd, maar die haalde er vervolgens alles weer uit en zette het er op haar manier weer in. Of de lasagne die ze voor haar schoonmoeder had gemaakt maar niet werd opgevreten, omdat er knoflook in zat. Hahaha...

Ach, nou ja, ik neem het boekje morgen wel mee naar de kerstboomverbranding, kan het daar op de brandstapel.

» details   » naar bericht  » reageer