menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van the Cheshire cat. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Caim - José Saramago (2009) 1,5

Alternatieve titel: Kaïn, gisteren om 13:32 uur

stem geplaatst

» details  

Suikerbeest - Anjet Daanje (2001) 1,5

afgelopen woensdag om 15:31 uur

Anjet Daanje kruipt in de huid van Rutger Jaspers, een seriemoordenaar. Verwacht geen boek met baanbrekende psychologische inzichten in het brein van een seriemoordenaar, daarvoor is het allemaal te kneuterig, te oppervlakkig, op de laatste pagina is de ik-verteller nog altijd van bordkarton.
Een typische Nederlandse doorzonwoningthriller met een flinke scheut Bret Easton Ellis, alleen waar American Psycho de billen vanzelf deed samenknijpen, is het hier vooral een duffe bedoening; de moorden zijn zo ongeloofwaardig, op het fantastische af, dat ze moeilijk serieus genomen kunnen worden, laat staan dat er enige spanning bij komt kijken. Hij snijdt bij haar een oor af, maar zij geeft geen kik.
Niet bepaald een European Psycho.
Ook legt ze wel erg de nadruk op het 'zo gewoon zijn' van de hoofdpersoon. Ja, er bestaan seriemoordenaars die getrouwd waren, een 9 tot 5 baan hadden, maar zo'n smetteloos leventje als deze Rutger Jaspers is wel erg onwaarschijnlijk, er is altijd wel iets gaande bij seriemoordenaars, buiten het moorden om bedoel ik.
Vaak ook voor de hand liggend, alsof ze alles wat ze over seriemoordenaars wist in het boekje heeft willen stoppen: het meenemen van trofeeën, kwaad denken over mensen, dan is er ook nog een hond die, je raadt het al....

Ik kan hier weinig mee.

» details   » naar bericht  » reageer  

On Michael Jackson - Margo Jefferson (2006) 2,0

Alternatieve titel: Over Michael Jackson: Een Analyse van The King of Pop, 3 maart, 13:52 uur

Vanuit cultuurperspectief had het wellicht boeiend geweest als we meer inzicht hadden gekregen in de persoon Michael Jackson, dat heeft de auteur ook getracht te doen door verschillende thema's de revue te laten passeren: de geschiedenis van de zwarte entertainment, de negentiende-eeuwse freakshows met zijn blackface minstrels, onder andere... Op het eerste gezicht lijken deze onderwerpen interessant, het probleem is alleen dat Margo Jefferson ze op geen enkel vlak weet te linken aan het curieuze gedrag van de superster en alles wat er om hem heen hing. De hiëroglief Michael Jackson, zoals ze het zelf noemt, wordt in ieder geval niet ontcijferd.

Het ene moment is ze duidelijk een toegewijde fan; in haar beschrijvingen van Michael Jacksons nalatenschap is ze nog op haar best, als ze bijvoorbeeld de videoclip Thriller onder de loep neemt of Jacksons iconische uitvoering van Billie Jean tijdens het 25-jarig Motown-gala bespreekt, waar hij voor het eerst de moonwalk vertoonde.
Daarbij wil ik wel even een kanttekening plaatsen dat haar omschrijvingen wel erg veel weghebben van de kunst- film- en popmuziekanalyses van Camille Paglia. Die van Paglia zijn overigens nóg veel beter. Al kom je deze manier van schrijven wel vaker tegen in de journalistiek.
Het volgende moment echter vervalt ze in roddel en achterklap. Zo zegt ze dingen over de familie Jackson waarvan ik denk die informatie is zo privé, de schoonmaakobsessie van Michael Jacksons moeder bijvoorbeeld, die kun je alleen maar uit dat boek van La Toya of Taraborrelli hebben. Ook hier rijst weer de vraag 'wat heeft de smetvrees van een moeder te maken met iemands doen en laten?'
Verder gebruikt ze wel erg vaak het woord 'seksuele', en er staan ook dingen tussen waar ik het niet mee eens kan zijn. Zo zegt ze over Janet Jackson bijvoorbeeld: "Zij was het eerste rebelse tienerzangeresje, het eerste hardwerkende seksspeeltje in de showbusiness." Seksspeeltje? Dat valt allemaal reuze mee hoor haha... La Toya dan toch eerder...

Ergens citeert ze Keith Haring die in zijn dagboek uit 1987 een verfrissende kijk biedt op Michael Jackson: Ik heb het over mijn respect voor Michaels pogingen om de schepping in eigen hand te nemen en een niet-zwart, niet-wit, niet-mannelijk, niet-vrouwelijk wezen uit te vinden door het gebruik van plastische chirurgie en moderne technologie. Hij is helemaal Walt Disney gegaan! Op zijn minst een interessant fenomeen. Een beetje eng misschien, maar ook opmerkelijk, en ik denk dat het op de een of andere manier een gezonder voorbeeld is dan Rambo of Ronald Reagan. Hij legt zich niet neer bij de finaliteit van Gods schepping en neemt die in eigen hand, terwijl hij rondparadeert voor de Amerikaanse popcultuur. Ik denk dat het nog veel gaver zou zijn als hij de lijn helemaal doortrok en puntige oren zou nemen of zich een staart zou aanmeten, maar geef hem nog wat tijd!

Poe-eske horrorverhalen en rondreizende circussen in het Victoriaanse tijdperk oefenden een enorme aantrekkingskracht uit op Jackson; deze fascinatie keerde telkens weer terug in zijn werk. Zoals in het zeer fraaie artwork van zijn vierde plaat Dangerous, door kunstenaar Mark Ryden. Zijn beste album vind ik overigens, met geweldige mantra-achtige dancesongs als Why you wanna trip on me?, Who is it? en In the closet. Omdat het lijkt of Jackson hierop minder de behoefte heeft om mensen te pleasen.
Ook privé creëerde Jackson een droomwereld van dieren en draaimolens, een rariteitenkabinet als het ware van zijn eigen fantasie: Neverland.

In haar inleiding wordt duidelijk dat Jefferson na het zien van de documentaire Leaving Neverland niet langer in Jacksons onschuld geloofde: "We hebben jarenlang gezien hoe charmant en vrijgevig hij kon zijn. Nu hebben we ook gezien hoe calculerend en egoïstisch hij was, ten prooi aan zijn demonen" én "Het kwetsbare genie was ook een calculerende pedofiel."
Waarom ze het schrijven van dit boekje steeds heeft uitgesteld wil maar niet echt duidelijk worden. Het was volgens haar bijna af in 2003, maar toen werd Jackson voor het eerst aangeklaagd.
Ik moet bekennen dat ik zelf ook wel een beetje klaar ben met de persoon Michael Jackson, al kan ik nog prima naar zijn muziek luisteren. Sowieso heb ik in de loop der jaren een aversie ontwikkeld jegens het fenomeen 'beroemdheid' en 'idoolverering'. Overigens kwam het bij mij niet door Leaving Neverland, maar omdat ik steeds vaker op het internet berichten tegenkwam over de vele exotische dieren die Jackson op zijn landgoed hield, een menagerie van meer dan 50 diersoorten (soorten!), die niet zo goed werden behandeld, zeg maar gerust mishandeld.
Jane Goodall, die ooit een bezoek bracht aan Neverland, heeft dat later ook toegegeven, dat chimpansee Bubbles, geslagen werd. En er bestaat een filmpje van Michael Jackson en Elizabeth Taylor die over het landgoed wandelen met achter hun de olifant Gypsy, een cadeautje van Taylor aan Jackson. Naast de olifant lopen twee 'verzorgers' die met zogeheten bullhooks de olifant in bedwang houden.
Ik zou eigenlijk de docu Searching for Michael Jackson’s Zoo with Ross Kemp (Film, 2022) - MovieMeter.nl nog willen zien.

» details   » naar bericht  » reageer  

Muur, De - Jos Vandeloo (1958) 4,0

27 februari, 13:22 uur

Dit verhaal deed mij zoveel meer eigenlijk dan de twee 'kantoor'boeken die ik hiervoor las: Letter en Geest van Kellendonk en De Klerk Bartleby van Melville, waarin overigens ook een blinde muur voorkwam.
Een stuk toegankelijker. Fraaie, soepele zinnen. Romantisch, met een vleugje magisch-realisme zelfs, maar ook droevig. Het had allemaal zo mooi kunnen zijn, als die angst ons niet steeds in de weg stond.

We hebben altijd nog onze dromen om het onbereikbare aan te raken.

Leuke zienswijze hierboven.

» details   » naar bericht  » reageer  

Er Was Eens ... Er Is Nog. Deel 1: De Sprookjes van Grimm - C.J. Schuurman (1946) 4,0

Alternatieve titel: Er Was Eens ... en Er Is Nog: Inleiding tot de Sprookjeswereld, van Symbool tot Werkelijkheid, 24 februari, 22:54 uur

stem geplaatst

» details  

Er Was Eens ... Er Is Nog. Deel 2: De Zeven Reizen van Sinbad de Zeeman - C.J. Schuurman (1949) 4,0

Alternatieve titel: Er Was Eens... Er Is Nog: Symbolische Betekenis van Sprookjes, 24 februari, 22:54 uur

stem geplaatst

» details  

Letter en Geest: Een Spookverhaal - Frans Kellendonk (1982) 3,0

22 februari, 14:11 uur

Eerste driekwart is heel aardig; fraai proza, aardige schets van het kantoorleven, grappig, creatief...
Het begin van het 2de hoofdstuk bijvoorbeeld: eerst een passage met Felux Mandaat die op een stil plekje langs de waterkant wegzinkt in psychedelische dagdromerij en dan de volgende passage, op zijn werk, dat begint met: 'Meneer Brugman,' zegt ze, 'rangschikt die doorslagen volgens bestelnummer, nooit alfabetisch..
Op blz. 49 erg mooie beeldspraak als Mandaat het spook op hem af ziet komen.. komt dan die gestalte naar voren, zoals Christus naar voren is gekomen uit de zweetdoek van Veronica.
Maar eigenlijk vanaf het moment dat Mandaat een afspraak met Van Uffel heeft gaat het, voor mij althans, de mist in, letterlijk haast, want alles wordt dan vager en vager en ik las het met moeite uit. Niet dat ik iets tegen vaagheid heb of mysterie, integendeel zelfs, maar het was met net iets te saai allemaal.
Ik kon ook niet echt vat krijgen op het karakter van Mandaat.

» details   » naar bericht  » reageer  

Woman in Me, The - Britney Spears (2023) 3,0

5 februari, 16:08 uur

Britney Spears ben ik pas interessant gaan vinden toen ze begin 2007 haar haar afschoor en dat op camera vastlegde. Het betrof een serie foto's, op één ervan lacht ze ondeugend terwijl ze een tondeuse door haar lange lokken laat glijden, het is die foto die ik zo mooi vind.
Een geweldige iconische foto in de geschiedenis van de pop/rockfotografie. Kan zo in het museum naast John Lennon en Yoko Ono in het Amstel of Jim Morrison liggend in foetushouding op het podium in Frankfurt.
In haar autobiografie vertelt Spears over de ernstige postnatale depressie die ze had na het krijgen van haar tweede kind, in het najaar van 2006.
Eind '07 brengt ze misschien wel haar beste album Blackout uit, de muziek klinkt minder zoet, haar videoclips ogen rauwer en donkerder. De titel verwijst naar het tondeuse moment en naar een later incident dat eveneens is vereeuwigd: Spears die met kaalgeschoren hoofd de zijkant van een auto van een vervelende paparazzo bewerkt, met gebruik van een paraplu. Ook een geweldige foto trouwens. Maar 'Blackout' zou dus ook kunnen slaan op de depressie die ze had.
In 2008 hangt haar moeder ook nog eens de vuile was buiten in een memoires getiteld "Through the Storm".

The Woman in Me kent een goede opbouw en het boek telt geen pagina teveel. Veel van die (auto)biografieën zijn vaak veel te dik. Had soms het idee dat ze bij het schrijven door iemand is geholpen, puur gelet op taal bedoel ik, dat was soms net iets te... tja, hoe zal ik het zeggen.. te volleerd, voor iemand die nooit iets eerder schreef.
Diepgravend wordt het allemaal niet, al krijgt de lezer desalniettemin een goed beeld van Spears en wat haar is aangedaan/overkomen. Gelukkig spaart ze haar familie niet.
Helaas trof ik ook hier weer dat zoetzemerige Amerikaanse aan...
Dat was wat hij voor me was: standvastig, sterk, een troost. Ik weet nog dat we gingen zwemmen en hij gewoon zijn armen om me heen sloeg in het water en me niet losliet tot ik dat wilde, hoelang het ook duurde.
Naar het einde toe ging het mij iets te vaak over God en sport. Over haar echtgenoot (ex inmiddels weer): "Hij zorgt goed voor zijn lichaam."
Blij dat ik het op tijd uit had.

» details   » naar bericht  » reageer  

Bartleby, the Scrivener: A Story of Wall Street - Herman Melville (1853) 3,0

Alternatieve titel: De Klerk Bartleby, 5 februari, 13:30 uur

Op zoek naar boeken over wat eigenaardige, in zichzelf gekeerde, mensenschuwe klerken kwam ik vrijwel direct uit bij dit boekje.
Het is nu niet bepaald een boek dat ik weer dichtsloeg met een gevoel van 'o wauw wat mooi of wat goed', maar zeker geen spijt van dat ik het gelezen heb.
Het heeft een aardig mysterieus tintje, het ging mij vooral ook om de sfeer die er op zo'n kantoor kan hangen.
Mocht iemand nog andere kantoorromans weten met een zeldzaam figuur als hoofdpersonage, het liefst gesitueerd in 1920-1970, zo ongeveer, dan hoor ik het graag.
Een boek als Keep the Aspidistra Flying van George Orwell bijvoorbeeld, al speelt zich dat niet af op een kantoor, de protagonist werkt in een boekhandel, maar in elk geval zoiets.

"Zo verlaten als Petra".... dat vond ik wel een fraaie uitdrukking.

» details   » naar bericht  » reageer