Lang dacht ik dat ik een van de betere boeken aan het lezen was die ik ooit had gelezen. Het fijne aan de boeken van Bervoets vind ik dat ze, omdat ze maar een paar jaar ouder is dan ik, schrijft over heel herkenbare zaken uit het leven en de (pop)cultuur, maar dat het wel op een literaire (en dus niet chicklit) en zeer rake manier gebracht wordt. Ze weet alledaagse dingen erg treffend te omschrijven wat gewoon fijn is om te lezen. Het eerste deel van het boek leest dan ook erg prettig weg. Het is realistisch gebracht hoe mensen die ineens in een noodsituatie op elkaar aangewezen zijn met elkaar omgaan, discussiëren over zaken, nieuwe afspraken en routines maken. Door de opbouw van de niet-chronologische dagen wordt er ook een goede spanning opgebouwd zonder het al te ingewikkeld te maken. Hoogtepunt van het boek was voor mij de zin 'Joeri was al dood'. Dat is qua opbouw en impact echt even een klap in je gezicht.

Maar ergens het laatste kwart vond ik het helaas uit de bocht vliegen. Het wordt wat te abstract, bijna een soort Hersenschimmen-light dat langzaam in waanzin vervalt.
En dat terwijl Bervoets’ kracht wat mij betreft dus meer ligt in de realiteit. Die switch naar het bijna-abstracte vond ik dan ook erg jammer, want juist als het meer en meer escaleert in de school (met honger, elkaar eten, wanhoop, etc.) kan het interessanter worden. Vond overigens ook de zwangerschap en het zich richten tot het ongeboren kind ook wel een enigszins storend element dat voor mij niet gehoeven had.

Vond het boek dus helaas wat jammer uitdoven, maar voor het grootste deel nog steeds wel erg sterk.

4*

Sowieso eens met dit ja. Hij schijnt 'goed schrijven' te verwarren met 'moeilijk en erudiet schrijven', iets dat de leesbaarheid niet ten goede komt.

Ook lijkt het erop dat het hem niet zoveel interesseert dat hij schrijft voor mensen die misschien nieuw zijn met de materie, en hij heeft duidelijk ook geen zin om mensen aan het handje mee te nemen. Vooral de opbouw valt daarin op. Pas ergens na het midden komt er een hoofdstuk over het dagelijks leven in Noord-Korea, daarvoor moet je je eerst door een uiterst taaie opsomming van de buitenlandse relaties heen worstelen. En die schrijfwijzes van de namen, Kim Chŏngil e.d., tja, hij zal deze manier zelf correcter vinden, maar irritant weglezen doet het wel.

Jammer, want ik had me best verheugd op dit boek. Ik vond hem aan tafel bij Jinek of Pauw wel overkomen als een van de weinigen in Nederland die iets zinnigs weet te melden over het land, en na het lezen van The Girl with Seven Names - Hyeonseo Lee (2015) was ik wel benieuwd naar meer (actueels) over Noord-Korea. Mensen die geïnteresseerd zijn in het land kunnen wat mij betreft beter dat boek lezen, want terloops krijg je daarin eigenlijk dezelfde informatie mee, maar dan een stuk beter leesbaar.

Ik heb het boek niet uitgelezen (het moest terug naar de bibliotheek en had er geen zin meer in), dus wellicht dat het afstevent op een geweldige heldere conclusie (ik zal dus niet stemmen), maar ik kwam er in ieder geval lastig doorheen. Jammer, want Noord-Korea is een onderwerp dat makkelijk fascineert en interessant kan zijn, en in feite dus een taartje is waar je als schrijver alleen nog maar de kers aan hoeft toe te voegen, maar dat heeft Breuker wat mij betreft niet gedaan.

Ik zal niet ontkennen dat het boek qua structuur en perspectief wel goed in elkaar zit, maar voor de rest snap ik weinig van alle lof. De personages die je leert kennen zijn vrijwel zonder uitzondering vervelende mensen die alleen maar negatieve en lastige gevoelens hebben jegens anderen. Patty vond ik zelfs, ook al lezen we een heleboel vanuit haar perspectief, een personage dat eigenlijk heel het boek lang ongrijpbaar bleef.
Ik begrijp dat het niet boeiend is om te lezen over mensen die alles prima voor elkaar hebben, maar dit werd hoe langer hoe vervelender om te lezen. Zeker in combinatie met de soms taaie en wat saaie uiteenzettingen over alle businessdeals en dergelijke.

Het voelt ook heel het boek lang aan als een verhaal dat culmineert in een soort nare of deprimerende conclusie, het happy end valt dan ook nogal uit de toon met de rest.
Hier en daar zijn er wel interessante passages, het is op zich wel boeiend om te lezen hoe het zo'n familie door de jaren heen vergaat, zeker met de tijdsgeest op de achtergrond, maar de meerderheid vond ik achteraf toch vooral vrij nutteloos.

3*

Het losse humoristische stijltje wordt veel geprezen en je zou er zo doorheen vliegen, maar ik raakte juist heel snel verzadigd door de manier van schrijven en moest het boek dan echt weer even weg leggen.

Er zitten alinea's en bepaalde zinnen tussen die echt heel grappig zijn, waardoor het toch telkens wel weer even de moeite waard is, maar als geheel was me dit toch net iets te meanderend en los zand. Ook de spreektaal-achtige stijl, met overvloedig gebruik van 'stopzinnetjes' als 'snap je?' en 'weet je wel' is in het begin nog wel lollig maar gaat best snel irriteren.

Zit qua beoordeling ergens tussen de 3* en 3,5* in.

Opmerkelijk dat dit boek zo weinig stemmen heeft. Als boek over Noord-Korea is dit zeer informatief maar tegelijkertijd leest het soms weg als een thriller. Dat aspect wordt vooral tegen het einde van het boek wat overdreven (elk hoofdstuk heeft weer een nieuwe cliffhanger), maar alsnog is dit voor de geïnteresseerden in het land toch wel een aanrader.

Wat een vreselijk naar boek is dit. En waarom zitten debuten van jonge schrijvers toch altijd vol met jeugdherinneringen die gaan over smerigheid, pervers pubergedrag (waar iedereen ook aan meedoet), mishandeling van boerderijdieren en meer verdorvenheid? Lize Spit maakt het meteen wel erg bont door het bijna 500 pagina’s te laten duren. Hier had toch zeker wel een hele hoop uit gekund, omdat al het geobserveer en geblabla over randzaken veel te veel wordt.

Ik klink nu erg negatief, maar onder deze zware verstikkende deken van narigheid zit een goed gestructureerd verhaal, opgebouwd uit een dag in het heden waarop volwassen Eva haar plan uitvoert, een zomer uit 2002 waarin dingen culmineren naar een rampzalige dag, en jeugdherinneringen van een paar jaar daarvoor. De structuur is even inkomen maar biedt daarna een prettige houvast. Schrijven kan ze zeker, ze heeft regelmatig rake observaties en gedachten en de gebeurtenissen hebben een rauwe impact, maar het is wel veel te lang en veel en wat onsmakelijkheid betreft laat Spit ook geen kans onbenut. Als je dit boek langere tijd achter elkaar leest gaat het echt voelen als een soort hand die je langzaam de adem beneemt. Als dat haar bedoeling is geweest, chapeau, maar een fijne ervaring is het niet echt. Na bijna 500 pagina's hoop je ook wel op iets meer uitsluitsel op het einde, maar dat blijft helaas ook redelijk open. Hoewel open misschien het verkeerde woord is, eerder een anti-climax na zoveel pagina's aan onheilspellende opbouw.

Haar tweede boek ‘Ik Ben Er Niet’, had ik trouwens al gelezen en daar was ik veel enthousiaster over. Ze weet daar ook weer die beklemming en impact te bereiken, maar het is ontdaan van alle ballast die dit boek wel met zich meedraagt (zelfs al heeft die meer pagina's dan deze).

3,5*

Ik keek uit naar dit boek, aangezien ik vrijwel alle delen gelezen heb als kind en tiener. Rosa's leeftijd en ontwikkeling ging ongeveer gelijk op met die van mij, dus toen Francine Oomen aankondigde een boek te gaan schrijven over een volwassen Rosa en haar vrienden met alle problemen waar (jong)volwassenen mee te kampen hebben leek me dat wel wat.

Echter heeft ze wat mij betreft de plank misgeslagen. Om te beginnen is Rosa 25, een leeftijd die ik niet helemaal vind kloppen, aangezien ik nu zelf 35 ben en het boek 'Hoe Overleef Ik De Brugklas' bijvoorbeeld uitkwam in 2000. Ook heeft Rosa het op een gegeven moment over dingen als de discman en andere 'ouderwetse' gadgets, maar als zij 25 is klopt daar niets van dat ze die nog heeft meegemaakt. Goed, lijkt misschien mierenneuken, maar het had voor mijn gevoel beter geklopt als Rosa en haar vrienden 30 waren, óf als ze vijf jaar eerder met dit boek was gekomen.

Daarnaast is de stijl en het taalgebruik nagenoeg hetzelfde als de vorige delen, waardoor het lijkt alsof het nog steeds over tieners gaat en voor tieners is bedoeld. Dezelfde flauwe bijnamen voor elkaar, hetzelfde jolige kinderachtige taalgebruik en überhaupt een spreektaal en dialogen die ik nooit geloofde of realistisch vond overkomen.

Oomen heeft ook alle problematiek die je maar kunt bedenken op een hoop gegooid (eetstoornis, overlijdens, ongewenste zwangerschap, liefdesverdriet, schuldgevoelens, schaamte, werkloosheid, studieschuld, verslavingen, etc etc) en komt daarmee met een totaal overdreven onrealistisch verhaal, wat ze, zo lijkt het af en toe, in een weekje geschreven heeft. De personages gedragen zich ook allemaal totaal losgeslagen en achterlijk. Tuurlijk, als jongvolwassene maak je fouten en ben je zoekende, maar dit was belachelijk.

Hier en daar raakt het misschien een snaar, door het overlijden van haar moeder zitten er tegen het einde wel wat emotionelere stukken in en het is af en toe wel grappig om Rosa en haar vrienden in het huidige tijdsgewricht te lezen, maar voor de rest is dit (in ieder geval voor de volwassen lezer, die toch de doelgroep is) een totaal belachelijk onrealistisch boek geworden. Gemiste kans.

Ik vraag me af of de 'Hoe Overleef Ik' reeks in dezelfde vorm überhaupt wel te vertalen is naar iets voor de lezers van toen, die nu 30-35 zijn.

2*

Dat mensen dit boek ongeloofwaardig en overdreven vinden daar kan ik op zich wel inkomen. Er gebeurt immers wel erg veel ellende alles bij elkaar. Maar persoonlijk hou ik wel van een flinke portie drama, en daarbij moeten we niet vergeten dat kinderen met zo'n traumatisch verleden natuurlijk vatbaarder blijven voor het terechtkomen in verkeerde handen, zoals andere pedofielen, tehuizen, een gewelddadige relatie en voor zaken als zelfmutilatie, depressie (en dan nog de gezondheidsproblemen die hij aan alles over heeft gehouden).

Neemt niet weg dat er wel elementen in het boek zitten die wat too much zijn. Zoals dat heel Amerika blijkbaar bestaat uit een eindeloze stroom pedofielen en sadisten die het met jonge jongetjes willen doen - met name het stuk dat hij zich prostitueert aan vrachtwagenchauffeurs ging er bij mij niet zo in, zit er nou werkelijk geen enkele goede vent tussen die hem wil helpen in plaats van seks? Ook dat hij daarna weer meegenomen wordt door een andere sadistische pedofiel tja, dan gaat het toch inderdaad wel grenzen aan het ongeloofwaardige.
Zeker omdat de personages die hij in zijn latere leven tegenkomt bijna zonder uitzondering extreem goede mensen met eindeloos geduld en liefde zijn. Die tegenstelling tussen goed en slecht is misschien wat al te scherp neergezet.

Daarnaast is het opvallend dat vrijwel iedereen wel homo lijkt of het met mannen doet. Kan, gezien het liberale milieu waarin Jude terechtkomt, maar ook dat is niet altijd even geloofwaardig.

Ook de dood van Willem; als catalysator voor het aftakelen en uiteindelijk sterven van Jude is het wel logisch en misschien onontkoombaar, maar ergens ook wat gemakzuchtig om zijn enige grote liefde en houvast in het leven óók nog af te pakken. Dat dit boek moest eindigen met het sterven van Jude en niet met een happy end was wel duidelijk.

Ondanks deze dingen is het zeker knap geschreven en is het ondanks de flinke dikte toch een boek waar je in blijft lezen. De verschillende karakters waaruit het verteld wordt geven je telkens een nieuwe invalshoek op de situaties, en hoe er vaak terloops (soms wel schokkende of belangrijke) informatie wordt gegeven over iets wat is gebeurd of nog komen gaat, is ook wel een verfrissende methode om het verhaal te vertellen (in tegenstelling tot goedkope dramatische cliffhangers aan het einde van een hoofdstuk).

Naast de hele geschiedenis van Jude en de andere personages zitten er vrij aardige metaforen en andere licht-filosofische stukken in, die grotendeels wel werken in het invoelbaar maken van bepaalde heftige gevoelens en situaties, maar soms een beetje aan het pathetische grenzen. Maar dat geldt natuurlijk eigenlijk voor het boek en verhaal als geheel. Is drama en ellende je ding niet, laat dit boek dan vooral links liggen.

4,25*

Dit is serieus een van de beste boeken die ik ooit heb gelezen.

Je moet even door het begin heen, en even in de gebruikte vorm zien te komen, maar het is echt geniaal in elkaar gezet (wat een monnikenwerk moet dat allemaal zijn geweest!) en erg plezierig om het vaak tragische of knotsgekke leven van deze mensen te volgen.

En dan word je op het einde ook nog getrakteerd op een afsluiting met de persoon zelf of, als diegene overleden is, met een familielid of bekende.

Een aanrader!

Sapiens is een van mijn favoriete non-fictie boeken en dus ben ik altijd blij met weer een nieuw boek van Harari. Maar, volgens mij heb ik Homo Deus nooit helemaal uitgelezen, in ieder geval is me niet veel bijgebleven, en ook dit boek weet weer niet het niveau van Sapiens te halen.

Het voornaamste probleem is dat het uitgangspunt en de structuur van het boek wat vaag en onduidelijk is. De hoofdstukken en thema’s op zich zijn interessant genoeg, maar het boek slaagt er minder in om een duidelijk geheel te vormen. Democratie, politiek, informatienetwerken, bureaucratie, geschiedenis, het boek schiet losjes heen en weer tussen de verschillende thema’s en er zit voor Harari zelf ongetwijfeld een duidelijke structuur achter, maar voor de lezer komt dit boek regelmatig over als wat los zand, of een samenvatting en samenvoeging van wat hij eerder al geschreven heeft.

De uitstapjes naar met name oude rijken en andere geschiedenis zijn op zichzelf interessant en soms nodig om de materie te begrijpen en in context te plaatsen, maar het lijkt soms wel een oefening in ‘gebruik zoveel mogelijk woorden om een concept of theorie uit te leggen’.

Erg veel ruis dus, voor wat in wezen niet eens zo’n ingewikkelde of veelomvattende boodschap is; zorg voor een zelfcorrigerend systeem als het om AI gaat, en meer informatie betekent niet automatisch meer waarheid.

Dit maakt het trouwens verder geen slecht of onvoldoende boek. Het meeste is onderhoudend genoeg, met hier en daar een werkelijk nieuw inzicht of heel boeiende anekdote, maar het vliegt teveel heen en weer om echt te beklijven. Heb het maar met moeite kunnen uitlezen (en zelfs wat dingen overgeslagen).

3,5*

Voor mij is het iets te los en te 'poëtisch' uitgewerkt. Dat ze (nog steeds) goed is met taal staat natuurlijk buiten kijf, maar ik had zelf liever een wat meer feitelijke van-a-naar-b uitwerking willen zien. Maar dat is meer mijn persoonlijke voorkeur, snap ook wel dat ze daar niet voor gekozen heeft.

Weet op momenten zeker wel aan te grijpen, maar op andere momenten is het misschien weer wat afstandelijk door de soms koddige, warrige vorm.

Ik hield vroeger van 'De Amulet' en was dus benieuwd naar een volwassen versie van een historisch boek van Simone van der Vlugt. Echter leek het grotendeels alsnog of ik een kinder- of jeugdboek aan het lezen was. De hoofdstukken zijn kort, het taalgebruik en de schrijfstijl zijn simpel. Het is slechts door de gruwelijkheden die regelmatig beschreven worden en de iets meer gedetailleerde beschrijving van bepaalde veldslagen en historische figuren dat je weet dat dit voor volwassenen geschreven is.

De historische gebeurtenissen zijn op een leuke manier in het verhaal verwerkt, met zelfs een soort 'Red Wedding' moment als op een gegeven moment de hoofdpersoon en (bijna) heel haar gezin wordt uitgemoord in het bloedbad van Naarden. Vond dit best een gewaagde keuze voor een boek dat voor de rest dus stijltechnisch behoorlijk aan de kinderlijke kant is.

Van der Vlugt heeft duidelijk veel research gedaan naar het tijdperk waarover ze schrijft, maar verwerkt dit af en toe wat onsubtiel in het verhaal. Veel gebruiksvoorwerpen, gebruiken en dergelijke die allemaal in het verhaal gepropt worden, en de stukken vanuit het perspectief van Willem van Oranje lezen soms bijna als een soort Wikipedia-pagina.

Goed, klinkt misschien allemaal wat streng, ik heb op zich best wel van het boek genoten, maar ze weet het kinder- of jeugdromanstijltje niet helemaal te ontstijgen. Is verder ook niet zo'n ramp, maakt het toegankelijk voor een brede groep aan lezers en je steekt er en passant toch behoorlijk wat van op.

3,75*

In één dag uitgelezen, en dat doe ik maar zelden met een boek. Naast dat het onderwerp uiteraard fascinerend en boeiend is is het ook gewoon helder en meeslepend opgeschreven. Door de documentaire en wat er in het nieuws is geweest denk je misschien dat je alles wel weet over deze zaak, maar in dit boek lees je meer over de details van de geloofswaanzin van Gerrit Jan van D., en die ging ver.
Minpunt vond ik dat het boek wat snel ophoudt nadat hij 'gered' is terwijl ik liever nog wat meer gelezen had over de periode daarna en het wennen aan het normale leven (hoewel de documentaire daar natuurlijk deels over gaat).

Ook echt bewondering gekregen voor hem, door zijn moed en (vooral) intelligentie heeft hij zichzelf toch maar uit de greep van zijn vader weten te krijgen, en dat is denk ik lang niet voor iedereen weggelegd in zo'n situatie.

Beetje lastig beoordelen. Ik heb me er grotendeels doorheen moeten worstelen door de gortdroge inhoud, het is niet iets wat je heel erg voor je plezier gaat lezen. Maar tegelijkertijd valt het uiteindelijke boek wel te prijzen, ga er maar aanstaan om dit allemaal te researchen en te reconstrueren.

3,5*

Een rommeltje. Van Der Vlugt wil veel te veel, twist na twist, en het hele misdaadaspect is ongeloofwaardig op het lachwekkende af.

Het achterliggende Jehova's Getuige plotje is ergens nog wel een interessante invalshoek, maar qua uitwerking is dit echt all over the place.