stem geplaatst

stem geplaatst

Wat een vreselijk naar boek is dit. En waarom zitten debuten van jonge schrijvers toch altijd vol met jeugdherinneringen die gaan over smerigheid, pervers pubergedrag (waar iedereen ook aan meedoet), mishandeling van boerderijdieren en meer verdorvenheid? Lize Spit maakt het meteen wel erg bont door het bijna 500 pagina’s te laten duren. Hier had toch zeker wel een hele hoop uit gekund, omdat al het geobserveer en geblabla over randzaken veel te veel wordt.

Ik klink nu erg negatief, maar onder deze zware verstikkende deken van narigheid zit een goed gestructureerd verhaal, opgebouwd uit een dag in het heden waarop volwassen Eva haar plan uitvoert, een zomer uit 2002 waarin dingen culmineren naar een rampzalige dag, en jeugdherinneringen van een paar jaar daarvoor. De structuur is even inkomen maar biedt daarna een prettige houvast. Schrijven kan ze zeker, ze heeft regelmatig rake observaties en gedachten en de gebeurtenissen hebben een rauwe impact, maar het is wel veel te lang en veel en wat onsmakelijkheid betreft laat Spit ook geen kans onbenut. Als je dit boek langere tijd achter elkaar leest gaat het echt voelen als een soort hand die je langzaam de adem beneemt. Als dat haar bedoeling is geweest, chapeau, maar een fijne ervaring is het niet echt. Na bijna 500 pagina's hoop je ook wel op iets meer uitsluitsel op het einde, maar dat blijft helaas ook redelijk open. Hoewel open misschien het verkeerde woord is, eerder een anti-climax na zoveel pagina's aan onheilspellende opbouw.

Haar tweede boek ‘Ik Ben Er Niet’, had ik trouwens al gelezen en daar was ik veel enthousiaster over. Ze weet daar ook weer die beklemming en impact te bereiken, maar het is ontdaan van alle ballast die dit boek wel met zich meedraagt (zelfs al heeft die meer pagina's dan deze).

3,5*