Toen ik bij bladzijde 110 zat heb ik het al bij een aantal vrienden aangeraden en na een bladzijde of 250 begon ik het opeens minder interessant te vinden: alsof ik te bewust bezig was met de vraag "zullen mijn vrienden dit wel kunnen waarderen?". Een van mijn vrienden zei dat ze het nieuwste album van The National niet in één beurt kon beluisteren omdat het dan even te droefgeestig zou worden. Kon ze van dit boek dan wel genieten?

Gisteravond heb ik het boek uitgelezen en ik kan zeggen dat het uiteindelijk weer goed is gekomen. Op een gegeven moment (na de dood van Ursulá) raakte ik voor het eerst écht goed in de knoop met de personages. Hoe verhield de laatste Aureliano zich nu tot Amaranta Ursulá, en José Arcadio? Wie waren zíjn ouders? Waren Amaranta Ursulá en hij neef en nicht? Broer en zus? Was hij misschien zelfs de opa van Amaranta Ursulá? Ik kwam er niet echt meer uit. Maar uiteindelijk, met de hulp van Sparknotes' "character overview" ben ik weer op het goede pad gekomen.

De laatste bladzijdes lazen als een trein. Ofschoon ik me niet helemaal thuis kon vinden in de manier waarop het verhaal uiteindelijk eindigde kan ik me geen enkele andere manier bedenken waarop deze geschiedenis anders afgesloten had kunnen worden. Uiteindelijk vind ik de eerste helft van het boek mooier dan de tweede helft. Denk aan de periode van de Slapeloosheid en de burgeroorlogen. Fantastisch vond ik dat je vanaf de allereerste zin weet dat Kolonel Aureliano Buendía voor een vuurpeloton komt te staan, en dat wordt dan nog een keer of drie herhaald, en pas bij bladzijde 110 krijg je een idee van waaróm hij daar uiteindelijk terecht gekomen is!

Kolonel Aureliano Buendía is mijn favoriete karakter uit het boek. Ik kijk er naar uit het boek van de zomer weer eens opnieuw te lezen!

Voor het grootste gedeelte van dit boek, wist het verhaal me niet te pakken zoals de vorige drie delen wel konden. Deels omdat het voor een groot deel focust op andere personages dan de vertrouwde Sempere familie, maar vooral omdat het héél lang duurt voordat het Kerkhof der Vergeten Boeken eindelijk eens wordt geïntroduceerd.

De vorige delen heb ik achter elkaar gelezen, en al een tijdje terug. Daarom vond ik het nu lastig om weer in het verhaal te komen. De eerste pakweg 500 bladzijden heb ik echt met tegenzin gelezen. Pas de laatste 200 bladzijdes voor 'Het Boek van Julian' kwam ik er eindelijk een beetje in. Tegelijkertijd vond ik dat dit boek zonder dat 'Boek van Julian' kon, maar het het ook nodig had. Het laat de laatste puzzelstukjes op zijn plaats vallen, maar voelt ook aan als een academische verantwoording van de auteur.

Nu vond ik nog meer dan in het allereerste hoofdstuk van het eerste boek dat Carlos Ruiz Zafón té veel probeert de stijl en het taalgebruik van Gabriel García Márquez te imiteren. Ook zoals hij de hele Sempere-stamboom op Honderd Jaar Eenzaamheid-achtige wijze afsluit.

"By art I mean everything that delights us without being ours - a glimpse of a landscape, a smile bestowed on someone else, a sunset, a poem, the objective universe." -Bernardo Soares [518]

Het waren spaarzame stukjes als deze waar ik van kon genieten, maar deze waren heel diep verscholen tussen een meerderheid van tekst waar ik niks mee kon. Vaak vond ik dat Pessoa/Soares teveel van hetzelfde herhaalde, of gewoon niet bepaald iets te melden had. Waar sommigen dit boek prijzen omdat het verwoordt wat zij al langer dachten, vond ik dit juist vervelend. Sommige dingen vond ik bijna zo vanzelfsprekend dat ze wat mij betreft niet opgeschreven hoefden te worden.

Ik vond het bijzonder lastig om doorheen te komen. Vooral in het begin had ik iets van "Oké, ik snap het: je bent een dromer", en voor mijn gevoel bleef hij ditzelfde punt steeds maar proberen te bewijzen in iets andere woorden.
Dit is de eerste filosofische literatuur die ik in deze vorm lees. Misschien ben ik er niet voldoende in getraind of is dit boek gewoon niet aan mij besteed. Ik denk dat ik de personen Fernando Pessoa interessanter vind dan wat hij over van alles en nog wat nodig vond te schrijven.

Ik ben een groot fan van Honderd Jaar Eenzaamheid en Liefde in Tijden van Cholera. Ik heb ook Kroniek van een Aangekondigde Dood en de bundel De Uitvaart van Mama Grande van hem gelezen en heb me nu dus aan De Herfst van de Patriarch gewaagd.

Ik vond dit absoluut niet makkelijk te lezen. Ik heb me er doorheen geworsteld zonder de helft van de tijd te begrijpen wat er nou precies aan de hand was en wanneer het zich allemaal afspeelt en wie dingen zegt of denkt. Er wordt vaak gerefereerd naar eens 'wij', 'ons' of 'ik' maar dit lijkt geen vaste persoon of groep te zijn en wordt ook nooit verklaard.

Er zitten wat mooie passages in dit boek, bijvoorbeeld over de zee, maar in de brij die dit boek is, komen die niet volledig tot hun recht. Had toch wat meer punten gebruikt, Don García Marquéz, dan had het wellicht makkelijker te lezen geweest.

Na De Schaduw van de Wind heb ik dit boek binnen 48 uur uitgelezen. Het Spel van de Engel ga ik morgen of misschien vanavond nog aan beginnen.
Dit lijkt meen prima volgorde: dit boek gaat verder waar De Schaduw stopt en in dit boek wordt er naar Het Spel verwezen.

In deze volgorde vind ik dit boek een prima 'short story' ter aanvulling op De Schaduw. Het personage David Martín wordt hier mooi geïntroduceerd waardoor ik nu zin heb zijn levensverhaal te lezen in Het Spel - de reden dat ik niet eerst Het Spel heb gelezen is dat ik wist dat het over ene David Martín zou gaan, jaren voordat Daniel Sempere geboren zou worden, en ik geen idee zou hebben wie deze Martín was. Ja? Tam tam tam.....

Interessant aan dit boek vond ik dat het op een totaal andere manier Het Kerkhof der Vergeten Boeken behandelt dan in De Schaduw. Het manuscript dat Daniel aan het eind ontvangt wekt mij dan wel weer wat vragen op, maar volgens mij gaat Boek 2, Het Spel van de Engel, er wel voor zorgen dat deze vragen worden opgelost.

Qua stijl vond ik dit een stuk luchtiger dan De Schaduw van de Wind (mijn enige Zafón-vergelijkingsmateriaal). Ook door de geringe lengte zie ik dit meer als een tussendoortje - terwijl het toch zeker een prima opzichzelfstaand verhaal is!
Waar ik De Schaduw eergisteren nog verweet te veel te lenen van Gabriel García Márquez, en veel woorden en beschrijvingen te vaak te herhalen, doet Zafón dat hier niet meer. Daar ben ik blij om.

Dat de vrouwen boven de vijftig die mij in het museum dit boek zien lezen ook aangeven de boeken van deze schrijver erg weten te waarderen, stemt mij wat minder vrolijk. Daarom ben ik er benieuwd naar wat Het Spel van de Engel mij te bieden heeft. Vooral omdat dat het meest duistere boek van de drie schijnt te zijn.

Heel sterk boek. Behoorlijk surrealistisch, wat inderdaad vervreemdend kan werken, maar toch kon het boek mij zeer zeker ook 'pakken'. Vooral de manier van schrijven vond ik erg sterk, dat me aan Gabriel García Márquez (Honderd Jaar Eenzaamheid) deed denken, maar dan grimmiger: uitgebreide beschrijvingen van situaties, omgevingen en (kleine) handelingen; in combinatie met de surrealistische sfeer - die me overigens vaak aan de nachtmerries uit Gerard Reve's "De Avonden" deed denken.

Door zijn manier van schrijven zet Kafka een heel treffende wereld neer waarin het verloren gevoel en de boosheid van protagonist 'K.' goed voelbaar is.

Nadat ik een vriend een exemplaar van Gabriel García Márquez' Honderd Jaar Eenzaamheid cadeau deed en hem probeerde te enthousiasmeren voor het boek, raadde hij me de drie boeken uit de Kerkhof der Vergeten Boeken-cyclus aan die ik gelijk mee naar huis kreeg om te lezen.

De eerste drie bladzijdes las ik echt met chagrijn weg. Het kwam me teveel over als een poging om als García Márquez te schrijven. De stijl van schrijven komt erg overeen en hij gebruikt veel dezelfde woorden. Zelfs de openingszin vond ik al doen denken aan die van Honderd Jaar Eenzaamheid, en wat is dit kerkhof voor vergeten boeken nou voor Harry Pottergedoe?
Vanaf Hoofdstuk 1 liet ik dit vallen en op de eerste middag las ik zo'n 120 bladzijdes.
Hoewel ik nog wel af en toe dacht dat Carlos Ruiz Zafón iets geleend had uit het werk van garcía Márquez, stoorde dit me niet meer en ik redeneerde dat de boeken misschien door dezelfde persoon vertaald waren wat kan verklaren waarom ik ze zo overeen vond komen.

Ik ken Nelleke Geel haar staat als vertaalster niet en mijn Spaans is niet goed genoeg om het boek in de originele taal te lezen, maar zwakteboden aan dit boek vind ik dat - behalve Fermín - alle personages dezelfde stem lijken te hebben. Sommige woorden of beschrijvingen worden ook net iets te vaak herhaald doorheen het boek waardoor ik me afvraag of de schrijver/vertalen geen andere bijvoeglijke naamwoorden meer kon verzinnen.
In sommige gevallen waarbij meerdere mensen tegelijk iets doen, vond ik het soms wat onduidelijk wie nu precies wat deed en hoe ze dat kunnen doen. Bijvoorbeeld in de grote vechtscene tegen het eind waar Fumero, Carax, Palacio, Beatriz en Daniel tegenover elkaar staan in het Aldaya-huis. "Fumero's revolver is weggeschoten, hij vraagt om dat van Palacio maar die schudt nee maar een second later heeft hij het toch in zijn handen. Waar stond Beatriz dan als Fumero hierbij net langs haar heen rent maar zij hem niet kon zien?", en hoe ontsnapt Carax nou uit dat café als Miquel na een gevecht uit het raam valt?

Wat ik echter sterk aan het verhaal vond, was dat het tot de laatste sectie spannend en interessant blijft maar nergens te geforceerd aanvoelt. Ergens halverwege neemt de aard van het boek een nogal bizarre wending die je vooraf niet zo gauw had bedacht. Wat eerst een min of meer romantisch verhaal was, verandert halverwege in een detective-thriller - niet twee genres die ik snel zelf zou lezen, dus door deze elementen zo opeens in het boek te verwerken werd ik echt aangenaam verrast.
Wat ik ook erg verfrissend vond is dat het boek is geschreven rond het 2000, maar het zich voor het grootste gedeelte allemaal voor 1950 afspeelt. Hierdoor kan de schrijver enkele hedendaagse visies op zaken inbrengen die aanvoelen alsof ze voor die tijd heel onorthodox en wijs waren.

Ik zit nu op bladzijde 50. Tot zover ben ik teleurgesteld.

Hoewel het vast niet James' bedoeling was een geloofwaardig verhaal neer te tikken, zorgt de overdreven ongeloofwaardigheid ervoor dat ik me niet in het verhaal kan inleven.
De dialogen (tussen wie dan ook) zijn ongeloofwaardig (wie praat er in zóveel grappig bedoelde, semi-intellectuele metaforen als hij te horen krijgt dat hij stervende is?). De moorden gebeuren te snel en het uitwerken van het idee van de veertig niezen is slecht uitgewerkt.

De metaforen waren trouwens ook zelden grappig, afgezien van de vergelijking NS-trein/Vietnamoorlog (de Amerikanen worden beiden vermoord door iets geels).