Heel graag had ik hier wat meer van genoten. Cormac McCarthy schrijft immers over onderwerpen die me erg aanspreken. Helaas stoor ik me te veel aan de schrijvers eigenwijze visie op het gebruik van interpunctie, zelfs zodanig dat de schrijfwijze een hoop afdoet aan mijn leesplezier. Toegegeven: bij langere leessessies viel aan het gebrek aan of de afwezigheid van komma's en aanhalingstekens wel te wennen. Even tussendoor een stukje lezen ging echter moeizaam, met als gevolg dat de leesflow die ik dit jaar te pakken had gekregen een deukje heeft opgelopen. Nu ik erop terugkijk, heb ik het gevoel dat de avonturen van John Grady zeer zeker het lezen waard waren en dat het een en ander me wel even zal bijblijven, maar gek genoeg heb ik aan het lezen zelf te weinig plezier beleeft om het boek op dezelfde waarde te schatten als de meeste andere lezers ervan.

In Angle of Repose laat de schrijver een historicus onderzoek doen naar en verslag doen van zijn grootmoeders leven, dat zich in de 19e eeuw, in verscheidene uithoeken van het Noord-Amerikaanse continent afspeelde. Aan de hand van schetsen en geschreven artikelen, boeken en brieven ontvouwt zich het levensverhaal van een kunstenares en haar pioniersfamilie. Hier ligt gedurende het hele boek de nadruk op. Echter, doordat de onderzoekende kleinzoon het hierbij nodig vindt zo nu en dan uit te zoomen en door middel van navertellingen uit zijn eigen recente leven op zoek te gaan naar raakvlakken, om hiermee op te bouwen naar een afsluitende revelatie, wordt het ritme van de geschiedvertelling ietwat onnodig verstoord. De grootouders hadden immers een leven dat beweeglijk en veelzijdig genoeg was om de aandacht te grijpen en vast te houden, zodat de nieuwerwetse problemen van hun kleinzoon daarnaast wat misplaatst aanvoelen.

De schrijfstijl van de auteur is weliswaar bewonderenswaardig en het boek bevat enkele prachtige passages, maar door het beetje extra dat hij aan het historische verhaal meegeeft, onderscheidt het boek zich mijns inziens in negatieve zin van een wat meer standaard roman, die zich (om het wat kort door de bocht uit te drukken) óf zou concentreren op het levensverhaal van de grootmoeder óf op dat van de historisch onderzoeker. Het betreft hier zeker geen heel beroerde poging om de levenslopen met elkaar te combineren, want met name de belevenissen van opa en oma Ward zijn zonder overdrijving memorabel te noemen en de oprechte interesse van hun kleinzoon is in zekere zin aangrijpend, maar door het over en weer schakelen tussen de 19e en 20e eeuw kwam het voor mij uiteindelijk allemaal net niet helemaal geweldig uit de verf.

Ongeacht het onontkoombaar gebleken vleugje nationalisme vermaak ik me doorgaans uitstekend als neutrale toeschouwer van met name de wielersport. Nou vind ik 'een zwak hebben voor iemand' eigenlijk altijd wat extreem uitgedrukt, maar Anna van der Breggen is wel een van die uitzonderlijke topsporters en persoonlijkheden die mij erg aanspreken en bij mij onwillekeurig een wat grotere 'gunfactor' hebben dan de rest (om nog maar zo'n cliché-uitdrukking te gebruiken). Leuk dus dat ze in dit boekje zowel haar eigen kijk op de wereld deelt als de mensen in haar omgeving aan het woord laat om te laten doorschemeren hoe ze in elkaar steekt en in het leven staat. Natuurtalenten komt het zeker niet altijd aanwaaien en dit inkijkje in deze topsportcarrière getuigt daarvan met dit verhaal achter het uitzonderlijke palmares.

"Great Spirit, grant that I may not criticize my neighbor until I have walked a mile in his moccasins." - Old Indian Prayer

Een goeie karakterschets kan een personage aardig tot leven brengen en een duik in de geschiedenis kan de betreffende persoon een flinke scheut meer diepgang geven, maar in dit vierde deel van de Walt Longmire-mysteries komt een poging daartoe niet helemaal lekker uit de verf. Een verhaallijn ten tijde van de Vietnamoorlog is hier immers wat ongelukkig verweven met een onderzoek waarmee de hoofdpersoon in tegenwoordige tijd aan de gang is. Er zit weliswaar een connectie tussen de twee verhaallijnen en de gedachten die terug gaan naar de militaire diensttijd brengen als achtergrond best wel wat extra's, maar omdat in elk van de zestien hoofdstukken zo'n terugblikpassage wordt ingepast midden in de hedendaagse plotlijn lopen geen van beide vertellingen lekker door. Gelukkig is Johnson in de basis een dusdanig geraffineerde mysterieverteller dat je — wanneer je door de wat storende hak-op-de-tak-factor heen kijkt — nog altijd kunt spreken van een spraakmakende pageturner, want zoals gewoonlijk is er weer plaats voor unieke personages, subtiele humor en natuurlijke spanning.

Erg bijzonder. As I Lay Dying was voor mij een kennismaking met het werk van Faulkner. Een aangename, welteverstaan. Hij is hier niet per se uitnodigend op een heel toegankelijke manier, maar wist wel, van begin af aan, uitermate goed de interesse te wekken van mij als lezer. Hij legt zijn kaarten niet meteen op tafel, maar weet door middel van beperkte informatie raadselachtige plotgaten te creëren die hij later, wanneer hij het nodig vindt, tussen neus en lippen door of plotsklaps dicht. De schrijver biedt de lezer (en zijn personages) geen geëffende weg en weet dit boek juist met de oneffenheden onvoorspelbaar en levendig te maken. Passages zijn soms dramatisch en heftig, dan weer luchtig, vervolgens ronduit mistroostig en even later haast hilarisch. Enkel het absurdisme neemt soms rare vormen aan en haalde voor mij de 'flow' er soms wat uit, maar op basis van het algemene plaatje heeft William Faulkner per direct een plaatsje gekregen in mijn lijstje van interessante auteurs.

Het zijn vooral de succesverhalen die hoogtij vieren binnen het geschiedeniscurriculum van de vaak patriottistisch ingestelde Verenigde Staten, maar daarnaast hebben zich binnen hun historie nog tal van andere gebeurtenissen afgespeeld die bijzonder interessant kunnen worden zodra er een licht op wordt geschenen. Dit boek, bijvoorbeeld, is een zeer intrigerende duik in een wat ondergesneeuwd geraakte ontdekkingsreis, die zich aan het begin van de negentiende eeuw op het Noord-Amerikaanse continent heeft plaatsgevonden.

Hoewel niet het ontdekken an sich centraal stond en vooral het vormen van een nederzetting een hoofddoel was, moet worden gesteld dat het meest boeiende hem zit in het totaal 'onvoorbereidbare' aspect ervan, gezien de reizigers' vele onvermijdelijke confrontaties met het onbekende. Het feit dat de onderneming zich bovendien op verschillende fronten afspeelt, draagt bij aan de aanhoudende lezenswaardigheid van het boek, doordat de auteur de door elkaar heen lopende verhaallijnen op bijna onmerkbare wijze met elkaar verweven heeft en nagenoeg alle betrokken partijen de aandacht lijkt te hebben geschonken die ze in de context verdienen.

Een aanrader voor mensen met een fascinatie voor befaamde ontdekkingsreizigers als Lewis & Clark, of Columbus & Raleigh, waarmee een hoopvolle en enthousiaste Thomas Jefferson de vermogende Astor ooit vergeleek, met het oog op de eventueel aanstaande kentering in de geschiedenis. Een dusdanig groot succes was niet voor de investeerder weggelegd, maar juist het reilen en zeilen van ongelukkige pioniers kan uitermate fascineren en ligt dan ook meer dan eens aan de basis van het succes van gelijkgestemde navolgers.

Hoe treurig het leven kan zijn, verteld door de ogen van een aanstaande puber met een hoop kinderlijke onwetendheid en een bijzonder referentiekader. Niet helemaal mijn ding, zo bleek. Alleen al die eindeloze hoeveelheid fantasierijke beelden en vergelijkingen kwam me binnen de kortste keren de strot uit. Negen van de tien metaforen leidt meer af dan het weet toe te voegen, waardoor de rake, tiende vergelijking niet eens meer in het oog springt. Waar de tijd eigenlijk al zo een beetje stil lijkt te staan zorgen de vele mijmeringen ervoor dat de vaart die er in het verhaal zit er meermaals onnodig uit wordt gehaald. Het betreft een inkijkje in een rouwverwerkingsproces − ik weet het − maar daarbinnen speelt zich mijns inziens te weinig interessants af. De aantrekkingskracht van het boek ontgaat me hierdoor simpelweg. Sommige boeken lees je snel uit omdat je je, al dan niet bewust, laat meeslepen. De Avond Is Ongemak doorlas ik steeds sneller om aan een volgend boek te kunnen beginnen.

Een eigenaardig maar boeiend verslag van een aantal opeenvolgende (niet-alledaagse) dagen die een jongvolwassen Nederlander doormaakt kort na de oorlog. Hoewel van grootse gebeurtenissen geen sprake is en niet alles wat geschreven staat op vertellend gebied bijster interessant genoemd kan worden, komt de hoofdpersoon met zijn bijzondere mijmeringen en beweringen vaak verrassend uit de hoek. Het is dan ook de grillige persoonlijkheid van Frits van Egters die dit boek tot een indrukwekkend werk maakt, al heeft het psychologische aspect mij een te groot aandeel om het als een voltreffer te kunnen bestempelen; voor mijn part mag een roman verhalenderwijs wat meer omvatten.