menu

Hier kun je zien welke berichten manonvandebron als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

End of the Affair, The - Graham Greene (1951)

Alternatieve titel: Het Einde van het Spel

4,5
Graham Greene noemde zichzelf een agnostische katholiek. In 1926 bekeerde hij zich om met Vivien Dayrell-Browning te kunnen trouwen. Ook deze roman gaat over een overtuigd katholieke vrouw en een twijfelende man. Het is een nostalgische terugblik op een driehoeksverhouding, en een bespiegeling over twee soorten liefde: de vleselijke en de spirituele variant.

De kracht zit vooral in de stijl en de vorm. Greene schrijft met nuchtere afstandelijkheid over een passionele relatie. In 1946 verdenkt Henry Miles z’n vrouw Sarah ten onrechte van overspel. Ironisch genoeg verdacht hij haar niet toen ze hem tijdens de oorlog bedroog met Maurice Bendrix. Aan deze affaire kwam een eind na een V1-bombardement op Londen in 1944. Bendrix, een auteur die op Greene lijkt en niet vies is van een glaasje, giet het in een romanvorm in 1949. In de tweede helft zitten dagboekfragmenten verwerkt, zodat we de ervaring en beweegredenen van Sarah leren kennen. Een interessant personage is Smythe, een rationalist die sceptisch staat tegenover religie. Voor de komische noot zorgen de detective en vooral zijn assistent en diens zoontje. Greene combineert een vlot leesbare stijl met diepzinnige ideeën.

Eros en de Eenzame Man - Louis Paul Boon (1980)

4,5
De zwanenzang van Louis Paul Boon is controversieel, ethisch onverantwoord en pornografisch. Het is alsof hij zichzelf doormidden gescheurd heeft om twee personages te creëren - een verscheurd zelfportret. Het nevenpersonage Paul Boonen - een succesvol, getrouwd auteur - is het masker, het beeld van zichzelf dat hij aan de buitenwereld liet zien. De naamloze ik-verteller is z’n schaduwkant, een uitvergroting van z’n meest perverse fantasieën. Net als Boon zelf is hij amateurschilder.

Op hoge leeftijd, lijdend aan een hartkwaal, gaat de eenzame man tot bekentenissen over. Hij was nooit in staat tot normale sociale contacten, maar werd slaaf werd van z’n driften. Hij ging zich te buiten aan voyeurisme en exhibitionisme. Z’n gestoorde persoonlijkheid is een gevolg van z’n jeugd. Z’n kwezelachtige moeder verbood alles wat met erotiek te maken had. Z’n afwezige vader zat in de gevangenis - mogelijk wegens zedenfeiten. Toch legt hij de grootste schuld bij zichzelf.

Het speelt zich af in de stationsbuurt van Aalst. De Donkere Dagsteeg - een suggestieve benaming - is gebaseerd op het Van Geemstraatje, een smal steegje met een hoge blinde muur. Zodra de verteller buiten komt, wordt hij geconfronteerd met seksueel getinte taferelen, zodat het overkomt als een ontspoorde fantasie. De scène in het café lijkt geïnspireerd door berichtgeving over satanistische sektes. Het is een zeldzaam voorbeeld van een erotische roman die ook literaire kwaliteiten heeft.

Excellent Conceited Tragedie of Romeo and Juliet, An - William Shakespeare (1597)

Alternatieve titel: Romeo en Julia

5,0
R&J is het meest romantische toneelstuk van Shakespeare. Onmogelijke liefde en wraak zijn de hoofdthema’s. Beroemd zijn de balkonscène, de moord uit vergelding en de tragische afloop die op een misverstand berust. Het wordt vaak op middelbare scholen gespeeld. Juliet is pas dertien, bijna veertien. Het is gebaseerd op een Italiaans narratief gedicht dat zich ook al afspeelde in Verona. Iemand kon uit de ene stadstaat verbannen worden en naar de andere vluchten.

Het is vrij vlot leesbaar, ondanks verouderde woorden in als thou en yonder. Een pricksong is een meerstemmig lied. Een princox is een brutale jongeling. Juliets verjaardag valt op Lammas-tide, of 1 augustus. De term wild-goose chase werd hier voor het eerst gebruikt. Licht en duisternis hebben een symbolische betekenis. Favoriete nevenpersonages zijn Friar Lawrence en Nurse, die als vertrouweling en boodschapper fungeren.

De inleiding is een sonnet, net als de eerste dialoog tussen de twee geliefden. De bedienden spreken in proza; de prins spreekt meestal in rijm. Het grootste deel van de tekst is in blank vers, of rijmloze jambische pentameters (5x licht-zwaar). Shakespeare kon een strak metrum volgen, maar tegelijk beeldspraak en diepzinnige ideeën in de tekst verwerken. In een tijdloze monoloog betreurt Juliet dat haar geliefde de foute familienaam draagt:

"What’s in a name? That which we call a rose,
By any other name would smell as sweet.
"