menu

Hier kun je zien welke berichten Theunis als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Kamera Obskoera - Vladimir Nabokov (1933)

Alternatieve titel: De Lach in het Donker

4,5
Nabokov windt er in die eerste zinnen geen doekjes om. Wat volgt is een prachtige roman. Van begin tot eind op het puntje van de denkbeeldige stoel gezeten. Zo nu en dan achterover leunend, inwendig lachend om de spitsvondige vondst van een beeldspreek of een prachtige omschrijving.

"Ook haar opgewektheid was als die van haar moeder - een eigenaardige, bescheiden opgewektheid. Het was niet meer dan een kalm plezier in het eigen bestaan, met een vleugje luimige verbazing over het feit dat ze leefde - ja, daar kwam het op neer: sterfelijke opgewektheid."

Het vertelplezier spat van de bladzijden. Daarnaast is het verhaal spannend, geestig, zonder een moment aan kracht te verluezen; het deed het me af toe denken aan een script van een Woody Allen film.

Nabokov weet de lezer heel sterk mee te slepen, benoemt vaak niet wat er gebeurt en ook al vult de lezer het al in, de spanning blijft. Het ongenoemde zo zomaar anders kunnen zijn.

Ik heb genoten en pak snel weer een boek van deze begenadigde schrijver.

Kees de Jongen - Theo Thijssen (1923)

4,5
Al jaren heb ik het boek in mijn boekenkast staan en steeds als ik eraan wilde beginnen, was er wel weer een ander boek dat voor ging. Na het pleidooi van Matthijs van Nieuwkerk bij De Meesterwerken van Paul Witteman moest ik wel snel beginnen aan het boek. En na een paar bladzijden dacht ik al dat het jammer was dat ik dat niet eerder had gedaan.

Wat ten eerste opvalt is dat je door de manier van schrijven meteen in het hoofd van Kees zit. Het gebruik van ‘ie’, ‘oh’ of ‘zo’ versterkt dat. Of de bravoure van Kees als hij alles natuurlijk alweer allang doorheeft. Hij wel. Je droomt vanaf het begin met Kees mee en wat wil je graag dat zijn dromen uitkomen. Het deed me als geen ander denken aan de onbezorgde tijd als schooljongen. Nostalgisch, maar niet sentimenteel. De harde werkelijkheid dreunt ook door en wat er dan met Kees gebeurd op enig moment is bijna hartverscheurend. Als zijn vader op sterven ligt, kan hij zich geen voorstelling meer maken van zijn vader die wakker is, die rondloopt. Zijn fantasie laat hem voor het eerst in de steek. Een moeilijke periode volgt en ook al lijkt de onbezorgde tijd voorbij, er is hoop voor Kees. En wat zijn de laatste bladzijden geweldig!

Het verhaal geeft ook een mooi tijdsbeeld. Het verhaal is klein, het speelt zich af rond Kees en zijn familie, maar niet minder meeslepend. Eén van de mooiste Nederlandstalige boeken die ik gelezen heb.

Kelderkoorts - Meindert Talma (2013)

3,5
Meindert Talma, Nederlands Onbekende Popster. Tegen wil en dank. Even kijk ik verlegen naar het scherm voor me. Want wat moet ik in hemelsnaam over dit boek gaan schrijven, vraag ik me af. Want wat heb ik eigenlijk gelezen? Een verzameling verhalen over zijn carrière, zijn eerste stappen richting op weg naar het popsterrendom. Sommige gedeeltes zijn hilarisch, andere gedeeltes voegen weinig toe. Zijn schrijfstijl is simpel: opsommingen van gebeurtenissen waarin Meindert heel feitelijk vertelt wat hem is overkomen. Het boek is doorspekt met Frisismes en gortdroge, typisch Friese humor. Regelmatig heb ik hardop gelachen, zoals in de passage waarin Meindert autorijlessen volgt bij ene Ted.

Ted was ook fan van AC/DC. Daar kwam ik achter toen op de radio Angus Young zijn openingsriff inzette van Whole Lotta Rosie. Ted werd helemaal gek in de kop. Het volume ging op maximaal, Ted begon te headbangen en ik reed door rood en kon nog maar net twee fietsers ontwijken.

Meindert komt uit Surhuisterveen, een dorp in de Friese Wouden, niet ver van waar ik opgroeide. Het lezen van het boek is voor mij dan ook een feest van herkenning. De manier waarop hij verteld over de regio roept veel herinneringen op.

De Shalom Singers was de eerste gospelformatie in Friesland. Er waren mensen in de kerk di voor het eerst een echt drumstel zagen. Sommigen zagen het drumstel en loepen gelijk de kerk weer uit.

Ergens noemt hij Drachten 'het Emmeloord van de Wouden'.

Onlangs zag ik Meindert Talma tijdens een interview in de plaatselijke bibliotheek. Dit was tijdens de Olympische Spelen. Hij had een lied geschreven over het schaatsen. Het interview was erg geestig en deed bij vlagen denken aan sketches van het trio van Jiskefet. Het lezen van het boek is zoals het luisteren naar zijn stem: het is soms ongemakkelijk, schuurt tegen het valse aan, maar het is authentiek, het is breekbaar en heeft een hoge mate van zelfspot. Maar als je goed luistert naar de liedjes en als je zijn teksten goed leest, dan zit het toch af en toe verdomd leuk in elkaar.

Wordt vervolgd zijn de laatste woorden in het boek. Dat klopt. Niet lang geleden verscheen de tweede roman/albumcyclus. Daar ga ik binnenkort aan beginnen, want het leven van de David Bowie van het Noordoosten is bijtijds bjusterbaarlik interessant.

Kokkyō no Minami, Taiyō no Nishi - Haruki Murakami (1992)

Alternatieve titel: Ten Zuiden van de Grens, ten Westen van de Zon

4,0
Mijn eerste Murakami. Of beter, de eerste Murakami die ik uitlees. Ooit was ik begonnen aan Norwegian Wood maar ik haakte af na een bladzijde of veertig. Ik vond het iets te makkelijk of iets dergelijks, herinner ik me. Dat gevoel trof me weer tijdens de eerste pagina's, en ik dacht even dat het met mij en Murakami gewoon niets zouden worden.

Maar ik bleef doorlezen, in de wetenschap dat schoonheid zich niet altijd meteen openbaart. Misschien pakte Murakami me wel op het moment dat hij de hoofdpersoon over schoonheid laat vertellen. Hajime valt niet meteen op fotomodellen of perfectie, maar vindt wat hij in een vrouw zoekt achter die façade. Wat als de ware schrijfkunst van Murakami zich ook pas na een tijd openbaart?

En het was alsof ik een berg opliep, een berg waarvan menigeen zei dat het de mooiste op Aarde was. Terwijl ik omhoog liep probeerde ik de schoonheid van de berg en de omgeving te ontdekken, maar het viel me nogal tegen. Na een tijdje gaf ik het op en liep ik gewoon door, zonder nog na te denken over die hoge verwachtingen. Totdat ik even stopte, om me heen keek en opeens begreep wat iedereen bedoelde. Zo las ik ook dit boek. Na een tijdje was ik meegesleurd in de prachtige stijl van Murakami en hij liet me niet meer los. Even dacht ik nog dat het boek sentimenteel of makkelijk zou eindigen, maar het boek stierf uiteindelijk in een prachtige schoonheid die ik niet eens meer had durven verwachten.

Krejtserova Sonata - Lev Tolstoj (1890)

Alternatieve titel: De Kreutzersonate

4,0
De derde novelle van Tolstoj die ik lees en opnieuw is het een schot in de roos. Wat is het toch met die Russische literatuur dat ze zo tijdloos is, dat het zo de essentie weet te raken? Ook in de Kreutzersonate is het weer raak. We luisteren vanuit het gezichtspunt van een anonieme reiziger naar een emotioneel verhaal van Pozdnysjev. Hij heeft zijn vrouw vermoord, dat wordt snel duidelijk. Wat volgt is een kritische uiteenzetting over waarom het huwelijk tussen een man en een vrouw slechts zelden werkt, een scherpzinnig beeld dat ook in deze tijd van gelijkheid tussen mannen en vrouwen en de me-too-beweging, nog steeds relevant is.

“De slavernij van de vrouw bestaat immers alleen maar daarin dat de mannen het wensen en het heel juist vinden haar als middel tot genot te gebruiken. Wel, men bevrijdt de vrouw, geeft haar allerlei rechten die de man ook heeft, maar men blijft haar beschouwen als middel tot genot, zo voedt men haar in haar jeugd op en de publieke opinie doet de rest. En zij blijft dezelfde vernederde, verdorven slavin, en de man is nog steeds dezelfde verdorven slavenhouder.”

Ja, dat bijt. Op een gegeven moment neemt de emotie van Pozdnysjev de overhand. Wat volgt is de ongelukkige liefdesgeschiedenis van de hoofdpersoon met zijn vrouw die eindigt in de moord. De manier waarop dit wordt beschreven is subliem.