menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van Theunis. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Motel Songs - Auke Hulst (2017) 4,0

27 april 2018, 15:23 uur

Ver weg van de grond waar we ooit liepen, heb ik het gevoel dat ik hem eindelijk nader. En daarmee: mezelf.

Auke Hulst reist in verkiezingstijd van de oost- naar de westkust in een tot op het bot verdeeld Verenigde Staten, zoekend naar sporen, naar tekens van leven van overleden helden. Cobain, Prince, Fitzgerald, Hemingway. En steeds weer komt hij zichzelf tegen, zijn verleden vooral. Een getekende geschiedenis van een kind, klein, anoniem, aan zijn lot overgelaten in het vergeten land ergens in het noorden van Groningen.

Er komt een akelig en oud gevoel op dat ik probeer weg te drukken en dan maar toelaat. Uiteindelijk, besef ik, ligt mijn loyaliteit bij kinderen, die zo makkelijk over het hoofd worden gezien, altijd meebuigend omdat ze niet beter weten.

Het boek begint met de zoektocht naar sporen van zijn dode helden. We lezen over het leven van de helden waar hij mee op is gegroeid. Hij wijdt hierin ook een hoofdstuk aan zelfmoordenaars, een hoofdstuk dat me doet denken aan het werk van Joost Zwagerman. Hulst laat er in deze passages geen gras over groeien en laat de lezer ook angstig dichtbij komen, tot in de donkerste krochten van zijn gemoed, maar hij geeft aan niet in de wieg te zijn gelegd voor zelfmoord.

Mijn overlevingsinstinct maakte gedachte onklaar voor die tot wasdom zou kunnen komen. Elke vluchtige flirt ermee is koketterie.

Steeds, gedurende het gehele boek, is zijn familie, zijn afkomst dichtbij. Als hij zijn moeder prijst omdat ze haar kinderen geïmpregneerd heeft met het geloof n het onmogelijk, zodat hij altijd een uitweg ziet. Maar het meest schrijft hij over zijn vader. In Wyoming houdt hij een aantal dagen een dagboek bij. Het zijn de dagen van de sterfdag van zijn vader, vele jaren geleden, toen Hulst acht jaar was. Twee dagen later zou hij negen worden. Hulst mijmert over die keer dat hij dacht dat zijn vader hem had willen doden, over de dagen rond zijn sterven, over de laatste keer waarop hij hem gezien moet hebben. Het zijn indringende passages.

In het midden van het boek staan de songteksten van de liedjes die Hulst onderweg schrijft en opneemt. Het boek sluit af met vluchtige passages, notities, gedachtespinsels opgeschreven tijdens de reis. Het is tijdens het laatste hoofdstuk dat ik me realiseer dat het een slimme opbouw van het boek is. Het is thematisch en vooral qua vorm goed uit elkaar gehaald. Zo behoudt ieder gedeelte zijn kracht. Waar in het eerste gedeelte duidelijk de schrijvers en de artiesten centraal staan, zo ademt het laatste gedeelte vooral de reis zelf. De rode draad: Hulst komt zichzelf tegen, denkt na over zijn vader en over de dood. De tijdgeest, en vooral de opkomst van Trump, komt in het laatste hoofdstuk mooi naar voren.

(Het is) Trump gelukt een coalitie te smeden van achterblijvers: de weeskinderen van de dode industrie en religieuze plattelandsbewoners..

En verderop in het boek, als hij schrijft over de Rust Belt (Detroit en omstreken):

Wie leeft tussen de overblijfselen van een beter verleden, gelooft graag een charlatan die een terugkeer naar datzelfde verleden belooft.

Al lezende werd mijn verlangen aangewakkerd om ook door de VS te gaan reizen, een wens die ik al langere tijd heb. Af en toe had ik het gevoel een beetje met Hulst mee te reizen. Soms ook, kreeg ik het idee dat ook ik tijdens het lezen stukjes van mezelf vond, zoals Hulst zichzelf af en toe tegen kwam tijdens zijn reis. Motel Songs is een rijk, afwisselend boek van een schrijver waar ik meer van wil lezen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Heilige Rita, De - Tommy Wieringa (2017) 3,5

19 april 2018, 21:31 uur

Mooi boek van Tommy Wieringa. Ooit, lang geleden, in 2011, las ik Joe Speedboot. Ik las zelden destijds. Ik moest het lezen nog ontdekken. Joe Speedboot sleepte me de boeken in. Het begin van het einde.

Vele leeskilometers verder lees ik mijn tweede Wieringa. Een prettig weerzien. Vooral in het eerste gedeelte van het boek werd ik gegrepen door de prachtige schrijfstijl. Treffende beeldspraak. Krachtige, rauwe woorden, hard als de dood gevolgd door de meest tedere metaforen, lief en zacht soms, maar altijd raak.

Soms echter merk ik dat de stijl te veel de boventoon gaat voeren. Dat het belangrijker wordt dan het verhaal over de eenzame, aan de grens met Duitsland wonende Paul Krüzen. Dan lijkt het alsof de hoofdpersoon van je wordt verwijderd terwijl het tegenovergestelde me de bedoeling lijkt. Op het einde lijkt Wieringa die stijl weer iets los te laten om het verhaal weer de ruimte te geven.

Het was niet storend genoeg om mijn plezier in het boek volledig te bederven. Daarvoor schrijft Wieringa gewoon te goed.

» details   » naar bericht  » reageer  

Appointment in Samarra - John O'Hara (1934) 3,0

Alternatieve titel: Afspraak in Samarra, 10 april 2018, 23:12 uur

stem geplaatst

» details  

Babbitt - Sinclair Lewis (1922) 4,0

2 april 2018, 19:06 uur

Het was een deel van de tekst op de blurb die me overhaalde om het boek te gaan lezen. Babbitt werd vergeleken van met het meesterwerk van Richard Yates: Revolutionary Road. Lewis was alleen eerder, las ik. Hij was eerder met het blootleggen van de zwakheden en de twijfels van de opkomende klasse.

Lewis schreef in 1922 al over Babbitt, de hoofdpersoon het boek. Een rijke veertiger, een succesvol zakenman die ziet dat zijn tuin volmaakt is waardoor hij zelf ook volmaakt moet zijn. Een man die zich langzaam maar zeker bewust wordt van de bekrompenheid van de wereld waarin hij leeft. Een wereld waarin hij voorzien is van de modernste snufjes, zoals een eersteklas kwaliteitswekker (met) een klokkenspel, repeterend alarm en oplichtende wijzerplaat. Even was ik bang dat het boek gedateerd zou zijn, maar ik kwam er al snel achter dat dat niet het geval was.

Het duurt wel even voordat het boek aan kracht wint. Dat komt omdat het even tijd nodig heeft voordat de hoofdpersoon aan zichzelf gaat twijfelen. Op een gegeven moment merkt hij dat hij uitvalt tegen zijn vrouw, iets wat hem zelden overkomt en als zijn vrouw dan rustig en begripvol reageert – ‘wij ruimen het hier wel op’ – en als hij dan eenmaal boven op bed ligt zijn er daar de eerste scheurtjes.

Vele minuten, vele uren, een eeuwigheid lang lag hij wakker, rillend van een primitief soort angst, met de prangende vraag wat hij met zoiets onbekends en verwarrends als zijn zojuist verworven vrijheid aan moest.

De wereld waarin Babbitt leeft is een beklemmende wereld. Een wereld waarin de ander, altijd de ander bepaalt hoe je je moet gedragen. Babbitt en zijn vrouw nodigen belangrijke gasten uit voor een etentje, maar de avond verloopt niet zoals hij zou moeten verlopen. Ze houden zich dapper, zeggen tegen elkaar dat ze hadden genoten, maar het is overduidelijk dat er iets niet goed is gegaan, want ‘vanuit zijn slaapveranda (hoort) hij haar huilen, zachtjes, zonder hoop’. Maar zelfs als hij de stad even uit is, voelt hij de aantrekkingskracht van zijn woonplaats. ‘Groot is de macht van een stad om haar verloren zoon terug te winnen. Nog meer dan de bergen of de kust verslindende zee behoudt een stad haar karakter, onverstoorbaar, cynisch, terwijl ze achter oppervlakkige veranderingen haar ware doel verbergt.’ Op een gegeven moment is de beklemming bijna ondraaglijk. ‘Zijn onafhankelijkheidsgevoel sijpelde uit hem weg en hij liep alleen door de straten, bang voor cynische blikken en het onophoudelijke sissende gefluister.’ Geweldige literatuur!

De twijfels worden groter, onoverkomelijk. ‘Hij zag de jaren, de stralende winterdagen en alle mooie middagen bedoeld voor zomerse wieden, verloren gaan in holle pretenties.’ Maar dan? Wat moet je dan? ‘Eigenlijk wil ik helemaal niet meer terug naar mijn werk’, zei hij klaaglijk. ‘Het liefst zou ik… Ik weet het niet.’

Oké, misschien zijn sommige scènes een beetje gedateerd, zijn sommige dialogen ietwat oubollig, maar daar kun je vrij gemakkelijk doorheen kijken. En misschien eindigt het boek wat te abrupt. Misschien had het einde over meer pagina’s kunnen worden uitgesmeerd, want het verloor niets van haar kracht richting het einde. Sterker nog: het werd steeds krachtiger, het zat onder mijn huid. Maar gaandeweg het boek dacht ik steeds vaker: dit had in deze tijd geschreven kunnen worden. Natuurlijk, die moderne snufjes, daar moet je even doorheen kijken, maar dat zullen ze over honderd jaar ook met de meesterwerken van nu moeten doen. Het zou me niets verbazen als dit boek dan ook nog steeds gelezen zal worden. Ik hoop het in ieder geval.

» details   » naar bericht  » reageer