menu

Boeken / Boekgames / Het dit of dat-spel

zoeken in:
avatar van Pythia
Abubakari schreef:
De 50 pagina grens... Als een boek me na 50 pagina's nog niet te pakken heeft en me niet de hoop of het vertrouwen geeft dat het nog wat voor mij gaat worden, dan stop ik met lezen. Teveel goeie boeken in de korte tijd die je gegeven is om hier op aarde rond te lopen en te lezen.
Helemaal mee eens, precies mijn gedachten.
Wat is voor andere users een reden om voortijdig met een boek te stoppen? En is dat vaak na eenzelfde aantal pagina's?

Dilemma: Stoppen of Doorlezen?

avatar van eRCee
Het komt misschien wel eens voor dat ik stop, maar niet veel. Naar boeken die ik zelf uitkies ben ik om wat voor reden dan ook nieuwsgierig. Ook als ze tegenvallen wil ik zo'n werk toch graag gelezen hebben. Voorbeeldje van vorig jaar was Gargantua. Het komt ook voor dat ik een boek krijg toegestuurd om te recenseren, en als dat tegenvalt heb je weinig keus dan doorgaan.
Blijven over de boeken die je min of meer op goed geluk meeneemt uit de bieb of wat je van iemand krijgt aangeraden/opgedrongen, die een redelijk volume hebben en die echt door de ondergrens zakken.
Als ik met twee boeken per jaar stop is het veel (er zijn denk ik ook jaren dat stoppen geen enkele keer voorkomt).

Dus: doorlezen, en volgende keer beter kiezen.

Ted Kerkjes
Eigenlijk lees ik ook altijd wel dapper door. Echt in het uiterste geval (een supermoralistisch boek van voor 1800 met meer dan 400 pagina's) leg ik een boek terzijde.
Grappig genoeg heb ik, volgens mij, vaker 'verplichte boeken' weggelegd dan 'eigen keuzes'. (Zelf zou ik natuurlijk ook nóóít supermoralistisch boeken van voor 1800 met meer dan 400 pagina's kiezen.)

Maar over het algemeen lees ik alle boeken waar ik aan begin wel uit, zelfs al vind ik het slecht. Natuurlijk omdat ik alle boeken toch wel een eerlijke kans wil geven, maar ook omdat ik alle negatieve energie na het lezen kwijt moet, en dat gaat nu eenmaal het best als ik een laag cijfer uit kan brengen met een gefundeerd stukje kritiek erbij

Dus ik lees ook het liefst door.

avatar van Abubakari
Ik las eerder ook elk boek uit waar ik in begon. Maar ik merkte dat ik soms met tegenzin verder zat te lezen en daar ben ik mee opgehouden. Lezen doe ik voor mijn plezier, niet omdat een boek perse uitgelezen dient te worden.

avatar van Pythia
Zonder erover na te denken las ik altijd alles uit. Tot ik me realiseerde dat de tijd die ik aan een boek besteed dat me niet boeit beter gebruikt kan worden voor een ander van de steeds groeiende nog onbekende berg. De grens van 50 pagina's herken ik wel . Minder komt niet vaak voor, maar het is me ook wel eens gebeurd dat ik halverwege het derde deel van een trilogie nog gestopt ben

Ted Kerkjes
Pythia schreef:
Minder komt niet vaak voor, maar het is me ook wel eens gebeurd dat ik halverwege het derde deel van een trilogie nog gestopt ben
Hahaha, serieus? Nu ben ik wel benieuwd welke trilogie

avatar van Pythia
Ted Kerkjes schreef:
Hahaha, serieus? Nu ben ik wel benieuwd welke trilogie
Ik moet tot mijn schande bekennen dat dat het meesterwerk van Jan Kjærstad is. De Verleider, De Veroveraar, De Ontdekker.
De Verleider was prachtig, interessant, knap geconstrueerd. De Veroveraar vond ik meer van hetzelfde maar de verrassing was eraf en wat luchtfietserig. De Ontdekker ging de eerste 200 bladzijden niet echt ergens heen waarbij ik de overdreven ophemeling van de hoofdpersoon na 1200 bladzijden welletjes vond en de laatste 400 op ijs heb gezet. Na nog twee hernieuwde pogingen, dat wel.
De meeste lezers zijn lovend over alle drie de delen

Ted Kerkjes
Pythia schreef:
Ik moet tot mijn schande bekennen dat dat het meesterwerk van Jan Kjærstad is.
Hahaha, ach joh, ik moet tot mijn schande bekennen dat ik er zelfs nooit aan begonnen ben
Wel grappig om te zien dat eRCee bij het tweede deel nog schrijft:
eRCee schreef:
Wees gerust: je vragen worden beantwoord in deel drie. Gewoon doorlezen.


(Mooi woord trouwens, "luchtfietserig". Kende ik nog niet.)

avatar van Pythia
Ted Kerkjes schreef:
(Mooi woord trouwens, "luchtfietserig". Kende ik nog niet.)
Tsja, dat is zo'n woord uit de vorige eeuw dat je zonder nadenken gebruikt maar dat uit het dagelijks taalgebruik al lang verdwenen is. Spreekwoorden, gezegdes en modewoorden blijken erg tijdgebonden.

avatar van dutch2.0
Met mijn langzame leestempo is voortijdig stoppen soms de enige verstandige oplossing. Ik geef een boek meestal zo'n 20 pagina's voor ik besluit of ik doorga of niet. Omdat mijn boekaankopen zelden impulsief zijn en ik de schrijver vaak al ken van eerdere boeken (of wanneer ik lovende recensies heb gelezen van betrouwbare recensenten) komt het maar zelden voor dat ik voortijdig stop.

Heel soms is er een schrijver die zo unaniem wordt geprezen dat ik er tegen beter weten toch aan begin. Thomas Mann is er zo een, en ik kan met gepaste trots vertellen dat ik van Buddenbrooks zo'n 10 pagina's heb verdragen en van Der Tod in Venedig zeker zo'n 6. Maar dat is dus een schrijver waar ik compleet allergisch voor ben, en dan is stoppen de enige remedie.

Wat ook nog weleens gebeurt is dat een boek best aardig begint, maar dat ik er na een pagina of 100 helemaal klaar mee ben. Dat gebeurde bijvoorbeeld met dat vissenboek van Richard Flanagan. In dat geval lees ik toch maar door, zuchtend en steunend.

Ondanks dit alles lees ik 24 van de 25 boeken gewoon uit, en stop ik alleen in geval van grove misrekening of in geval van Thomas Mann. Valt best mee toch?

avatar van eRCee
Rare jongens, die boekmetergebruikers.

Ik doe een nieuwe. De echte fans zullen er schande van spreken, maar daar heb ik lak aan. Vandaag het duel tussen Tolkien en Rowling, tussen de Gouw en Zweinstein, tussen Perkamentus en Gandalf, tussen 'Hij die niet genoemd mag worden' en Sauron, tussen Frodo en Harry:

Lord of the rings vs. Harry Potter.

avatar van dutch2.0
Oei, oei, dit lijkt te veel op Sophie's Choice voor mij. Kiezen tussen deze twee gaat echt niet lukken. Beide niet perfect, beide onovertroffen. Zelfs met het mes op de keel gaat dit niet lukken...

avatar van Slainte_Mhath
Beiden nooit gelezen, wel een titanenstrijd.

avatar van eRCee
Niemand durft zich er blijkbaar aan te wagen.

Wel, voor mij is het vrij gemakkelijk. Tolkiens werk is natuurlijk verdienstelijk. De wereld die hij oproept is heel compleet en kent een sterke interne coherentie. Veel verhaalelementen zijn later bij andere schrijvers in andere gedaanten hergebruikt. In mijn herinnering wordt het echter allemaal vrij droog beschreven en het tempo ligt laag. Sommigen menen dat het daardoor grote literatuur is, maar wat mij betreft boet Lord of the rings vooral in op leesplezier, en juist dat zoek ik in fantasy.

Harry Potter is daarentegen een feest om te lezen. Rowling kan voortreffelijk scenes neerzetten, heeft veel humor en haar personages zijn geweldig. De hele opbouw van de reeks, van vrij onschuldig naar volwassenheid, is onovertroffen zou ik zeggen (hoewel de laatste delen niet tot mijn favorieten behoren). Destijds was het echt pagina's bingen en alle delen heb ik meermaals gelezen. Een grotere vorm van escapisme heeft literatuur mij vanaf de pubertijd denk ik nooit gegeven.

Dus: Harry Potter.

avatar van Pythia
De tweede helft van het derde deel van Lord of the rings heeft me doorzettingsvermogen gekost (dat had ik toen nog ) en bij de 23e vechtscene van de derde film heb ik in de bioscoop mijn boodschappenlijstje zitten maken. Ik vond het allemaal iets te lang en teveel van hetzelfde.
Van Harry Potter heb ik nog niets gelezen. Het enthousiasme van eRCee is aanstekelijk dus misschien kan ik op een dag een gefundeerde keuze maken.

avatar van eRCee
Ik heb er slechte ervaringen mee als jij aan een reeks begint waar ik enthousiast over ben.

avatar van Pythia
Het ligt niet aan jou. Ik heb al jaren geen enkele reeks meer uitgelezen. Het eerste deel vind ik meestal prachtig maar daarna slaat de verveling toe. Naar het eerste deel van Harry Potter ben ik wel nieuwsgierig

Ted Kerkjes
Beide boekenreeksen heb ik helaas nooit gelezen, en ik moet bekennen dat ze mij allebei ook niet zo aanspreken.
Op basis van de films zou ik kiezen voor Harry Potter: The Lord of the Rings is traag en vaak gewoon saai, wat mij betreft. Er zitten enkele leuke personages in (Gollum is wel vet), maar over het algemeen vind ik het gewoon niet zo boeiend. De films nemen zichzelf ook veel te serieus, vind ik. (Ik vind de films dan ook zwaar overgewaardeerd.)
De Harry Potter-films vond ik met name wel gezellig. De eerste films vond ik wat vervelend kinderachtig (met lelijke CGI-effecten), maar voor de rest zijn ze wel knus. Er zit vaart in, het is nu en dan wel humoristisch en een coming-of-age-elementje werkt altijd wel goed bij mij.
Verder heb ik sowieso wel goede herinneringen aan de Harry Potter-films, omdat ik die vorige zomer voor het eerst zag met mijn vriendengroep die zowat louter bestaat uit Harry Potter-fans (en ik). Dus dat zal ook wel meespelen.

Dus op basis van de films zou ik zeggen: Harry Potter.

avatar van eRCee
Een dilemma waar iedereen aan kan meedoen, je hoeft er zelfs nooit een boek voor gelezen te hebben.
Het gaat vandaag namelijk om de mooiste titel. Er moet wel een onderbouwing bij uiteraard:

Welke titel is mooier, De ondraaglijke lichtheid van het bestaan of Liefde in tijden van cholera?

avatar van dutch2.0
Dat we niet tussen de boeken zelf hoeven kiezen is een zegen, want dat is al net zo lastig als tussen Potter en LotR. Ook dit allebei briljantjes.

Qua titel vind ik het een stuk eenvoudiger, dan wint Márquez het dik van Kundera. De ondraaglijke lichtheid van het bestaan vind ik eerlijk gezegd een tamelijk lelijke titel. Eerst al die 'ondraaglijke lichtheid', het soort schijnbare tegenstelling dat ik eerder bij iemand als Zafón verwacht (en dat is geen compliment). Beetje in het genre van 'wazige helderheid', 'daverend gefluister' en 'kalme hysterie'. En dan hebben we nog 'het bestaan' zelf, wat ik een begrip vind dat aan de ene kant veel te veel bevat en aan de andere kant geen enkele emotie teweegbrengt (juist door die veelomvattendheid).

Nee, dan Liefde in tijden van cholera. Ook daar zit een tegenstelling (liefde en cholera) maar die is veel origineler. De constructie van een 'in-tijden-van'-zin vind ik al heel aantrekkelijk, maar hier doet Márquez er nog iets speciaals mee. Normaal staat achter dat 'in-tijden-van' iets algemeens, zoals 'Honger in tijden van oorlog', 'Schaarste in tijden van ziekte', 'Wanhoop in tijden van droogte'. Maar hier heeft Márquez het niet over ziekte in het algemeen, maar over cholera in het bijzonder. Wat dan ook nog eens een heel mooi woordje is (vergelijk het maar eens met 'Liefde in tijden van de vliegende tering', Liefde in tijden van de builenpest', etc). Zo kil als de titel van Kundera is, zo warm is die van Márquez.

Dus voor mij een makkie, deze.

avatar van eRCee
Ik ga met je mee, dutch2.0, qua keuze dan.

De titel van Kundera vind ik wel degelijk heel mooi. Ook omdat het direct het thema is van het boek (dus beter dat mensen het toch gelezen hebben). Overigens schrijft Milan ergens dat de juiste vertaling eigenlijk 'de ondraaglijke lichtheid van het zijn' zou moeten luiden. Maar de paradox van het eerste deel (net zoiets als Een schitterend gebrek) is inderdaad niet zo origineel als wat Marquez doet. Met die titel kan er eigenlijk meer één auteur zijn. Zijn andere toptitel komt in mijn ogen beter tot zijn recht in het origineel: Cien años de soledad.

Maar ook voor mij: Liefde in tijden van cholera.

Ted Kerkjes
Wat een leuk dilemma!

Ik kies ook voor Liefde in tijden van cholera.
De ondraaglijke lichtheid van het bestaan vind ik ook zeker een mooie titel. Al moet ik wel zeggen dat ik het in het Engels (The unbearable lightness of being) en in het Frans (L'Insoutenable légèreté de l'être) beter vind klinken. Dat komt denk ik met name door het woord 'bestaan', dat ik net niet fijn vind klinken, op één of andere manier. Maar toch is het maar goed ook dat de vertaler niet voor 'De ondraaglijke lichtheid van het zijn' heeft gekozen, want dat roept toch onprettige associaties op met Coelho-achtige boeken. Eigenlijk vreemd dat ik 'being' en 'être' wel prima vind... Het Nederlands heeft toch een onverklaarbaar andere gevoelswaarde, blijkbaar.
De ondraaglijke lichtheid van het bestaan is mooi qua vorm, maar de paradoxale inhoud geeft het wat extra's: het is vrolijk, maar ook tragisch; weemoedig en neerslachtig. Heel knap.

De titel Liefde in tijden van cholera heeft ook dubbele gevoelens: het klinkt komisch (want het is een gekke combinatie), maar toch ook tragisch.
Uiteindelijk denk ik dat ik Liefde in tijden van cholera toch prikkelender vind. Die titel klinkt ook net wat minder 'bedacht'.

Dus: Liefde in tijden van cholera.
(Overigens moet ik beide boeken hoognodig eens lezen. Ze staan bij deze op mijn mentale (dus fictieve) 'Dit jaar nog lezen'-lijst, naast De verliefden van Javier Marías )

avatar van dutch2.0
eRCee schreef:


De titel van Kundera vind ik wel degelijk heel mooi. Ook omdat het direct het thema is van het boek (dus beter dat mensen het toch gelezen hebben).
Het klopt inderdaad wel dat de titel de lading van het boek aardig dekt. En het klopt zeker dat mensen het boek gelezen moeten hebben, maar dat geldt ook voor Liefde in tijden van cholera. Wat dat betreft ben ik wel wat jaloers op Ted Kerkjes die aan beide boeken nog moet beginnen. Twee meesterwerken, elk op zijn eigen manier. En dan moet hij ook nog aan Marías beginnen... Wat een mazzelaar!

avatar van Pythia
De titel vertegenwoordigt de inhoud van een boek of zou dat behoren te doen. De kwaliteit ervan is dus moeilijk te beoordelen als je het boek niet gelezen hebt.
De titel is ook de vlag , de eerste indruk waardoor je vaak besluit een boek te willen lezen.
Liefde in tijden van cholera spreekt me niet erg aan als titel, teveel Konsalik of 'damesroman', die ik ook niet lees.
Van De ondraaglijke lichtheid van het bestaan bevalt me de tegenstelling in 'ondraaglijke lichtheid' heel goed. Zoals in 'prettig gestoord' of 'luxe probleem'. Het verrast me en vervolgens denk ik het te begrijpen.
Een boek met zo'n titel komt meteen op mijn lijst en dat is ook een beetje de bedoeling van een titel?
Banaal en niet diepzinnig zoals mijn voorgangers in dit dilemma maar ik kies:

De ondraaglijke lichtheid van het bestaan.

avatar van eRCee
Twee komische stukjesschrijvers die in rap tempo vergeten dreigen te worden:

Godfried Bomans vs. Simon Carmiggelt

Ted Kerkjes
Leuk dilemma weer! (Op één of andere manier wil het mij maar niet lukken om fatsoenlijke dilemma's te bedenken...)

Ik denk dat ik kies voor Carmiggelt, al moet ik bekennen dat ik nooit een volledige bundel van hem gelezen heb. Bomans ben ik wel ooit in begonnen (Erik of het klein insectenboek), maar daar kwam ik niet echt doorheen. Dat is alweer een hele tijd geleden, dus misschien moet ik het een keer opnieuw proberen. Op één of andere manier heb ik de indruk van Bomans werk ouderwetser aandoet dan dat van Carmiggelt. Maar dat is slechts een donkerbruin onderbuikgevoel.
Hoewel ik dus nooit een hele bundel van Carmiggelt heb gelezen, heb ik heb wel een aantal losse kronkels van hem gelezen (en gezien), en natuurlijk wordt er regelmatig naar Carmiggelts werk verwezen (Koot en Bie, Wilmink, et cetera). Wat ik mij ervan herinner vond ik wel charmant. Verder vind ik Simon Carmiggelt op beeldmateriaal altijd wel een geinig oud mannetje. Hij lijkt qua uitstraling wel een beetje op Woody Allen met z'n brilletje en z'n fronsje.

Het is geen geweldig onderbouwde keuze, maar je kunt toch niet winnen bij het dit of dat-spel: Simon Carmiggelt.

avatar van eRCee
Fout, helemaal fout.

Dit zegt Bomans er zelf over:
Talent genoeg, daar mankeert het niet aan, maar bij Simon en mij is het er uitgekomen. Bij Simon iets minder dan bij mij, maar er zat ook minder in, vergeet dat even niet. Het verschil tussen Carmiggelt en mij is dat hij niets te zeggen heeft en het heel aardig zegt, terwijl ik eigenlijk nog minder te vertellen heb, maar het zo doe dat de mensen het wel drie keer moeten overlezen voor ze merken dat er niets staat.

Ik kies dus voor Bomans. Moet wel zeggen dat ik, net als Ted, nauwelijks wat van Carmiggelt heb gelezen. Van Bomans des te meer. Hoewel het soms flauw is, kan ik er toch geregeld ook smakelijk om lachen. Zijn kolderverhaal over Thomas Robert Spoon hoort tot het beste in het genre (iemand als Nico Dijkshoorn komt er echt niet bij in de buurt). Verder zijn vooral zijn korte verhalen/columns erg fijn leesvoer. Zo veel memorabele uitspraken en grappen die ik dankzij hem in m'n repertoire heb (Ari Bombarie en Willem Borstkas, het insmeren van je voeten met berenvet voorafgaand aan een examen, een zeepstuk dat wordt aangezien voor marsepein. Pa Pinkelman, ook nog zo'n onvergetelijke creatie!). En de katholieke leefwereld van de jaren '50 en '60 weet hij altijd mooi te beschrijven.

Zoals ik al zei zullen beide schrijvers binnen 1 generatie denk ik vergeten zijn, hoewel Bomans nog de kans heeft om voort te leven dankzij zijn gedicht over de twee hondjes en zijn uitspraak over de benen van Marlene Dietrich.

Dus: Godfried!

Ted Kerkjes
eRCee schreef:
Fout, helemaal fout.
Shit, heb ik nu verloren met het dit of dat-spel...?
Bomans: "Het verschil tussen Carmiggelt en mij is dat hij niets te zeggen heeft en het heel aardig zegt, terwijl ik eigenlijk nog minder te vertellen heb, maar het zo doe dat de mensen het wel drie keer moeten overlezen voor ze merken dat er niets staat."
Hahaha, ik zal Bomans toch opnieuw een kans geven. Ik heb ergens wel wat bundeltjes kopstukken of cursiefjes liggen.

Nu weet ik in ieder geval dat ik niet op mijn donkerbruine onderbuikgevoel kan afgaan.

avatar van eRCee
Ted Kerkjes schreef:
Shit, heb ik nu verloren met het dit of dat-spel...?

Ja. Als er een keuze is met Bomans, dan is het goede antwoord altijd Bomans.

Voorbeeldje: Dostojewski vs. Bomans? Bomans natuurlijk!

Snap je het nu?

avatar van Pythia
Carmiggelt is voor mij: vaardig geschreven blijmoedige droefheid.
Bomans is: veelzijdige blijmoedigheid, zelfs in een strip of als Sinterklaas.
Geen van beiden erg beklijvend, (en niet omdat ik graag het juiste antwoord geef ) maar veelzijdigheid wint:

Godfried Bomans.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:18 uur

geplaatst: vandaag om 19:18 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.