menu

Boeken / Boekgames / Het dit of dat-spel

zoeken in:
HHhhH is geen bio- of historiografie, maar een roman. Als je dat weet voor je eraan begin, en je wordt er door de meesterlijke titel nog extra op attent gemaakt, is er toch geen probleem? Wat "moet" je dan uitzoeken als lezer, Pythia? Het kan je natuurlijk wel aanzetten om bepaalde dingen uit te zoeken, maar dat maakt het toch alleen maar interessanter?

avatar van eRCee
De welwillenden pretendeert licht te werpen op de drijfveren van nazi's, maar doet dat eigenlijk niet omdat Littell zijn hoofdpersoon laat ontsporen. Ondertussen voert hij wel gruwelijke scenes op en daarnaast ellenlange beschrijvingen om historische geloofwaardigheid te creëren (en zijn kennis te etaleren? In de leer geweest bij Umberto Eco?).

Bij HHhH heb ik genoten van het spel dat de schrijver gedurende 2/3 speelt, en ik kan me nog goed herinneren het laatste 1/3 deel ademloos op m'n balkonnetje te hebben uitgelezen. Een roman die grenzen stelt en deze dan weer overschrijdt. Fijn!

Dus: HHhH.

avatar van Pythia
ThomasVV schreef:
Wat "moet" je dan uitzoeken als lezer?
Ik wil nu eenmaal weten wat echt gebeurd is en wat fictie is en natuurlijk is dat interessant. Ik heb alle commentaren bij Binet nog eens teruggelezen en besef dat mijn mening gekleurd is door 'De zevende functie van taal' van hem. Ondanks mijn bezwaren heb ik me geamuseerd met beide boeken.
De plotomschrijving van 'De welwillenden' is voor mij voldoende om het op de plank in de bieb te laten.

avatar van Pythia
Op reis naar volwassenheid:
De kleine Johannes of Narziss und Goldmund?

De Kleine Johannes - Frederik van Eeden (1885) of Narziss und Goldmund - Hermann Hesse (1930) ?

avatar van eRCee
Ha, dat is een verrassende.

Ik zou zeggen: Narziss en Goldmund. Vanwege de wondermooie opening met name. Het is ook iets volwassener. Maar het sprookje van Van Eeden mag er eveneens wezen.

avatar van Pythia
De moeilijke keuze zit al een paar dagen in mijn hoofd. Een sprookje vol symboliek en fantastische scenes. tegenover een tamelijk realistisch verhaal, ook vol symboliek en prachtige scenes. Beide boeken over een jong persoon die vanuit een veilige plek met een ideaalbeeld op zoek gaat naar wat hij wel of niet wil behouden van de realistische wereld die hij tegenkomt. Ik moet ze maar eens herlezen.
Allebei prachtig, maar ik werd toch het meest geraakt door:

Narziss und Goldmund.

avatar van Pythia
Murakami; liever meer of liever minder surrealistisch? Of:

De Opwindvogelkronieken of Norwegian Wood?

Deze vraag is voor mij de geknipte aanleiding om te vragen naar jullie waardering van Norwegian Woods in het oeuvre van Murakami, die ikzelf namelijk nog niet gelezen heb. Opwindvogelkronieken heb ik als eerste Murakami gelezen, en vond ik best knap, maar wat ik nadien van hem las, sprak mij minder aan, en na Een idea verschijnt had ik eigenlijk gewoon genoeg van Murakami.

avatar van eRCee
Ik ken de beide titels niet, maar op basis van Kafka op het strand (meer surrealistisch, denk ik?) en Ten zuiden van de grens, ten westen van de zon en Spoetnikliefde (minder surrealistisch) zou ik zeggen: minder surrealistisch. Vond het surrealisme van Murakami behoorlijk plat. Maar ik ben dan ook geen liefhebber, van hem noch van het surrealisme.

avatar van Pythia
Ooit begonnen met Norwegian Wood en gestopt na Spoetnikliefde, het eerste veroorzaakte een soort Murakami - verslaving, het laatste bracht me er weer vanaf. Beide minder surrealistisch.
Tussenin heb ik veel plezier beleefd aan vier meer surrealistische schrijfsels. De Opwindvogelkronieken sleepte me mee, leuk maar niet super.
Toen las ik 'De jacht op het verloren schaap' dat ik helemaal geweldig vond en dat het middelste deel van een trilogie zou blijken te zijn met 'Pinball, 1973' en 'Dans, dans, dans", maar die laatste twee vind ik niet echt noodzakelijk. Het broeierige van de meer surrealistische boeken bevalt me wel.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt ThomasVV.

Vooral vanwege "De jacht op het verloren schaap'' :
meer surrealistisch

avatar van JustMike
Norwegian wood en de Opwindvogelkronieken vind ik allebei geweldige boeken op hun eigen manier. Ik neig meer richting de surrealistische kant van Murakami, maar lang niet elk boek van Murakami is me goed bevallen. Het vierluik met hoor de wind zingen / pinball, verloren schaap en dans dans dans is erg goed en zeker de moeite waard. Wanneer je die verhalen achter elkaar leest merk je echt dat hij zijn eigen stijl aan het ontwikkelen is en steeds beter wordt. Zelf vond ik dans dans dans echt geweldig.

Hard boiled wonderland was op zich niet slecht, maar heeft me niet echt omvergeblazen. De moord op de commendatore was wel een boek met interessante concepten en ideeën, maar uiteindelijk eigenlijk gebeurt er te weinig om de 700 pagina's te verantwoorden. Hetzelfde geldt voor 1Q84 wat met zijn ~1400 pagina's echt te lang is. Het had makkelijk 700 pagina's minder kunnen hebben.

Ik lees wel de Engelse versies van de boeken, maar voor het verhaal zou het weinig uit moeten maken, behalve dat de Engelse versie van de opwindvogelkronieken zo'n 200 pagina's korter is.

avatar van dutch2.0
Met het mes op de keel zou ik zeggen: De Opwindvogelkronieken. Maar allebei prachtige boeken, ieder op zijn eigen manier dan.

avatar van Slainte_Mhath
De Opwindvogelkronieken.

Het verschil tussen 4* en 4,5*

De Opwindvogelkronieken heeft een gruwelijke passage dat me nog helder voor de geest staat en in contrast staat met de rest van het boek. De dromerige, relaxte sfeer dat af en toe wat David Lynch aandoet. Een heerlijk boek om te lezen en eigenlijk een plek in mijn top-10 verdient.

Norwegian Wood vond ik vooral sterk als romantisch verhaal. (En een mooi Beatles-nummer).

Kafka Op Het Strand zou ik qua content wel meer een geschikte "tegenstander" vinden voor de Opwindvogelkronieken.

avatar van Pythia
Slainte_Mhath schreef:
Kafka Op Het Strand zou ik qua content wel meer een geschikte "tegenstander" vinden voor de Opwindvogelkronieken.
Dat is een leuk dilemma voor een volgende keer. Mij ging het om de tegenstelling meer surrealistisch of minder surrealistisch werk van Murakami.

Ted Kerkjes
[We onderbreken het dit of dat-spel voor 'Wie van de drie?'.]

Kees Fens doopte in de jaren zeventig Willem Frederik Hermans, Harry Mulisch en Gerard Reve tot De Grote Drie van de Nederlandse naoorlogse literatuur.
Wie vinden jullie de grootste van deze drie en waarom?

[NB: Voor de keuze wie de grootste is, Louis Paul Boon of Hugo Claus, schakelen we weer over naar het gebruikelijke dit of dat-spel.]

avatar van Pythia
Reve (3 gelezen), Mulisch (7 gelezen), Hermans (16 gelezen), prima schrijvers.
Het aantal gelezen boeken/verhalen geeft mijn waardering al aan.
Van Hermans zal ik nog wel vaker iets lezen. Ik houd van zijn intelligente, onderkoelde humor en van zijn kunde om een goed verhaal te vertellen vol betekenis.

Dus: Willem Frederik Hermans!

avatar van eRCee
Op de achterkant van de Meulenhoff-uitgave van Gesprek in De Kathedraal, van Mario Vargas Llosa, staat de volgende quote:

"In Nederland heb je de Grote Drie, in Spaans-Amerika de Grote Vier: Julio Cortázar, Carlos Fuentes, Gabriel García Márquez en Mario Vargass Llosa.' (Vrij Nederland)

Hoe je zonder blikken of blozen drie Nederlandse schrijvers op deze manier naast een rijtje auteurs kan zetten van over een geheel continent, waaronder 2 Nobelprijswinnaars, schrijvers die over de gehele wereld geliefd zijn en gelezen worden, kan ik niet begrijpen, dat je dat als uitgever op je achterflap plaatst nog minder.

De grote drie, wat een flauwekul.

(Waarmee niet gezegd is dat het geen goede schrijvers zijn, integendeel, prima schrijvers, van Mulisch en Hermans heb ik een boek op 4* staan.)

avatar van Pythia
eRCee schreef:
Er wordt een dilemma geplaatst, boekgerelateerd uiteraard, waar vervolgens gedurende de gehele dag voor een van de twee opties gekozen kan worden. Liefst met onderbouwing. Aangezien er geen puntentelling is kan je ook je mening geven op basis van je onderbuikgevoel
Ik geloof dat het de bedoeling is dat je kiest, eRCee

avatar van eRCee
Louis Paul Boon dan.


avatar van Pythia
Hugo Claus lezen vind ik hard werken. De bedoeling van een schrijver zou moeten zijn dat zijn werk gelezen wordt. Louis Paul Boon leest veel soepeler. Ik kan me concentreren op de inhoud. Voor dit dilemma:

Louis Paul Boon.

Ted Kerkjes
Pythia schreef:
Ik geloof dat het de bedoeling is dat je kiest, eRCee
Hahaha, misschien heb ik verwarring veroorzaakt door mijn dilemma als 'Wie van de drie' te presenteren

avatar van dutch2.0
Ik ga voor 2 jeugdliefdes: Hermans en Boon. Reve vind ik vaak een beetje kinderlijk, Mulisch lichtelijk overschat. Van Hugo Claus heb ik niet veel gelezen, maar ik heb wat toneelstukken van hem gezien en die vond ik hooguit wel aardig.

Gaan we voor de beste Nederlandse en Vlaamse schrijver dan ga ik zonder veel twijfel voor Vestdijk en Elsschot.

avatar van dutch2.0
En voor het weekend een dit-of-dat over de literaire alpentoppen van de 20e eeuw: Ulysses of A la recherche du temps perdu?

avatar van eRCee
Nu zal de massa dit topic wel weten te vinden.

avatar van dutch2.0
Ach, bij elkaar hebben die boeken zo’n 180 stemmen, dus zo ongeliefd zijn ze nu ook weer niet. Laat de massa maar komen ?

avatar van eRCee
Nou vooruit dan. Over Ulysses kan ik melden dat het doenbaar is, en zelfs best interessant en soms goed. Het blijft in mijn ogen allemaal wat geforceerd maar de plaats van het boek in de literatuurgeschiedenis valt niet te betwisten dus gewoon lezen zou ik zeggen. Voor de twijfelaars: maak er een leesproject van, dat helpt.

Mijn onderbuik zegt dat Proust me misschien wel meer zal liggen, alleen heb ik dat op een pagina of 30 na nooit durven testen. Het is vooralsnog wachten tot ik een keer een been breek of anderszins langdurig thuis kom te zitten.

avatar van dutch2.0
eRCee schreef:
Het is vooralsnog wachten tot ik een keer een been breek of anderszins langdurig thuis kom te zitten.
Dat is precies zoals ik het ooit heb gedaan. Toen ik een tijdje tussen 2 banen zat (een jaar of 20 geleden) heb ik de tijd nuttig en aangenaam besteed door de bibliotheek te plunderen. Boeken over zaken waar ik geen fluit van wist (van astronomie tot kwantummechanica en daar tussendoor een heleboel filosofen) en daarnaast de klassiekers uit de wereldliteratuur. Zo ook Ulysses en Proust.

Wat Ulysses betreft ben ik het helemaal met je eens: geforceerd maar wel de moeite waard. Iets te veel literair spierballenvertoon naar mijn smaak en iets te weinig narratieve opwinding (want in feite gebeurt er zo goed als niks).

Dat je Proust nog niet hebt verslonden verbaast me. Typisch een schrijver die je goed zou moeten liggen. In tegenstelling tot Ulysses vond ik A la recherche du temps perdu wel een terecht meesterwerk, al verschillen de boeken in die cyclus onderling nog wel qua niveau. Maar tussen al die klassiekers die ik indertijd heb gelezen, was deze een van de meest geslaagde.

Dus ik kies hier voor Proust.

Joyce heeft mij geleerd hoe literair intellectueel spel kan zijn, maar Proust heeft mij geleerd dat literatuur datgene wat ik voordien als opperste kunstvorm beschouwde, namelijk muziek, nog kan overtreffen...

avatar van Pythia
eRCee schreef:
Het is vooralsnog wachten tot ik een keer een been breek of anderszins langdurig thuis kom te zitten.
dutch2.0 schreef:
(quote)
Dat is precies zoals ik het ooit heb gedaan.
Ik hoop niet dat ik ooit in omstandigheden kom te verkeren waarin ik Proust ga lezen

Gast
geplaatst: vandaag om 23:12 uur

geplaatst: vandaag om 23:12 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.