Voor mij zijn het allebei namen van vroeger, van wie ik indertijd het een en ander (maar niet echt veel) heb gelezen. Beide geestig en slim, waarbij Bomans (zoals Pythia hierboven al aangeeft) wel een stuk veelzijdiger was.

Dus Bomans wint ook bij mij, vanwege die veelzijdigheid, maar ook vanwege zijn heerlijke vertaling van The Pickwick Papers van Dickens. Ik heb dat ding lang geleden gelezen, maar ik herinner me nog goed hoe knap Bomans die typisch Engelse sfeer en humor aanvoelde (en omzette naar het Nederlands).

Bomans dus!

Oo, ik ben er nu pas achtergekomen dat Bomans de man is achter de Dick Bos-parodie 'Het Geheim van de Roestige Spijker'
Die is echt hilarisch - en nog altijd erg grappig!

Als ik zo het oeuvre bekijk, is Bomans inderdaad veel veelzijdiger dan ik dacht! Ja! Is het goed als ik tot inkeer kom en alsnog voor Godfried Bomans kies? Krijg ik dan een herkansing?

Haha, ik ben bang dat sommige mensen zich misschien toch afgeschrikt gaan voelen door deze uitwisseling van ongein. Maar blij dat we met z'n allen op één lijn zitten wat Godfried betreft!

Een dilemma met betrekking tot de consumptie dit keer:

lees je een boek het liefst in de originele taal of in een vertaling?

Eigenlijk lees ik het liefst een vertaling want dat gaat in veel gevallen sneller en behalve in Engels of Duits wordt het al gauw te moeilijk in de oorspronkelijke taal.
Er zijn natuurlijk uitzonderingen. Bijvoorbeeld 'Netherland' van Joseph O'Neill. Daar staan Nederlandse zinnen tussen en die gaan in een vertaling verloren. Of 'De Burcht' van Cynan Jones, waar ik het gevoel heb dat de vertaling van de eerste helft niet helemaal recht doet aan het oorspronkelijke Engels.
Het komt ook voor dat ik overstap van vertaling naar oorsprong of andersom. Meestal blijkt het dan aan het boek te liggen dat het me niet bevalt en niet aan de vertaling

Ik lees ook het liefst in mijn moedertaal. Het gaat meer automatisch, meer ontspannen, in een fijner ritme. Vorig jaar nog bij toeval een Russisch boek deels in het Nederlands en deels in het Engels gelezen, maakte niks uit. Vind ook de sfeer van Engelse boeken prima behouden blijven in het Nederlands. Andersom heb ik wel eens gehad dat ik het gevoel had meer 'in' het boek te zijn geraakt als ik het in het Nederlands had gelezen in plaats van het Engels (bij werk van Joseph Conrad bijvoorbeeld). Maar goed, de meerderheid van wat ik lees is in een taal die ik niet beheers, waarbij ik noch een keuze heb, noch kan vergelijken, dus dat is mooi makkelijk.

Leve de vertaling!

Bump.

Ik wou het hebben over de Italiaanse literatuur. Deze doet het namelijk erg goed in Nederland, en ook bij mij moet ik zeggen. Analoog aan de situatie in de filmkunst, lijkt er een soort heruitvinding van de Italiaanse roman te zijn.
Oke, nu ga ik even namedroppen, maar de bekende Italiaanse schrijvers van de 20e eeuw zijn behoorlijk intellectualistisch: Pirandello, Moravia, Bassani, Svevo, Tomaso di Lampedusa, Buzatti, Calvino, om degenen te noemen die ik een beetje ken.
Maar dan vanaf de jaren '90 krijg je een heel ander soort schrijvers, die in mijn ogen wat meer over de oppervlakte scheren met speelse en makkelijk te verteren verhalen: Baricco, Ammaniti, Giordano, Picollo, Cognetti (waarbij de ene veel meer te vertellen heeft op de achtergrond dan de ander, zeg ik erbij). Ferrante is in mijn ogen de vreemde eend in de bijt, dat is veel minder speels.

In de filmkunst is het bijna nog sterker. Je had De Sica, Visconti, Antonioni, Pasolini, Bertolucchi, Fellini, Scola, nou, daar viel niet veel te lachen hoor (misschien alleen bij Fellini). En nu heb je eerst en vooral Sorrentino, maar ook Soldini, Grimaldi, Luchetti, Virzí, dat is allemaal een stuk luchtiger.

Dus de vraag is: Italiaanse romans pré 1990 of post 1990?

Oke, qua film is het makkelijk, pre 1990 natuurlijk. Maar qua romans geef ik misschien wel de voorkeur aan nu. Want de genoemde schrijvers hebben op zich wel mooie boeken afgeleverd (vooral Di Lampedusa en Buzatti) maar als geheel vind ik het wat dor. Het huidige Italiaanse filmlandschap kent ook wel wat rommel, toegegeven, maar de toppers als Baricco en Ferrante maken dat weer goed.

Dus post 1990 voor mij.

Een zwaar dilemma, eRCee.
Pirandello, Buzzati, Tabucchi, Baricco, Cognetti, allemaal hele fijne schrijvers.
Ik heb meer oude knarren gelezen dan jonkies, er valt nog een hoop te ontdekken van de nieuwe lichting en ik kijk uit naar wat ze nog gaan produceren. Maar ik houd ook wel van een beetje diepgraverij zo nu en dan, afwisseling is fijn.

Omdat je bij een dilemma moet kiezen voorlopig nog even pré 1990 voor mij, maar dat kan gaan veranderen.

Ben je het ermee eens dat de jonkies zich wat meer op de 'verpakking' richten?

Zeker, de jonge generatie schrijft een stuk luchtiger en speelser en heeft toch in de meeste gevallen iets te zeggen.
Het leest natuurlijk soepeler dan de knarren. Dat is commercieel aantrekkelijk maar er is niets mis met het bereiken van een breder publiek door schrijvers van het niveau van Baricco en Cognetti.
Ammaniti en Ferrante lijken me meer lichtgewichten, maar ik zal ze op de te-lezen-lijst zetten, dan kan ik er daarna over meepraten

Qua Ferrante zit je mis. Sterker nog, Ferrante schrijft zodanig vanuit de personages en de inhoud dat die het meest de vreemde eend in de Italiaanse bijt is. (Het leest wel heel gemakkelijk overigens, dus in dat opzicht past het ook niet bij de oudere generaties.)

(Ammaniti ken ik zelf ook niet en voel niet direct veel behoefte om daar verandering in te brengen.)

1 deel Ferrante zou me toch moeten lukken. In mijn optiek is bij zo'n meerdelig werk het eerste deel het belangrijkste, daarin kan de auteur zijn ei kwijt, dat hij dan in volgende delen uitbroedt. Het broeden duurt me meestal te lang

Haha, kan me wel voorstellen dat het in dit geval ook echt zo is, maar volgens mij beschouwt Ferrante het eigenlijk als één werk wat in vier delen is gepubliceerd.

Ik ben benieuwd naar de mening van gart die ook wel aardig thuis is in deze contreien maar als ik mij niet vergis eerder de voorkeur geeft aan de oude knarren?

Ja voor mij echt geen Ferrante!
Ammaniti, Cognetti, Giordano en vooral Baricco heb ik graag gelezen. En die laatste is toch zeker niet oppervlakkig.
Van de oude knarren draagt Pirandello mijn voorkeur maar helaas moet ik Svevo en Calvino nog lezen.

Vaak heb je geen keus: je hebt een boek gelezen en dat wordt daarna verfilmd. Maar stel dat je die keus wel hebt, wat heeft dan je voorkeur:

Eerst het boek lezen of eerst de film zien?

Lijkt een makkelijke, maar is het toch niet. Al is het maar omdat je het ook nog moet onderbouwen.

Je hebt een categorie verfilmingen waarvan het bronmateriaal totaal niet in mijn straatje ligt, maar de film wel een klassieker status heeft. Dan ga ik zonder twijfel voor de film en doorgaans komt het boek er dan nooit van (voorbeelden: A clockwork orange, The godfather). Regelmatig is het zelfs zo dat ik er pas achteraf achterkom dat het gebaseerd is op een boek (Fight club, Requiem for a dream enz).

Als het boek me wel aanspreekt, dan ga ik zeker eerst voor het boek. Het komt wel voor dat ik een verfilming in bezit heb maar er niet aan begin omdat ik het boek nog niet gelezen heb. Les liaisons dangereuses was er zo eentje, of The great Gatsby.

En dan heb je nog de boeken die me zo dierbaar zijn dat ik de verfilming bewust mijdt. Dat geldt bijvoorbeeld voor Van het westelijk front geen nieuws en Anna Karenina.

(Als zijpaadje nog even de theorie die ik over verfilmingen heb: je hebt meer kans op een goede film als je het boek maar zozo vindt. Een nieuwe vorm kan dan wat toevoegen.)

Als ik eerst de film gezien heb, komt het boek er niet meer van. De beelden en de interpretatie van iemand anders zit dan al in mijn hoofd. Het fijne van een boek is nu juist dat je dat zelf bedenkt.
Nadeel is wel dat er een paar prachtboeken ongelezen blijven.
Een boekverfilming van iets wat ik gelezen heb vind ik dan juist wel weer leuk; bekijken hoe iemand anders het ziet en misschien ontdekken wat ik over het hoofd gezien heb.

Dus: eerst het boek!

Kan eigenlijk ook geen boek bedenken dat ik heb gelezen na de film gezien te hebben. Er zal er vast wel een zijn. Ik zou er in theorie geen moeite mee hebben. Je kan er ook altijd nog een tijd tussen laten zitten.

Edit: ja hoor, daar heb je het al. Il gattopardo natuurlijk (film 2,5*, boek 4*). En ook De man in duplo (3,5*) / Enemy (3*).

Leuk dilemma!
Ik heb volgens mij nog nooit een boekverfilming echt gemeden omdat ik misschien nog het boek wilde lezen en die beleving niet wilde verpesten - waarschijnlijk vooral omdat ik eigenlijk praktisch nooit voor dat dilemma sta: ik lees over het algemeen werk dat niet verfilmd is, dus tsja.
Stel dat er een boek is waar ik echt speciaal benieuwd naar ben, dan kan ik mij voorstellen dat ik ervoor zou kiezen om de verfilming te laten wachten, om echt helemaal vers het boek in te gaan.

Dus in principe toch wel eerst het boek. Maar die keuze heb ik dus nooit echt hoeven te maken.

Ik heb de daad bij het woord gevoegd en The great Gatsby meegenomen uit de bieb (overigens al eerder naar gezocht, eerlijk, maar tot nu toe nooit tegengekomen voordat ik al met vier andere boeken in m'n armen stond).

Het leuke van The great Gatsby is dat er een stuk of vijf filmversies van zijn. Ik ken alleen die van 1974 en van 2013 en die zijn nogal verschillend.

Hahahah, ik ken alleen Baz Luhrmanns interpretatie van The Great Gatsby. Luhrmann maakt er echt zijn compleet eigen verhaal van, dus ik denk dat die ook niet zo in de weg zal staan bij het lezen van het boek

De versie van van Jack Clayton uit 1974 is ingetogener en volgt veel meer het boek. Die kermis uit 2013 heeft inderdaad totaal geen boodschap aan F. Scott Fitzgerald.

Ik bespeur toch een inconsistentie in het verhaal van Pythia, die niet een boek wil lezen na een film omdat de beelden en interpretatie van iemand dan al in haar hoofd zitten, maar wel moeiteloos meerdere verfilmingen opzet. Hoe zit dat nu P?

Het is niet voor niks dat hier op boekmeter spoilers alleen zichtbaar zijn voor degenen die het boek gelezen hebben (erop gestemd hebben).
Zo kunnen er bevindingen vergeleken worden en hoe meer mensen meedoen aan de discussie hoe leuker.
Daarbij passen prima meerdere verfilmingen wat mij betreft.
Of heb ik de vraag niet begrepen? Ik ben geen filmkenner.

Maar heb je dan niet de beelden/interpretatie van de ene verfilming al in je hoofd, wat het zien van een andere verfilming hindert?

Ik kan me maar van twee remakes herinneren dat ik ze gezien heb.
Van Sjakie en de Chocoladefabriek heb ik het boek niet gelezen. De versie uit 1971 met Gene Wilder vond ik veel beter dan die uit 2005 met Johnny Depp. Dat ligt misschien niet aan de kwaliteit van de film maar meer aan een soort vooroordeel. Daar heb je wel een punt, denk ik.
Van The Great Gatsby heb ik wel eerst het boek gelezen en ik heb beide filmversies met een meer open blik bekeken; andere versies zal ik ook zeker bekijken als ik ze tegenkom. De laatste film is echter dermate over de top dat het alleen daarom al moeilijk te vergelijken is.

Als we een beetje in deze sfeer blijven, dan is het volgende dilemma de vraag hoe je je favoriete boek verfilmd zou willen zien. Twee keuzemogelijkheden zijn (bijvoorbeeld):
als film of als serie?, en
naar de letter of vrije interpretatie?

Mijn nr. 1 is Misdaad en straf. Ik zou in principe geen verfilming willen bekijken denk ik op voorhand. Toch ligt dat er ook maar net aan, want van van De idioot (ook met 5* gequoteerd) heb ik wel de verfilming door Kurosawa gezien (met Aziatische acteurs). Wat ik op zich nog wel interessant zou vinden is een eigentijdse adaptatie in serievorm. Vooral omdat het een boek is dat het moet hebben van de personage-tekening, de dramatische scenes en de ideeen. Dat kost tijd om te brengen. De adaptatie zou iets kunnen zijn wat aansluit bij de wereld van nu. Bijvoorbeeld dat het personage van Raskolnikov een teruggekeerde Afrikaanse migrant is.