“Degene die steeds ‘hoger’ wil, moet erop rekenen dat hij op een dag duizelig wordt. Wat is een duizeling? Angst om te vallen? Maar waarom worden we ook duizelig op een uitkijktoren met een veiligheidshek? Een duizeling is iets anders dan angst om te vallen. Een duizeling betekent dat de diepte ons trekt, lokt, het verlangen om te vallen in ons wekt, waartegen we ons dan geschrokken verzetten.”

uit de Ondraageljke lichtheid van het bestaan - Milan Kundera
en uit hetzelfde boek:
"Het avondrood van de ondergang kleurt alles met de bekoring van de nostalgie; ook de guillotine"

Ben niet bekend met Kundera, maar dit is interessant omschreven. Doet me denken aan Kierkegaards notie van angst...

Weer een vrij lange van mijn kant, doch slechts bestaande uit één zin:

“A legion of horribles, hundreds in number, half naked or clad in costumes attic or biblical or wardrobed out of a fevered dream with the skins of animals and silk finery and pieces of uniform still tracked with the blood of prior owners, coats of slain dragoons, frogged and braided cavalry jackets, one in a stovepipe hat and one with an umbrella and one in white stockings and a bloodstained wedding veil and some in headgear or cranefeathers or rawhide helmets that bore the horns of bull or buffalo and one in a pigeontailed coat worn backwards and otherwise naked and one in the armor of a Spanish conquistador, the breastplate and pauldrons deeply dented with old blows of mace or sabre done in another country by men whose very bones were dust and many with their braids spliced up with the hair of other beasts until they trailed upon the ground and their horses' ears and tails worked with bits of brightly colored cloth and one whose horse's whole head was painted crimson red and all the horsemen's faces gaudy and grotesque with daubings like a company of mounted clowns, death hilarious, all howling in a barbarous tongue and riding down upon them like a horde from a hell more horrible yet than the brimstone land of Christian reckoning, screeching and yammering and clothed in smoke like those vaporous beings in regions beyond right knowing where the eye wanders and the lip jerks and drools.”

Het is misschien wel de meest indrukwekkende passage uit McCarthy's Blood Meridian, waarin hij de aanval van een leger Comanche-ruiters omschrijft.

Uit Het eiland van het tweede gezicht. De auteur beschrijft hoe hij een Duitse vertaling aan de man probeert te brengen:

[...] want niet minder dan zevenendertig uitgevers weigerden mijn Pascoaes uit te geven, totdat Rascher in Zurich besloot dit avontuur van de geest te wagen. Daarmee had ik het boemerangrecord in de literatuur gebroken, dat tot dan toe in handen was geweest van Remarque met zijn drieëndertig afwijzingen van Im Westen nichts neues. Dat schreef ik de dichter. In een tijd dat je op elke duizend mensen die een boek kunnen schrijven er één vindt die ook in staat is er één te lezen, was het alleszins een grootse prestatie dat ik zijn boek al zevendertig Duitstalige lezers had bezorgd, luidde zijn antwoord.

Uit mijn hoofd uit de Ontdekking van de Hemel: 'Misschien biedt lachen wel toegang tot de ware geest, meer nog dan het in staat zijn tot intellectuele krachttoeren.' Om de een of andere reden maakte het indruk.

"I swear...if you existed I'd divorce you..."

Uit: Who's Afraid of Virginia Woolf? - Edward Albee.

Galeano schrijft doorgaans collages van korte stukjes. Dit is er zo een.

Als hij als vrouw geboren zou zijn.

Van de zestien broers en zusters van Benjamin Franklin is Jane degeen die in talent en wilskracht het meest op hem lijkt. Maar op de leeftijd waarop Benjamin het ouderlijk huis verliet om zijn weg in de wereld te vinden, trad Jane in het huwelijk met een arme riemensnijder, die haar zonder bruidsschat accepteerde, en bracht zij tien maanden later haar eerste kind ter wereld. Sindsdien kreeg Jane gedurende een kwart eeuw iedere twee jaar een kind. Sommige kinderen stierven en iedere dode was een kerf in haar hart. De kinderen die in leven bleven, eisten eten, kleding, onderwijs en troost. Jane bracht nachten wakend door met het wiegen van hen die huilden, zij waste bergen kleren, deed hele troepen kinderen in het bad, rende van de markt naar de keuken, waste torenhoge stapels borden, onderwees lezen en schrijven en andere vaardigheden, werkte zij aan zij met haar man in de werkplaats en had de zorg voor kostgangers, die met hun huur de pan hielpen vullen. Jane was een toegewijde echtgenote en een voorbeeldige weduwe, en toen haar kinderen al groot waren nam zij de zorg op zich van haar eigen ziekelijke ouders, haar ongetrouwde dochters en haar onbeschermde kleinkinderen.
Jane heeft nooit het genot gekend zich in een meer te laten drijven, voortgetrokken door een vliegertouw, zoals Benjamin ondanks zijn jaren pleegt te doen. Jane had nooit tijd om na te denken en stond zichzelf niet toe te twijfelen. Benjamin is nog steeds een vurig minnaar, maar Jane weet niet dat seks nog iets anders dan kinderen kan geven.
Benjamin, grondlegger van een natie van uitvinders, is een groot man van alle tijden. Jane is een vrouw van haar tijd, zoals bijna alle vrouwen van alle tijden, die haar plicht op deze aarde heeft vervuld en haar deeltje schuld in de bijbelse vervloeking heeft geboet. Zij heeft al het mogelijke gedaan om niet gek te worden en heeft, tevergeefs, een beetje stilte gezocht.
De geschiedschrijvers zullen voor haar leven geen belangstelling hebben.

Mooi stukje.

Uit het gedicht 'Helden en Schurken' , uit Club Brancuzzi, van Maarten Buser.

Het gesprek is een schommel
waar we jeugdherinneringen op zetten,
en dan zwiepen we 'm naar elkaar terug,
harder en harder,

mooi beeld, heel herkenbaar.

Dat is een heel erg mooie vergelijking.
En ja, ik herken het ook en ik merk zelfs dat ik naarmate ik ouder wordt veel harden met die schommel ga zwiepen.

In Waarom zou je de klassieken lezen? noteert Calvino een citaat van de schrijver Francis Ponge die de zee beschrijft:

Ervan profiterend dat de kusten zo ver uit elkaar liggen dat ze niet met elkaar kunnen communiceren, behalve door middel van de zee of via ingewikkelde omwegen, laat de zee iedere kust in de waan dat zij naar haar in het bijzonder op weg is. In werkelijkheid is zij beleefd tegen iedereen, zelfs meer dan beleefd: zij is in staat om voor iedere kust een demonstratie te geven van een ander soort geestdrift, een ander soort overtuiging, want op de bodem van haar bassin houdt zij een eindeloze verzameling stromingen paraat. Haar grenzen overschrijdt zij maar nauwelijks, ze remt zelf haar golven af, en zoals de kwal die zij bij de vissers achterlaat als een verkleinde uitgave of voorbeeld van zichzelf, zo doet zij niets anders dan in extatische verering al haar kusten afgaan.

https://i.postimg.cc/HW2CT356/FB-IMG-1677236084798.jpg

Ik weet niet of ik het hier mee eens kan zijn, Kundera. Als poes zijnde.