De homepage van uitgeverij Hoogland & Van Klaveren.

oei! ? een teken aan de wand......

Hahahahaha. Heb je ze al een boze mail gestuurd!? Met héél veel uitroeptekens!

Nee, nog niet. Maar die komt er zeker!!!!!!!!!!

Zijn er meer Volkskrant-lezers die zich ergeren aan dat rubriekje van Arjan Peters, waarin hij in nog geen vierhonderd woorden een gedicht neersabelt en een ander gedicht ophemelt? Het is onnodig zuur en niet eens sterk onderbouwd. Ik vind het echt raar en zonde van de ruimte in toch al schaarse cultuurbijlage.

Algemeen bekend toch?

Bert Wagendorp ook vandaag met zijn populistisch onderbuikcolumpje.

Ik ben verder over het algemeen heel tevreden met de Volkskrant, hoor
En bij columns probeer ik er sowieso met een grote boog omheen te lezen.

Aaargh, Matthijs van Nieuwkerk heeft sinds kort een eigen bladzijde in het boekenkatern(tje) van de Volkskrant en het is echt meer dan vre-se-lijk. (Of misschien juist minder.)
Dit weekend voegde Van Nieuwkerk een nieuw dieptepunt toe aan zijn imposante verzameling: eerst geeft hij af op zijn oude poëziedocent Ton van Deel, die "te analytisch" zou zijn. Ik kan dit moeilijk anders lezen dan een sneer naar de studie Nederlands, die het op dit moment al moeilijk heeft. Hiermee mag Matthijs zich wat mij betreft voegen bij Lubach en alle andere nitwits die een ongeïnformeerde stem lieten horen in het debat rondom literatuuronderwijs. En dan te bedenken dat de Volkskrant het opiniestuk van Jeroen Dera, die zich met literatuuronderwijs bezighoudt, niet wilde plaatsen, omdat het 'te specialistisch' zou zijn. Nou, bij Matthijs hoeven ze in ieder geval niet bang te zijn voor enige specialisme.

Vervolgens schrijft Matthijs het volgende over Van Deel: Ik wil best geloven dat Van Deel te veel literaire vriendjes had om in een jury te zitten, hoor, maar mij lijkt Van Nieuwkerk niet per se de juiste persoon om in een columnpje een ander van nepotisme te betichten. Uit de pen van Matthijs kan ik deze zijdelingse kritiek moeilijk verteren.

Maar het wordt nog erger. Als Van Nieuwkerk ein-de-lijk aan het boek van Ellen Deckwitz toekomt, lijkt hij zich doordrongen van zijn hypocrisie, en schrijft hij: En dat terwijl Ellen Deckwitz wel degelijk te gast is geweest bij De Wereld Draait Door. (Toen noemde de presentator zijn gast Deckwitz wel consequent 'Sjuul' in plaats van Ellen. Misschien dat ie daardoor wat in de war was.)

En als je denkt dat het niet erger kan, vindt Van Nieuwkerk het nodig om in zijn stukje nog even de loftrompet te steken over de dichter en sportjournalist Nico Scheepmaker, aan wie de motto van Deckwitz' boek is ontleend én naast wie Matthijs altijd op de perstribune van Ajax zat. (Ja, zo eindigt het stukje echt. Dat is de "uitsmijter".) Aaargh. Het is precies dit mengsel van schaamteloos nepotisme, zelfcentralisering, misplaatste pretenties en vooral arrogantie dat ik gemist heb sinds DWDD is gestopt. Echt aaargh.

Wat was er mis met dat stuk van Lubach dan?

Het is een beetje lastig om kritiek te leveren op Lubachs items, want het is natuurlijk een mix van comedy en journalistiek. Ik ben er daarom ook niet zo'n grote fan van: de humor is mijn ding niet zo en inhoudelijk mis ik vaak de nuance.
Zo ook bij het item over leesonderwijs. Dat item is mij toch te veel een rant die naar een onvermijdelijke, harde conclusie dendert, namelijk: begrijpend lezen is de bron van het kwaad.

Voor mij loopt er in het item van ZML een aantal zaken hinderlijk door elkaar. Het begint al met de groep over wie het gaat: uit het PISA-rapport dat Lubach aanhaalt blijkt dat het gaat om jongeren van vijftien jaar oud. Toch spreekt Lubach ook over kinderen en is de zogenaamde aanleiding voor het item de Kinderboekenweek. Kinderen zijn geen jongeren en vijftienjarigen hebben weinig met de Kinderboekenweek van doen, volgens mij. Dit blijft ook in de rest van het item een probleem. "Dit was vroeger toch wel echt beter," zegt Lubach over lezende jongeren, waarna hij vervolgens een reportage uit de jaren zeventig laat zien waarin kínderen vertellen hoe graag ze lezen in hun vrije tijd. Maar dat rapport gaat toch echt over jongeren. Nu lijk ik misschien een beetje zeurderig, maar het lijkt me toch echt van belang dat die mensen van onder de vijftien jaar en mensen boven de vijftien jaar in deze kwestie een beetje goed uit elkaar gehouden worden. Want Lubach wijst vervolgens het schoolvak begrijpend lezen aan als grote boosdoener, maar daar hebben alleen middelbare scholieren mee te maken.

Verder heeft Lubach het erover dat de Nederlandse jongeren niet goed zouden kunnen lezen, maar als je het PISA-rapport leest, is dat helemaal niet de precieze issue: In zijn item heeft Lubach het continu over jongeren (of kinderen) die niet goed zouden kunnen lezen, maar dat is dus niet zo zeer het geval. Ook heel veel grapjes van Lubach gaan over laaggeletterdheid of analfabetisme en zo, maar daarmee wekt Lubach onterecht de suggestie dat jongeren laaggeletterd zouden zijn.

Verder weet ik niet hoe eerlijk het is om leesvaardigheid en het lezen van literatuur zo samen te trekken. Literatuur lezen is geen begrijpend lezen en het samentrekken van die zaken lijkt mij niet helemaal juist.

De conclusie van Lubach (laat kinderen/jongeren gewoon weer lekker lezen!) vind ik ook wat naïef: hoe vaak hoor je geen leerlingen zeuren dat hun leesplezier vergald werd op de middelbare school doordat ze verplicht boeken moesten lezen? En dat terwijl je tegenwoordig niet zo veel boeken hoeft te lezen: een havo-leerling moet minimaal acht Nederlandstalige boeken lezen voor het eindexamen en een vwo-leerling twaalf. Dat zijn vier boeken per jaar.

Dit zijn zo een beetje mijn puntjes bij Lubachs betoog. Ik ben ook geen expert op dit gebied, en ik denk ook zeker dat literatuur- en leesonderwijs beter kan. Maar ik denk niet dat het item van Lubach ons daadwerkelijk verder heeft gebracht.

Je zou het kunnen prijzen dat Lubach een debat heeft aangewakkerd, maar in het gesprek naar aanleiding van het item van Lubach wordt ook weer van alles door elkaar gehaald. Allerlei zaken als zakelijk lezen, begrijpend lezen, fictielezen, leesplezier, mondelinge examens en literatuuranalyse worden door elkaar gehaald. Ach ja, dat zijn zo'n beetje mijn ongenoegens dus.

Oh zo.

Lieve mensen, sommigen kennen me goed, na al die jaren, sommigen niet. Ik heb beslist om na 10 jaar mijn crew taken naast me te leggen. Ik heb samen met vooral Halley23 psyche gert_r en chris reifert een hele weg afgelegd. De site van jordy was puur en ik heb daarom me volledig gegooid. het was boeiend, leerrijk en een fantastische hobby.

Dank voor al je werk hiervoor liv. Blijf je wel als lid?

liv2 bedankt voor alles! Hopelijk blijf je wel aan de site verbonden als lid en frequent bezoekster.

Bedankt voor alles!

Lieve liv2, dankjewel dat je boekmeter (samen met de overige crew) zo'n fijne plek hebt gemaakt. Dat was veel werk. Hopelijk hoeven we je hier niet helemaal te missen.

Bedankt liv2!

Jammer liv2... bedankt!

Lieve Liv, ontroerd lees ik wat je schrijft, ik weet dat we elkaar blijven ontmoeten; ik hoop en wens dat dit op een andere manier ook op deze site zo zal blijven, waar ik u graag zie ...

Dank voor al je harde werk, liv2!

Bedankt voor alle gedane zaken liv2.

dank u allen. nu nog het lezen opnemen en eens een vlammende recensie schrijven, yes we can xxxx

Lieve liv, bedankt voor je tomeloze inzet die het hier altijd zo'n warme gemeenschap heeft gemaakt. Naar die vlammende recensies kijk ik reikhalzend uit!

Misschien niet zo zeer ongenoegen, maar meer verbazing dit keer. Op de omslag van de herdruk van De Melkweg van Bart Moeyaert is de volgende blurb te lezen: Alle lof voor Bart Moeyaert vind ik natuurlijk tof, maar hoezo is dit boek als "een goeie film die je gezien moet hebben"? Ik vind het een gekke formulering. "Dit boek is zó goed - het is als een film die héél goed is!" Waarom schrijf je als recensent gewoon niet 'De Melkweg is een boek dat je gelezen moet hebben.'? Dat is net zo oppervlakkig als losse quote, maar in ieder geval wel beter geschreven, wat mij betreft.

Waarschijnlijk is het citaat oppervlakkiger bedoelt dan ik hem opvat. Is De Melkweg wellicht een boek dat veelvuldig gebruik maakt van beeldend taalgebruik, of is het een boek die bepaalde opbouwtechnieken van cinema inzet? Ik moet bijvoorbeeld denken aan James Joyce en de wijze waarop hij crossfades inzet bij A Portrait of the Artist as a Young Man. Het lijkt me dat er een kruisbestuiving is tussen films en boeken die bij sommige boeken duidelijker merkbaar is dan bij andere

Daar had ik eerlijk gezegd niet aan gedacht, misterfool Moeyaert is op zich wel een auteur die bekendstaat om zijn 'show don't tell'-manier van schrijven, dus misschien heb ik de blurb onderschat.

Overigens vind ik het dan nog wel een opmerkelijke formulering. Als compliment vind ik het apart: als Moeyaert een film had willen maken had hij wel een film gemaakt, lijkt me. Het lijkt me voor een schrijver toch fijner om te horen dat het boek een goed boek is.
Het valt mij trouwens wel vaker op dat boeken met "cinematografische adjectieven" de hemel in worden geprezen ('filmisch', 'beeldend'), alsof dat per se het summum van literatuur is.
Misschien heeft het iets te maken met die vermeende strijd tussen films/series en boeken? Dat men boeken gaat aanprijzen als 'het is net een film!'

Buiten dat het inderdaad nergens op slaat is het ook nog een soort samentrekking van 'is als een goede film' en 'is als een film die je gezien moet hebben'. Gewoon slecht dus.

Deze reactie van Henk van Straten op Bo van Houwelingens recensie van Ernest Hemingway is gecanceld vind ik gewoon sneu en gênant: volle bingokaart | HenkvanStraten.nl.
Lees dan gewoon geen recensies van je eigen werk, denk ik dan. Er zijn wel meer artiesten die daar heel bewust voor kiezen.

Mja, de recensie zelf is natuurlijk ook niet echt geweldig van niveau. Veel recensies tegenwoordig focussen vooral op het vermeende thema (vaak iets uit de actualiteit) en dan legt de recensent het boek langs de lat van het eigen gelijk over dit thema. Ik vind dat persoonlijk geen literaire kritiek. Helaas laten veel recensenten na om het over de literaire vorm te hebben waar de schrijver gebruik van maakt, terwijl dat in mijn ogen het allerbelangrijkste is. Deze vorm kan je dan afzetten tegen andere literatuur, om het in een breder kader te plaatsen van de literaire canon.

Hm, volgens mij is er niet zoveel mis met die recensie. Ze zegt dat van Straten een belangrijk thema aanroert, maar dat hij in de uitwerking daarvan niet veel verder komt dan clichés. Dat lijkt me prima literaire kritiek. Verder zegt ze dat de roman niet weet te ontroeren, omdat de hoofdpersoon al dermate veel medelijden heeft met zichzelf, dat dit geen ruimte meer laat voor empathie van de lezer. Ook dat is gedegen literaire kritiek, in de zin dat ze een literaire misser aanstipt van de schrijver (in de zin dat een personage medelijden oproept door wat hem overkomt, niet door zichzelf te beklagen). Ze heeft het dus vooral over stijl en uitwerking, wat beide belangrijke elementen zijn van literaire kritiek.

Dat stuk van van Straten vind ik echt heel zwak. Terwijl van Houwelingen haar kritiek (zoals het hoort) richt op het werk en niet op de man, richt van Straten al zijn pijlen op de vrouw en nauwelijks op de recensie zelf. Ontzettend kinderlijk wat mij betreft. En als zijn literaire werk een beetje lijkt op het gejammer van dat stuk hierboven, kan ik van Straten ook alweer wegstrepen als schrijver die ik wil lezen. Jammer dan.