Overig / Algemeen / Muze
zoeken in:
0
psyche (crew)
geplaatst: 25 oktober 2007, 00:50 uur
Een stad kan heel goed een Muze zijn door het gevoel dat ze geeft.
Niks chique aan: een kaal kamertje in een hostel 's avonds laat, wel met schone lakens en warme dekens die de ijzige temperaturen trotseren ook al staat het raam wagenwijd open. Ik weet dat het straatje diep beneden mij smal is en uitloopt op een plein met zicht op een brug, water en een treurwilg. Scheve schoorstenen op oude daken roken hier en daar nog zacht, in een steeg hoor ik voetstappen wegsterven. En dan, in alle vroegte de beierende klokken van een nabij gelegen kerk. Is er hier 's morgens 'Lof' ofzo? Ik hoef nog niet op te staan, kruip even dieper onder mijn deken en weet, mijn volgende roman wil ik hier schrijven
0
Spijtoptant
geplaatst: 25 oktober 2007, 01:42 uur
Muze.
Je wilt iets schrijven, iets dichten, je voelt je een po-eet! Oh, wat moet wat je voelt je toch van het hart. Je hebt iets te zeggen, en je weet dat je het op een mooie manier doet: Je wordt geteisterd door een Muze...
Je wilt iets schrijven, iets dichten, je weet niet wat! Oh wat moet wat je voelt je toch van het hart. Je hebt niets te zeggen, en je weet dat je het op een mooie manier doet: Je wordt geteisterd door een Muze...
Muzen?
Ze staan te lonken op de stoep, ze proberen je naar binnen te trekken, ze schudden met hun achtersten, duwen hun borsten uitdagend naar voren...
Ze zuigen je leeg en met geluk blijft er iets van jezelf over.
Muzen!
En wat je ook doet, het blijft altijd ondergewaardeerd.
So Weit die Musen!
(En zelfs dat heeft me doen overgeven! Bah, morgen schoonmaken. Bah, alles dat met 'Muze' te maken heeft!)
Je wilt iets schrijven, iets dichten, je voelt je een po-eet! Oh, wat moet wat je voelt je toch van het hart. Je hebt iets te zeggen, en je weet dat je het op een mooie manier doet: Je wordt geteisterd door een Muze...
Je wilt iets schrijven, iets dichten, je weet niet wat! Oh wat moet wat je voelt je toch van het hart. Je hebt niets te zeggen, en je weet dat je het op een mooie manier doet: Je wordt geteisterd door een Muze...
Muzen?
Ze staan te lonken op de stoep, ze proberen je naar binnen te trekken, ze schudden met hun achtersten, duwen hun borsten uitdagend naar voren...
Ze zuigen je leeg en met geluk blijft er iets van jezelf over.
Muzen!
En wat je ook doet, het blijft altijd ondergewaardeerd.
So Weit die Musen!
(En zelfs dat heeft me doen overgeven! Bah, morgen schoonmaken. Bah, alles dat met 'Muze' te maken heeft!)
0
Spijtoptant
geplaatst: 25 oktober 2007, 23:07 uur
Overigens: dat overgeven van gisternacht kwam door een glas te veel van een goudgele muze uit The Scottish Highlands.
Ik had er een goede, positieve reden voor.
Ik had er een goede, positieve reden voor.
0
psyche (crew)
geplaatst: 28 oktober 2007, 19:28 uur
Spijtoptant schreef:
een glas te veel van een goudgele muze
een glas te veel van een goudgele muze
Glazen teveel geven mij vooral meer lef en verdrijven de censuurduiveltjes op mijn schouder 'wat zal tante zus en buurvrouw zo wel niet denken?', ze geven meestal geen briljante teksten...
Na de lef komt mwah: het is bij nader inzien he-le-maal niks danwel vind ik het toch tamelijk overdreven .
In het beste geval kan ik het bijschaven tot iets acceptabels ...
0
psyche (crew)
geplaatst: 1 november 2007, 21:44 uur
Geen druppel drank op en dan toch het lef hebben gehoor te geven aan de onweerstaanbare behoefte deze regels een plek te geven:
Toen ik je voor het eerst zag
had ik iedereen verwacht
behalve jou
zodat ik dagdroomde
hoe je me ophaalde en ik
zonder meer meeging
met een nog onbekende
bestemming
- dat dit kon
Toen ik je voor het eerst zag
had ik iedereen verwacht
behalve jou
zodat ik dagdroomde
hoe je me ophaalde en ik
zonder meer meeging
met een nog onbekende
bestemming
- dat dit kon
0
Spijtoptant
geplaatst: 1 november 2007, 23:28 uur
Jij hebt maar geluk met je muzes, psyche, de mijne zijn momenteel niet op mijn hand.
Alles wat je verloren hebt
Zelf verdobbeld hebt
Je leven uit geschopt hebt
Komt doordat je lag te slapen
Je hebt het zelf je leven uit geschapen
Muzes, muzen(?), voordat je over ze rept
Kun je vaak al de scherven rapen.
(Ja, het kromme taalgebruik is expres)
Alles wat je verloren hebt
Zelf verdobbeld hebt
Je leven uit geschopt hebt
Komt doordat je lag te slapen
Je hebt het zelf je leven uit geschapen
Muzes, muzen(?), voordat je over ze rept
Kun je vaak al de scherven rapen.
(Ja, het kromme taalgebruik is expres)
0
psyche (crew)
geplaatst: 1 november 2007, 23:57 uur
Spijtoptant schreef:
Jij hebt maar geluk met je muzes, psyche, de mijne zijn momenteel niet op mijn hand.
Jij hebt maar geluk met je muzes, psyche, de mijne zijn momenteel niet op mijn hand.
Ach Spijtoptant, met spijt wéét ik alvast dat deze mevrouw vre-se-lijk haar verstand gaat gebruiken en op voorhand - want bang of laf - gaat vertrekken en zich aldus in jouw zinnen kan vinden.
0
Spijtoptant
geplaatst: 2 november 2007, 00:02 uur
Alsjeblieft psyche, plaats je gevoel boven je verstand.
Nadenken kan altijd nog, maar gevoel is vaak niet reproduceerbaar, en zo erg kan het niet zijn.
En muzes hebben geduld noch geheugen. (Veel spijt, zonder reële opties)
Nadenken kan altijd nog, maar gevoel is vaak niet reproduceerbaar, en zo erg kan het niet zijn.
En muzes hebben geduld noch geheugen. (Veel spijt, zonder reële opties)
0
psyche (crew)
geplaatst: 2 november 2007, 09:13 uur
Spijtoptant schreef:
.
En muzes hebben geduld noch geheugen
.
En muzes hebben geduld noch geheugen
Heel erg waar.
Wat ik ook doe: dit gaat treurig aflopen zoals Brian May in Too much love will kill you zingt...
0
geplaatst: 2 november 2007, 12:22 uur
Toch even plaatsen.
1 van mijn favoriete nummers. Prachtige lofzang van hem over zijn geliefde. Gezien het feit dat zij hem inspireert tot het schrijven van zo iets moois wordt zij ook een beetje zijn muze....
http://nl.youtube.com/watch?v=YVMdt7Jf16A
1 van mijn favoriete nummers. Prachtige lofzang van hem over zijn geliefde. Gezien het feit dat zij hem inspireert tot het schrijven van zo iets moois wordt zij ook een beetje zijn muze....
http://nl.youtube.com/watch?v=YVMdt7Jf16A
0
psyche (crew)
geplaatst: 2 november 2007, 22:02 uur
Als ik dit aanklik krijg ik o.a. Crush en Crash into me en dan ook nog verschillende parts, maar allemaal van niet zo goede kwaliteit, het geluid blijft steeds hangen ... wat jammer is want de flarden klinken en verdienen een betere weergave.
Welke bedoel je precies dan zoek ik hem elders op.
0
geplaatst: 2 november 2007, 22:11 uur
Vreemd dat ie het niet doet. Misschien deze wel, hoewel hij bij de andere nog van te voren vaag uitlegt hoe het nummer tot stand is gekomen.
Gaat om Crush maar je moet wel de live versie hebben.
http://nl.youtube.com/watch?v=fOgq_TC8Pdw
Gaat om Crush maar je moet wel de live versie hebben.
http://nl.youtube.com/watch?v=fOgq_TC8Pdw
0
psyche (crew)
geplaatst: 3 november 2007, 19:43 uur
Arkadi schreef:
Vreemd dat ie het niet doet. Misschien deze wel, hoewel hij bij de andere nog van te voren vaag uitlegt hoe het nummer tot stand is gekomen.
Vreemd dat ie het niet doet. Misschien deze wel, hoewel hij bij de andere nog van te voren vaag uitlegt hoe het nummer tot stand is gekomen.
Eindelijk beide versies kunnen luisteren, er bleek iets mis met m'n internetverbinding. Eerst de alternative versie gehoord daarna de eerste link waarover:
....
ik eerst sprakeloos was
Mijn gevoel:
Mijn verstand: muze waardig. Dit ga ik vaak luisteren.
0
geplaatst: 4 januari 2011, 12:02 uur
Mag ik dit topique een flinke trap onder zijn bips geven door een reanimatie?
Dank u.
Misschien een van de meest overdreven (maar misschien wel daarom erg romantische) muzes is Laura, van Renaissance-dichter Petrarca. Vroeger was Petrarca namelijk geestelijke, maar toen hij Laura in de kerk zag, werd hij op slag verliefd. Eén keer zag hij haar, daarna wijdde hij ruim 360 gedichten aan haar. Toen hij hoorde dat zijn grote onbereikbare liefde overleden was, was Petrarca ontroostbaar.
Dit doet mij overigens sterk denken aan het gedicht "Aan Rika", geschreven door Piet Paaltjens. Met gevoel voor (zelf)spot beschrijft Paaltjens hierin een man die niet meer zonder de vrouw kan die hij toevallig in een flits voorbij zag komen, in de trein in de tegengestelde richting. O, niets zou heerlijker zijn dan om te komen in een treinramp met haar!
Leonard Cohen heeft zijn "Suzanne" te danken aan de muze met dezelfde naam, hetzelfde geldt voor de Marianne in "So Long Marianne".
Tot slot, mijn eigen muzes. Vele gedichten heb ik gewijd aan onbeantwoorde liefdes, die natuurlijk iets van een Heilige Maagd meekrijgen. Dat doet de dichter, hij zet de muze op een voetstuk waarop ze mooi op haar wanhopige aanbidder kan uitkijken. Toch zonde als de muze daarna van haar voetstuk gegooid wordt, als de gedichten niet meer van haar houden, want dan wordt ze zelf ook maar weer gewoon een mens.
En natuurlijk, liefde vanuit een andere optiek: ik heb ooit met een goede vriendin van me afgesproken dat ik de poëet zou zijn en zij de muze, dat ik het werk zou verrichten en zij af en toe iets inspirerends zei. Het is deze zomervakantie maar weer eens gebleken, in een opwelling beloofde ik mijn gedichtenbundel aan haar op te dragen (die tot op heden nog niet af is, overigens). In een week ben ik toch vrij productief geweest qua gedichten, waarin ik eindelijk eens leerde lachen, en dan niet eens ironisch en spottend.
Dank u.
Misschien een van de meest overdreven (maar misschien wel daarom erg romantische) muzes is Laura, van Renaissance-dichter Petrarca. Vroeger was Petrarca namelijk geestelijke, maar toen hij Laura in de kerk zag, werd hij op slag verliefd. Eén keer zag hij haar, daarna wijdde hij ruim 360 gedichten aan haar. Toen hij hoorde dat zijn grote onbereikbare liefde overleden was, was Petrarca ontroostbaar.
Dit doet mij overigens sterk denken aan het gedicht "Aan Rika", geschreven door Piet Paaltjens. Met gevoel voor (zelf)spot beschrijft Paaltjens hierin een man die niet meer zonder de vrouw kan die hij toevallig in een flits voorbij zag komen, in de trein in de tegengestelde richting. O, niets zou heerlijker zijn dan om te komen in een treinramp met haar!
Leonard Cohen heeft zijn "Suzanne" te danken aan de muze met dezelfde naam, hetzelfde geldt voor de Marianne in "So Long Marianne".
Tot slot, mijn eigen muzes. Vele gedichten heb ik gewijd aan onbeantwoorde liefdes, die natuurlijk iets van een Heilige Maagd meekrijgen. Dat doet de dichter, hij zet de muze op een voetstuk waarop ze mooi op haar wanhopige aanbidder kan uitkijken. Toch zonde als de muze daarna van haar voetstuk gegooid wordt, als de gedichten niet meer van haar houden, want dan wordt ze zelf ook maar weer gewoon een mens.
En natuurlijk, liefde vanuit een andere optiek: ik heb ooit met een goede vriendin van me afgesproken dat ik de poëet zou zijn en zij de muze, dat ik het werk zou verrichten en zij af en toe iets inspirerends zei. Het is deze zomervakantie maar weer eens gebleken, in een opwelling beloofde ik mijn gedichtenbundel aan haar op te dragen (die tot op heden nog niet af is, overigens). In een week ben ik toch vrij productief geweest qua gedichten, waarin ik eindelijk eens leerde lachen, en dan niet eens ironisch en spottend.
* denotes required fields.