Ik ben wel eens nieuwsgierig welke slotzin uit een boek, voor jullie de mooiste is.

En met de zoute zeewind woei de as ons tegemoet.

Heb ze wel even tussen spoilertags gezet, niet per se nodig, mar wil ook niemand belasten met iets dat ze niet weten willen.

Uit Ulysses:

...yes when I put the rose in my hair like the Andalusian girls used or shall I wear a red dress yes and how he kissed me under the Moorish wall and I thought well as well him as another and then I asked him with my eyes to ask again yes and then he asked me would I yes to say yes my flower mountain and first I put my arms around him yes and drew him down to me so he could feel my breasts all perfume yes and his heart was going like mad yes I said yes I will Yes.

Of uit Tirza:

'Ik ben er even niet, maar laat maar een leuk berichtje achter.'

Of uit Animal Farm:

The creatures outside looked from pig to man, and from man to pig, and from pig to man again; but already it was impossible to say which was which.

"I'm a poor, lonesome cowboy"

Lucky Luke

Beide slotzinnen komen uit Engelstalige boeken en geven vooral een heel troosteloos en beklemmend beeld van het einde:

Uit Heart of Darkness:
'The offing was barred by a black bank of clouds, and the tranquil waterway leading to the uttermost ends of the earth flowed sombre under an overcast sky - seemed to lead into the heart of an immense darkness.'

Uit The Day of the Locust:
'The siren began to scream and at first he thought he was making the noise himself. He felt his lips with his hands. They were clamped tight. He knew then it was the siren. For some reason this made him laugh and began to imitate the siren as loud as he could.'

Dat is wel het minste, minder dan het minste: niets.

eh, deze dus.

Uit Huizinga's Herfsttij der middeleeuwen:

De enkelen die in het Frankrijk der vijftiende eeuw humanistische vormen aannemen, luiden nog geen Renaissance in. Want hun stemming, hun oriëntering, is nog middeleeuws. De Renaissance komt eerst wanneer de levenstoon verandert, wanneer het getij van dodelijke levensverzaking kentert en er een bolle frisse wind gaat blazen; wanneer het blijde besef rijpt dat men al de heerlijkheid der oude mensheid, waaraan men zich al zo lang gespiegeld had, zal kunnen terugwinnen.

Ook mooi:
En de mensen die hem voorbijgingen, wisten niet dat daar een jongen ging, die álles zou kunnen, nu hij eenmaal begonnen was; dachten dat het maar zo’n gewone jongen was, een jongen nog zonder geschiedenis, een jongen die daar zomaar liep...

Die uit Animal Farm is de allerbeste, maar die wordt hierboven al genoemd.

Ook een mooie slotzin (of kom, slotalinea) is deze:

Met de hoorn in mijn hand geklemd keek ik vanuit de telefooncel om me heen. Waar ben ik nu? Ik wist het niet. Ik had geen notie. Waar was ik in 's hemelsnaam? Het enige dat ik kon zien, waren talloze mensen die god weet waarnaartoe langsliepen. Vanaf een plek die nergens was, had ik nog altijd Midori aan de lijn.

Mooi! Uit welk boek is dit?

Norwegian Wood, van Murakami

Uit Memoriaal van het Klooster:

Toen zei Blimunda, Kom. En de wil van Baltasar Zeven-Zonnen maakte zich los maar steeg niet op naar de sterren, want hij behoorde aan de aarde en aan Blimunda.

Heldhaftige Missies in WOII: Raids vanuit de Lucht, op
Zee en in het Hart van Bezet Gebied - Peter Jacobs (2016):

Zonder hun moed zou er geen enkel verhaal te vertellen zijn.

Nergens Meer Veilig - Jan Heerze (2014):

De oorlog is niet voorbij, maar toch heeft
ze een bevrijd gevoel.

Donkerwoud,
Dat figuur op dat paard heeft natuurlijk wel duidelijke psychologische problemen ...

Nee hoor, die komt uit de tijd dat echte mannen nog gewaardeerd werden...

Het is niet de slotzin zelf van So the Wind Won't Blow It All Away - Richard Brautigan (1982), maar wat Alessandro Baricco erover schrijft in Una Certa Idea di Mondo - Alessandro Baricco (2013) :

"Ik weet nog dat ik, bij de laatste bladzijde aangekomen, het boek dichtsloeg en er een beetje mee speelde in mijn handen, terwijl ik daar maar bleef zitten: in de afgezonderde, solitaire liturgie van het lezen is dat het equivalent van de staande ovatie in het theater."

Verbijsterd achterblijven noem ik dat. Na lezing het boek in de kast terugzetten, in de tuin even rondhuppen en nadenken over het boek. Het terug nemen en strelen en er zelfs aan ruiken. En erna nog over dromen ook, zoiets? Ken ik

Maar dan toch wel liever http://www.stripspeciaalzaak.be/beelden/Toppers/WillyVandersteen/albums/74_SW142_einde.jpg.

Ik heb de warmste gevoelens naar de Paul Geerts-periode, al heb ik Vandersteen op latere leeftijd herontdekt omdat die strips toch erg goed in elkaar steken.

Ik heb eigenlijk bijna alleen maar de Vandersteen-albums gelezen. Die bevatten van die zinnen als "Ik kom zojuist op tijd om niet te laat te komen.", waar ik wel een zwak voor heb. (Voor de rest las ik vooral Guust Flater en Goscinny.)

Ik vond het toentertijd enorm jammer toen ze de herdrukken van S&W in ABN gingen doen.