Soms vind ik dat twee boeken iets met elkaar hebben.

Dat kan voor iedereen duidelijk zijn, zoals 'De Eerste Jaren', dat Doeschka Meijsing schreef voor de tachtigste verjaardag van Harry Mulisch, als voorgeschiedenis van diens 'De Pupil'.

In andere gevallen is het misschien slechts mijn gevoel.

Voor mij horen' L'Amant' van Marguerite Duras en 'Bonsai' van Alejandro Zambra bij elkaar. Beide boeken beschrijven een eerste belangrijke liefde, maar de schrijvers werken het nogal verschillend uit.

Op een vage manier vind ik 'Het Uur U' van Martinus Nijhoff een relatie hebben met 'En Attendant Godot' van Samuel Beckett. Het is of de tijd even stilstaat terwijl er iets onbekends en mysterieus' aan de hand is.

Ik ben benieuwd of het ook het geval zal zijn met 'Im Westen Nichts Neues' van Erich Maria Remarque en 'Voyage au Bout de la Nuit' van Louis-Ferdinand Céline. Na 40 bladzijden Céline weet ik nog niet precies welke kant het op zal gaan.

Zijn er meer mensen met gevoelsmatige tweelingboeken?

Ja, Hell House van Richard Matheson en The Haunting of Hill House van Shirley Jackson zijn voor mij twee handen op een buik. Twee schoorsteenstukken.

Leuk topic!

De gravin van Parma (Sandor Marai) en Een schitterend gebrek (Arthur Japin).

The grapes of wrath (John Steinbeck) en As I lay dying (William Faulkner).

Maar er zijn er zeker meer.

Ja, inderdaad leuk.

Inzake koloniale waren...

Heren van de Thee - Hella Haasse & Uit de Suiker in de Tabak - P.A. Daum

Kreutzersonate van Tolstoj en Een nagelaten bekentenis van Marcellus Emants.

Behalve van de griezelaars van PeterW, heb ik van bovenstaande duo's er steeds één gelezen.
Ik krijg echt zin om aan de ontbrekende helft te beginnen .

En attendant Godot van Beckett en Der Prozess van Kafka zijn voor mij een soort onwrikbare eenheid in thematiek.

Bijna alle boeken van Dean Koontz.

Zo kunnen we er nog wel meer verzinnen.

Brusselmans daarentegen is vele male diverser.

Nog eentje:

The power and the glory (Graham Greene) en Stilte (Shusako Endo).

Beiden handelen over vervolgde priesters en geloofsafval, vrij registrerend en kil beschreven maar ongelofelijk troosteloos.

Toevallig laatst twee anti-nieuwjaarsboeken gelezen:

Het laatste oudejaar van de mensheid - Niccolo Ammaniti
De lange weg naar beneden - Nick Hornby

Beide boeken starten op oudjaarsavond en stevenen niet bepaald positief op het nieuwe jaar af.

Indien de boeken in mijn kast op onderwerp gesorteerd zouden staan, dan waren
Mijn Kleine Oorlog van Louis Paul Boon en De Ontdekking van de Curryworst van Uwe Timm
elkaars naaste buren.

De gewone, rechtschapen man is de pineut, de profiteur zit na de oorlog op dezelfde plek die hij voor en in de oorlog ook al innam, en voorts alle schakeringen van een beetje tot veel heulen met de vijand. In Vlaanderen, in Hamburg en vermoedelijk is het hetzelfde in de rest van de wereld.

In Peter Härtling's ''Das Ausgestellte Kind. Mit Familie Mozart Unterwegs'' wordt het bezoek van de jonge Mozart aan Holland beschreven, in ''Het Psalmenoproer'' beschrijft Maarten 't Hart de ontmoeting tussen de hoofdpersoon Roemer en de jonge Mozart...

Hele dagen in de bomen van Marguerite Duras, en
1933 was een slecht jaar van John Fante,

gaan beide over ouderliefde voor een zoon.

Bij Duras wil de moeder graag dat haar zoon zijn leven leidt naar haar maatstaven, Fante beschrijft een vader die onverwacht toch iets belangrijks voor zijn zoon doet.
De vergelijking van de twee levert meer reliëf op voor allebei.

House of Skin en The Darkest Lullaby, beiden van Jonathan Janz, zouden tweelingen kunnen zijn.