menu

Boeken / Algemeen / De Russen: waar beginnen?

zoeken in:

avatar van mjk87
Maar het blijft vertaalde poëzie. Zou je dat eigenlijk niet altijd in de oorspronkelijke taal moeten lezen? Al zijn je recensies prima trouwens.

avatar van liv2
mjk87 schreef:
Maar het blijft vertaalde poëzie. .


Dat vraag ik mij al lang af, hoe kan dat nou werken? Timbre, gevoel, rijming misschien? Een vertaalde roman boet al veel in, maar een vertaald gedicht? Ik snap niet hoe dat kan eigenlijk.


'Het is vervelend dat de vertaalster een aantal steekjes laat vallen op gebied van taal en spelling, onder andere ‘de hert’, ‘penseel streekjes’ en ‘drie en dertig’. Het is vreemd dat deze foutjes er niet door een redacteur uitgehaald zijn. Het is een smetje op een verder uitermate net verzorgde bundel.'


Nu mijn vraag: als de vertaalster al veel 'steekjes' laat vallen wat betreft taal en spelling, zit ze dan wel helemaal juist qua sfeer (toch wel het moeilijkere gedeelte?) Wie zal het zeggen natuurlijk....

avatar van slowgaze
Ik vind dat zo'n belediging voor vertalers eigenlijk, 'poëzie, kun je dat wel vertalen?' Natuurlijk kan dat. Dat gezever om bijvoorbeeld 'net het ene woord kan zo'n verschil maken', tja, ik heb daar eigenlijk een hekel aan. Zo heel veel maakt één woord of zo niet uit. Je kunt eindeloos gaan nuanceren, maar je kunt dat ook gewoon niet doen en een fijne, leesbare vertaling van een fijn, leesbaar gedicht maken.

Dat heb ik zelf ook wel gemerkt tijdens het vertalen van gedichten van de Britse dichter Ian McLachlan, een homeboy van me, met wie ik ook geregeld heb gemaild over vertaalkwesties. Hij biedt sowieso ruimte voor wat vrijer vertalen; in één van z'n gedichten zit een zwerver die Dirty Harry heet. In overleg met Ian heb ik daar Gekke Gerrit van gemaakt, vond-ie prima.

Het is wel zo dat het altijd om een vertaling gaan, i.p.v. de vertaling. Van Majakovski heb ik bijvoorbeeld verschillende vertalingen van dezelfde gedichten gezien die weliswaar op bepaalde punten afwijken, maar desondanks wel duidelijk eenzelfde strekking hebben; wat mij betreft, als niet-Russisch lezer, denk ik dan: ja, dat wat overeen komt, dat is de strekking van het gedicht. Zo makkelijk kan het wat mij betreft zijn. Overigens, die Koeprijanov-vertaling: tijdens de kerstvakantie was er nog een Russische op bezoek die zei dat de gedichten erg goed vertaald waren.

avatar van liv2
Meen je dat nou? Dirty Harry , daar kan ik me iets bij voorstellen, de nadruk dan op 'dirty' vettig, geschift. Die zie ik zo rondlopen. Gekke Gerrit daarentegen doet me denken aan één of andere dorpsgek die aan de hand van zijn moeder een ijsje gaat kopen aan een kraampje of zo.

avatar van slowgaze
Het mocht van Ian.

avatar van liv2
Die verstaat ook geen Nederlands he!

avatar van liv2
Als alternatief zou ikzelf zotte Mon (Raymond) of Vettige Swa (François) opteren. En er moeten er nog veel beter te bedenken zijn....

avatar van mjk87
Tja, als ik al poëzie lees (en dan geen verhalende poëzie) dan vrijwel nooit voor de inhoud, al kan die soms best heel mooi zijn. Maar veelal ook voor de tekst zelf, de klankcombinaties et cetera. En dat is wat mij betreft per definitie niet te vertalen. Een vertaler kan wel mooi schrijven wellicht, maar het is dan zijn werk en niet dat van de oorspronkelijke auteur.

Bij proza is dat veel minder. Hoe zij Mulisch dat ook al weer? Je hebt grote schrijvers en goede schrijvers. Grote schrijvers gaan op de inhoud en zijn te vertalen, goede schrijvers niet.

*edit, te vinden in De Procedure, Tweede Stuk (eerste additionele overweging: direct aan het begin). Mulisch stelt daar ook dat dichters woordenschrijvers zijn en daardoor onvertaalbaar. Daarnaast heb je romanschrijvers. Nabokov is een woordenschrijver en schreef onvergetelijke zinnen (goede schrijver), Dostojevski een romanschrijver en schreef onvergetelijke boeken (grote schrijver).

avatar van slowgaze
Die Harry Mulisch toch. Ied'reen weet dat Gerard Reve de grootste van de Grote Drie was. Afijn, ik heb net een fillum gekeken over een man die verliefd werd op een sekshoer en toch gingen ze muilen ook al zei ze dat doe ik niet maar ze deden het toch ik zei nog voordat het half elf is zijn ze aan het muilen en wat denk je één voor elf muilen hoor een ik hou van je erachteraan wat romantisch was dat wat lief eerst leek het niet goed te komen maar daarna kwam het wel goed o shit nu heb ik alles gespoilerd.

avatar van liv2
Die Slowgaze toch, ik wist niet dat er nog zo'n jolige jochies bestonden eigenlijk!

avatar van slowgaze
Ik ben een volwasschen man, Liv.

avatar van mjk87
Toch niet pretty woman hè? Van Reve heb ik trouwens te weinig gelezen, maar op de Avonden na heb ik nog weinig bijzonders kunnen ontdekken.

avatar van Halley23
Halley23 (moderator)
Beslist Pretty Woman

avatar van mjk87
Waarom ik graag Russische romans lees, en Anna Karenina daarvan het summum is.

Tijdens de literatuurlessen op de middelbare school, inmiddels al een goede tien jaar terug, kon ik nooit heel veel enthousiasme opbrengen om te gaan lezen of om me te verdiepen in de geschiedenis van de geschreven tekst. Oké, ik las nog altijd meer dan mijn klasgenoten en er waren zeker boeken tussen die ik met veel plezier oppakte, maar bij werken als de Max Havelaar, De Zwarte met het Witte Hart van Japin of Hermans’ Au Pair verging me alle lust tot lezen. Daarnaast konden leraren mij ook niet direct vertellen wat de reden was dat we moesten lezen, behalve dan dat we die canon moesten kennen. Ja, maar waarom dan? Een signaal van onkunde eigenlijk, als je het nut van je vak niet kan uitleggen. Pas de laatste anderhalf jaar had ik een docent die het allemaal beter begreep en ook leuke lessen geven, met veel verdieping en een plaatsing van de literatuur in de tijd. Niet dat ik het nut direct zag nu, maar ik ging met meer plezier door mijn stof heen.

Deze dame van Nederlands zei overigens ook dat de zojuist genoemde boeken ook helemaal niet voor ons bedoeld waren en dat we daar veel ouder voor hadden moeten zijn. Fijn om die erkenning te krijgen, maar ook nu kom ik nog niet door Au Pair heen of de boeken van Arthur Japin überhaupt (Multatuli heb ik nog niet geprobeerd.) Deels zal ze gelijk hebben, maar anderzijds had ik gewoon boeken willen lezen die ik leuk vond. Eigenlijk tekent dit wel het failliet van het literatuuronderwijs, zeker in een tijd waarin alles snel gedaan moet worden, men het liefst enkel nog headlines leest, een boek totaal niet sexy wordt gevonden en een samenvatting je ook door je toetsen of mondeling tentamen helpt. Die idee, dat literatuur een doel is (‘je moet de canon kennen’), is sowieso fout. Het is namelijk een middel, tot heel veel goeds zelfs. Het helpt je concentreren, het traint je om taaiere teksten door te nemen wat je ook tijdens je studie zal moeten doen, het vergroot je tekstbegrip en taalgevoel, iets waar geen mens beter van wordt. En dieper nog geeft het inzicht in de mens, in intermenselijke relaties, in een maatschappij in het algemeen en politieke en filosofische ideeën in het bijzonder. Net als geschiedenis helpt het je om je omgeving en tijd te begrijpen. En als je er dan eventueel nog plezier aan beleeft is dat helemaal mooi meegenomen.

Ik weet nog goed dat in de onderbouw wij per se Nederlandse jongvolwassenliteratuur moesten lezen. Een werk als Harry Potter (in vertaling) was absoluut not done en werd afgekeurd, de reden waarom kon men mij uiteraard niet echt geven behalve dan dat we iets van een schrijver moesten lezen. Alsof de vertaler van Harry Potter slechter zou schrijven dan Thea Beckman of Boudewijn Büch. Terwijl juist die 700 bladzijden die elk deel begon te tellen je nu net kunnen helpen met wat ik hier zojuist heb getracht aan te geven: tekstbegrip kweken en het leren concentreren. En als je er dan plezier aan beleeft, krijg je dat allicht ook voor latere literaire avonturen, of althans: het wekt in ieder geval geen antipathie op. Eigenlijk moet je geen boeken verplichten, maar bladzijden, omdat het nu net die kwaniteit is die je nodig hebt. Of het nu Het Stenen Bruidsbed is of een deel van The Hunger Games, dat maakt niets uit. Het gaat om: Training! Training! Training!

Dit alles is in ieder geval wel wat ik in boeken zoek. Ik noem het weleens kort ‘ter leering ende vermaeck’, maar eigenlijk zijn er drie hoofdrenen: simpelweg als vermaak, om tot inzichten te komen en om ontroerd te worden. Er zijn veel boeken die voldoen aan minstens twee redenen en de heel goede voldoen aan alle drie. Veel van de hedendaagse Nederlandse literatuur die ik de laatste tijd heb gelezen voldoet in elk geval niet aan het punt vermaak, en vaak ook niet aan die twee andere. Ik lees graag boeken van vertellers, die met hun talent en kunde er vanzelf iets goeds van maken, terwijl veel moderne vaderlandse schrijvers proberen iets bijzonders te maken en vergeten dat er ook gewoon een verhaal verteld mag worden. Arthouseliteratuur noem ik dat, moeilijk aandoende boeken waarin personages het vooral zwaar hebben, altijd een beetje een retard zijn en met flarden tekst probeert de schrijver dan de wereld te verklaren. Hoe anders zijn veel Russische werken uit de glorietijd die de negentiende eeuw was. Rasvertellers, die vanzelf alles op papier kregen wat men heden ten dage zo hard probeert.

Of je nu Tolstoj of Toergenjev noemt, Tsjechov of Gogol: allen verstonden de kunst van het vertellen. Ze zetten eerst een verhaal op papier en middels dat verhaal word ik vermaakt, raak ik beleerd en voel ik me vanbinnen diepgelukkig. Ik word vermaakt door de leuke verhalen, vele anekdoten, de grappige personages en de hele sfeer die er altijd hangt. Ik raak bekend met een maatschappij die de mijne niet is, met hogere klassen waar ik nooit tot zal behoren, het woord ‘toilet’ dat niet voor de wc gebruikt wordt maar ook met het Russische namensysteem en het leven in een volstrekt andere tijd. Ik leer tevens, dat anderen net zulke angsten en verliefdheden kennen als ik. En dat geeft een fijn en herkenbaar gevoel. Daarnaast weten de Russen met hun talent soms met speels gemak de innerlijke wereld optekenen van hun personages waar ik als lezer dan helemaal in mee kan gaan en leef met hen mee. Kortom, ik word geraakt.

Is er ook literatuur uit andere landen en tijden die dit bij mij doet? Jazeker, al zijn de Russen hier extreem goed in en vooral het punt van de sfeer van het Oude Rusland vind ik heel prettig en lees ik liever dan iets dat dichter bij mij staat (of wat dan ook). En de Russen hebben alles wat ik zoek, behalve dan misschien moderniteiten in stijl, maar als gezegd: daar schieten veel schrijvers weer te ver in door en vergeten de inhoud. Bovendien, een Dostojevski toont in zijn sublieme Gebroeders Karamazov ook aan over vele stijlregisters te beschikken. En inzake de anderen: als je ergens goed in bent, houd dat dan vast en gebruik dat. Hitchcock moest geen komedies maken, Tolstoj moest geen schreeuwerige stijl als Ronald Giphart gebruiken. Daarnaast hoor je men weleens zeggen dat de Russen wat ouderwets zijn in hun psycholgische uitwerking en dat men tegenwoordig daar veel verder in gaat. Zeker, sommige boeken uit die tijd kennen dat weinig, maar moet dat dan altijd plaatsvinden? Anderzijds, is er ooit maar een personage zo breed en goed beschreven als Raskolnikov in Misdaad en Straf? En daarnaast, met die uitwerking die men nu weleens probeert te geven zonder kader, daar word je ook niet wijzer van. Fijn om iemand te zien die het moeilijk heeft, maar als die dat een heel boek door heeft zonder dat het verhaal lekker loopt en dat er ook maar enige uitleg komt, dan heb ik liever een simpel vertelsel waarin de psyche van de protagonist überhaupt niet in voorkomt.

Ik lees dus graag de Russen, en dit alles culmineert in Anna Karenina, de grote roman van Tolstoj. Als je dit boek hebt gelezen dan heb je eigenlijk wel het hele pallet van schoonheid van de Russische literatuur gehad. Het geeft het leven van de adel en high society weer, het geeft het leven van de boeren mee, het platteland met haar natuurbeschrijvingen of de stad met haar uitgaansleven, de verschillen tussen Moskou en Petersburg, de verschillen tussen Rusland en Europa (lees dit, en je begrijpt Poetins populariteit al iets meer) en vooral de innerlijke Rus. Het begint al met de dikte - deze site geeft een aantal bladzijden van door de duizend, mijn versie had een dikke negenhonderd, maar door de kleine lettertjes en volle bladzijden heb je al snel tweemaal zoveel tekst als in Mulisch’ magnum opus De Ontdekking van de Hemel. En door die omvang heeft Tolstoj alle tijd en alle ruimte om de Russische maatschappij van halverwege de negentiende eeuw tot leven te brengen en een keur aan personages op te voeren. Al deze personages worden in hun hebben en houden beschreven, krijgen allen een eigen stem en worden tot op de ziel ontleed totdat je als lezer hen volledig begrijpt. Zo krijg je een rijk geschakeerd palet dat door de dikte nooit tot overdaad leidt, eerder tot een welkome aanvulling dat volledig in harmonie tot elkaar is en waarvoor je weliswaar de tijd moet nemen maar zo ongelooflijk beloond wordt. En hoewel ik Dostojevski’s Gebroeders Karamazov net iets interessanter vind, is het werk van graaf Tolstoj vooral fijner lezen en geeft dat mij meer wat ik in literatuur zoek: ik leer de oude Russische maatschappij kennen en de huidige daarmee begrijpen, ik word geroerd door de verliefdheid van een hoofdpersoon dat volledig door mij begrepen wordt en ik word bovenal vermaakt, dik veertig uur lang.

Eigenlijk wil ik iedereen aanraden om eens iets Russisch te pakken, zeker nu de Russen weer eens de boze buurman van Europa spelen. Het helpt je echt die maatschasppij een heel klein beetje beter te begrijpen. Eén Besy van Dostojevski doet meer dan duizend journaals. En nee, je hoeft niet direct met Anna Karenina te beginnen – al is het maar dat je dan alles al gezien hebt wat Russen te bieden hebben- maar er zijn zoveel kortere fijne werkjes waarmee je kan beginnen: De Kreutzersonate, Het Adelsnest, Vaders en Zonen of De Speler. Vertellingen die vooral vermaken maar die ook zoveel meer doen. Misschien moeten ze dit maar eens op de leeslijsten op de scholen zetten, want zo star blijven ze wel daar, en als je dan toch iets verplicht dan maar gelijk iets goeds.

avatar van eRCee
Mooi kerstverhaal, mjk87.

avatar van J.Ch.
eRCee schreef:
Mooi kerstverhaal, mjk87.


Eens

avatar van Animosh
mjk87 schreef:
Tijdens de literatuurlessen op de middelbare school, inmiddels al een goede tien jaar terug, kon ik nooit heel veel enthousiasme opbrengen om te gaan lezen of om me te verdiepen in de geschiedenis van de geschreven tekst.

Dat is erg herkenbaar. Doordat je verplicht wordt om boeken te lezen die je niet aanspreken (alleen Nederlandse boeken mogen, terwijl ik veel liever Camus of Dostojevski had gelezen dan Turks Fruit of Giph), en op een zeer kunstmatige manier bovendien (met het verslag in het achterhoofd), heb ik heel lang een negatief beeld gehad van literatuur. Ik wil het nu dus weer gaan proberen, maar als het doel van literatuurlessen is om studenten enthousiast te maken voor literatuur, dan falen ze daar grandioos in.

Het is namelijk een middel, tot heel veel goeds zelfs. Het helpt je concentreren, het traint je om taaiere teksten door te nemen wat je ook tijdens je studie zal moeten doen, het vergroot je tekstbegrip en taalgevoel, iets waar geen mens beter van wordt. En dieper nog geeft het inzicht in de mens, in intermenselijke relaties, in een maatschappij in het algemeen en politieke en filosofische ideeën in het bijzonder. Net als geschiedenis helpt het je om je omgeving en tijd te begrijpen. En als je er dan eventueel nog plezier aan beleeft is dat helemaal mooi meegenomen.

Allemaal waar, maar literatuur is daar uiteraard niet het enige middel voor. Liefhebbers van literatuur spreken graag over alle positieve effecten van literatuur, en in vergelijking met andere media (films, tv-series, games) hebben ze daar waarschijnlijk wel gelijk in. Maar als je jezelf wil trainen in tekstbegrip, concentratie, het lezen van taaie teksten, etc., dan scoort non-fictie (filosofie, wetenschap) in dat opzicht over het algmeen volgens mij een stuk beter. Non-fictie geeft argumenten en is puur analytisch, fictie is dat veel minder (vager, metaforischer). Dat beroept zich minder op argumenten, maar meer op anekdotes, gedachte-experimenten en de verbeelding in het algemeen. Wat uiteraard ook nuttig kan zijn.

Wat betreft het onderwijzen over de mens en haar relaties, en het in perspectief plaatsen van onze huidige tijd, heb je verder absoluut een punt, maar ook daarover ben ik enigszins sceptisch. Als ik voor mezelf spreek heb ik in ieder geval nog nooit echt het gevoel gehad dat ik iets groots geleerd heb over de mens door een literair werk te lezen - althans niet van de fictie (zulke mensbeelden kunnen zelfs zeer idioot zijn en slechts de vooroordelen van de schrijver in kwestie - en zijn tijd en cultuur - bevestigen). Als je iets over de mens wil leren, dan vind ik psychologische en sociologische boeken een meer voor de hand liggende keuze dan Anna Karenina; als je de huidige tijd in perspectief wil plaatsen kun je beter een geschiedenis- boek oppakken. Die zijn betrouwbaarder en duidelijker, minder ambigue. Literatuur heeft wel voordelen ten opzichte van non-fictie, maar dat zit hem volgens mij meer in die andere aspecten waar jij het over hebt: vermaak en emotie. En fictie is uiteraard veel beter in het schetsen van een "perspectief". Non-fictie streeft er doorgaans naar om perspectiefloos te zijn, terwijl literatuur juist heel individueel en persoonlijk is. Dat heeft voordelen (het raakt de lezer meer - en blijft daardoor mogelijk meer hangen en overtuigt mogelijk meer - en het leidt mogelijk tot meer inlevings- en relativeringsvermogen), maar het heeft ook nadelen (zo'n perspectief reflecteert het wereldbeeld en de vooroordelen van de auteur). Moeilijk, moeilijk.

Dat was een mooie tekst, trouwens! Ik ben benieuwd hoe de Russen mij zullen gaan bevallen.

avatar van Arkan
Ik blijk geluk gehad te hebben wat literatuur op school betreft.
Oh ja, we hadden onze verplichte werken zoals Max Havelaar en de gedichten van o.a. Guido Gezelle, maar we mochten ook vrij enkele werken kiezen.
Zo herinner ik mij nog heel goed dat ik een boekbespreking heb gemaakt van "De gouden poort" van Alistair MacLean.

Ik verloor mij zo in het lezen, dat is bijna vergat te studeren voor mijn andere vakken , maar het is allemaal goed gekomen.

avatar van mjk87
Animosh schreef:
Maar als je jezelf wil trainen in tekstbegrip, concentratie, het lezen van taaie teksten, etc., dan scoort non-fictie (filosofie, wetenschap) in dat opzicht over het algmeen volgens mij een stuk beter.


Allicht, maar ik denk dat je jongeren daar nog minder makkelijk aan krijgt dan aan fictie, tenzij ze in een bepaald onderwerp enorm geïnteresseerd zijn.

Als ik voor mezelf spreek heb ik in ieder geval nog nooit echt het gevoel gehad dat ik iets groots geleerd heb over de mens door een literair werk te lezen - althans niet van de fictie


Niet per se de grote zaken nee, wel de kleine. En een goed schrijver hoort eigenlijk ook een goed observeerder te zijn die met zijn schrijftalent precies kan blootleggen en beschrijven waar ik dan iets aan heb. Of dat nu een visie op de mens is of een gevoel van verliefdheid overbrengen en wat dat met je doet. Zo een stukje herkenning is soms heel prettig. Non fictie zou je per definitie meer moeten leren, maar juist in die romanomgeving vind ik het veel fijner om achter de 'waarheid' te komen.

avatar van metalfist


Een tekst waar ik me nagenoeg helemaal (met uitzondering van het stuk over Anna Karenina, simpelweg omdat ik die nog niet gelezen heb) perfect in kan vinden. Ook ik kreeg de gebruikelijke lijsten van verplichte boeken die je moest lezen (onder andere Multatuli stond er tussen), maar had ook wel het geluk een leerkracht te hebben waarbij je zelf boeken mocht aanbrengen.

Ik ben zelf de laatste tijd ook bezig met me te verdiepen in Russische literatuur en De Dubbelganger van Dostojevski lijkt me ook nog wel een goed startpunt te zijn.

avatar van eRCee
Animosh schreef:
Maar als je jezelf wil trainen in tekstbegrip, concentratie, het lezen van taaie teksten, etc., dan scoort non-fictie (filosofie, wetenschap) in dat opzicht over het algmeen volgens mij een stuk beter.

Dat lijkt me juist niet. In non-fictie wordt de taal veel meer 'functioneel' gebruikt: een goede non-fictie tekst is helder en overzichtelijk (filosofie gaat ook vaak over taal zelf en taalbegrippen, en vormt dus een uitzondering). Fictie daarentegen is veel vrijer, speelt met taal, rekt de grenzen op. Juist dan worden zaken als tekstbegrip en concentratie denk ik getraind.

avatar van Animosh
mjk87 schreef:
Allicht, maar ik denk dat je jongeren daar nog minder makkelijk aan krijgt dan aan fictie, tenzij ze in een bepaald onderwerp enorm geïnteresseerd zijn.

Dat is zo. Al denk ik dat je veruit de meeste jongeren ook niet zo snel aan de grote Russen zal krijgen.

Zo een stukje herkenning is soms heel prettig.

Een goede manier om je punt uit te drukken is misschien dat literatuur dingen die je al weet (of die efficiënter terug te vinden zijn in non-fictie) zegt op een mooie, pakkende of zelfs inspirerende wijze. Dat kan inderdaad een gevoel van herkenning en begrip geven en op die manier je leven verrijken.

Edit: en sommige literaire thema's zijn in non-fictie gewoon amper terug te vinden.

eRCee schreef:
In non-fictie wordt de taal veel meer 'functioneel' gebruikt: een goede non-fictie tekst is helder en overzichtelijk (filosofie gaat ook vaak over taal zelf en taalbegrippen, en vormt dus een uitzondering). Fictie daarentegen is veel vrijer, speelt met taal, rekt de grenzen op. Juist dan worden zaken als tekstbegrip en concentratie denk ik getraind.

Ik had het eerlijk gezegd ook primair over filosofie. Maar ook wat betreft wetenschap weet ik niet of ik het met je eens ben. Als we het puur hebben over het begrijpen van en jezelf concentreren op een tekst, dan zie ik niet in waarom wetenschap daar slechter op zou scoren (dat vergt bij mij in ieder geval een stuk meer concentratie dan een gemiddelde - zelfs literaire - roman). Fictie scoort uiteraard wel beter op de ontwikkeling van algemene taalvaardigheid.

avatar van the Cheshire cat
mjk87 schreef:

Rasvertellers, die vanzelf alles op papier kregen wat men heden ten dage zo hard probeert.

Mooi stuk!

avatar van psyche
psyche (crew)
eRCee schreef:
Mooi kerstverhaal, mjk87.


Ook ik ben het hier mee eens.
Het trainen, trainen, trainen komt denk ik niet alleen (je) ontwikkeling als lezer ten goede, het helpt ook bij het willen schrijven. Of het nu Harry Potter danwel een opinie betreft. Of literatuur ... Of een bijzonder kerstverhaal

avatar van misterfool
eRCee schreef:
Sowieso zou iedereen voor zijn 20e Misdaad en straf moeten hebben gelezen.
De rest komt dan later wel.

Weliswaar een goede vier jaar te laat, maar toch! Misdaad en Straf greep mij aan en het smaakte naar meer. Ben nu bezig in de gebroeders Karamazov. Mijn eerste Tolstoi, De Dood van Iwan Iljitsj, heb ik vandaag ook in bestelling gedaan. Ik heb het vermoeden dat Russische literatuur mij erg goed past.

avatar van eRCee
Fijn dat je mijn adviezen ter harte neemt. Ik zat vier jaar geleden al te wachten op je stem maar dat zullen we nu dan maar vergeten en vergeven. ?

Ik blijf overigens bij mijn standpunt: begin met de grootsten (Dostojewski en Tolstoj) en ga dan verder met verkennen van de 19e eeuwse en nadien de 20e eeuwse Russen.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:30 uur

geplaatst: vandaag om 10:30 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.