Ik begrijp dat je alleen een mening mag hebben over boeken die je hebt uitgelezen, maar het kan ook interessant zijn met elkaar uit te wisselen welke boeken - bij voorkeur hoog geprezen klassiekers - je niet hebt uitgelezen en waarom niet.

Ik noem om te beginnen Tolstojs Anna Karenina. Tolstoj is een briljant psycholoog en ik vind bv. zijn De dood van Ivan Iljitsj geniaal, maar na 300 pagina's gelezen te hebben in Anna Karenina - volgens menigeen de beste roman aller tijden - heb ik het boek voorlopig aan de kant gelegd. Het verhaal wil maar niet echt boeiend worden en het doet me sterk denken aan de TV-serie Dynasty: het speelt zich af in rijke kringen en gaat (vooralsnog) alleen over de relaties en affaires die de personages met elkaar hebben. En ik vond Dynasty ook al niet boeiend.

Bij oude Russen maakt het nogal uit welke vertaling je neemt. Ik vond Anna Karenina in de vertaling van Hans Boland een mooie leeservaring.

Ik lees heel vaak boeken niet uit. Een klassieker is ‘Naar de vuurtoren’ van Virginia Woolf. Ik heb het ooit in het Engels geprobeerd en recent in het Nederlands, maar vind het niet om door te komen met die ellenlange zinnen, dus na een paar bladzijden heb ik het opgegeven.

Verder vond ik 'Turks fruit’ echt niet te pruimen.

Dan heb je nog 'De naam van de roos’ van Umberto Eco. Ik heb me tot de helft geploeterd en ben toen afgehaakt.

Wij hebben veel gemeen! Want ofschoon ik nog niet veel heb gelezen heb ik dezelfde ervaringen met Woolfs To The Lighthouse en Eco's De naam van de roos die ik ook allebei niet heb uitgelezen! Naar mijn gevoel strooit Woolf een berg losse impressies en gedachten over je heen waarvan ik niet weet wat de samenhang of betekenis zou kunnen zijn: het voelt als schizofreen en bovenal oninteressant geratel. De naam van de roos heb ik tijdens mijn studie proberen te lezen omdat de docent Middeleeuwse Filosofie er fan van was en het aanraadde. Volgens mij had ze er bij gezegd dat William van Baskerville staat voor de filosoof William van Ockham, maar ook ik kwam er niet doorheen.

Archibald Strohalm - Harry Mulisch (1952) scoort hoog in de lijst niet-uitgelezen boeken, tot nu toe ook bij mij. Misschien moet je er in een bepaalde stemming voor zijn. Maar ... een tweede kans wil ik dit debuut wel geven.