menu

De Site / Gebruikers / Boekjaar 2018 met leesvoornemens richting 2019

zoeken in:
avatar van Lalage
Mijn jaaroverzicht met de beste boeken staat hier.

avatar van Arkan
Ik heb dit jaar veel gelezen, ik had er ook de tijd voor. En uiteindelijk waren er tussen de 58 gelezen boeken ook wel een paar, voor mij althans, toppers bij die 5 en 4.5 ster verdienden.

5 sterren
Marina - Carlos Ruiz Zafón
Zondagskind - Judith Visser

4,5 ster
Tot stof - Felix Weber
Ik reis alleen - Samuel Bjørk
De vrouw in de kooi - Jussi Adler-Olsen
Haar naam was Sarah - Tatiana de Tosnay
De laatste winter - Femke Roobol
Selfies - Jussi Adler Olsen
Annabelle, de vrouw die terug moest- Lina Bengtsdotter


Ook een paar boeken gelezen die me nieuwsgierig maken naar de andere werken van die auteur.
Zoals Judith Visser, Femke Roobol, Lina Bengtsdotter en Tatiana de Rosnay.

Voornemens voor het nieuwe jaar heb ik niet specifiek, ik maak me geen illusies en sta niet meteen te springen om challenges te voldoen. Al had ik afgelopen jaar wel het getal van 50 gelezen boeken in mijn hoofd, dat heb ik ruimschoots gehaald, en dat vind ik wel wat hebben.
Dus het enige voor volgend jaar is om weer die 50 te halen, met hopelijk even veel goeie boeken en evenveel uurtjes genieten.

avatar van Donkerwoud
Voor de verandering ben ik in 2018 het nieuwe jaar eens begonnen met een haalbaar doel. Meer schrijfsters in het algemeen en boeken van Roxane Gay en Jhumpa Lahiri in het bijzonder. Qua verhouding mannen/vrouwen liep het dit jaar redelijk gelijk op met 14 boeken van vrouwen en 18 boeken van mannen. Roxane Gay's roman 'An Untamed State' (2014) viel wat tegen omdat ik moeite had van het schok-effect van de verkrachtingsbeschrijvingen, maar ik merkte nochtans dat ze mijn kijk op sociaal realistische romans heeft veranderd. In haar roman bestrijdt ze namelijk effectief het idee dat economische verschillen een legitiem argument zijn om seksueel geweld tegen vrouwen goed te praten. Virulente vrouwenhaat zit veel dieper in alle lagen van de bevolking dan alleen bij de onderklasse en verdient het niet om op welke manier ook geromantiseerd te worden. Helaas (of gelukkig!?) las ik vlak daarna de sociaal realistische titels 'Hongerjaren' (1973) en 'Gezichten' (2000) van de Marokkaanse auteur Mohamed Choukri. Schitterend mistroostige literatuur, maar het voelde wrang hoe in beide titels een overdreven romantisering van vrouwen iets te naadloos overging in fysiek en verbaal geweld naar ziijn vrouwenpersonages.

Meer feministisch activisme met 'Headscarves and Hymens: Why the Middle East Needs a Sexual Revolution' (2015) van de Egyptisch-Amerikaanse auteur Mona Eltahawy. Over de politisering van vrouwenlichamen en vrouwelijke seksualiteit in het Midden-Oosten, waarin Eltahawy zowel het islamisme als dictatoriale despoten een veeg uit de pan geeft in hoe ze de vrouw als inzet nemen om hun eigen macht te bestendigen. Maar het is soms eenzaam op een feministisch activistische barricade en een goed geconstrueerde roman op z'n tijd is ook bijzonder fijn. Van die romans waar ik andere plekken, geschiedenissen en manieren van denken leer kennen, terwijl er tegelijkertijd complete mensenlevens aan me voorbijtrekken. Ik leerde iets van de recente Indiase geschiedenis door 'The Lowland' (2013) van Jhumpa Lahiri, waarin twee broers en één vrouw de consequenties moeten dragen van hun (impliciete) bijdrage aan een antikoloniale verzetsbeweging als de Naxalieten. Ik leerde iets over het Hongaarse oorlogsverleden via de ijzersterke psychologische roman 'De Deur' (1987) van Magda Szabó. Vooral omdat huishoudster Emerence een sterk romanpersonage is als de onkreukbare, verbitterde vrouw die haar eigen psychische lijden probeert te verbloemen voor het oog van de gemeenschap. Zoals goede literatuur soms personages in zich heeft die, ook al komen ze uit een andere tijd of plaats, rond zouden kunnen lopen in jouw eigen leven.

In 2017 las ik meer dan ooit experimentele literatuur. Dat kwam dit jaar in de vorm van bijvoorbeeld 'Het Uur van de Ster' (1977) van de Brazilliaanse Clarice Lispector, waarin ze een spelletje speelt met een verteller (de schrijver Rodrigo S.M.) en zijn personage (de jonge typiste Macabea). De machtige mannenblik van iemand uit de gegoede upperclass tegenover het construct dat hij vormgeeft naar zijn eigen sentimentele, larmoyante en beperkte kijk op vrouwenervaringen. Ook de Joegoslavische Dubravka Ugrešić speelde in 'De Vos' (2017) met de spelregels van wat een roman vermag om kritisch te reflecteren op verschillende thema's. Migrantenliteratuur. De rol en positie van vrouwen in de wereldliteratuur, met een belangrijke plek daarin voor de Russisch-Amerikaanse grootmeester Vladimir Nabokov. Hierop aansluitend wil ik graag 'I Hate the Internet: A Useful Novel against Men, Money and the Filth of Instagram' (2016). In deze vreemde kruising van fictie en non-fictie fulmineert de auteur Jarett Kobek op hoe het internet geen global village werd, maar een verbale pisbak vol copyrightschendingen, ouderwetse heksenjachten op vrouwen en alle narigheid die de mens eigen is. En in een ironische traditie á la Kurt Vonnegut is de roman geschreven alsof ook Jarett Kobek welhaast zijn capslocktoets indrukt om zijn boosheid naar de wereld te spuien. Niemand ontkomt aan het tijdperk van de verongelijkheid, ook de auteur zelf niet.

Door privé-omstandigheden schreef ik maar één recensie voor Literair Nederland. Al was 'De Weense Sigarenboer' (2012) van Robert Seethaler alleszins een prettige roman. Een fijn sfeerportret over een eenzame, naar zijn heimat terugverlangende dorpsjongen die in de grote stad Wenen moet zien te aarden, terwijl die allesvernietigende Tweede Wereldoorlog zich steeds meer opdringt aan haar inwoners. Voor Literair Nederland ligt nu alweer veel te lang 'De Geschiedenis van mijn Leven' (2017) van de Frans-Algerijnse Fadhma Aïth Mansour Amrouche te verstoffen. Vanaf die schitterende boekcover kijkt mevrouw Amrouche me doordringend en beschuldigend aan, met haar priemende blik. Al was ik in 2018 jurylid voor de Bookspot Lezersjury, waarvoor ik zelf het meest te spreken was over Pieter Waterdrinker's 'Tsjaikovskistraat 40: Autobiografische Vertelling over Rusland & Revolutie' (2017) en Susanna Jansen's 'Ondanks de Zwaartekracht' (2017). Het laat niet onverlet dat ik met een brede glimlach op de foto sta met Tommy Wieringa, wiens publiekslieveling 'De Heilige Rita' (2017) niet mijn directe voorkeur had. Ik kan niet anders zeggen dan dat de Bookspot Lezersjury een bijzonder fijn evenement was, waar ik mijn cynisme even kon parkeren voor vrolijke gedachte-uitwisselingen met andere literatuurliefhebbers. Al hadden ze natúúrlijk voor Susanne Jansen moeten gaan...!

Qua leesvoornemens hou ik het in 2019 bescheiden door eindelijk te beginnen aan 'A Little Life' (2015) van Hanya Yanagihara en 'White Teeth' (2000) van Zadie Smith. Och ja, doe 'Americanah' (2013) van Chimamanda Ngozi Adichie er ook maar bij. Iedereen een heerlijk leesjaar en een gelukkig 2019.

avatar van eRCee
Het is begin juni en ik kan al een volwaardige top-10 vullen voor 2019. Sommige boeken zijn van een niveau dat ik me gewoonweg niet kon voorstellen.

avatar van Pecore
Ik ben wel benieuwd..

avatar van eRCee
Nou, ik heb al vrij uitgebreid geschreven bij The years, misschien wel het beste boek dat ik las sinds ik geregistreerd ben op Boekmeter (toch 13 jaar). Gisteren las ik Wij houden van Tsjernobyl uit, wat weliswaar literatuur is maar geen roman, daarom zal een absolute topscore bij mij altijd moeilijk zijn, maar wat een ongelofelijk boek, je weet níet wat je leest.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:17 uur

geplaatst: vandaag om 10:17 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.