Geweldig Pageturner! Heel veel succes en plezier gewenst!

Wat goed Pageturner Succes!!

Dagkamer

De trein vertrekt uit het station, gaat harder rijden tot de wielen een gelijkmatige candans bereiken. In een hoek van een tweedeklascoupé toetst ze op een gedateerde inklapbare telefoon een nummer in, heel geconcentreerd kijkt ze naar een briefje op het tableau bij het raam. Het nummer stond op het bord voor een hotel. Ze is vijfendertig en heeft blosjes en sproetjes op haar wangen. Ze schuift haar rode krullen achter haar oren. “Hallo, ik vraag me af of ik bij jullie een dagkamer kan boeken voor volgende week maandag? Nee, ik wil niet de avond ervoor er al zijn, alleen voor maandag vanaf een uur of tien. Lunch of diner? Uuuhm, dat weet ik nog niet. Ik weet niet wat mijn afspraak wil. Mag ik dat maandag zeggen? Dankuwel. O, o.k., aanstaande maandag niet, over twee weken wel. Goed ja, als het maar op een maandag is. Ja, tot maandag over twee weken om tien uur dus. Doei.” Ze klapt de telefoon dicht en stopt het kleine toestel met ronde randen in het linnen tasje en bestudeert haar nagels. Zal ze ze over twee weken zondags lakken? Heeft ze nog wel nagellak? Straks even naar de HEMA.

Maandagochtend twee weken later heeft ze thuis uitgebreid alle hangertjes in haar kast heen en weer geschoven. Na lang wikken en wegen heeft ze voor een pastelgroene blouse uit de kringloop gekozen en erna wel tien keer voor de spiegel gestaan. Achterkant o.k. Zijkanten? Ze hoeft haar platte buik niet in te houden, de blouse valt soepel omlaag. Aan de voorkant ziet ze hoe de kleur op haar ogen lijkt, alleen zijn die wat donkerder. Ze borstelt haar haren en bekijkt haar nagels nog eens, gelakt lijken ze net wat langer. Ze heeft al twee weken niet gebeten. “Ja hoor, daar heb ik wel wat voor,” zei de vrouw bij de drogist. Ze pakte een wit-rood doosje en las hardop voor: “Nagelbijten en Duimzuigen.”
Hij hoeft dat niet te weten. Ze wil er alleen zo goed mogelijk uitzien, ze heeft al zo’n vervelend gevoel bij haar maag, net zoals vroeger wanneer ze op schoolreisje ging, of als ze bij de tandarts is. Eenmaal in het hotel kijkt ze nog een paar keer in de spiegel. Naar het bed dat best groot is. Zo’n groot bed heeft ze nog nooit gezien. Als hij de kamer maar goed vindt. Hun afspraak was totaal onverwacht. Ze begreep niet goed wat hij bedoelde met ‘neutrale plek”. Ze kijkt naar het bureautje. Naar de stoeltjes en het tafeltje. Ze schuift de stoeltjes iets dichter naar elkaar toe, het tafeltje iets naar voren en gaat zitten. Moet ze met haar benen naast elkaar zitten of kan ze ze beter over elkaar heen slaan? Terwijl ze afwisselend beide opties uitprobeert wordt er op de deur geklopt.

Hij is veel langer dan zij, zijn haren donker met grijs er doorheen. Zijn ogen zijn ook grijs en lijken net als zijn mond altijd te lachen. Boven zijn bovenlip en bij zijn kin ziet ze een schaduw van piepkleine stipjes. Hij kijkt vriendelijk. Eigenlijk is hij altijd vriendelijk maar waarom is ze nu dan zo zenuwachtig? “Ik wist niet zeker wat je bedoelde met neutrale plek, is dit goed?” Hij knikt, trekt zijn jas uit en legt hem op het bed. De hoed die hij draagt er bovenop. Het koffertje zet hij op het bureautje. Hij draagt anders nooit een hoed. Ze had hem ook nog nooit in een spijkerbroek en shirt gezien. Hij draagt altijd een pak als ze werken. “Zullen we eerst wat drinken?” vraagt hij en kiest een van de stoeltjes. Ze hoeft niet na te denken over hoe ze gaat zitten. Ze slaat haar benen over elkaar, net als hij. Hun voeten raken elkaar aan. Ze giechelt. “O, sorry. Ja, lekker. Ja, doe maar. Ik heb nog niets voor tussen de middag besteld. Wil jij?”
“We zien wel hoeveel tijd we nodig hebben vandaag.” Zijn voet tikt weer tegen de hare aan, hij lijkt het niet te merken. Het tandartsgevoel komt weer omhoog. Ze slikt. Ze wil zich niet meer zo voelen. Maar zonet, toen hij bij het bed stond en knikte dat de kamer goed was leek het of hij wat anders wilde zeggen.

Toen zijn koffiekopje en haar theeglas leeg waren ging hij staan. “Ben je er klaar voor?” Ze knikt, maar het tandartsgevoel is nu zo erg dat ze wel kan huilen. Ze ziet hoe hij zijn jas en hoed ophangt bij de kast naast de deur. De sloten van het koffertje klikken. Ze ziet hoe hij verschillende spullen op het bed neerlegt. “Jij mag kiezen… Waarmee wil je beginnen?”
Ze kijkt naar het leesboek, een notitieblok en pennen; een telefoon en een laptop zoals ze die op het werk ook hebben. Haar lip trilt. “Hoe wist je het? Hoe wist je het nou?” Hij gaat weer zitten. Schuift zijn stoel wat verder, zijn benen naast elkaar. Hij spreekt rustig en zacht en toch precies luid genoeg om hem te verstaan.
“Toen je over je leesbril begon, wist ik het bijna zeker. Je bent nog jong, Lotte, ik dacht hè, nu al? En de formulieren die je aan het eind van de dag moet invullen, toen ik een paar nog eens bij je neerlegde leek het alsof je ze niet las. De mails waarop je geen of alleen met enkele woorden antwoord gaf. Ik dacht ineens aan mijn buurman, hij heeft moeite met alles wat digitaal is, met het invullen van formulieren. Soms help ik hem. Ik dacht, ik vraag haar gewoon “Hoe is het om de formulieren in te vullen? Hoe is het om met de computer te werken?”
“Ik schaam me zo…”
“Dat is nergens voor nodig.”
“Ik wil het zo graag leren …”
“Ja. Zeg maar waarmee je wilt beginnen.”

(Bovenstaand verhaal is een oefening zoals enkele schrijvende dames en ik soms voor elkaar bedenken. Het gegeven van het telefoongesprek in het begin van dit verhaal – het informeren naar een dagkamer en tijd - hoorde één van de dames werkelijk in de trein, de rest is mijn uitwerking uit de losse pols. Wie volgt? Wie heeft een variatie op dit gegeven?).

Niet alleen willen zijn met mijn gedachten. Drank verdooft. Het mobieltje verstrooit. Sociale media een slap substituut voor menselijke warmte. Twitter kwettert door mijn geest met absurditeit, kijf en harde grappen. Facebook voelt als een veilige koestering in een eeuwige roep om bevestiging. Instagram is hersenloos scrollen langs mooi of schattig. Gemakkelijk en zonder risico verdwijnen in een veilige cocon.

Maar met mijn veranderende lichaam wil ik ook mijn onrustige geest aanpakken. Niet offline verdwijnen door continu online te zijn. Meer betekenisvolle contacten met nieuwe mensen. Erop uitgaan in plaats van blijven hangen in het bekende. Risico's nemen. Meer boeken lezen in plaats van inwisselbare meningen hebben over alles en niets. Meer tijd met mezelf en me niet meer vastbijten in digitale gokmachines die het leven eerder in de weg staan dan verrijken.

Laat 2023 het jaar zijn dat ik een volgende verslaving achter me laat. Ik heb al bewezen dat ik die kracht in mezelf kan vinden. Geluk is in het hier en nu te vinden. Offline.

En op Boekmeter.

Strade Bianche 2023 - Een wat abstracte nabeschouwing van een wielerwedstrijd:

Voor de aardigheid ben ik er op gaan letten. Het viel me op dat de spanning nog in mijn lijf zat. Dat mijn hartslag op een iets hoger niveau was komen te liggen. Niet alleen ten tijde van het hele gebeuren, maar ook nadien nog even. Nou ja, even… Na met een schuin oog de klok wat in de gaten te hebben gehouden stelde ik vast dat je een kilo aardappelen had kunnen schillen én koken in de tijd die ik nodig had weer tot bedaren te komen.

Een wielerwedstrijd. Meer was het niet. Zo’n anderhalf uur ervan tenminste; het eerste deel werd niet interessant genoeg bevonden om aan de luie bankhanger te vertonen. Bij dat wat wel vertoond werd ontsproot interesse al gauw als vanzelf in een ongekende fixatie. Het fascinerende zat met name in het wonderlijke contrast tussen het oogstrelende, rustieke landschap enerzijds en de anderzijds zeldzaam zinderende strijd tussen enkele uitermate gedreven topsporters die ieder hun voorwiel als eerst de finale millimeter van het uitgetekende parcours wilden laten voorbijsteken.

Vol overtuiging en met voorbedachte rade werden diverse trekpleisters en hoogtepunten van het rondom aanwezige natuurschoon in beeld gebracht door de regisseur van dienst, maar nooit was de neiging zo groot de Toscaanse landerijen te negeren en uitsluitend de aandacht te vestigen op een aantal niet bepaald geruisloze fietsers die met een haast respectloze snelheid het zonovergoten geheuvelte doorkruisten. Een losgebroken paard, dat het nodig achtte zich te mengen in het voortdenderende geweld, bracht als vertegenwoordiger van de omgeving een effect teweeg dat averechts werkte en maakte alles dat buiten de grind- en asfaltwegen plaatsvond des te meer tot een oninteressant gebeuren.

De tijdsverschillen tussen de verschillende groepjes en/of eenlingen maakten dat de neiging zo nu en dan groot was de ene na de andere voorbarige conclusie te trekken over het al dan niet voorspelbare of onontkoombare verloop van de wedstrijd. Waar degene die eenzaam voorop reed onverstoord een onveranderlijk ritme te pakken had, was in de achtervolging de ene na de andere tempowisseling merkbaar en werd na een vluchtige versnelling het momentum binnen de kortste keren verstoord of verloren.

Dat de wielen ronddraaien dient door eenieder al sinds jaar en dag zelf te worden gerealiseerd, maar wie niet alleen is mag zich af en toe gelukkig prijzen met het feit dat achter andermans rug de wind minder tot last is en dat men niet in de kaarten kan kijken van iemand die het tempo door een ander laat bepalen. Zij die dezelfde sponsor en gelijke doelen hebben, kunnen zich echter niet permitteren te wachten tot de voorligger een langzamere tred begint te krijgen of een willekeurig iemand hen uit de wind zal houden. Van hen wordt een samenwerking verwacht zolang er niemand voor hen rijdt dat hetzelfde kamp vertegenwoordigd als zijzelf.

Niet bij alles in het leven wordt een slotfase merkbaar aangevangen maar bij meetbare bezigheden raakt een eind langzaamaan meer en meer in zicht. Wie kilometers lang tegen een achterstand heeft moeten aankijken maar voelt dat het verschil aan een forse krimp onderhevig is, krijgt vertrouwen dat het mogelijk is de op zichzelf aangewezen voorganger te achterhalen en voorbij te stevenen, zeker als het loont daarbij vol overgave te werk te gaan en er, op een enkele ploeggenoot na, geen ander in de buurt is die al profiterend in het kielzog meeglipt.

De onbeantwoorde vraag waarmee Boudewijn de Groot een van zijn bekendste hits aanvangt, doemt meer dan eens op tijdens een seizoen vol wielerwedstrijden. De eenzame fietser die zich kromgebogen over het stuur, dan wel staand op de pedalen, een weg poogt te banen door de wind of richting de top van een heuvel, is de ene maal sterker dan de andere. Nog wat complexer wordt het doordat de sterkte afneemt naarmate de tijd en duur van de inspanning vorderen, waarbij slechts het mentale aspect nog enig invloed kan uitoefenen, in de vorm van enige compensatie of volledige ineenstorting.

Soms is er gewoon pech voor de een, geluk voor de ander. Een niet te verwaarlozen deel ervan kan weliswaar worden afgedwongen, maar een achtervolger blijft altijd afhankelijk van de kundigheid en prestatie van de voorganger en vanuit diens perspectief geldt dezelfde afhankelijkheid van de verrichtingen van degenen die van achteren naderen. Even belangrijk is daarbij de samenhang tussen tijd en afstand, die vanzelfsprekend definiëren in welke rangorde de prestaties van de dag voor de eeuwigheid worden vastgelegd.

Een gat dat gedicht wordt geeft natuurlijkerwijs een bepaalde voldoening. Een ontstane oneffenheid is van de baan en de situatie is weer als nieuw. Wie echter baat heeft bij dit gat en al gravend merkt hoe het gat waaraan zo hard gewerkt is met evenveel overgave van twee kanten weer wordt aangevuld, blijft verslagen achter zodra het gedichte gat opbolt en de twee dwarsliggers een ander gat hebben doen ontstaan.

Wanneer een gezamenlijk doel bereikt is, persoonlijke doelen een gelijke status hebben en je als duo niets te verliezen hebt, is de kansverdeling zo eerlijk als die zijn kan. De een kan dan enkel nog van buitenaf meer gehinderd of benadeeld worden dan de ander, maar is in principe aan diegene gelijk als het aankomt op de uitgangspunten voor het definitieve verdict dat in het verschiet ligt.

Zolang het kwartje niet steeds dezelfde kant opvalt, moet het hebben van een gelijkwaardige partner een aangename ervaring zijn. Zeker als met die samenwerking een grotere hoeveelheid kwartjes kan worden verzameld dan met het vergeven van een bevoorrechte positie of een individualistischere werkwijze. Vele handen maken licht werk, maar vele kwartjes maken dit werk de moeite waard. Vooral als deze niet worden weggegeven maar volgen als loon na werken en eerlijk worden verdiend.

Strade Bianche 2023 - lucaszondergja.blogspot.com

Verwarde mensen

Ze willen hem niet horen. Forenzen haasten zich op maandagochtend naar hun trein om bijtijds op kantoor te geraken. Studenten dralen katerig rond om ‘fashionably late’ nog in hun collegebanken neer te zakken. Ouders pakken hun kinderen beschermend vast om hen te behoeden voor deze intimiderende figuur. Allemaal stappen ze in Den Haag Centraal uit de tram als hij plotsklaps opduikt als een duveltje uit een doosje. Met bloeddoorlopen ogen en een verbeten blik rond zijn lippen krijst hij ‘ik zal jullie allemaal in je reet neuken!’ naar passanten. Ze weten niet gauw hoe snel ze van hem weg moeten komen als ze in groepjes langs hem heen proberen te komen. Niet te dichtbij komen. Geen oogcontact zoeken. Niks meer of minder dan zo’n verwarde man waar de kranten vol mee staan. Opnieuw buldert hij ‘Ik zal jullie allemaal in je reet neuken!’ naar de mensenzee die hem kunstig probeert te vermijden.

En toch heb ik ’t met hem te doen als ik, als één van de laatste tramreizigers, het bijzondere tafereel van een afstandje heb kunnen aanschouwen. Veilig achter glas, zonder oordelen. Misschien steekt er achter zijn woede of waanzin een oprecht verlangen om contact te leggen met die anderen? Erkenning dat hij mag bestaan, ook al weet hij zelf misschien niet waar hij vandaan komt of waar hij moet zijn. Een vonkje menselijke interactie in een leven waar anderen hem niet kunnen of willen begrijpen.

Ik stap uit en hoor hem voor een derde maal ‘Ik zal jullie allemaal in je reet neuken!’ roepen. Licht-geamuseerd kijk ik hem recht in de ogen als ik hem erop aanspreek: ‘Dat is ook niet vriendelijk. Waarom zou je mij nou in mijn reet willen neuken!?’ Zichtbaar geschrokken door deze plotselinge weerspraak, stamelt hij terug: ‘Mijn excuses, meneer. Ik heb het tegen anderen, niet tegen u.’ We wensen elkaar alsnog een fijne ochtend.

Op de roltrap naar beneden hoor ik hem nog altijd ‘Ik zal jullie allemaal in je reet neuken!’ bulderen naar een nieuwe lading trampassagiers. Met een glimlach denk ik terug aan onze beleefde uitwisseling. Voor even twee mensen die het niet nodig hebben om contact te leggen middels obsceniteiten. Gewoon door oog te hebben voor elkaars aanwezigheid.

Eigenzinnigheid

Anders zijn dan anderen hoort er best wel een beetje bij tegenwoordig. Wij anderen zijn inmiddels dan ook al met velen. We zijn bovendien allemaal lekker anders op onze eigen manier. Liever nog noemen we onszelf uniek trouwens, want er is altijd wel een bijzonder punt waarop we ons weten te onderscheiden van de ander. Toch wordt in die overbodige trots op het menszijn best vaak overdreven. Een opmerkelijk groot deel van ons doet namelijk gewoon normaal zodra dat even uitkomt en valt nauwelijks uit de toon in een menigte. En als we goed nagaan is daar maar weinig mis mee.

Echt onontkoombaar anders zijn dan anderen, bijvoorbeeld door ontbrekende eigenschappen die als beperkingen worden neergezet, of misschien door een ongegeneerde tegendraadse blik op de wereld, is vaak meer een lot dan een keuze. Niet per se een noodlot natuurlijk, maar ook lang niet altijd een lot dat enkel leidt tot vreugde en succes. Wie zich met negen van de tien mensen die hij tegenkomt kan identificeren heeft niet half in de gaten hoe genoegzaam die herkenbaarheid kan zijn, waar een onvrijwillige zonderling die verstandhouding met gepaste jaloezie kan aanzien.

Rebellie is niet toevallig een benaming die gebruikt wordt voor een minderheid. Een persoon die ogenschijnlijk schijt heeft aan de wereld, behoort voor het gevoel simpelweg niet zo thuis in die wereld als het merendeel dat zich erin bevindt en doet welbewust geen moeite dit feit te verhullen. Het is zo vreemd nog niet dat zo nu en dan wat wrijving ontstaat tussen buitengeslotenen en degenen die hen, bewust of niet, buitensluiten, want wie buiten de boot valt en niet het idee krijgt terug de boot in te worden geholpen is logischerwijs gefrustreerd of tenminste verbaasd.

Nu zal het streven van de eigenzinnige eenling niet gauw een speciale behandeling of benadering zijn. Juist bij degene die voelt onveranderbaar te verschillen van de medemens is er eerder de wens gewoon in de normaliteit van de mensenmassa te worden opgenomen en te ontkomen aan doortastende blikken van ongewenste onderscheiding. Het is het soms voelbare onbegrip waarmee men wordt benaderd dat kan doen hopen dat daar een einde aan mag komen.

Aan de andere kant van het spectrum der verstandhoudingsbeleving is er natuurlijk de minderheidsgroepering die, wars van objectieve zelfreflectie, neerkijkt op de doorsnee medemens, omdat die met geen mogelijkheid aan diens ridicule maatstaven kan voldoen. Dat is geenszins een groepering die beter af is, gezien het dedain dat hun typeert afbreuk doet aan de gepaste trots die in hun geval allicht gerechtvaardigd is puur op basis van die aspecten die hen doen verschillen van die allesbehalve minderwaardige ander.

Een oproep tot verbroedering kan stilletjes aan de kant worden geschoven wanneer deze een theoretische en droge toon krijgt of heeft, maar er gaat een bepaalde kracht uit van verhalen en metaforen die met andere middelen nauwelijks kan worden benaderd. Het leren kennen van een buitenbeentje draagt bij aan het begrip dat er voor hem of haar kan zijn, maar de constatering dat deze kennismaking nodig is voor het hebben van respect is tegelijkertijd betreurenswaardig, want als er één menselijke eigenschap de wereld uit zou moeten worden geholpen is het wel die ergerlijke neiging onbekend tot onbemind te bestempelen.

Willi Carlisle - Tulsa's Last Magician | YouTube

Het lot kent geen moraal of symboliek. Tijdens het boodschappen doen zit ik te wachten tot mijn moeder uit de ACTION komt. Geen zin in een overweldigende hoeveelheid goedkope zooi die je eigenlijk niet nodig hebt, maar louter wil aanschaffen uit een oerbehoefte om te bezitten. Lichtelijk verveeld zak ik neer op een regenboogbankje, waar ik 't goed kan zien als mijn moeder naar buiten komt. Opeens hoor ik 'floetssssjjj' en zie ik een wittige substantie ter aarde storten. Vogelpoep van een zeemeeuw. Ik denk bij mezelf: 'Dat onheil is me bespaard gebleven. Zou het God's straf zijn als het raak was geweest? Omdat ik uitgerekend hier moest gaan zitten.' Grinnikend denk ik dat veel mensen dat werkelijk zouden geloven.

Niet veel later hoor ik wat rumoer naast mij. Er heeft zich een groepje mensen verzameld rond een oudere heer. Een paniekerige en geschrokken sfeer. De omstanders begeleiden hem naar het regenboogbankje waar ik zit. Ik begrijp 't niet helemaal, maar schuif mijn eigen spullen opzij om ruimte te maken voor meneer. Hij gaat naast mij zitten met zijn vrouw. Een jongeman zet zijn boodschappentas tussen ons in en snelt terug de Jumbo in. Uit de nerveuze woorden van een omstander maak ik op dat de oudere man net op een nare manier is gevallen. Nu pas zie ik zijn verbogen bril en nare gezichtswonden.

De jongeman van eerder keert terug met WC-papier om het bloed te stelpen. Ondertussen praten verschillende omstanders op de oudere man in om een ambulance te bellen of in elk geval langs de Eerste Hulp te gaan. Vooral één specifieke man op leeftijd lijkt geëmotioneerd door wat er net is voorgevallen. Met een huilerige snik in zijn stem blijft hij benadrukken hoe belangrijk het is dat er een dokter kijkt naar de verwondingen. Als het gaat infecteren ben je immers vééél verder van huis. Maar de oudere heer lijkt zelf niet erg onder de indruk van het voorval. Hij zegt stoïcijns tegen zijn vrouw: 'Ik ben bijna tachtig en heb wel erger overleefd. Dit kan er óók wel bij.'

Eindelijk zien omstanders in dat hij niet te bewegen is om een arts in te schakelen. Eén voor één druipen ze af en hij blijft alleen achter met zijn vrouw. De bezorgde omstander loopt weg en keert nogmaals terug. Hij pakt de verwonde man bij zijn hand en drukt hem voor een laatste maal op het hart dat hij écht naar een dokter moet. Dan geeft hij 't ook op. Zijn vrouw zegt tegen de oudere man: 'Allemaal mensen die met jou bezig zijn. Dat is best lief, toch?' Hij mompelt terug dat die overdreven aandacht voor hem niet zo hoeft. Zij besluit dat er nog wat boodschappen gedaan moeten worden en loopt weg.

We blijven met zijn tweeën achter op het regenboogbankje. Misschien is mij wel iets bespaard gebleven omdát ik hier ben gaan zitten. In de verte zie ik mijn moeder aanlopen met haar gekochte spullen. Ik sta op van het bankje en wens de man beterschap. Hopelijk heeft hij terecht vertrouwen in zijn overtuiging dat hij geen medische hulp nodig heeft.

Een bewogen bestaan (vrij naar het leven van Cynthia Ann Parker)

Mijn leven is ooit in Noord Texas begonnen,
daar waar mijn familie dichtbij me kon zijn,
daar was veel jolijt als we grapjes verzonnen,
was mijn jonge leven gelukkig en fijn.

Dat daaraan een eind kwam was niet te vermijden.
Daarvoor is oneindigheid immers te schaars.
De groep die vrij plots'ling ons erf op kwam rijden
was echter zeer wreed en onnodig barbaars.

Om van het scalperen en misbruik te zwijgen
kaart ik nu slechts aan hoe hardhandig men was.
Nu nog zou ik bijna weer rillingen krijgen
van wat men verhulde in bloed en in as.

Met lansen en speren werd duchtig bewezen
dat onze positie vrij uitzichtloos bleek.
Waar ik van de wonden heb kunnen genezen
liet ik daarvoor stervenden eerst in de steek.

Ik wenste mijn leven erg graag te vervolgen,
al was men vijandig en bruut om mij heen.
Ik hield me passief, was ontdaan en verbolgen.
De onwil te sterven hield mij op de been.

Een onhebb'lijk paar wilde mij adopteren.
Bij hen heb ik mijn puberteit dus doorstaan.
Gebruiken die zij me daar aan wilden leren
brachten me langzaam juist van hen vandaan.

De twee nieuwe zusjes die ik leerde kennen
streefden naar liefde en genegenheid.
Er viel aan hun taal echter nauwelijks te wennen
en ik was tot aanpassing amper bereid.

Mijn andere leven kon ik niet vergeten,
dus meermaals verviel ik in uren van rouw.
In al die ellende kon ik nog niet weten
dat ik voor een krijger als Nank vallen zou.

Niet dat hij de man was uit mijn stoute dromen;
hij was niet zo groot en zijn haar wat te lang.
Maar nadat ik hem voor het eerst aan zag komen
voelde ik mij zowaar niet langer bang.

Zodra hij me zag toonde hij me zijn zorgen,
waar geen van de anderen iets om mij gaf.
En als men dat wel deed hield men dat verborgen;
van geen van de stamleden spatte het af.

't Was Nank zijn benad'ring die mij zeer bekoorde,
hem erg deed verschillen van een stamgenoot.
Er kwam zelfs wat hoop op geluk toen ik hoorde
dat hij nog een vrouw zocht en voorrechten bood.

Wie hem mocht gaan trouwen zou aanzien ontvangen
omdat dat gepaard ging met zijn grootse rol.
Niet enkel bij mij rees daarom een verlangen;
het steeg vele vrouwen spontaan naar hun bol.

Zijn zorgzame oog voor me bleek zeer waarachtig;
het juk van mijn thuissituatie verdween
omdat hij mijn hart stal, liefdadig maar krachtig.
Ik was bij hem welkom en ging met hem heen.

Er leek ons niets mooier dan samen te wonen.
De bloei van ons leven lag in het verschiet.
Door toewijding die we elkaar zouden tonen
schuwden we moeilijke tijden zelfs niet.

Zo kwam er warempel plezier in mijn leven
waarvan ik 't bestaan moeilijk voorstellen kon.
Ik stond er versteld van wat hij me kon geven
in ons samenzijn dat recent pas begon.

De dankbare taken die ik uit mocht voeren,
in 't huwelijk maar ook in het dorpse bestaan,
maakten dat ik me nooit weer zou verroeren;
ik wilde hier blijven, er nooit meer vandaan.

't Was kort na ons trouwen dat ik zwanger raakte.
In 't voorjaar heb ik hem een zoontje gebaard.
De vreugdedans die hij toen jubelend maakte
bleef daarna geborenen ook niet bespaard.

Zo hebben we samen drie kleintjes gekregen:
de oudste twee jongens, de jongste een meid.
Het meisje vaak stil en soms ietwat verlegen,
de ouderen trokken maar wat graag ten strijd.

Verwaterde bloedbanden zijn nu verdwenen.
Mijn nieuwe familie lag niet voor de hand,
maar ondanks mijn afkomst en andere genen
ben ik zeer verheugd dat ik hier ben beland.

De oorlog waarin we al jaren verkeren
zorgt straks voor het feit dat we uit zijn gemoord,
maar ik ben de eerste die trots zal beweren
dat mijn man en zonen veel lof toebehoort.

De strijdlust waarvan zij herhaald'lijk getuigen
door dappere daden en hardnekkigheid
bracht menige poging tot aanval in duigen,
het overtal van onze vijand ten spijt.

Zo ging Nank uiteindelijk strijdend ten onder.
Volgens een enkeling door overmoed:
alleen heeft hij – hopend allicht op een wonder –
als lokaas de lonkende troepen begroet.

Het spervuur dat hem daar het loodje liet leggen
bracht hem zo de eeuwige jachtvelden in.
Voordien had hij echter al vaak kunnen zeggen
dat hij zich getroost weten mocht in 't gezin.

De kind'ren zijn zijn reputatie tot zegen.
Mijn eervolle trots groeit gestaag, stap voor stap.
Al kom ik als weduwe rampspoed nog tegen:
ik vind veel geluk in ons nalatenschap.

Verleden uit het zand (1)

De vorige keer in Al Fayoum was ik dikker en jonger. Het moet een jaar of vijftien geleden zijn dat ik - compleet uitgeput - langs de fossielen sjokte in Wadi Al-Hitan. De vallei van de walvissen. Nog iets chagrijniger dan normaal, want 's morgens kwam de waterleiding van onze villa niet op gang. Jezelf vies voelen is één ding, maar als het dan óók bloedheet en stoffig is. Ik zal veelvuldig dingen gepreveld hebben als: 'Jezelf goed schoon kunnen houden is een mensenrecht!' Of: 'Mááám, waarom kies jij altijd van die goedkope rotplekken!?' En toch heeft vooral de magie van deze plek zich in mijn herinneringen gebeiteld. Het vervreemdende besef dat dit onbarmhartige woestijnlandschap ooit de bodem was van een oceaan. Dat tientallen miljoenen jaren geleden landdieren in zee zouden gaan en daar konden evolueren tot walvissen zoals we ze nu kennen. Onbevattelijk en toch zo tastbaar door de aanwezigheid van die walvisfossielen.

Van de magie is niks veranderd. Bij mijn recente bezoek als man van bijna achtendertig ben ik nog altijd onder de indruk van die magnifieke impressies. Wandelend door de woestijn beeld ik nog steeds de geluidsecho's in van sonar-geluiden en dat de kolossale creaturen over me heen zwemmen. Het lijkt alsof ze tegenwoordig meer fossielen bij elkaar hebben gescharreld, of in elk geval bestaande modellen nóg meer waarheidsgetrouw weergeven. Ik vind dit één van de meest bijzondere stukjes Egypte, zelfs intrigerender dan de grote Pyramide van Giza. Gewoon het bizarre besef dat je in 't hier en nu verbonden bent met wat er tientallen miljoenen jaren geleden gebeurde op een aarde die nog niet de onze was.

Vergeef me het terugkerende thema, maar ook op persoonlijk vlak blijft het fascinerend hoe ik geestelijk ben veranderd door de nieuwe mogelijkheden van mijn slanke lichaam. Dat een corpulente, chagrijnige twintiger kan veranderen in een energieke dertiger die overal op- en afklimt. Vertrouwen in mezelf door een wendbaar lichaam dat minder ruimte inneemt en een betere balans vindt. Van angsthaas naar durfal. Vroeger keek ik een beetje huiverig op naar Dimitri Remmelzwaal als hij weer eens ergens op een plek klom waar hij niet mocht komen, maar tegenwoordig doe ik 't hem zelf na. Zonder hijgen of het moeten meetorsen van overbodige ballast. Geen enkele last van de warmte of zelfopgelegde beperkingen.

En het allerbelangrijkste: ik ben werkelijk een gelukkiger mens. Geen greintje chagrijn, maar schaterlachend door het leven omdat ik opnieuw intens kan genieten van zinnelijke ervaringen. Nog net voor die veertigersdip heb ik mijn jeugdigheid teruggevonden en droom ik weer over een toekomst. Vooruit zonder alcohol, zelfhaat, overgewicht en die belemmerende negativiteit. De walvissen in het zand herinneren aan een magnifieke wereld die ooit was, maar mijn nieuwe lichaam brengt me terug tot een hier en nu waar ik zelf controle heb over mijn lotsbestemming.

Wordt Vervolgd

Verleden uit het zand (2)

Elke roadtrip opnieuw heeft Mahmoud een running gag over iets wat hij zelf erg geestig vindt. Tijdens een eerdere reis naar Luxor/Aswan zei hij te pas en te onpas 'Mövenbickkkk' naar de Zwitserse hotelketen. Of hij deed de lichtelijk onhandige hoteleigenaar Hamo na: 'Tea! Tea! Tea!' Deze vakantie vertelde ik hem over mijn kortstondige contact (zo'n 1.5 maand) met een vrouw die geobsedeerd was door machismo en échte mannelijkheid. Of hoe ze me bijna dagelijks vertelde dat geen enkele man aan haar hoge standaard kon voldoen. Waarom ze dat bij mij dan wel kon vinden, was absoluut een raadsel. Maar tussen ons leek 't een goede kant op te gaan. Dacht ik. Hoopte ik. Soms zei ze dat ze mij zo verschrikkelijk leuk vond met mijn kalme, warme stem, vriendelijke voorkomen en intelligente observaties. (Haar kwalificaties, niet de mijne.) Soms proefde ik ook dat ze een heleboel van mijn eigenaardigheden afdeed als niet-mannelijk of zelfs vrouwelijk. Zo mocht ik mezelf niet 'grappig' noemen en 'schattig' was een absolute doodzonde.

Een belangrijk twistpunt tussen ons was dat ik te vaak 'awhhhh' zou zeggen. Een schattige hond of poes? Awhhhh. Iemand vertelt iets gevoeligs en ik wil mijn betrokkenheid tonen? Awhhhh. Ik kom een bedelaar op straat tegen met een zielig verhaal? Awhhhh. Ze zei 't zelden direct tegen mij, maar tussen de regels klonk dat ze vond dat ik daadkrachtiger moest zijn. Niet voorzichtig of afwachtend. Niet steeds dat weeiige 'awhhhh' om mezelf met zachtheid te wapenen tegen een harde wereld. Onze urenlange gesprekken hielden op en ik moest steeds langer wachten op een tegenbericht of een telefoontje. Tot ik zo lang moest wachten, dat ik er zelf ook geen zin meer in had. In een onkarakteristieke daad van volwassenheid heb ik besloten om niet met drama te blijven hengelen naar aandacht. De mogelijkheid tot meer bloedde net zo snel dood als de intensiteit waarmee 't begon. Awhhhh.

Op zich heeft Mahmoud ook wel 't één en ander te stellen met mijn mannelijkheid. Het gaat er bij hem niet in dat ik als bijna-veertiger nog altijd geen vrouw en kinderen heb. Hij vindt 't dan ook hilarisch dat deze kortstondige relatie is stukgelopen door mijn zachte inborst. Met zijn kenmerkende grijns zegt hij continu 'awhhhh' als de running gag in Al Fayoum. Kaj blijft iets te lang stilstaan bij een straatpoes? Awhhhh. Kaj overweegt geld te geven aan een bedelaartje. Awhhhh. Kaj klaagt dat hij als enige geen internet op zijn telefoon heeft. Awhhhh. Op een gegeven moment legde hij me uit waarom mannen die klank niet maken: 'Je moet zorgen dat zij 'awhhhh' zegt en niet andersom.' Zijn grijns nog breder dan normaal.

Wordt Vervolgd

Stilletjes aan begonnen met aantekeningen maken heb wel echt een goed idee voor een roman nou de verwachting is wel dat deze op den duur voor het grote publiek beschikbaar zal zijn.

Hoe lang heb ik toch vertoefd in de mini kamer. Laat ze me beschrijven en ga even mee.
In de mini kamer staat een bed, een groot comfortabel bed. Als ik naar boven kijk is er geen wit. Wel een plafond vol met bobijntjes, die alle kleuren hebben. Bij sommigen hangt er een draadje uit.. Als je aan het draadje trekt komt 1 levensfase tevoorschijn en ze zijn met honderden die bobijnen, dus je bent wel even bezig dan.
Als ik vanuit het bed naar de muren kijk zie ik ontzettend mooi hout, het ruikt ook lekker. De kast bestaat uit honderden kleine schuifjes, elk met hun eigen knopje om te openen. In elk schuifje zit wel iets....

Ik vind het fijn om te vertellen dat die kamer voor mij verdwenen is, spontaan was ze weg. Niet door verdringing maar door mezelf.

Go girl …

Zelensky's wonden. In de nasleep van de Russische inval in Oekraïne stond er opeens een zwaar gehavende kitten voor onze deur. Een verbrijzeld snoetje en een grote gapende wond in z'n zij. Zo diep dat je diens ribben erdoorheen kon zien. Waarschijnlijk gepakt door één van de waak- of zwerfhonden in de nabije omgeving. Mijn moeder en Mahmoud haalden het gewonde diertje in huis en gaven het een tijdelijk plekje in de badkamer. Om weer op kracht te komen. Ze zorgden dat de wonden werden verschoond en dat het eten werd gepureerd zodat ze niet hoefde te kauwen. Elke dag opnieuw dachten we dat het vermaledijde schepseltje het niet zou redden, maar wonderlijk genoeg bleef het leven. Ik noemde de kitten Zelensky naar de Oekraïnse president: een standvastige overlever die vecht voor het eigen bestaansrecht.

Maar de naamkeuze Zelensky was om twee redenen niet zo handig gekozen. In de eerste plaats omdat een heleboel mensen hier Zelensky niet kunnen uitspreken. Ik heb al variaties gehoord als 'Sezensky', 'Sezenki' of 'Selezenky'. In de tweede plaats bleek Zelensky een vrouwtje te zijn. Maanden later was ze weer op krachten gekomen. Haar wonden waren enigszins hersteld. Al oogde het nog steeds niet fraai. Ze was niet meer in de badkamer te houden en ze ging zelf steeds vaker naar buiten. Op een gegeven moment liet mijn moeder haar maar gaan. Ergens in het verhaal verdween ze voor langere tijd. We maakten ons zorgen of Zelensky het zou overleven, maar ze kwam hoogzwanger terug. Het vermaledijde creatuurtje kon zelfs weer nieuw leven geven.

Nog niet zo lang geleden liep ik met iemand de compound uit. Zelensky volgde mij naar de poort. Ik maakte me zorgen om haar. Zou ze haar weg wel terugvinden? Wordt ze niet aangereden als ze langs de snelweg loopt? Ik wilde zelfs teruglopen om Zelensky terug naar huis te brengen. De persoon met wie ik was zei: 'Zelensky here, Zelensky there, Zelensky everywhere!'. En zo is 't ook een beetje. Ze is altijd wel ergens aanwezig rond het huis; klaar om naar binnen te schieten als iemand de voordeur te lang open houdt. Mijn moeder laat haar dagelijks in de badkamer voor kattenbrokjes en water, zodat ze met haar gehavende snoetje niet hoeft te graaien in vuilnisbakken. Nog steeds de angst dat haar wonden gaan infecteren. Haar wonden ogen nog steeds naar, maar ze lijkt geen pijn of jeuk te hebben. Zelensky is trouwens opnieuw hoogzwanger.

Wie kent de 99 woorden stukjes van Jan Dijkgraaf? Eén van de mij bekende schrijfdames bedacht dat wij dat ook moesten doen. Als je net als ik zelfs een diepzinnig gesprek met een lantarenpaal kan hebben valt dat niet mee.
Mijn poging:

Vroeger werkte mijn vader zomers niet. Dat kon vijftig jaar geleden nog. We trokken met zijn zessen en de hoognodige bagage in een Kever door Europa. Op de bonnefooi. We sliepen in de grote tent of een hooiberg. Een kist met eetgerei. Mijn huidige geliefde luxepoes wil vijfsterren vakanties, heeft geen zigeunerbloed. Ik wil avontuur. Geliefde weigert camper, laat staan tent. Treinreis? B&B? Een okee als ik organiseer. Maar dan de treinreissite van de ANWB. Wat? Waar? Bonnefooi?? Misschien eerst het reisbureau van de ANWB. Een adviserende meneer of mevrouw. Handen voor mijn ogen. Waar is mijn zigeunerbloed gebleven?

Welke BoekMeter schrijver volgt??

Wie hij dan. Don Juan. Spannende man welke in brandend verlangen doet verzanden. Als een ijzig besneeuwde bergtop werd geraakt door een plotse invallende straling van hitte en verlichting zaligmakend priemend door een sfeerbepalende sluiering van wolkenvelden zo dan ontstaande uit onverschrokken rotspartijen met beitel en hamer rechtschapen geslagen. Als edelmetaal in allesverzengend inferno gesmeden, een superieure samensmelting van elementen gevormd tot kwalitatief hoogwaardig zwaard om mee te zwaaien, te raken, uit te schakelen en een punt te maken. Het gracieus tot wasdom komen van een man als zijnde hoogwaardig virtuoos veelwaardig heerschap. Immense verrijking van geest binnen bereik.

Gedurende mijn leven was de haven bevroren. Toen ik jong was hoopte ik vurig dat het ijs zou smelten en ik richtte mijn ogen op de effen horizon. Nu zeggen ze dat we gaan vechten. Als het ijs gesmolten is; dan gaan we vechten. Ik heb mijn kade gekozen. Dat zeggen ze. Toen ik jong was, schoot ik op schimmen aan de overkant. We spraken af dat we flodders vuurden om juist te leren richten. Nu zeggen ze dat elke knal een kogel is en elke schim een lijk. Dus nu gaan we vechten; totdat het water rood kleurt. Rood water bevriest niet meer. Althans dat zeggen ze.

‘Jawel, jij wilde een freak meisje.’

Meen van mezelf dat ik het best in me heb om een verhaal neer te pennen als ik ook een verhaal heb.

Ben echter geen geboren verhalenverteller.

Iemand als Stephen King hoe onnavolgbaar en indrukwekkend hoe die jaar na jaar het ene verhaal na het andere weet te bedenken.

Ik heb dat op die manier niet en heb altijd geweten als ik ooit één goed idee krijg dan mag ik me daar al heel gelukkig mee prijzen.

Nu heb ik dat ene idee, naar mijn idee.

Ongeveer een jaar geleden nou het zaadje geplant.

En zoals ik ongeveer een jaar geleden al wist te melden ben ik inmiddels begonnen met aantekeningen maken en in dat stadium verkeer ik op dit moment nog steeds.

Neem wel echt goed de tijd vooraleer ik daadwerkelijk zou gaan beginnen met het schrijven van het boek haast heb ik er sowieso niet mee.

Leuk detail hierbij:

De afgelopen twee nachten mogen ontwaken met een idee vanuit een lichtelijk verontrustende droom die ik wel vaker heb wat vervolgens een aantekening is geworden en zo neemt het verhaal dan stukje bij beetje vorm.

Als het werk eenmaal af zou zijn dan zullen uitgeverijen wel in de rij staan naar mijn mening ja.

Dat verwacht ik wel in ieder geval.

Dit is wel echt iets vermoed ik ja.

Iets anders.

De wiskundige protesteerde hevig toen ik hem een gebrek aan creativiteit verweet. Hij verklaarde: het wordt inderdaad complex indien we getallen gaan inbeelden. Ook aan het transcendentale waag ik me niet. We zouden dan algebra overboord moeten gooien, hetgeen niet rationeel of natuurlijk is. Desalniettemin acht ik het een reële schoonheid dat er een oneindigheid bestaat tussen de getallen die geen telraam kan bevatten. Die overweging vind ik in ieder geval erg integer van u, antwoordde ik. Geenszins beet de wiskundige mij toe.

Ik moet hier diep over nadenken, maar ja project Gödel, Escher, Bach: An Eternal Golden Braid - Douglas R. Hofstadter (1979) - BoekMeter.nl ligt me natuurlijk niet voor niets aan te staren lees nu eens verder…

Ondertussen ‘bekt’ het goed misterfool

Fijn om te horen.
Om een tipje van de sluier op te lichten: eigenlijk zijn het vooral woordgrapjes over soorten getallen en over het verschil tussen telbare en overtelbare oneindigheden.

Berichten verplaatst naar Overig > Algemeen > Het 'ongenoegenkabinet'

Zolang de mens bestaat, en dat is ongetwijfeld al heel lang, zien we hoe die mens zich verplaatst in
zijn leefomgeving. De laatste honderd jaar vooral met een technisch hulpmiddel; een fiets, een trein,
een automobiel. Heel wat eeuwen voordat deze glorieuze mechanische tijd aanbrak, kenden we al
de boot, de ezel, het paard en de koets om een afstand af te leggen. Maar verder terug in de oudheid,
sinds de mens leerde lopen, was er weinig keus. Moest je naar een stad of dorp, dan ging je te voet.

Op oude kaarten zien we nog wel hoe afstanden werden uitgedrukt in loopafstand. Een uur gaans
werd een vaste uitdrukking om een afstand van circa 5 kilometer aan te geven. Zo liep men langs
wegen of paden, langs stranden en rivieroevers, door velden en over smalle rotspaadjes. Maar het
beeld dat dit oproept, is misschien al een romantische vertekening van de werkelijkheid. In oude
tijden begaf een mens zich niet zo gauw buiten zijn leefgemeenschap. En dat had een goede reden.
Rondom de nederzetting werd het land bewerkt en in de wildernis daaromheen begaf je je slechts
om het meest noodzakelijke te verzamelen: voedsel en materialen. Je bleef in de buurt, want
behalve levensgevaarlijk, ging je niet je energie verspillen aan nutteloze looptochten. Overal loerde
het gevaar van wilde beesten, rovers en woeste natuur. Lopen was vooral behoedzaam struinen,
verzamelen wat je nodig had om van te leven. Een noodzaak.

Wie te voet gaat, is nog geen wandelaar. Een wandelaar is niet zomaar op weg van A naar B, of
neemt de benenwagen omdat de bus vlak voor hem wegreed, maar beweegt zich bewust langs zijn
pad, genietend van alles wat hij ziet. Hij aanschouwt de wereld, die langzaam aan zijn oog
voorbijtrekt en bij dat aanschouwen is er volop gelegenheid tot overdenking.

De moderne wandelaar ontstond: de denker-genieter. Dat deze wandelaar daar de tijd voor had, was
het bijzondere voorrecht dat hij genoot. Hij hoefde zich niet af te beulen op het land of in de
stinkende fabriek. Hij kon zich onbezorgd vrijmaken voor zijn voetreizen. Vrouw en kind werden
wel verzorgd door het huispersoneel. De heer des huizes ging op pad. Het was de tijd van
Verlichting en Romantiek.

En dan stuiten we als vanzelf op filosoof Jean-Jacques Rousseau.
Niet toevallig schreef hij zijn Overpeinzingen van een eenzame wandelaar (1776) waarin hij zijn
hoofdstukken nummerde als wandelingen. De natuur was niet langer de vijandige buitenwereld,
maar het ontdekkingsgebied voor de onderzoeker. De wandelende mens zocht naar een beter en
waardiger leven. Hoger dan de dieren, nobeler dan de brute oermens, edeler dan de decadente
stadsbewoner. Zo werd het wandelen verheven tot de tweede natuur van de ontwikkelde mens.
Rousseau stond hierin niet alleen. Aristoteles stond al bekend als wandelend leraar. Ook Kant en
Nietzsche beschreven hun dagelijkse wandelingen. Kierkegaard was een fervent wandelaar zoals
blijkt uit dit citaat:
‘Verlies vooral niet je plezier in wandelen. Ik loop mezelf elke dag tot een staat van
welbevinden, weg van elke ziekte; ik ben al lopend tot mijn beste gedachten gekomen en ik
ken geen gedachte zo bedrukkend of men kan er wel van weglopen (..) maar hoe meer men
stilzit, hoe sneller men zich ziek gaat voelen. (..) Dus als men gewoon blijft lopen, komt
alles vanzelf in orde.’

En filosoof Ralph Waldo Emerson nam het aantal kilometers in de buitenlucht zelfs tot maat van
iemands gezondheid:
‘De natuur zegt, gij zult de lucht hebben, schaats, zwem, wandel, rijd paard en ren. Wanneer
je jouw schoenen hebt versleten, dan heeft de kracht van de schoenzool zich verplaatst naar
de vezels van je lichaam. Ik meet je gezondheid dan ook af aan het aantal schoenen, hoeden
en kleren dat je hebt versleten. De rijkste man is hij die bij zijn schoenmaker in het krijt
staat.’

De wandelaar behoorde in die eeuwen tot een elite, zoveel is wel duidelijk. De huisvrouw en de
ambachtsman kon zich misschien een wandelingetje op zondagmiddag veroorloven, een dagelijkse
rondwandeling door park en landschap, dat was slechts weggelegd voor de welgestelde,
weldenkende, beschaafde burger. En waarschijnlijk is dat in onze tijd niet anders. Wie zich een
rustig wandelend leven kan veroorloven, hoeft zich kennelijk niet druk te maken over zijn
levensonderhoud.

Maar er waren ook randfiguren onder de wandelaars te signaleren. De vrijbuiters, zwervers en
landlopers van deze wereld. In Amerika kenden we vanaf het einde van de negentiende eeuw het
verschijnsel van de rondzwervende dakloze arbeider, de hobo. Zwervers en vluchtelingen, lopers
om het vege lijf te redden, versleten ongetwijfeld hun schoenzolen, maar het is maar de vraag of ze
hierdoor ook een goede gezondheid opliepen.
Gezondheid is inmiddels een belangrijk argument om het wandelen aan te bevelen. Voor wie een
intensieve sport te veel wordt en het puffen, hijgen, zweten en spieren verrekken een te groot offer
is, kan toch aan een gezond lichaam werken door simpel te wandelen. Een website over gezond
leven beveelt aan:
'Wandelen is goed voor alles. Je hart, bloedvaten, bloeddruk, cholesterol, botten en spieren,
gewicht en geheugen, Ze gaan er allemaal op vooruit. En niet te vergeten: je humeur wordt
er beter van.'

Maakt wandelen gezond, of ga je wandelen omdat je gezond bent?
Voor een goed begrip van de vraag, is het nodig je te verdiepen in de wandelaar en daarmee ook in
de niet-wandelaar. In onderzoeken naar gezondheidseffecten van bewegen wordt wel keurig
vastgelegd hoeveel kilometer iemand per week loopt of rent en of er sprake is van overgewicht,
roken en drinken, maar veel verder gaat de interesse naar de proefpersoon niet. Terwijl dát nu juist
zo interessant kan zijn. Wat te denken van werkstress en luchtvervuiling ...

Er is een bevoorrechte groep die zich kan veroorloven gematigd en gezond te leven
volgens keurige richtlijnen en daar misschien wel een paar jaar ouder door kan worden. De
ploeteraars in deze wereld zijn de onverstandigen, die bevoogdend mogen worden toegesproken.
De achterliggende gedachte is duidelijk en ideologisch gekleurd: gezondheid is een vrije keuze. Je
kunt jezelf gezond bewegen. Willen is kunnen. Gezond leven behoort tot het privédomein en wat
wil de overheid ons daar graag op wijzen. Wilt u gezond blijven? Hier zijn uw richtlijnen. Dat
scheelt kosten en verantwoordelijkheid. Maar als we tot ons laten doordringen hoe stigmatiserend
dit is, komen we tot een voorzichtiger conclusie. Gezond oud worden is niet voor iedereen
weggelegd. Niet elke kwaal wandel je weg.

Je hoeft geen filosoof te zijn om een wandelingetje te maken. Liever niet zelfs. Laten we eens zien
hoe het met onze wandelende denkers afliep. Natuurliefhebber Rousseau stierf op 66-jarige leeftijd,
Aristoteles werd 62, Nietzsche 56, Kierkegaard slechts 42, Emerson 78 en Immanuel Kant had het
beste resultaat met zijn dagelijkse wandeling na het middageten en werd 80 jaar. Maar hij was dan
ook een man van vaste regelmaat en precisie. Misschien hielp hem die karaktertrek aan een lang en
gezond leven. Een voorzichtig leven helpt je niet aan de juiste genen, maar het kan wellicht
meewerken aan een gezonde oude dag.

Voorzichtigheid is ook bij uitstek een eigenschap die bij het wandelen past. Je neemt vrijwel geen
risico op een blessure. Te hard gerend, spieren en pezen verrekt, uitgeput en voortijdig versleten, dat
past misschien bij de meer actieve sporten, maar zeker niet bij het wandelen. In statistieken met
sportblessures komt de wandelaar niet voor. Natuurlijk kun je in alles te ver doorschieten, zeker als
het wandelen ontaardt in wandelsport.

Een twijfelachtig grensgeval is bijvoorbeeld de Vierdaagse van Nijmegen. Afgezien van de
feestcultuur die er heerst langs de route, met een rijkelijk stromende biertap, is 40 of 50 kilometer
per dag toch niet meer gezond te noemen. Eigenlijk kun je stellen, dat wandelen voor je gezondheid
het eerste halfuur het meeste oplevert, na een uur ben je voor die dag al optimaal bezig geweest en
meer dan twee uur per dag voegt aan je gezondheidswinst niets toe dan blaren en spierpijn.
Gezond bewegen heeft zijn grens. Van fanatisme wordt je ouder noch gelukkiger. Het moet wel leuk
blijven.

De wandelaar van nu is een liefhebber. Hij weet wat hij wil, kiest de beste routes, kent de mooiste
plekjes. Hij kan kiezen uit een ruime collectie wandelschoenen en isolerende kleding. Paaltjes,
routebordjes en gps wijzen hem de weg en om de zoveel kilometer kan de verwende wandelaar zich
laven aan een regionale lekkernij in een etablissement langs het pad. Het filosoferen tijdens de
wandeling komt vast nog wel eens voor, maar de intense natuurbeleving die de ontdekkende
wandelaar gekend moet hebben in de negentiende eeuw, zal niet steeds zo te vinden zijn. Waar je
maar loopt hoor je wel een autoweg of spoorlijn en midden op de hei doet je telefoon het net zo
goed als thuis bij de haard. Overal bereikbaar, altijd in verbinding, niets willen missen. En dan al
die plaatjes die geschoten moeten worden en op facebook gezet. Je komt aan denken niet meer toe.

Zoveel makkelijker dan toen, zoveel moeilijker nu om even niets anders te doen dan wandelen.

Zoals de meesten van jullie wel weten, verschijnen de stukjes die ik schrijf over boeken niet alleen hier, maar ook op mijn website boekuitroepteken.nl. Volgende maand is het alweer vijf jaar geleden dat ik deze site opzette en nog steeds is dit voor mij een project in ontwikkeling. Er staan nu meer dan 200 besprekingen over boeken online en er komen zo langzaamaan ook steeds meer genres bij, simpelweg omdat mijn interesses ook steeds breder worden.

Sinds een jaar verstuur ik ook iedere twee maanden een nieuwsbrief met alles wat ik las. Dit was een project dat er een beetje bij hing, meer als dienst voor de mensen die geen sociale media hebben, niet elke dag op mijn website kijken en toch op de hoogte willen blijven van wat er aan stukjes op mijn website verschijnt.

Nu, na vijf jaar, heb ik weer zin om wat grotere nieuwe dingen te gaan proberen en ben ik de afgelopen weken flink bezig geweest met nadenken over wat die grotere nieuwe dingen dan zouden moeten behelzen.

Ik zou graag op mijn website premium content aan gaan bieden voor mensen die voor mijn nieuwsbrief staan ingeschreven. Wat die premium content precies gaat zijn zal ook de tijd uitwijzen, maar ik denk aan essays over van alles (maar vooral literatuur), lijstjes met boekentips, het kan eigenlijk alles zijn waar ik op dat moment zin in heb.

Maar vooral wil ik dit afgeschermde deel van de site gebruiken om een gemeenschapje te creëren voor mensen die van lezen houden, of het nu filosofie is, of thrillers zijn, of het nu over grote klassiekers of over onbekende parels gaat. Ik zou het heel leuk vinden als mijn stukken aanleiding geven voor open discussies, over het uitwisselen van ideeën en tips.

Mijn website krijgt best veel bezoekers, maar het zijn vooral mensen die via google uitkomen bij een bepaalde bespreking, die bespreking lezen en daarna weer vertrekken. Tot nu toe was mijn site vooral gericht op het passief consumeren van mijn meningen over boeken, maar ik zou het erg leuk vinden als er nu ook een hoekje op mijn site is waar mensen met elkaar het gesprek aan kunnen gaan, naar aanleiding van de stukken die ik schrijf, en wie weet in de toekomst ook wel naar aanleiding van wat anderen schrijven. Het was al mogelijk om reacties te plaatsen op mijn site, het zou geweldig zijn als deze functie daadwerkelijk benut zou worden. Ik wil bijvoorbeeld eind juli een stuk op de site zetten over de filosofische werken die mijn denken het meest gevormd hebben en vraag dan ook om input voor het lezen van een volgend groot werk. En natuurlijk wil ik graag van mijn lezers weten waar zij het meest door beïnvloed zijn.

Of dit een succes gaat worden, geen idee, maar het lijkt me in ieder geval leuk om te kijken of er meer mensen zijn die behoefte hebben aan zo'n plekje.

Mocht je geïnteresseerd zijn, dan kun je je alvast aanmelden voor de nieuwsbrief. Ik ben momenteel best wat aan het sleutelen aan de site en aan het voorbereiden op deze stap dus als je na het inschrijven voor de nieuwsbrief het bericht krijgt dat je de premium content kan lezen, dat kan dus pas rond 31 juli.

Dit was dus niet echt een literair getinte post van mezelf, maar meer een voorbode dat ik in de toekomst ga voldoen aan de topictitel 'schrijf zelf eens wat', en dat er misschien hier enkelen zijn die daar oren naar zouden kunnen hebben.

Een zeldzaam schrijfseltje waar ik echt tevreden mee ben, wel in het Engels, maar goed:


Jeb

They found old Jeb half lying down on a bus stop bench one morning, dead.
It turned out it wasn’t a costume after all, he really was an alien.
No one had ever suspected anything all the time since he had walked into town one day,
some fifty-odd years ago.
It’s any man’s right to go around dressed whatever way he wants,
is what the town folk figured.
It was a strange sight at first, sure, and it took some getting used to,
but he worked hard, played hard and was friendly enough with pretty much everyone.
No one bothered to call the feds, they gave him a decent burial according to his wishes.

Mooi!

Thanks!

Zeer zeker een geslaagd 'schrijfseltje'.