menu

De Site / Gebruikers / Schrijf zelf eens wat

zoeken in:

avatar van Sol1
Sol1 (moderator)
the Cheshire cat
...concurrentie voor Snoopy?...


avatar van Kronos
Ergens in de jaren negentig kon je een verhaaltje van maximum 500 woorden naar een krant sturen, weer niet meer welke. Inmiddels heb ik wel wat geschrapt en bijgeschreven. Het zijn nu 517 woorden.

-------


Een Ongeval om de Hoek


Al drie kwartier zit ik te wachten. Het broeikaseffect laat zich voelen in ’t kwadraat hier in de auto. Ze zou zich toch haasten?! “Vijf minuutjes, kale”, klonk haar door de nicotine aangetaste stem uit die godvergeten stinkbek.

Lang geleden, toen ik nog een weelderige haardos had was haar stem helder als glas geweest, haar adem, een briesje van bloesem in de prille lente. Maar glashelder werd glashard en de geur van het voorjaar asbaklucht.

Kon ik hier maar gewoon wegrijden, tot diep in de veilige nacht. Eenzaam over een oranje verlichte snelweg zweven op het gedempte trompetgeluid van Miles Davis. Ik zou mijlenver reizen, ergens een bescheiden huisje kopen en een brave hond om het met me te delen.

Maar dat is onmogelijk zolang zij leeft. Ze zou achterna komen om me te koeioneren. Vandaar dat ik haar nu om het hoekje moet helpen. Je begrijpt wel, haar pijp doven met groene zoden. Het probleem echter is dat zij geen pijp rookt en groen is onvindbaar hier in ’t stad. Dan rest alleen de hoek nog. Een beetje gruwelijk, dat wel. Maar een man moet doen wat een man moet doen.

Dus gaan we vandaag picknicken, boven op het dak van het flatgebouw van onze flat. Daar vormt zich namelijk een schitterende hoek. Uiterst geschikt om iemand om te helpen. Met behulp van een achteloos achtergelaten bananenschil bijvoorbeeld. Ik heb alles tot in de puntjes geregeld. Een etentje in de ozonlucht met als afloop het hoekje.

Slechts een ding ben ik vergeten. Een rieten mand voor de broodjes. Een doordeweekse mand is niet goed genoeg voor haar. Zij moet er een van echt riet hebben. Essentieel voor de romantische sfeer van een picknick. Alsof ik, die al jaren onder de knoet word gehouden, ooit iets als romantiek zou kunnen ervaren in het bijzijn van mijn despoot. Herinner je de keer dat ik in alle naïviteit dreigde haar te zullen verlaten. Ze heeft me toen een week létterlijk aan de leiband gelegd, aan een boom midden in een verlaten bos. Zo kon ik eens voelen hoe het zonder baasje zou zijn.

Meer dan een uur nu. Waar hangt dat mens verdorie uit?!! Ze kan waarschijnlijk geen keuze maken uit het grote aanbod manden. Enfin, sereen blijven is de boodschap. Wachten maar …

… Toen zij na vele dagen nog niet kwam opdagen ben ik uit pure ellende alleen gaan picknicken. De hoek? … die heb ik maar voor eigen rekening genomen. Pas tijdens mijn val besefte ik het onnodige daarvan. Zij was immers uit mijn leven verdwenen. Maar als je het hoekje om bent is er geen weg terug. Al neerstortend glimlachte ik, want ik was toch maar mooi van haar af.

En net toen ik in mijn duizelingwekkende vrije val verwachtte een goddelijk wit licht te gaan zien aan het einde van de tunnel, drong een vreselijke stank mijn neus binnen en kraste een krijsend geschreeuw in mijn trommelvliezen: “Wat zit jij daar weer grijnzend te dagdromen, ouwe gek! Mijn voeten masseren. Nu!” Ik kon nog net de sloef ontwijken die ze naar mijn hoofd slingerde.

avatar van Snuifdoos
Echte killers beginnen te hitten.

Het verhaal gaat nog verder.


Bilal030
Een ZKV heet dit denk ik:


Appie ligt in elkaar gekrompen in de hoek van de gymzaal. Ze hebben hem weer te grazen genomen, de jongens uit zijn klas. Hij verstaat ze niet. Hij weet zijn juffrouw niet duidelijk te maken dat ze hem uitlachen en hij van de door zijn moeder gemaakte broodjes beroofd is . Daar waar de zon altijd scheen was hij een vrolijk kind, een populaire jongen. Een belhamel, altijd op zoek naar actie. Daarvan is niets meer overgebleven. Hier zijn de dagen bewolkt en nat.

Thuis durft Appie niets te zeggen. Bang een mietje genoemd te worden. Op school niet begrepen worden is genoeg onbegrip op een dag. Maar ook thuis is zijn stilte zachtjes te horen. Vader vertrouwt het niet. ‘Je zegt niets meer, Abdelhakim. Je blijft de hele dag in je kamer. Wat houdt je bezig?’

‘Niks, baba. Ik ben een beetje moe.’

‘Moe? Werk jij dan? School in Nederland bestaat alleen uit spelen. Als jij net als ik de hele nacht werkt dan pas mag jij zeggen dat je moe bent.’

‘Ik word moe van Hollanda. Ik weet niet wat ik hier moet doen.’

‘Wat zeg je? Moe van Hollanda? Moe van Hollanda! Vrouw! Je zoon hier zegt moe te zijn van Hollanda! Zijn we daarom hier naar toe gekomen, hond! Om jou te horen klagen? Ik stuur je terug. Sterf daar maar als een hongerige hond. Ondankbare kinderen heeft Allah mij gegeven.’

Appie besluit naar buiten te gaan. Hij heeft het gevoel nergens gewenst te zijn. Hij mist zijn vrienden, opa en oma. Buiten hangen meerdere jongens. Allemaal ergens voor op de vlucht, op zoek naar warmte. Een joint gaat rond. Het is er gezellig. Appie kletst weer als vanouds.

avatar van mjk87
Herinnering aan Holland*

Denkend aan Holland
zie ik lange formaties
traag door oneindig
draaien gaan,
rijen ondenkbaar
van demissionairen
met Rutte’s glimlach
ze blijven maar staan,
en in de akelige
tijden van COVID
vele affaires
Ja daar gaat ons land,
D66,
Met de VVD,
En het CDA
in een grootsch verband,
een nog sociale
maatschappij wordt er langzaam
door grijze heerszuchtige
baasjes vermoord,
en in alle provincies
wordt het woord van de premier
met zijn eeuwige leugens
gevreesd en gehoord.

*Vrij naar Hendrik Marsman.

avatar van Snuifdoos
Als je platzak in je hart als Tristan tot stilstand kwam.

Iemand ergens zal moeten branden dan.

avatar van Snuifdoos
Echte killers beginnen te hitten.

Ik begin de thriller te spitten.

avatar van Pleun
Je vraagt je soms af
Wat is er toch loos
O nee, het is Snuifdoos
Niets aan het handje

avatar van Snuifdoos
Het is die maat van je moeder maar.

avatar van Donkerwoud
Rodana (1)

Misschien was het de gemoedelijke en onbezorgde sfeer. Misschien de relativerende humor van Mahmoud. Misschien de rust die fitnesslerares Rodana uitstraalt, als een klassieke Alexandrijnse: met haar combinatie van diplomatieke gastvrijheid, ruimdenkendheid en haar vrijgevochten karakter. Maar ik voelde me meteen thuis in haar veilige omgeving, waar mensen van verschillende niveaus en leeftijden bij elkaar komen om te trainen. Hotel Africana heeft een apart gebouw met een gym en een health spa. Rodana's gym ligt naast het benedenzwembad, waar vrouwen met islamitische zwemkleding mogen zwemmen (boven is dit niet toegestaan), en het grasveld waar vooral huwelijken worden gevierd. Ik heb zelf een haat-liefdeverhouding met dat opgeklopte feestgeluk. Soms is het ergerniswekkend als de weeë teksten van Amr Diab, Ed Sheeran, Pharrell Williams en Tamr Hosny woordelijk te volgen zijn in onze compound. Maar soms een klein geluk wanneer ik herdershond Alex uitlaat tussen de mannen in smoking of vrouwen in avondkleding. Een beetje reuring op een plek waar je 't anders moet hebben van de blaffende honden of de oproep tot het gebed.

Voor mij is het niet zo vanzelfsprekend om prettige gevoelens te hebben naar een gym. Een van de meest confronterende dingen aan mijn autisme is mijn fysieke onhandigheid. Houterige bewegingen. Moeilijkheden met fijne en grove motoriek. Evenwichtsproblemen. Maar ik vind 't ook moeilijk om mijn aandacht vast te houden bij fitnessopdrachten. Ik mis een stukje inlevingsvermogen bij het koppelen van externe instructies aan de grenzen en mogelijkheden van mijn eigen lichaam. Het helpt ook niet dat sportscholen in de regel hypermasculiene plekken zijn, waar gespierde lichamen worden gekneed onder de luidruchtige monotonie van (veelal elektronische) stampmuziek. Alles lijkt in het teken te staan van fysieke kracht, uithoudingsvermogen, stoerheid, competitie en een man moeten zijn. Mijn overprikkelde zelf dwaalt er rond als een buitenstaander die immer voor spek en bonen meedoet. Daar sta je dan te prutsen met je universitaire diploma's.

En toch leerde Rodana me dat er ook bij mij groei mogelijk is. Vanaf haar vaste plek achter de counter zag ze me met Mahmoud stuntelen met de apparaten, maar ze hield zich beleefd afzijdig. Op een gegeven moment kreeg ik een halterstang op mijn hoofd en liep Mahmoud een blessure op toen hij zich optrok aan een stang. Misschien was het giebelen ook wel een beetje mijn manier om ermee te dealen dat ik gewoon niet zo goed ben in fitness!? Het weglachen van onzekerheden. Bij ons volgende bezoek besloot Rodana een einde te maken aan ons geklungel en ze greep in. Haar kordate interventie overviel me lichtelijk, maar ik was 't er mee eens dat persoonlijke begeleiding waarschijnlijk minder gezondheidsrisico's meebrengt. Ik had een personal trainer, en kon op dat moment nog niet voorzien wat een positieve verandering dat teweeg zou brengen.

Wordt vervolgd

avatar van Snuifdoos
Vandaag stellen we de persoon centraal
die vanuit jou naar voren treedt
de vrouw de blakend blote dame
die je geraamte bekleedt

avatar van Donkerwoud
Mijn dikke zelf wilde verdwijnen. Elke halve liter bier of fastfood rotzooi een manier om niet meer één te hoeven zijn met mijn lichaam en geest. Wegkomen bij mijn rommelige gedachten uit een soort zelfmedicatie van vergif. Pijnlijke verliezen niet meer te hoeven accepteren of juist nieuwe mogelijkheden zien, maar zelfverkozen stilstand. Zelfsabotage verwarren met onmacht. Het geeft ook een soort schijnveiligheid om jezelf niet meer te zien als iemand met controle over de consequenties van eigen keuzes. Deze gedachten gaan door me heen wanneer ik spieren voel waar ik ooit het bestaan niet van wist. Net teruggekomen van een fitness-sessie, hier of in Nederland. Liefkozende strelingen van een lichaam dat mogelijkheden kent om zichzelf verder te ontwikkelen. Armen en benen die langer dan ooit voelen en mijn borstkas fierder vooruit. Bewegingen voelen soepeler en minder plompverloren. Eindelijk pijn voelen en grenzen verleggen in plaats van dat eeuwige onderdrukken. Mezelf niet meer hoeven verstoppen achter een schild van lubberend buikvet. Ook ik mag er zijn om van mezelf te houden en een plek in te nemen op deze wereld. Steeds meer daagt het besef dat ik op mijn zesendertigste zelf de keuze heb of ik op een gezonde manier veertig ga worden. Niemand anders dan ikzelf kan dit doorzetten, maar het is al zoveel fijner dat ik nu weet dat ik 't zelf in de hand heb. Misschien is dat besef wat we volwassenheid noemen?!

avatar van Donkerwoud
El Minya (1)

Bij onze fantastische reis naar Luxor/Aswan (2018) bleef er één ding liggen. We reden door naar Sohag, maar maakten geen tussenstop in El Minya. Nu is 't in alle eerlijkheid ook niet het culturele of toeristische epicentrum van Egypte. Vooral bekend om zijn vruchtbare grond en de grote Koptische gemeenschap. Toch knaagde het aan me dat we deze kans onbenut lieten om de geboortegrond te zien van Isaac, Kamiel en Adel. Deze Koptische broers werken al sinds jaar en dag op onze compound, om praktische zaken te regelen als schoonmaak, tuinonderhoud en verschillende klusjes in en rond het huis. De goedlachse Kamiel vertelde warme verhalen over Minya's schitterende kloosters (zelfs nog mooier dan Marmina!) en over de vruchtbare, groene Nijlgrond. Kamiel's enthousiasme werkte aanstekelijk; waarom zouden we hem niet een keer naar El Minya brengen?! Dan hoeft hij geen toeren uit te halen met minibussen en kunnen wij zijn familie ontmoeten. Zelfs Mahmoud was er voor te porren. Ondertussen had mijn moeder ook nog enkele ruïnes en andere historische plekken opgedoken.

Het mooist aan een roadtrip is wanneer je in een flow terechtkomt van alle indrukken die aan je autoruit voorbijtrekken. De eindeloosheid van de weg, zonder dat je er zelf aan kan ontsnappen. Zo'n gevoel dat je 't maar over je heen moet laten komen in plaats van je zorgen te maken over jouw aanwezigheid op dingen. Dat heerlijke observeren van verschillende auto's met hun kleurrijke passagiers en de manieren waarop het landschap verandert. Voor mij een moment van ontroering toen we net Beni Suef waren gepasseerd en terechtkwamen in een mistig woestijnlandschap. Het liet zich lastig fotograferen, maar een specifieke combinatie van hel licht en mistvorming gaf een surrealistisch effect. Wonderschoon om in de verte vrachtwagens te zien als een soort spookverschijningen. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik geen idee heb hoe Mahmoud dit als chauffeur heeft ervaren. Zelf had ik namelijk 't bijrijdersprivilege om op bepaald moment in slaap te sukkelen. Het ene moment genoot ik van het uitzicht en het volgende zag ik op een kilometerpaaltje dat El Minya opeens een flink stuk dichterbij was dan daarvoor.

In Egypte gaat nooit iets zoals je het plant. We leken wel erg voortvarend richting onze bestemming te gaan. Ruim binnen de tijd. Weinig oponthoud in het verkeer. Geen technische mankementen. Maar je weet dat er altijd wel ergens een addertje onder 't gras moet zitten. Iets wat opeens toch een heleboel tijd gaat kosten. Helemaal onverwacht was het overigens niet, want mijn moeder had haar capuchon al dicht getrokken om te verhullen dat ze een buitenlandse is. We wisten namelijk van onze trip naar Luxor/Aswan dat 't buitenlanders in principe niet is toegestaan om zonder politiebegeleiding op bepaalde plekken te komen. Uit angst voor aanslagen specifiek gericht op buitenlanders. Maar mijn moeder's 'vermomming mocht niet baten. Bij een checkpoint moest Mahmoud meelopen om tekst en uitleg te geven over het exacte doel van onze reis en waar we precies zouden verblijven. Hij bleef ruim een halfuur weg, maar kwam terug met een grote grijns. Duidelijk genietend van z'n een-tweetjes met de politiemacht. Eenmaal achter 't stuur was hij echter minder happy over het feit dat zowel zijn rijbewijs als de autopapieren waren afgenomen. Vanaf dit punt moesten we het laatste stuk van onze route namelijk afleggen met een politie-escorte.

Op onze reis naar Luxor hebben we al eens ervaren wat een kluchtige bedoening politiebegeleiding is. Al is 't maar omdat werkelijk niemand zich hier aan verkeersregels houdt, terwijl zo'n politiewagen zich dan opeens volledig op jou richt. Spookrijders of snelheidovertreders worden gewoon straal genegeerd. Of de politiewagen gaat vervolgens zelf snoeihard rijden, waardoor Mahmoud als chauffeur levensgevaarlijke capriolen moet uithalen om hem bij te houden. Vandaag was er een amusant moment toen we achter een open politietruck aanreden. Even daarvoor waren we gepasseerd door een pickup-truck vol enthousiaste schoolkinderen, die naar ons joelden en zwaaiden. Mijn moeder was net te laat voor een leuke foto, maar zat al klaar met haar camera voor een nieuwe poging. Precies op dat moment reed onze politie-escorte over een hobbel en de twee dienstdoende agenten donderden bijna van hun stoel. Je zag ze verschrikt naar ons opkijken met 't idee dat we hun gênante geklungel hadden vastgelegd. Gelukkig zagen de agenten aan de handgebaren van mijn moeder dat ze de pick-up truck met de kinderen moest hebben. Op een ander moment waren we 't oponthoud beu van steeds moeten wachten op nieuwe politiebegeleiding. Of we onderweg niet even konden stoppen om wat te drinken. De kelner liep met een dienblad vol pepsi blikjes naar de politie toe. Op onze kosten natuurlijk.

Wordt Vervolgd

avatar van H€yoka
Toen ik vanochtend op het werk binnenstapte, keek de receptioniste alsof ik een kat uit de boom was. ‘Bjorn,’ zei ze, ‘jij hier?’ ‘Veerle,’ zei ik, ’ja. Ik hier, jij ginder.’ ‘Maar,’ stamelde ze, ‘je werd vorige week toch ontslagen?’ ‘Ontslagen?’ mompelde ik, ‘dat kan toch niet, Veerle?’ Ik draaide me om en hield als vanouds mijn badge voor het elektronische oog. Er gebeurde niets. ‘Zie je wel,’ kraaide Veerle, ‘jij kan hier niet meer naar binnen, jij werkt hier niet meer.’ Ik draaide terug, zei: ‘Misschien is mijn badge kapot?’ en loerde door de glazen deur, op zoek naar iemand die me van deze gang van zaken kon verlossen en mij binnenlaten. Ik had deze ochtend geen deadline, geen projectwerk, geen geplande meetings, kortom: geen werk en wou daar ten volle van genieten.

Aha! Daar had je mijn manager Bart. ‘Bart,’ schreeuwde ik het raam toe, ‘doe open, ik kan niet naar binnen’. Bart deed de deur open maar ik mocht niet naar binnen. ‘Bjorn, jij hier?’ vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen. Daar gaan we weer, dacht ik. ‘Ik heb je vorige week toch ontslaan?’ zei hij. ‘Bart,’ zei ik, ‘aan die vragende toon leid ik af dat je het zelf niet meer zo zeker weet. Hoe zou ik het dan moeten weten? Ik kan me maar niet herinneren dat jij me ontslaan hebt. Ik heb je zelfs niet gezien vorige week. En de week daarvoor ook al niet. Het lijkt wel alsof je me ontwijkt.’ ‘Ja,’ zei Bart, ‘dat kan je wel stellen, dat ik je ontweek. Maar toch heb ik jou ontslaan. Ik heb jou een mail daarover gestuurd.’ ‘Die heb ik niet ontvangen’, zei ik. ‘Verdorie toch,’ zei Bart ‘nu staan we hier schoon.’ ‘Schoon,’ beaamde ik, ‘dat kan je wel zeggen. Zou dat een afwijking zijn? Of doet hij het bewust om zijn wijkende haarlijn bij tijd en stond wat te camoufleren? ‘Nu ja,’ zei hij, ‘kom dan maar binnen, we zien wel hoe het verder moet. Of nee, ik moet je hoe dan ook vragen het gebouw te verlaten, Bjorn. Je bent en blijft ontslagen.’

Dat was duidelijk. Ik ging op de parking staan, keek even rond en stapte bij gebrek aan activiteiten maar in mijn auto. Daar zat ik dan. Ontslagen. Wat moest ik nu doen? Ik kon gerust een tijdje zonder inkomen overleven, ik was een spaarder. Ik had een kleine lening lopen maar geen grote uitgaven gepland en een spaarboek die me toeliet minstens een jaar rond te komen maar… Hoe zou ik dat thuis moeten uitleggen? Ik voelde mijn borst opzwellen van verstikkend verdriet, dus er was zeker wat aan de hand met mij. Misschien had mijn vrouw begrip voor de situatie, en als ik geluk had zouden mijn kinderen me ook nog steeds papa noemen maar… Wat zouden de mensen zeggen? Zie hem daar lopen, de ontslagene. Geen nagel om aan zijn achterste te krabben, dat zouden ze denken. Wat moest ik doen? Wat moest ik zeggen?

Het antwoord kwam door de luidspreker van mijn autoradio wanneer André Hazes me Zeg maar niets meer toevertrouwde. Daar schrok ik danig van. Niet zozeer van de perfecte coördinatie tussen mijn vraag en het antwoord van een immateriële geest, maar eerder werd ik me bewust dat een radio niet zomaar muziek speelt en de auto benzine verbruikt om deze klanken tot bij me te brengen. Verspilling! Meteen nadat ik zonder inkomen gevallen ben: de horror. In paniek sprong ik uit de wagen en holde het veld in. Weglopen van mijn problemen was even leuk, maar ik ben zwaarlijvig en van al dat hollen kreeg ik bijna een astma-aanval. Ik probeerde te bedaren en ging op de grond zitten, in kleermakerszit.

En hier zit ik nu acht uur later nog steeds. Het is donker en ik weet nog steeds niet wat te doen. Ik heb een mail naar mijn vrouw gestuurd om haar te informeren dat ik ontslagen ben. Hopelijk heeft ze hem nog niet gelezen.

avatar van Donkerwoud
El Minya (2)

Het aardige aan afbeeldingen uit de klassieke oudheid is dat 't je voor even terugbrengt naar mensenlevens uit lang vervlogen tijden. Ook duizenden jaren geleden hebben mensen van elkaar gehouden en bleven maatschappijen doorgaan. Huwelijken met elkaar gesloten en kracht geput uit bestaande of nieuwe familiebanden. Hoe ze naar manieren zochten om financieel 't hoofd boven water te houden. Volgens mijn moeder zijn de afbeeldingen in de graftombes van Beni Hasan zo leuk omdat ze niet zijn gemaakt voor de reis naar het hiernamaals van een grote farao, maar voor enkele hogere overheidsdienaren. Ter nagedachtenis aan mensen die dichterbij 't reilen en zeilen van 't volk staan dan de machtigen der aarde met hun Goddelijke status. In hun graftombes zie je dan ook vooral 'alledaagse taferelen' als landbouw, vlees- en vishouderij, legeroefeningen en feestceremonies. Het meest in 't oog springend is de open tombe van Baqet III, waar tweehonderdtweeëntwintig worstelaars staan afgebeeld in verschillende vechthoudingen. Van het moment dat ze klaarstaan voor het gevecht tot ze aan elkaar trekken en een beslissende overwinningsworp. De faraonische worsteltechnieken worden nog altijd toegepast. Maar in de tombe zijn ook meer aardse zaken te vinden. Op een gegeven moment klopte een bewaker van 't leger op mijn schouder omdat hij mijn aandacht wilde. Met zijn ranke postuur en borstelige snor deed hij me wat denken aan Louis de Funés. Minder grappig: op zijn rug hing een machinegeweer. De bewaker nam me mee naar een strook afbeeldingen met gazellen. Aardig om te zien, maar toch niet zóóó bijzonder?! Toen pas viel mijn blik op twee parende beesten. De bewaker zag mijn verraste blik en gierde het uit van 't lachen. Dit grapje heeft hij waarschijnlijk vaker uitgehaald.

Maar eerlijk gezegd vind ik mensen in het hier en nu leuker dan herinneringen die in steen zijn gebeiteld voor de eeuwigheid. Zoals gastheer Kamiel de hele weg van Alexandrië naar El Minya selfies maakte om onze komst aan te kondigen. Op Facebook was mijn aanwezigheid allang in zijn dorp voelbaar voordat ik er überhaupt een stap had gezet. Zo trots als hij was dat we eindelijk zijn vrouw en kinderen zouden ontmoeten in z'n eigen woning. Door de labrintische straatjes van Abou Kerkas (niet gemaakt voor autoverkeer) langs Tuktuk's, voetgangers, ezeltjes, geiten en hele families midden op de weg. Voor het eerst in jaren had het flink geregend in het dorp, dus de straten waren een grote en gladde modderpoel. Mahmoud toeterend of wild gesticulerend omdat hij geen krassen wilde op de Fortuner. Het bracht ons bij het ouderlijk huis van de broers Kamiel en Isaac. Op de begane grond de plek waar ze zelf ooit zijn opgegroeid, terwijl elke nieuwe generatie mannen er een verdieping bij krijgt. Zo hebben de broers allebei een eigen helft op de eerste verdieping. Aan de ene kant woont Kamiel met zijn vrouw Christine en hun kinderen Flobatir en Coross. Aan de andere kant woont Isaac met zijn vrouw en kinderen Daud, Bishoy en Mariam. Onze rammelende magen maar al te blij dat beide echtgenotes een traditionele Egyptische maaltijd hadden klaargezet. We konden meteen aanschuiven en de frustratie vergeten van allerhande politiecontroles. Af en toe ging Kamiel's telefoon weer af en sprak hij met bedeesde stem. Dan belde de politie om te checken of we nog steeds op de afgesproken plek waren.

In de huishoudens van Kamiel en Isaac hing een knetterende spanning van 't naderende Koptisch Kerstfeest. Zoals gangmaker Bishoy met bulderende stem en ontwapenende glimlach vertelde over 't afsteken van rotjes. Ook had hij het onzalige plan opgevat dat ik eens op hun ezel moest rijden. ('Kom dan! Kom dan! Hij staat beneden. Ik kan er ook op rijden.') Ik vertelde hem maar niet de anekdote dat ik in 't Rifgebergte eens achterop zat bij een Marokkaans meisje en toen tranen met tuiten heb gehuild. Oudere broer Daud mag dan wel een stuk rustiger zijn, maar hij was ook buitengewoon verguld met mijn komst. Honderduit praatten ze over hun Koptische gebruiken en leven in Abou Kerkas. Op een bepaald moment namen Bishoy en Daud me mee naar het dak om te kijken naar hun boerderijdieren. De fundamenten zijn er al om deze verdieping ooit om te bouwen tot appartementen voor de getrouwde zoons. Tegenwoordig is 't echter een stal voor kippen, schapen en geiten. Die kleine wildebras van een Bishoy wilde op de foto met zo'n beetje elk boerderijdier. Zelf kon ik lekker even uitwaaien en genieten van het straatgewoel, terwijl de zon onderging en de felgekleurde lichten aangingen van de twee kerken in de buurt.

Maar Daud wilde me nog iets belangrijks laten zien. Helemaal begreep ik 't niet met mijn steenkolenarabisch, maar hij nam me mee door de modderige straatjes. Mijn nette schoenen zakten weg in de blubber en de viezigheid. Soms dreigde ik uit te glijden op de gladde grond. Uiteindelijk bracht Daud me bij een zo goed als verlaten kerkje met een grote kerststal en een gebedszaal met afbeeldingen van heiligen. Ik zag het jongetje zijn handen vouwen op dezelfde manier als ik onlangs zijn vader nog heb zien doen in Marmina. Onverstaanbaar zacht prevelde hij zijn gebeden. Sommige dingen verdwijnen met de tijd. Andere dingen blijven behouden. Maar uiteindelijk heeft het een eigen schoonheid hoe mensen betekenis geven aan hun leven met riten en rituelen.

Wordt Vervolgd

avatar van Donkerwoud
Het rare aan een lichaam in verandering is dat je ook jezelf niet meer herkent. Liefdevolle strelingen over nieuwe arm- en beenspieren als een plotselinge ontdekking. Alles voelt lang, uitgerekt en flexibel. Speelser ook, zoals ik opeens door mijn benen kan hurken of meer bewegingen maak tijdens het wandelen. Bij vlagen meen ik zelfs dat mijn kenmerkende onhandigheid is afgenomen. Ik beweeg me makkelijker door de wereld als een gelukkiger mens. Toch blijft het lastig om naar foto's te kijken van die vroegere zelf. Naar zijn triestige blik met bedeesde glimlachje en verslagen houding. Zijn angst om ruimte in te nemen op deze wereld, terwijl hij grappend zijn zelfhaat blijft bevestigen met krenkende opmerkingen over zijn dik-zijn. Het lukt me nog niet om mildheid op te brengen naar die man. Nog net geen vreemde van de nieuwe persoon die ik in korte tijd ben geworden. Een wijs iemand corrigeerde me toen ik over hem bleef spreken als die dikzak van vroeger. In diens woorden: 'Kaj, zie jezelf niet als dik. Waarom spreek je zo negatief over een lief en warm mens dat zoveel meer was dan zijn gewicht!? Toen al goed zoals hij was, maar nu ziet hij er óók nog beter uit.' Ik neem het advies ter harte en zal verder werken om gelukkig te blijven met wie ik ben.

avatar van Donkerwoud
El Minya (3)

D'r zijn twee zekerheden in het leven: tijd is in Egypte een rekkelijk begrip en mijn moeder wil foto's van de zonsondergang. En in El Minya komt erbij dat we alleen onder politiebegeleiding de weg op mogen i.v.m. recente spanningen in de regio. Zo kon 't gebeuren dat we met onze Fortuner achter een taxi aanreden met twee Duitse toeristen en een chagrijnige politieagent. Op weg naar Deir Al Adhra (het klooster van de Heilige Maagd Maria) op de Gebel At Teir (de berg van de vogels) op zo'n 93 kilometer van Beni Hasan. Niemand wist precies hoe er te komen en zelfs de GPS leek van zins om ons een verkeerde kant op te sturen. Een altijd montere Kamiel bleef maar 'tien minuten, tien minuten' zeggen om de moraal hoog te houden. Tot het punt dat 't bijna een klucht werd toen de tien minuten een halfuur werden en toen een uur en toen twee uur. Een extra stressfactor omdat mijn moeder haar foto van de zonsondergang vanaf het bergklooster beslist niet wilde missen. Tien minuten, tien minuten.

De Duitsers hadden we ontmoet bij de Faraonische tombes in Beni Hasan. Tot onze verbazing kwam er opeens een Westers koppel binnenlopen op een verder uitgestorven plek. De twee maakten op eigen gelegenheid een rondreis door Egypte, maar ze ergerden zich groen en geel aan de moeilijkheden om vrijelijk rond te reizen. Zo wilden ze eigenlijk overnachten bij vrienden in Sohag, maar dat werd hen niet toegestaan door de autoriteiten. Ook bleek het moeilijk om een taxichauffeur bereid te vinden om langs de checkpoints te gaan in de omgeving van Beni Hasan. Er werd hen eigenlijk opgelegd om politiebegeleiding mee te nemen. Zelf hadden we ook al de hele dag gehannes met politie-escortes. Al is 't zonder meer een voordeel aan eigen vervoer dat je soms plankgas kunt geven om voorbij oponthoud te geraken.

Op een bepaald moment maakte de taxi voor ons een onverklaarbare omweg en stopte opeens bij een voedingsstalletje. De Duitse man stapte uit en vertelde ons dat hun politiebegeleider honger had gekregen. Ze hadden hem een banaan aangeboden, maar hij moest écht iets eten. Op hun kosten welteverstaan. De Duitsers verzuchtte ietwat gelaten: 'We zijn veel te aardige mensen.' Later vertelden ze ons dat ze op 't idee kwamen voor een rondreis door Egypte omdat ze dit eerder in Iran hebben gedaan. Het was daar zo fantastisch om rond te reizen als westerling. (Ze hebben natuurlijk gelijk. Om die reden wilden wij ook eigenlijk terug naar Iran op de korte termijn. Totdat corona aërosolen in 't eten gooide.) De Duitse liet voorzichtig doorschemeren dat ze waarschijnlijk nooit meer terugkomen in Egypte. Allemaal gedoe en werkelijk waar iederééén wil geld van je.

Toen Kamiel van 'tien minuten, tien minuten' naar 'vijf minuten, vijf minuten' ging, wisten we dat Deir Al Adhra dichterbij kwam. De GPS leek inmiddels ook een realistischer doel voor ogen te hebben. Op een bepaald moment kwamen we bij een enorme trap om Gebel At Teir op te komen. Het zou sneller zijn om via deze zij-ingang bij het klooster te komen dan via de politie-checkpoint bij de hoofdingang. Zo snel als we konden zijn we de trappen opgelopen. Ik was op de rest vooruitgelopen en keek als eerste neer over het schitterende sfeeruitzicht van groene velden naast de Nijl. Nog uithijgend van 't snelle traplopen, kreeg ik een vriendelijk tikje op mijn schouder. Er was een groepje mannen naar me toe gekomen. Een van hen droeg een politiepet en had een pistool in zijn holster. Zoals wel vaker kreeg ik de vraag waar ik vandaan kom en wat ik kom doen. Mijn moeder had geen zin in 't oponthoud en passeerde ons. Ze wenkte de Duitsers om met haar mee te komen. Kom op zeg, dat gedoe steeds! Ik gniffelde om haar doortastendheid, maar besloot toch maar bij Kamiel en de agenten te blijven.

Ik heb gemengde gevoelens over Deir Al Adhra. Het is zonder meer één van de mooiste Koptische kloosters die ik heb gezien. Vooral ook door de bijzondere ligging op een bergtop met uitzicht over de Nijl en de historische lading dat Josef, Maria en baby Jezus hier zouden zijn gepasseerd. Overweldigend groots allemaal, ook de bijzonder gave architectuur. Toch was 't ergerniswekkend dat we geen moment alleen gelaten werden. Wij kregen een flits-tour omdat één van de politieagenten terug naar huis wilde en een lift nodig had. Het heerschap stond bij ons toen we op 't hoogste punt van het klooster stonden. Hij gaf ons meerdere malen te kennen dat we door moesten lopen, terwijl hij steeds zuurder ging kijken. Maar mijn moeder laat zich natuurlijk geen zonsondergang afpakken en ze bleef 'tien minuten, tien minuten' zeggen om hem koest te houden. Het is ons toch gelukt om op tijd te zijn voor haar belangrijkste fotomoment. Al zaten we op de terugweg dus wel opgescheept met een chagrijnige agent...

Wordt Vervolgd

avatar van Snuifdoos
We kunnen het opsparen we kunnen het aanpassen. In lijnvorm door de kamer laten gaan. Maar nooit en te nimmer zullen we kunnen voorkomen dat het gaat lopen pimpelen.


Daarom misschien toch maar eens ermee stoppen dan.

avatar van Arkan
IK hoop dat dit hier ook mag staan, anders verwijderen jullie het maar weer.


Ik ben helemaal geen schrijfster, maar toch doe ik iets wat met schrijven te maken heeft.
Bloggen, ja, ik ben een blog begonnen. Dit met de bedoeling om onze vakantie en wandelavonturen in de toekomst daar voor de eeuwigheid aan het digitale papier toe te vertrouwen.

Nee, het zal zeker niet grammaticaal correct zijn, en soms is het zelfs geen mooi Nederlands.
Het is dan ook de bedoeling om op een leuke manier voor onszelf de dingen neer te pennen als herinnering voor later. maar tevens ook andere mensen wat ontspannend leesplezier te bezorgen.
Er zal uiteraard ook info over wandelingen, monumenten, en al wat we meemaken in komen.

En natuurlijk wordt het allemaal verteld door onze 2 vierpotige heren, onze boxers Lemmy en Wodan.

In de blog staan nu nog slechts een paar verhalen met info en voorbereidingen. Maar hopelijk gaat hij volgende week echt van start met bijna dagelijkse verhalen, dit als het internet op de campings het toelaat.

Voor wie interesse heeft, zet ik hieronder de link.

Boxers op Avontuur - boxers-op-avontuur.blogspot.com

avatar van Snuifdoos
We spreken hier, nog steeds, van streven naar het boek dat dingen doet.

Het manuscript dat manoeuvreert.

De bezielingen betitelend.

avatar van Donkerwoud
Het blijft wonderlijk wat ik vanaf de loopband te zien krijg van de wereld. Tijdens het hijgen en puffen bieden Discovery en National Geographic programma's over het fabricatieproces van ingevroren erwten of een verlaten militaire basis in Zuid-Afrika. Of de compleet inwisselbare programma's rond mannen van middelbare leeftijd die oldtimers opknappen of andere oude rotzooi klaarmaken voor veilingen. Veel dollars en ponden in beeld om deze belangwekkende exercitie extra kracht bij te zetten. Gisteren walging én ontroering toen een collega-dierenarts van ene Dr. Pol de bloederige lichaampjes van pasgeboren varkentjes ter wereld bracht. Zelf moest de iconische dierenarts een poes opereren die bleek te zijn neergeschoten door één van de buren. Kennelijk zijn dit de enige programma's met continu ondertiteling, zodat de sportende mens doorheeft welk werelds leed er aan hem/haar voorbijtrekt.

Het doet me terugverlangen naar de keren dat de allerbeste fitnessinstructrice me meenam naar de gemeenschappelijke tuin van het hotel. Weg van de televisieschermpjes met Amerikaanse films of voetbal. Naar een open ruimte in het zonnetje waar vogeltjes kwetteren en hotelgasten hun ongedwongen zelf zijn rond het zwembad. Eerlijk gezegd vielen de buitenoefeningen me altijd zwaarder dan de machinerie in de fitness zelf. Zoals die keer toen iemand van het personeel langsliep tijdens mijn oefeningen. Zo zuchtend en steunend dat ik medelijden opriep bij de man. Hij zei tegen de allerbeste fitnessinstructrice: 'Je bent die man toch niet aan het vermoorden!?' Dat ze mijn oefeningen serieus nam, bleek ook wel uit haar no-nonsense mentaliteit dat ik niet mocht terugkrabbelen als er op dat moment een huwelijk bezig was. Het is me zelfs eens overkomen dat de bruid en bruidegom klaarstonden voor een groepsfoto van hún magische moment en ik er steeds rondjes omheen rende. De fotograaf kwam geërgerd naar me toe om te zeggen dat ik steeds in beeld verscheen. Een tikkeltje verslagen droop ik af om de allerbeste fitnessinstructrice te vertellen van mijn verlies. Haar antwoord: 'Wat maakt dat nou uit? De man kan jou er toch achteraf uitknippen of de foto bewerken met photoshop?'

Geef mij maar de onvoorspelbaarheid van menselijke interactie boven formulematige monotonie. Écht onderdeel zijn van de wereld in plaats van het alleen aanschouwen van een veilige afstand. Zelfs tijdens het sporten.

Bilal030
Weet iemand hoe je de hoeveelheid pagina’s in een mogelijk boek uitrekent? Want de pagina’s in een word bestand komen niet overeen met de hoeveelheid pagina’s in een boek, denk ik. Of gaat het om de hoeveelheid woorden?

avatar van eRCee
Google zegt dat er 250 woorden op een pagina gaan. 60.000 woorden is dan 250 pagina's.

avatar van Donkerwoud
Ik zie aan zijn blik dat hij mij herkent. De ongemakkelijke stilte van twee mensen die elkaar herkennen, maar niet willen spreken. Allebei in de viswinkel voor een snelle lunch. Zijn kapperszaak zit iets verderop in de straat. Ik kwam er geregeld om mijn haar te knippen of mijn baard bij te laten scheren. Hij deelde verhalen over zijn geboorteland Jordanië en ik over Egypte. Bij mijn eerste bezoek zei hij prompt: 'Je moet eens bij mij langskomen in Amman.' Ietwat overweldigd stamelde ik terug: 'Eh eh...nééééé!' Hij was altijd wat aan de dure kant, maar ik had het ervoor over omdat we altijd fijne gesprekken hadden. Het leek me oprecht een geschikte kerel.

Midden in de zomer gooide hij opeens zijn prijzen omhoog. Hij had het over de problemen in Oekraïne en de hoge gasprijzen. Tot mijn eigen verbijstering kostte knippen en scheren me opeens €46 voor een kalende man. En dat op een moment dat er van enige gascrisis nog geen sprake was. Ik betaalde het bedrag beleefd en besloot om nooit meer gebruik te maken van deze afzetter. En toch steekt het wanneer we in die viswinkel allebei op ons visje staan te wachten. Ergens denk ik bij mezelf: 'Als hij vraagt waarom ik nooit meer kom, dan vertel ik hem dat hij een afzetter is.' Ergens vind ik het óók jammer dat onze gesprekken er niet meer zijn.

Ik eet mijn broodje haring en hij zit zijn lekkerbekje te eten. Opeens spreekt hij de winkelbediende aan: 'Gecondoleerd met je verlies.' Met een innemende stem. Vriendelijk. Zij begint een verhaal over een bekende van in de twintig die is overleden aan een overdosis GHB. Ze zegt: 'Misschien is 't maar beter ook. Het is cru voor de familie, maar soms is een zachte dood beter dan een hard leven.' Mijn oude kapper antwoordt terug: 'Het is moeilijk als mensen écht niet meer willen leven.' Ik slik het laatste stukje haring weg en loop naar buiten. Iets minder boos dan toen onze blikken onbeantwoord bleven. Het leven is te vluchtig om je druk te maken over geld.

avatar van Pageturner
Ik heb een toneelstuk geschreven (en daar heb ik meer dan een jaar aan gewerkt, want zoiets had ik nog nooit gedaan) en dat ben ik nu aan het regisseren tot een voorstelling die op 24 en 25 februari in Mechelen te zien is. Gelukkig sta ik er niet alleen voor, mijn beste vriendin is mijn co-regisseur en we hebben twee uitstekende acteurs gevonden voor de rollen. Allemaal heel spannend, want ik heb ook nooit een regie- of theateropleiding gevolgd, maar natuurlijk wel veel voorstellingen gezien en theaterteksten gelezen. Voor wie meer info wil (het heeft te maken met de legendarische muzikanten Miles Davis en Juliette Gréco): Schemerblauw | Theater De Moedertaal.


avatar van handsome_devil
Tof, succes Pageturner!

Gast
geplaatst: vandaag om 09:20 uur

geplaatst: vandaag om 09:20 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.