Sea of Tranquility - Emily St. John Mandel (2022)

Het lijkt eerst alsof je drie losse korte verhalen leest waarin dezelfde persoon telkens figureert. Het verhaal begint in 1912 en verschuift naar 2020, naar 2203, naar 2401 en weer terug met iemand die uit moet zoeken wat er aan de hand is. Kunstig geconstrueerd boek met een mooi en (mij althans) verrassend einde waarin alles samen komt en het mysterie onthuld wordt.

Wordt nog wel eens vergeleken met David Mitchell's boeken als Ghostwritten, Cloud Atlas en Bone Clocks. Verschil is in ieder geval dat dit niet zo'n dik boek is. Overeenkomst is dat personages uit een ander boek in Zee van rust terugkeren, iets wat Mitchell ook graag doet.

Het eerste dat opvalt aan Sea of Tranquility, is dat het boek qua structuur erg lijkt op Cloud Atlas. We volgen verschillende personages in verschillende tijden, die uiteindelijk allemaal met elkaar verbonden blijken te zijn.

St. John Mandel heeft een fijne, prettig leesbare schrijfstijl waarmee ze een intrigerend verhaal neerzet. In het begin lijken de belevenissen van de verschillende personages op zichzelf te staan, waarbij je het vage gevoel hebt dat er iets is dat ze met elkaar verband laat houden. Halverwege het boek wordt langzaam duidelijk wat dit is, waarna in de tweede helft alles steeds meer op zijn plek valt.

Een minpunt van het boek vind ik wel dat de meeste personages vrij vlak blijven en niet echt tot leven kwamen. Ook qua manier van doen, praten, denken etc. leken ze allemaal behoorlijk op een gemiddelde mens uit de 21ste eeuw. In een boek dat zich afspeelt over een tijdspanne van zo'n 500 jaar, had daar meer mee gedaan kunnen worden.

Een ander minpunt is dat de hoofdstukken die zich in de toekomst afspelen, voor mij niet heel futuristisch overkwamen. Afgezien van dingen als maankoloniën en tijdmachines voelde alles verder toch erg herkenbaar en hedendaags aan. En dat voelde niet altijd heel realistisch, als je kijkt hoe ingrijpend onze wereld pakweg de laatste honderd jaar al is verandert door technologische ontwikkelingen.

Beter dan Cloud Atlas vond ik dit boek niet, maar voor liefhebbers daarvan is dit toch zeker de moeite van het lezen waard.

Emily St-John Mandel schrijft best aangenaam en goed, maar de verhalen zijn best ingewikkeld qua structuur. Ik weet niet of ik moet zeggen 'nodeloos' ingewikkeld. Het zou een truc kunnen zijn om de aandacht van de lezer vast te houden, terwijl de plot misschien niet zo ingewikkeld is als die lijkt. Er wordt weer veel heen en weer gegaan in de tijd en sommige aspecten van dat tijdreizen zijn een beetje gemakzuchtig afgewerkt: tijdparadoxen blijken er eigenlijk niet toe te doen, de beschrijving van de technologie en de fysische theorie ontbreken ook volledig. Anderzijds is de koppeling aan de 'simulatietheorie' dan weer wel een originele vondst. Het verhaal speelt zich in verschillende tijdsperiodes af en er passeren nogal wat personages de revue. Omdat het geen dik boek is, is het ook logisch dat deze periodes en personages niet allemaal uitgebreid beschreven worden. Het is dus soms moeilijk om in de sfeer van elk hoofdstuk te komen en alle personages goed van elkaar te onderscheiden. Ook personages die een sleutelrol spelen in het verhaal komen soms maar heel even aan bod en zijn even gauw alweer verdwenen.
Een aantal stokpaardjes die in ander werk van de schrijfster opduiken, vind je hier ook weer terug: pandemie, flashback en flashforward, etc.
Op de positieve noot herhaal ik wel dat de schrijfstijl en de sfeerzetting wel geslaagd is.

Ik ontdek nu wel dat het beter is om eerst Het glazen hotel te lezen...
Vreemd dat het verband tussen deze twee boeken nergens vermeld wordt.

Dank voor de tip! Deze stond op mijn binnenkort te lezen lijst maar dan begin ik eerst met die andere.