Small Things Like These - Claire Keegan (2021)

Recensie in Tijdgeest, bijlage dagblad Trouw d.d. 15 januari 2022.

Shortlist booker prize 2022

De shortlist van de Booker Prize is er weer! Dus dat betekent dat ik me weer heb voorgenomen om deze zes boeken te lezen en te bespreken (of dat gaat lukken voor de prijsuitreiking weet ik niet). Small Things Like These van de Ierse auteur Claire Keegan is het dunste boekje dat het ooit tot deze shortlist geschopt heeft, en het was zeker heel een heel fijn verhaal zo tussen het lezen van de klepper Infinite Jest door.

Deze novelle speelt zich net voor Kerstmis 1985 af. Bill Furlong is een kolen- en houthandelaar op het Ierse platteland en prijst zich gelukkig met een lieve vrouw, vijf gezonde dochters en een inkomen waar ze mee rond kunnen komen. Hij beseft zich dat het misschien allemaal anders had kunnen lopen. Zijn moeder werd jong zwanger, maar kreeg als huishoudster eten en een onderkomen bij een rijke vrouw die begaan was met zijn moeder en Bill. Het zorgde ervoor dat Bill naar school kon gaan en dat hij en zijn moeder een bestaan konden opbouwen.

Lees verder

Heel sfeervolle novelle, opnieuw is sprake van een heel aardig boek van het kwartaal .

Mooi en klein verhaal over een man die vanuit zijn eigen zegeningen bepaalde druk lijkt te ervaren. Druk om goed te doen, zowel qua werk alsook als vader en echtgenoot. Maar de echte test volgt als er vanuit een bewoonster van het nabij gelegen klooster een dringend beroep op hem wordt gedaan. Een moreel appèl, anders gezegd. Als je het gevoel hebt op cruciale, beslissende momenten in je eigen leven gesteund te zijn geweest, wat doe je dan als iemand anders je nodig heeft op een cruciaal moment in diens leven? Al leidt dat wellicht tot verlies van een ander, met bloed, zweet en tranen opgebouwd deel van je leven (het eigen bedrijf)? Heel klein beschreven, maar meer dan genoeg om als lezer gevoel te krijgen bij meerdere personages en zeker ook ontroering en medeleven te voelen.

Jason82 je verklapt daar wel iets
ik ben gisteravond in dit boekje begonnen. Mijn eerste gedachte: wat ben ik bevoorrecht dat ik genoeg vrije tijd heb om eindeloos veel boeken te lezen, terwijl de hoofdpersoon van het boek daar hoogstens met kerst wat tijd voor vrij kan maken. En toch proberen ze er samen wat van te maken.

De sfeer is goed neergezet. Ierland in de jaren '80 voelt veel ouderwetser aan, met kolen en nonnen. Het einde is wel erg open.

Een bolwerk van macht en de gewone mensen die het in stand houden omdat ze denken iets te verliezen te hebben. Wat zal er gebeuren met een individu dat hier tegenin gaat? Een universeel probleem, met weinig woorden duidelijk opgeschreven.

Het had van mij iets subtieler gemogen maar het open einde geeft dan wel weer een prikkel om erover na te denken.

M'n derde kwartaalboek op rij, dat moet sowieso een record in een jaar zijn waar ik volgens mij nooit verder kwam dan 2, allicht zelfs maximaal 1.

Fijn boekje wel. Dit speelt in Ierland midden jaren 1980 maar behoudens af en toe relatief moderne zaken die worden genoemd (televisie, LEGO) zou dit werk gezien sfeer en gevoel (onder meer door de verkoop van kolen) ook 150 jaar eerder kunnen zijn geschreven door Charles Dickens. Dat dit werkje vlak voor Kerst speelt en Dickens' kerstverhaal enkele malen genoemd wordt verstrekt dit gevoel alleen maar. Ergens is dit werkje dan ook echt tijdloos.

De cover is Jagers in de Sneeuw van Pieter Bruegel de Oude, een werk dat vaker te zien is, onder meer in Melancholia en Solyaris. Qua gevoel past dit winterlandschap wel, maar dat is te oppervlakkig. Dit schilderij toont ergens een idylle met armoe - de jagers komen met magere honden terug van de jacht en hebben net aan één geschoten vos ergens midden in de kleine ijstijd in een tijd die zeker in Nederland en België niet de hoogtij was. Dit boek speelt midden in een recessie en die armoede wordt ook in het boek vaak genoeg aangestipt. Al voelt ook die uitleg wat simplistisch. Ik hoor het graag als iemand een beter idee heeft voor de keuze van deze omslag.

Verder leest dit ding fijn weg, echt iets om op een vrijdagavond (zoals ik deed) in een keer uit te lezen. Het verhaal kabbelt lekker voort en als lezer blijf je erin. Ook veel dialogen zijn schitterend realistisch neergezet, vooral tussen de echtelieden over hun kinder. Op momentjes is dit werk echt genieten. In zoverre prima allemaal. Al vind ik dan net die éne centrale draad, waar het boek uiteindelijk ook naartoe gaat en eindigt, net wat minder sterk uitgewerkt. De hoofdpersoon heeft door de goede wil van iemand uiteindelijk een leven kunnen leiden, nu wil hij zoiets terug doen. Maar dat stukje psyche, hoewel boeiend, hangt er te veel bij en weet ik doordat het bijna letterlijk wordt gezegd, niet doordat het wordt getoond. Ook de macht en invloed van de nonnen op zo'n gemeenschap komt aan het eind even aan bod doordat 1 of 2 mensen die noemen, maar daar blijft het bij. Dat wordt nergens voelbaar gemaakt, zeker niet in het gedeelte ervoor. 3,5*.

Ik had me niet aangemeld, maar heb ik dit kwartaalboek even opgepakt. Ik kan me goed vinden in bovenstaande meningen, de kracht van het boek zit in sfeer. Ierland, jaren 80, vlakvoor kerst en een hoofdpersoon, die strijd tegen armoede en onrecht. De boodschap over hoe de macht van systemen onrecht in stand houdt, ligt er wel wat dik bovenop.
Zelf vond het een aardig boekje, maar werd ook niet echt geraakt. Ik denk dat dit vooral komt doordat veel karakters niet echt uitgewerkt worden. Buiten hoofdpersoon Bill Furlon zijn de andere personen vrij kleurloos en dat maakt inleven moeilijker. De soms wat houterige dialogen helpen hier ook niet aan mee.

Verrassend succesvol Kwartaalboek is dit geworden (qua aantal lezers dan). Ik heb zelf eigenlijk niets meer toe te voegen aan wat hier boven al staat, waarbij vooral die Dickensconnectie die mjk87 aanstipt mij ook was opgevallen.

Wat de jagers in de sneeuw betreft is er denk ik wel een lijntje te trekken naar de man (Furlong) die met zijn auto door een winters landschap naar huis rijdt na een lange werkdag. Maar misschien vond de uitgever het gewoon een mooi winters plaatje, dat kan natuurlijk ook.

Niemand is er echt enthousiast over. Als ik de reacties zo lees, dan is dat precies wat ik associeer met Booker Prize shortlist materiaal.

Zou het met de omvang te maken hebben?

Dat verlaagt de drempel wel ja, al waren de twee boeken hiervoor ook dun. Maar eerlijk gezegd klinkt de plot ook als iets normaals, iets traditioneels. Volgens mij blijft men daarbij terugkomen. En het speelt rond Kerst, die periode komt er ook aan. Dan ben ik in ieder geval sneller in de stemming hiervoor dan pakweg in de zomer.