De Daverdreun - Maarten 't Hart (1995)
Nederlands
Ideeƫnliteratuur / Kunst en Cultuur
3 pagina's
Eerste druk: Hollands Maandblad,
's-Gravenhage (Nederland)
Maarten 't Hart houdt niet van popmuziek, zoveel is bekend. In dit polemiek jegens de popmuziek probeert hij te beargumenteren waarom. Jazz, blues, country, funk en allerlei andere muziek vindt 't Hart 'wegwerplawaai'. Er bestaat maar één soort muziek, die anderen 'klassieke muziek' plegen te noemen. 't Hart krijgt veel cassettebandjes met popmuziek toegestuurd, meestal van vrouwen die hem willen overtuigen dat popmuziek best mooi kan zijn. Het is echter niet aan hem besteed. Beleefdheidshalve luistert hij de bandjes een keer af, om er vervolgens 'echte' muziek over op te nemen. Heel erg vindt hij het waneer zijn buurman van tweehonderd meter verderop een feestje geeft, en hij een avond lang de popklanken moet aanhoren. Het kan echter erger: het dorp bevindt zich op anderhalve kilometer afstand, en eens trad de popgroep Normaal er op. 't Hart kon het dreungedaver volgen vanuit huis. Hij begrijpt dan niet dat mensen met zoveel dreunende overlast anderen hun smaak willen opdringen. 't Hart besluit met een relativering; één stuk popmuziek kan hij kennelijk wel waarderen: 'A Whiter Shade of Pale'. Met een onbegrijpelijke tekst, maar een uiterst herkenbare melodie - gebaseerd op Bach.