Anéantir - Michel Houellebecq (2022)

De Volkskrant

Meer dan zevenhonderd bladzijden zelfkwelling... Ik zie er naar uit

En dan komt de rasoptimist met een titel dat 'Vernietigen' betekent.

In de nieuwe Houellebecq schuilt het ongeluk in het gezin (●●●●) - NRC €

Er zijn steeds meer echtscheidingen in de wereld, al is dit onderwerp wel heel conservatief, bijna te cliché voor Houellebecq. Al is dit toch wel een boek waar ik naar uit kijk. Ik vind Houellebecq alleen maar beter en beter worden. Al moet ik zeggen dat ik op dit moment in lockdown niet 700+ pagina's aan feel bad literatuur kan gebruiken....

Ben dit boek aan't lezen in 't Frans en 't is adembenemend.

Adembenemend en toch maar 3 sterren?

Misschien adembenemend in de ongunstige zin?
Zoals in: 'Ach Michel, STIK erin!'

Hoewel Kirac geen zuivere koffie is. Zijn niet echt eerlijke mensen in mijn ogen en best zure mensen ook. Heb het gevoel dat ze zelf niet echt kunst kunnen maken en nu deze zure kunstcritici zijn geworden. Al hebben ze ook gelijk op sommige vlakken. Hoe dan ook is dit allemaal wel grappig, Doe gewoon wat meer onderzoek voordat je aan iets meedoet?

Michel Houellebecq: ‘Het was heel dom dat contract te tekenen’ - NRC

Ik zou mezelf absoluut geen fan van KIRAC willen noemen, maar sommige dingen die ze doen fascineren me wel. Dit verhaal van Houellebecq klinkt me wel een beetje als een jankverhaal in de oren.

Het is in ieder geval weer een smakelijke soap.

Het is ook wel vermakelijk allemaal en sommige videos zijn ook best grappig. Alleen vertrouw ik de mensen van Kirac absoluut niet... En ja dit verhaal van Houellebecq is ook weer grappig en hoe hij reageert hierop maakt het alleen maar grappiger. Misschien hoort het allemaal bij de grap dat ze zo allebei meer aandacht krijgen. Dat zou ook wel geniaal zijn.

Haha, dat laatste liet ik elders op het forum hier ook al vallen. Maar ik zag vanochtend een filmpje van Michiel Lieuwma en die vond het erg ingewikkeld dat zijn held Houellebecq nu ruzie heeft met zijn vrienden van KIRAC dus ik denk dat het echt is. KIRAC is vandaag in het gelijk gesteld door de rechtbank, hopelijk kunnen we dan eindelijk snel die film verwachten, want ik ben wel weer benieuwd wat voor wanstaltigs KIRAC ervan gaat maken. Hier moest ik wel om lachen in hun persbericht:

"KIRAC's intention is to make an art film in which it is not always clear what is fact and what is fiction. For example, it would be unclear to the viewer whether it is really Houellebecq having sex. The judge now finely notes that as 'a result of Houellebec's efforts to prevent disclosure of the footage', there will be less doubt among viewers as to whether it is really Houellebecq or a stand-in."

Ik heb geen ervaring met het niet nakomen van een sekscontract, dus ik kan hier niet over meepraten.

Ik stuur je nu een PB!

Ik keek wel uit naar deze Houellebecq, al vraag ik me achteraf af waarom. Want enkel Serotonine vond ik echt goed, de rest variërend van matig tot aardig. En vaak boeken met goede ideeën die in romanvorm matig worden uitgewerkt.

Enfin, de Nederlande versie telt 570 pagina's met enkele pagina's mt plaatjes en veel witte pagina''s. Dus heel wat minder dik dan die 736 doen vermoeden. En ook niet groots. Dit is een vrij klein verhaal waar her en der wel wat typische ideeën de revue passeren zoals de ondergang van het westen, maar meer dan achtergrond is dat niet. Het boek draait echt om de familie rond hoodpersoon Paul - een zijplot over aanslagen waarmee het boek begint wordt 200 pagina's losgelaten en aan het eind komen ook geen antwoorden. Dat is ook wel wat er een beetje mis is met het boek, het geheel is nogal los zand en gaat niet ergens heen. De losse delen zijn vaak prima, maar niet als één roman.

Al met al is het boek lange tijd wel vermakelijk (en krijgt nog wel een voldoende vooral daarom), pas de laatste 100 bladzijden begint het wat te slepen. En sommige dingen doet Houellebecq goed zoals het beschrijven van walging voor andere mensen, soms humoristisch soms enorm herkenbaar. Maar personages blijven redelijk plat en karikaturaal. Dus als psychologische roman werkt dit ding minder. Als leesvermaak lukt het nog wel. 3,0*

Ik begrijp héél goed wat je schrijft over 'los zand', mjk87, ik had precies hetzelfde gevoel. Ik zou het zelfs nog sterker willen uitdrukken: ik vond de opbouw, zowel van de roman in zijn geheel als van de afzonderlijke hoofdstukjes, vaak nogal willekeurig en onsamenhangend. Alleen je woorden "het gaat niet ergens heen" lijken mij niet zo gelukkig: de titel is niet voor niets Vernietigen. Het leidt allemaal tot 'ver-niet-iging', dus tot... niets! dat is net het thema van de roman!

Aah zo had ik er nog niet naar gekeken nee. In wezen heb je gelijk daarmee. Ik bedoel er ook net een andere nuance mee. Het boek gaat naar vernietiging maar die vloeit niet per se voort uit het eerdere deel (voor mijn gevoel). Maar allicht zal in een diepere laag en in de betekenis van de schrijver die lijn er wel inzitten.

Goed leesbaar boek, met diverse subverhalen die niet altijd even ver uitgewerkt worden. De wereld van Paul, en daarmee het verhaal, wordt steeds kleiner: van belangrijke adviseur voor een van de belangrijkste ministers in het land naar doodziek alleen met zijn vrouw. Mooi, maar niet zijn beste.

Maarten 't Hart leest 'Vernietigen' - YouTube
Maarten 't Hart: 'Ongelooflijk goed gedaan, een tornado die over mijn hoofd is losgebarsten.'

Vooralsnog vind ik ook deze weer prachtig. Er is veel kritiek over Houellebecque die ik nog altijd niet vat. Maar misschien heb ik niet de juiste boeken gelezen om af te haken op zijn politieke opvattingen, hoor toch vaak over zijn opvattingen die voor mij super af haakbaar zijn.

Terug naar het boek, ik kwam deze schitterende tekst tegen in ‘vernietigen’:

De wijnstokken stelden in deze tijd van het jaar niet veel voor: middelmatige, verwrongen en zwartige, tamelijk lelijke entiteiten die tijdens de oversteek van de winter hun essentie probeerden te bewaren, je kon je onmogelijk voorstellen dat zulke afzichtelijke kleine dingen later wijn zouden kunnen voortbrengen, de wereld was toch vreemd georganiseerd, zei Paul bij zichzelf terwijl hij tussen de wingerds door liep.
Als God werkelijk bestond, zoals Cecile dacht, had hij weleens wat meer aanwijzingen omtrent zijn opvattingen mogen geven, God was een bijzonder slechte communicator, zo’n mate van amateurisme zou in een professionele omgeving nooit zijn geaccepteerd.

Schitterend, objectief cynisme noem ik het maar denk ik.