Mijn eerste kennismaking met Vlaams schrijver Louis Paul Boon -
~ Volgens Humo zelfs dé schrijver van België, dit boek koos ik om te lezen voor mijn vierde boekbespreking en examen mondeling Nederlands; je had de keuze uit een reeks van 10 boeken en nadat deze mijn interesse meer wekte dan 'De Leeuw van Vlaanderen' werd het maar de dikste uit de reeks. Na de eerste stappen gezet te hebben in de Belgische literatuur via 'Het Verdriet van België' wou ik ook eens kennis maken met de ander, bij deze was de kans me gegund om LPB te leren kennen, alvast bedankt naar mijn leerkracht...
Dit vijfde middelbaar was sowieso al een erg vruchtbaar jaar op literair vlak, dit boek zou trouwens zo de titel van Hugo's magnum opus kunnen dragen indien we de naam letterlijk opvatten (en de Belgische onafhankelijkheid natuurlijk zo'n zo'n 2 á 3 eeuwen eerder laten plaatsvinden). 'De Kapellekensbaan' had ik samen met het grote werk van Gabriel García Márquez geleend (ik ben meestal iemand die direct het beste uit het oeuvre neemt), maar het grote werk van deze man hou ik voor wat later -
Iets zegt me dat dat boek me binnenkort werkelijk gaat omver blazen
Dit boek is een mooie introductie vind ik, je voelt al ergens direct het patriotisme van Boon in de sterke en mooie verwoordingen van bepaalde feiten; wat betreft die feiten ja, het is op zijn minst érg respectabel te noemen hoeveel werk en moeite hij niet moet gedaan hebben om tot zijn informatie te komen, laat staan die te gieten in de vorm van zo'n 700 blz.. De man wou een symbolisch boek van grote waarde schrijven vóór zijn volk, al was het jammer genoeg zijn laatste, heeft hij ons toch wat érg speciaals nagelaten.
Hoe het Noorden der Nederlanden kon herboren worden is door al heel wat geschiedkundigen beschreven, maar hoe het Zuiden in bloed en tranen ten onder ging is nog weinig belicht.
- Zoals de man het zelf zegt in de inleiding, dit boek dient als een Bijbel in geschiedenisvorm.
Wat betreft die inleiding, die bezorgde me al direct kippenvel -
Direct mooie beschrijvingen, de sfeer die uitgaat van dat stuk wordt angstaanjagend beter met de pagina, "Boon, hoe doe je dat?" -
Die laaste alinea blijft adelmbenemend. Het briljante is dat de man je geen zoetsappig pulpromannetje wil verkopen, daar steekt hij de kostbare dagen/weken/jaren niet in. Nee, hij wil je net zoals je wijze opa wat bijbrengen, waar je in het begin weinig mee lijkt te kunnen aanvangen, maar hoe verder je evolueert in het leven hoe duidelijk wordt waarover die man het had. Wat heb ik dan daadwerkelijk uit een "Nieuwe tijdse roman" geleerd? Leed is van alle tijden, er vloeit teveel bloed voor religie, en dat zal vrees ik altijd zo zijn, natuurlijk hoef je maar een krant open te slaan om dezelfde "wijsheid" op te doen, maar na het lezen van dit boek blijft de indruk die het achterlaat onovertroffen, je zit dan
85 jaar verder en je hebt écht het gevoel wat over de menselijkheid geleerd te hebben, iets over het leven van een groep in een andere tijd en historische ruimte, iets waar je nooit deel van zal maken en daarmee ben je achteraf ook maar al te blij om - je leert het leven in dezelfde streek toch wat meer te appreciëren.
Boon steekt zoals eerder vermeld veel werk in de inhoud van dit boek, deze vinden we vooral terug in ongelooflijk veel details die aan bod komen, opmerkelijk mooi is het hoe hij de zielen van lang heen verganen weer naar boven weet te brengen.
Het is nodig dat hun namen bekend zijn en te boek worden gesteld, want de geschiedenis meldt alleen maar namen van pausen en keizers en koningen, de waardelozen en worden de namen niet aangehaald van hen die bouwden aan het Rijk Gods op aarde.
Zo zijn er nóg talloze veldslagen, verwikkelingen, problemen die hier even spectaculair aan bod komen. Er wordt in deze geschiedenisroman geen blad voor de mond genomen: moorden, verkrachtingen, verraad, sterfgevallen komen in immens grote aantallen voor, je vraagt je achteraf daadwerkelijk af: "is het wel normaal om over zoveel leed te lezen, laat staan die mee te maken". Het opent je ogen.
... en in tegenstelling tot Henry Consience's keuzeroman die het meest gelezen werd, heb ik toch het gevoel wat méér opgedaan te hebben dan de ex-klasgenoten. Niet letterlijk meer, maar meer inhoudelijk, al mag ik niet teveel oordelen want de andere werken ken ik niet. Dit boek zou eigenlijk door elke Vlaming minstens een keer in je leven gelezen moeten zijn als je volksgeschiedenis je wat meer interesseert, laat staan voor het feit wat voor moeite hier niet ingestoken is, ik krijg zo zin om deze trage en fijne leesbeleving nogmaals bij de hand te nemen. Om nog eventjes af te sluiten, het schilderij van Breughel dat hier als cover dient; hoe die man speelde met zijn kleuren en vormen en je onder de indruk bracht met zijn kunst en harde realisme, zo doet Boon dat hier met zijn woorden.
Dank U Boon, dit was me nog eens wat leesstof.