menu

The Autobiography of Henry VIII - Margaret George (1986)

Alternatieve titel: De Autobiografie van Hendrik VIII

mijn stem
4,25 (4)
4 stemmen

Engels
Historisch / Biografie

671 pagina's
Eerste druk: St. Martin's Press, New York (Verenigde Staten)

Hendrik VIII vertelt zijn levensverhaal, zijn hofnar geeft commentaar. Hendrik is niet voorbestemd voor het koningschap, maar zijn oudere broer Arthur komt voortijdig te overlijden. Hij trouwt met de weduwe van zijn broer, Catharina van Aragon, en hoopt daarmee de Tudordynastie te consolideren. Het pakt echter anders uit.

zoeken in:
avatar van Abubakari
4,5
Al een jaar of zes geleden dat ik dit boek las, van begin tot eind boeiend boek over een pretty bizarre koning.
Geweldige historische roman!

het enige boek waarvan ik nog steeds spijt heb dat ik het nooit heb uitgelezen & waarvan ik nog steeds benieuwd ben naar de afloop, hoewel ik die al ken uit de talloze andere boeken, films, series, verhalen & documentaires over dit onderwerp, dat toch op de één of andere manier onuitputtelijk is...
Heb het boek nu 2de hands gekocht, dus...

avatar van J.Ch.
4,5
De afgelopen weken heb ik het bizarre genoegen gehad in het brein te verkeren van Henry VIII. Natuurlijk weet ik dat De Autobiografie van Hendrik VIII historische fictie is, maar het is zó goed geschreven dat ik eigenlijk geneigd ben om het als de volledige waarheid te bestempelen. De waarheid vanuit het standpunt van de koning zelf, welteverstaan.

Dat het hof van Henry VIII als decor gebruikt wordt voor een historische roman is niet zo heel bijzonder. Ik las zelf eerder al de niet altijd helemaal historisch correcte maar zeer leesbare boeken van Philippa Gregory en Hilary Mantels werk over Thomas Cromwell (minder makkelijk leesbaar maar zeker indrukwekkend). De keus van Margaret George om Henry zelf als hoofdpersoon te nemen en hem zelfs de ik-figuur te maken is echter dapper. Zes keer getrouwd, twee vrouwen laten onthoofden – volgens mij geldt dat niet eens als spoiler – wie wil er nou luisteren naar het relaas van zo’n man?

Henry begint (of eigenlijk doet Margaret George dat, maar dat vergeet ik steeds) met zijn jeugd als eeuwige tweede, met een hardvochtige vader en een aanbeden maar afstandelijke moeder. Tegen mijn eigen wil in begon ik sympathie voor hem op te vatten. Henry neemt uitgebreid de tijd om te vertellen over zijn eerste jaren als koning en zijn huwelijk met Catharina van Aragon. De langverwachte troonopvolger blijft uit, de spanningen in Europa lopen op en heel geleidelijk ontstaan de barstjes in het mooie verhaal. Enter Anne Boleyn en het begin van het eerste en langdurigste schandaal van Henry’s regering: de ontbinding van het eerste van zijn zes huwelijken.

Tegen de tijd dat dit goed en wel gelukt is zijn we al halverwege het boek en is Henry eigenlijk ook alweer klaar met Anne Boleyn, al heeft hij ondertussen het land in grote chaos gestort. Blijkbaar is het na deze eerste drempel een stuk gemakkelijker voor Henry om zich van ongewenste personen te ontdoen. In duizelingwekkend tempo rollen de koppen: van echtgenotes, familieleden, staatsmannen, vrienden. Het is in dit middelste en bloederigste deel van het boek dat Henry de opgebouwde sympathie verspeelt. De verklaringen die hij geeft voor zijn gedrag zijn niet altijd helemaal geloofwaardig (heeft hij nou echt zichzelf wijsgemaakt dat Anne Boleyn een heks is?) en soms ronduit ploertig. Tegelijkertijd is het fascinerend hoe de koning de ene keer een heel scherp inzicht kan hebben in mensen, en de andere keer volledig blind kan zijn voor wat zich voor zijn ogen afspeelt. De emoties van de koning zijn heftig, onvoorspelbaar, en vaak genoeg volledig tegenstrijdig. Daardoor blijft het verhaal spannend, óók als ik al weet wie het gaat overleven en wie niet.

Pas na de dood van echtgenote nummer vijf lijkt Henry wat milder te worden, hoewel zijn geestelijke gezondheid soms te wensen overlaat en hij tot op het eind een gevaarlijk man blijft. Henry begint zich bewust te worden van zijn ouderdom en eenzaamheid. Als het boek eindigt met het roemloze sterfbed van Henry blijkt er een klein wonder te zijn geschied: ik merk dat ik oprecht verdrietig ben over zijn sterven. De enige verklaring hiervoor is dat Margaret George er zo uitstekend in geslaagd is om Henry menselijk neer te zetten. Een mens met een moeilijk karakter en vreselijke dingen op zijn geweten, maar een mens niettemin.

Ik heb weinig aan te merken op dit boek. Ik ergerde mij aan het wisselende gebruik van Henry/Hendrik, Mary/Maria enzovoort, maar dat moet aan de vertaling liggen. Verder vind ik het jammer dat de commentaren van Will Somers zo summier zijn. Ik had regelmatig de behoefte aan verificatie (had Anne Boleyn echt een zesde vinger?) en wat nuancering (hoe lelijk was Anna van Kleef nu echt?).
Dat neemt allemaal niet weg dat Margaret George er niet alleen in geslaagd is om de opeenvolgende historische ontwikkelingen constant interessant te houden, maar ook om één van de beruchtste figuren uit de Europese geschiedenis als mens van vlees en bloed neer te zetten. Bewonderenswaardig.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:05 uur

geplaatst: vandaag om 06:05 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.