The Handmaid's Tale - Margaret Atwood (1985)

Lastig boek om een mening over te vormen/geven... in het laatste hoofdstuk staat:
... many gaps remain. Some of them could have been filled by our anonymous author, had she had a different turn of mind. She could have told us much about the workings of the Gilead empire, had she had the instincts of a reporter or a spy. What would we not give, now, for even twenty pages or so of print-out from Waterford's private computer!

Dit is zowel de zwakte (voor mij), als de kracht van het boek. Ik had er ook wat voor gegeven om tijdens het lezen van het verhaal van Offred meer te weten (te komen) over 'hoe de Gilead staat' functioneerde.. over het ontstaan.. over 'hoe het zo kon gebeuren', enz. Aan de andere kant is het wel weer een realistische situatie... Van Anne Frank kom je tenslotte ook niet veel te weten over het Nederland onder Hitler; dat boek lees je nu met alles wat je weet over die periode en dat referentiekader ontbreekt bij het lezen van Offred's verhaal. Dat wordt pas aan het eind gegeven, waardoor ik dat wat ik in voorgaande pagina's steeds meer begon te missen, uiteindelijk toch nog gepresenteerd kreeg.

Beetje benauwend om vervolgens ook nog te lezen en ... te realiseren, dat niets wat Atwood beschrijft 'verzonnen' is... alle situaties zijn al (al dan niet wat verder doorgetrokken) voorgekomen of komen nu (nog) voor... brrrr.

Nou vooruit... toch maar vier sterren

Een erg sterk boek, alleen erg jammer van het einde.

Het boek was enorm beklemmend, juist door de gekozen methode van Atwood (je valt middenin het verhaal en het eindigt ook middenin). Door het nawoord, epiloog, of hoe je het ook wilt noemen, wordt juist deze beklemming weggenomen en daarmee ook een deel van de impact van dit boek.

Verder ben ik het wel eens met Prowisorio dat het een behoorlijk 'eng' idee is, dat de beschreven situatie helemaal niet zo heel erg ver van ons bed is.

4*

Wou net dezelfde beginzin schrijven als jou, en dan las ik hem bij jou. Heb heel gelijkaardige gevoelens: zeer beklemmend, maar het einde liet me toch een beetje op mijn honger zitten, al snap ik de keuze perfect.

De schrijfstijl was echter volledig wat ik het liefst lees: zeer helder, niet te hoogdravend, maar ook nergens storende zinnen.

4* voor een boek met een zeer sterke boodschap. Tijdens het lezen voelde ik ook echt dat ik een klassieker in zijn genre was aan het lezen, en dit zou verplichte kost moeten zijn in middelbare scholen.

In dat geval zul je waarschijnlijk ook veel plezier beleven aan Oryx & Crake van Atwood. Dezelfde plezierige stijl (maar dan rijper) in een fantasievolle (en tamelijk akelige) dystopische vertelling. En dan is Oryx & Crake ook nog eens het eerste deel van een trilogie!

ooit verfilmd door Volker Schlöndorff: The Handmaid's Tale (1990) - MovieMeter.nl

Las toevallig vandaag over de BBC-bewerking (tv-reeks) van het boek: nog beklemmender (vond ook Atwood zelf) dan het boek eerst al was. Zie:

'Horror in its purest sense': is The Handmaid's Tale the most terrifying TV ever? | Television & radio | The Guardian - theguardian.com

Het boek is zo briljant en ook griezelig omdat het tot in detail een maatschappij beschrijft waarin mensen onderdrukt worden, door ze bang te maken en met pijn te dreigen. Het lijkt onvoorstelbaar en tegelijkertijd zitten er elementen in die in de afgelopen dertig jaar zijn uitgekomen.

The handmaid’s tale – Margaret Atwood | Lalagè leest - lalageleest.wordpress.com

Ben wel benieuwd naar de serie hiervan (vooral omdat Yvonne - most beautiful girl in the world - Strahovkski erin speelt).

Ik vond het grandioos en ik kan mij zeer goed voorstellen dat Atwood heel gelukkig is met deze serie. En, eerlijk is eerlijk, ik vind het verhaal nog 'enger' geworden intussen, omdat nu ik - itt tien jaar geleden - zie hoe het zomaar (weer en - inderdaad - ook bij ons) kan gebeuren. Ik dacht toen dat 'wij', het westen, dat niet (meer) zouden laten gebeuren. Dat denk ik nu dus niet meer. Integendeel....

Ik kan niet anders dan me scharen bij de voorgaande meningen bij The handmaid's Tale.
De schrijfstijl van Margaret Atwood vind ik bijzonder aangenaam, wat in mijn geval betekent dat ik hoe dan ook dit beklemmende verhaal over het schrikbewind in Gilead wil blijven lezen.
Gaandeweg krijg ik via herinneringen van Vanfred (ofwel 'van Fred') duidelijk hoe zij in de positie van dienstmaagd is gekomen, met maar één doel: een kind baren voor een Bevelvoerder en zijn vrouw. Het boek doet me sterk denken aan 1984, spionnen, martelingen en levensgevaar alom. Des te opmerkelijker dat voor mijn gevoel ondergronds vrij veel ongeoorloofds gebeurt, of het nu om sigaretten gaat, bezoek aan een soort bordeel, artsen die dienstmaagden bezwangeren. De meeste personages doen wel iets illegaals. In het huis waar Vanfred verblijft sowieso de Bevelvoerder, zijn vrouw en chauffeur Nick, Vanglen de dienstmaagd met wie Vanfred dagelijks boodschappen doet. Op zeker moment spant Vanfred zelf de kroon. Maar goed, de dreiging blijft aanwezig en invoelbaar.
Zo'n zeventig pagina's voor het eind begint de aannemelijkheid wat mij betreft te glijden. Vanfred gaat met de Bevelvoerder naar de Jezebels, een soort bordeel; waar Vanfred haar rebelse vriendin Moira vindt. Vanfred praat vrij lang met Moira op een toilet over wat de vriendin is overkomen. Over vluchtmogelijkheden. Gezien de lengte van het gesprek met veel details lijkt me niet dat dit onopgemerkt blijft, op het toilet houdt namelijk een 'Tante' de wacht, met haar veeprikker paraat. Als Vanfred tijdens dit illegale verblijf in het bordeel, daarbij op illegale wijze naar bed gaat met de Bevelvoerder; eenmaal terug in het huis waar ze verblijft ook nog eens linea recta naar Nick de chauffeur gaat om vervolgens met medeweten van de echtgenote ook met hem het bed te delen, denk ik: natuurlijk ...Vanfred blijft dit wekenlang ongemerkt doen, in de wetenschap dat er een verklikker in huis is, wat Vanglen Vanfred had toegefluisterd). De stijl wordt voor mij onrustig, maar het kan wellicht ook de spanning zijn.
En dan helaas, helaas, volgt na een open einde waar ik heel goed mee had kunnen leven een toegift die Atwoord wat mij betreft achterwege had mogen laten.



Inderdaad moeilijk om hier een stem uit te brengen. De kracht blijft Atwoods aangename stijl, de aannemelijkheid dat delen van het verhaal op verschillende plekken in de wereld werkelijk gebeurden en zo weer kunnen gebeuren, hóe dat maakt de toegift dan weer wel duidelijk. Maar wat mij betreft ontkrachtigt die toegift dus eerder dan dat het versterkt.




Direct gereserveerd Ook ga ik de tv-serie The handmaid’s tale kijken.

4*

Gut, ik zag dat ik het boek inmiddels bijna tien jaar geleden gelezen heb... Die tv-serie kan ik je in ieder geval aanraden. De 'problemen' die je aankaart (en ik ook in mijn recensie) zijn daarin voor een groot deel opgelost. Daarnaast is het een lust voor het oog.

En de Maddaddam trilogie is, ik ben het helemaal eens met dutch2.0, geweldig. Ik ben vooral dol op Oryx and Crake omdat daarin mijn grijze, kleine vriend Alex 'voorkomt'.

Arkan ik denk dat ook jij weg bent van Alex, of kende je hem al?

Nee, ik ken hem nog niet, maar het lijkt me inderdaad wel de moeite. Eens overwegen voor volgend jaar.

Vanaf di 15 mei wordt de gelijknamige reeks uitgezonden op canvas.

Opname staat ingesteld ??
Dankjewel!

Het duurt even voor je in het boek komt. Atwood heeft een speciale schrijfstijl die veel aan de verbeelding overlaat. Het boek zet je aan het denken.

Ik heb eerst de TV serie gezien en daarna pas het boek gelezen. Spijtig ... ik had liever eerst het boek gelezen. Nu zijn de "beelden" die in mij opkomen al ingevuld door de TV serie . Ik had eigenlijk liever mijn eigen beelden gecreerd.
Blijft toch wel een heel knap boek ....

Lekker naar en beklemmend boek, vooral als je weet dat Atwood niks verzonnen heeft, maar alleen maar een aantal dingen die in de geschiedenis daadwerkelijk zo gebeurd zijn met elkaar gecombineerd heeft. Vond de vertelstijl ook erg fijn en hoe er telkens gewisseld wordt tussen het heden en verleden. Grappig ook om te lezen hoe echt iedereen, hoe 'vroom' ook, wel een manier vindt om de regels aan zijn laars te lappen. Ik ben het wel eens met psyche dat er richting het einde wel een aantal dingen gebeuren die net iets te toevallig en ongeloofwaardig zijn en die Atwood net iets te goed uitkomen. En dat laatste hoofdstuk is natuurlijk volstrekt overbodig. Desalniettemin vond ik het einde (voor die rare epiloog) weer erg sterk en benauwend. Daarom erg benieuwd naar hoe het verder met Offred gegaan is, dus het lezen van The Testaments zal niet lang op zich laten wachten.

De tv-serie heeft deze roman populair gemaakt. En terecht. Het is een erg beklemmend boek. Ook een waarschuwing dat we onze verworvenheden weer kwijt kunnen raken. En dat we in dat verband misschien wel eerder onze eigen op angst gebaseerde keuzes moeten wantrouwen, dan de dreiging van buiten.

Mijn hele recensie van de: The handmaid's tale - Het verhaal van de dienstmaagd

altijd zonde. tv series geven een gezicht en dat vergeet je nooit als je het boek leest achteraf. nooit doen!

Ik vind het op zich een sterk verhaal en de psychologie van de personages is goed uitgewerkt, maar deze visie op de toekomst overtuigt me dan weer wat minder. Een beetje alsof de maatschappij gewoon teruggedraaid worden in de tijd, terwijl je nooit echt de tijd kan terugdraaien. Zelfs als je terug naar het verleden wil gaan, neem je het heden mee en creëer je toch weer iets nieuws. Alleen al omdat je vanuit een ander punt vertrekt dan vroeger. Does this make sense to anyone?
Enfin, het sekse-vraagstuk staat dus erg centraal in dit verhaal en Atwoods antwoord op de vraag waar dit heen zal leiden, overtuigt me niet echt. Tenzij ze het gewoon puur hypothetisch bedoelde en niet geloofde dat het zo zou gaan. Het is ook in 1985 geschreven en tot dusver is de Amerikaanse maatschappij niet echt in die richting geëvolueerd, zelfs al bestaat er nog een uiterst conservatieve bevolkingsgroep daar.
De manier waarop de vrouwen in Gilead zelf reageren op de mannendictatuur lijkt me ook niet zo realistisch. Er is wel enig verzet, vooral ondergronds, maar de meesten leggen zich er gewoon bij neer of steunen het regime zelfs. Wel benieuwd of Atwood in De Testamenten iets onthult over haar mening of dit toekomstbeeld realiteit zou kunnen worden of waarom het tot dusver niet zover gekomen is...

Onlangs stond in het AD een groot artikel over The Handmaid's Tale naar aanleiding van seizoen 5 van de televisieserie. Het toeval wil dat ik voor mijn leesclub bezig was om dit boek te lezen. Nou ja, lezen, de term 'martelen' zou beter op zijn plaats zijn. Laat ik meteen met de deur in het huis vallen: dit het slechtste boek dat ik ooit heb gelezen.

Ik heb eens gehoord dat dystopieën interessanter zijn om te lezen dan utopieën maar The Handmaid's Tale vormt duidelijk de uitzondering op de regel. Werkelijk IEDERE pagina van Atwoods bestseller was een worsteling om doorheen te komen. Hoe komt dat? Die vraag houdt mij al even onbewust bezig maar waarschijnlijk is het een mengelmoes van een aantal factoren:

1. Allereerst is de setting in het boek grimmig en uitzichtloos. Dat zullen anderen juist waarderen en één van de sterkste punten van het boek vinden. Zelf mis ik echter ontwikkelingen en gedachten die de hoofdpersoon van dit boek overeind houden en de schrijver helpen om in de huid ervan te kruipen. Orwell deed dit bijvoorbeeld meesterlijk in 1984.

2. Het verhaal voelt voor mij totaal ongeloofwaardig. In het AD werd de serie relevant genoemd wegens het - gedeeltelijk - afschaffen van abortus in de VS. Persoonlijk twijfel ik echter sterk of dit wel gebeurt uit zuiver godsdienstige overtuigingen. Verlangen veel Amerikanen gewoon niet terug naar de tijd waarin hun land toonaangevend was en niet in het nieuws kwam vanwege mislukte oorlogen en geschifte presidenten?

3. Van een logische opbouw is amper sprake. Stilistisch maakt Atwood er een rommeltje van door flashbacks, flash-forwards en weerspiegelingen telkens door elkaar te laten lopen. De opmerkingen in het laatste hoofdstuk - die overigens weinig coherent waren - hadden beter in het begin van het boek gepast. De daadwerkelijke intro past juist veel beter bij het einde van het boek.

4. De schrijfstijl is weinig inspirerend, fantasieloos en repetitief. Nergens in het boek vind ik een mooie zin, integendeel, ik heb zelden iemand zo weinig meeslepend zien schrijven. Een grauw verhaal schreeuwt om een pakkende schrijfstijl om de lezer enigszins mee te krijgen, maar hierin faalt Atwood jammerlijk.

5. Behalve de stilistische en verhaaltechnische missers, ademt The Handmaid's Tale een onophoudelijke negativiteit uit. Schrijvers zijn nooit de meest optimistische mensen geweest, maar voorzien lezers vaak wél van interessante observaties over de mensheid, verwoordt in levendige metaforen. In dit boek is daar echter niks over te vinden: het is niks meer of minder dan een relaas waarin de mensheid verdorven is. Hoe we daarin terecht zijn gekomen - of uit kunnen komen - is volstrekt onduidelijk.

Volgens mijn vriendin weerspiegelt een boek mijn humeur en zij is ontzettend blij dat deze persoonlijke martelsessie voorbij is. Toch is er sprake van een primeur: voor het eerst - en hopelijk voor het laatst - geef ik een boek de allerlaagste score. Als ik dit niet voor een leesclub had moeten lezen, had ik het waarschijnlijk al na 20 pagina's weggelegd.

0,5*