Na Emma - Joost Prinsen (2021)

Ik lees nog (als een trein) Na Emma, ik dacht op voorhand misschien te snel na het overlijden van Emma geschreven, maar nee, maar wat een heerlijk verfrissend boek over rouw is dit. Ik kan merken dat Prinsen natuurlijk een theaterman en creatief is, ook in zijn schrijven en wat betreft de opzet van zijn boek (waarover later meer).
Niemand rouwt hetzelfde, en niemand geeft zijn rouw al schrijvend hetzelfde weer.
Een aanrader, ik weet nu al aan wie en wie …
Ik moest dit even kwijt. Wordt vervolgd.

Een dag geen ruzie een dag niet geleefd

Ik durf met een gerust hart te stellen dat ik veel boeken heb gelezen over rouw, professioneel en gewoon als ieder mens die in zijn leven met verschillende vormen van verlies te maken heeft gehad. We ontkomen er allemaal (heel) vroeg of (heel) laat niet aan.
Er zijn boeken over rouw die me op de een of andere manier tegenstaan zonder dat ik ze gelezen heb. Eerlijk is eerlijk, ik roep zelf altijd het hardst eerst zelf lezen voordat je je mening verkondigt, maar sommige boeken spreken om meerdere redenen niet aan of tja, wordt dat gevoel versterkt door meningen van anderen. Niets menselijks is mij vreemd.

Een jaar na het overlijden van zijn vrouw Emma, schreef Joost Prinsen een boek, niet om troost te bieden, wel om zijn eigen status quo te onderzoeken en daar verslag van te doen.
En ook omdat hij het plan had wat met al die losse teksten, mails en columns na het overlijden van Emma te doen. Ik vreesde het ergst, ik las eerder een mislukt plakboek wat dat betreft, eveneens bij elkaar gezocht en geschreven door een weduwnaar.

Ruzie was het cement van het Prinsen huwelijk, een dag geen ruzie, een dag niet geleefd. Het ging meestal om kleine dingen: “Wat een rotzooi in die keuken” gevolgd door “Ja en ik heb dit en dat al gedaan, de hond uitgelaten en jij zit heel de dag te wordfeuten…”
Ze houden en hielden veel van elkaar in huize Prinsen, de man, vrouw en (klein)kinderen, al waren er na Emma’s overlijden nog wel wat appeltjes te schillen.

Dit boek lezend kan ik me erg vinden in een uitspraak van Jenny Arean over Prinsen: “Je loopt krom Joost en je ziet er niet uit, maar als je je mond opendoet, ben je een hele grote” .

Met dit boek doet JP zijn mond open, hij laat zien hoe je liefdevol over de doden niet alleen niets dan goeds hoeft te spreken.
Ik heb meermaals hartelijk gelachen. Het boek klopt, de man is congruent over zijn rouw en bijbehorende reacties. Alle fragmenten en knipsels bij elkaar zijn op zijn plaats, ze laten een ontwikkeling van rouw zien. Daarbij, je bent artiest (ja) of niet, net zo goed als je rouwt.

In zijn genre 5*

Puur op basis van de recensie hierboven gekocht.

Voorgaande jaren vooral veel gelezen over de fase die voorafgaat aan de dood. Begin dit jaar door persoonlijke omstandigheden ook wat meer geïnteresseerd geraakt in de fase erna: rouw. Een lastig onderwerp.

Toen het boek op de mat viel en ik het opensloeg, schrok de vorm me een beetje af. Zoals hierboven ook al wordt benoemd is het een samenraapsel (klinkt negatief, maar is dat niet per se) van allerlei tekstfragmenten. Mailtjes, Whatsappberichten, columns, dagboekfragmenten, brieven, herinneringen, et cetera. Maar zodra ik begon te lezen merkte ik dat het juist heel persoonlijk was, en dat dat goed werkte in dit geval. De als het ware ongefilterde mailwisselingen met vrienden zijn heel puur. Soms geschreven midden in de nacht, of net na een middagdutje, nog half slapend. De emotie komt zo heel duidelijk over.

Het boek is lang niet altijd droevig, vaak ook lief of grappig. Na een nachtelijke vrijpartij met Emma, die wel of niet slaapt bij aanvang: "Was jij dat Joost?" Bijzonder mooi zijn de passages over Meneer Rouw, die komt en gaat wanneer hij wil, soms wat drinkt en af en toe te lang blijft hangen, en altijd die verdomde spiegel meebrengt.

Geen volle mep voor mij, maar wel een hoge waardering. Puur en eerlijk boek. De moeite waard.