menu

Crónica de una Muerte Anunciada - Gabriel García Márquez (1981)

Alternatieve titel: Kroniek van een Aangekondigde Dood

mijn stem
3,93 (142)
142 stemmen

Spaans
Thriller

192 pagina's
Eerste druk: Bruguera, Barcelona (Spanje)

In een dorpje in het noorden van Colombia wordt een bruiloft gevierd met een gigantisch feest. 's Nachts wordt de bruid naar huis gestuurd omdat haar man erachter is gekomen dat ze geen maagd meer is. Onder druk gezet door haar moeder noemt het meisje Santiago Nasar, een man uit het dorp, als de vermoedelijke dader. Haar broers slijpen de messen en kondigen aan dat ze hem gaan vermoorden…

zoeken in:
avatar van Martin Van K
5,0
Subliem boek! Meer moet hier niet over gezegd worden.

avatar van Arkadi
4,0
Ik zal even op zolder kijken maar volgens mij waren dit geen 192 pagina's. Kan me nog herinneren dat het een klein weglees boekje was.
Wel geweldig geschreven.

avatar van FisherKing
De Meulenhoffversie heeft 101 pagina's, zie ik. Misschien had de originele druk hele grote letters

avatar van Zelva
De eerste druk (Bruguera, Barcelona, nu aangepast) had inderdaad 192 pagina's.

avatar van eRCee
4,0
Erg goed boekje, op en top Marquez. Hij bouwt het verhaal zo op dat je, ondanks de onafwendbaarheid van het op handen zijnde drama, toch nog blijft hopen. Prachtig hoe hij door zoveel namen te noemen evenveel kansen biedt om de aangekondigde dood te voorkomen. Ik wou de personages daardoor haast toe roepen om in te grijpen. Eigenlijk zonder dat ik een band had met het slachtoffer, mijn gevoel kwam slechts voort uit de op handen zijnde beeindiging van menselijk leven. De gruwelijke gedetailleerdheid van Marquez maakt de ontknoping vrij schokkend. Vooral de zin dat Santiago Nasar het stof nog van zijn uitpuilende darmen veegde. Allemachtig. Dat er ook nog een echt liefdesverhaal door dit alles heen speelt maakt het alleen maar mooier. Ruime 4*.

dutch2
Het boek bleek zich ook uitstekend te lenen voor toneeladaptatie. Ik heb ergens in de jaren 90 het gelijknamig toneelstuk gezien en die was goed te pruimen. Je kunt je ook wel voorstellen hoe stil het was toen een van de personages (een dokter, meen ik) opsomde waaraan Santiago Nasar precies was gestorven. Een misselijkmakende anatomische les waaraan geen eind leek te komen. Ik geloof dat er in de pauze van het stuk niet echt veel werd gegeten of gedronken

avatar van JJ_D
3,5
Met 4 vrienden dit boek gelezen voor Nederlands, hier volgt de bespreking:

“Kroniek van een Aangekondigde Dood” van Gabriel García Márquez staat bekend als één van zijn meesterwerken, samen met onder andere “Liefde in tijden van Cholera”, “Honderd Jaar Eenzaamheid” en “Afval en Dorre Bladeren”... De verwachtingen binnen onze groep waren dan ook hooggespannen, en wel zodanig dat García Márquez deze niet (helemaal) heeft kunnen waarmaken.
Zoals het een groot literator betaamt, schrijft García Márquez in lange beschrijvende zinnen met ontelbare bijzinnen; voor de één een waar genot om lezen, voor de ander een heikel punt. Ons beviel dat allemaal best, deels omdat de auteur inhoudelijk niet teveel afwijkt en steeds bondig de feiten weergeeft. Daardoor is “Kroniek van een Aangekondigde Dood” eerder een documentaire dan een film. De schrijver voert een ik-persoon op, eigenlijk louter als verteller en interviewer, want zijn rol in het verhaal is verwaarloosbaar. De talloze personages, door de auteur gebruikt om stapsgewijs de moord te ontleden, scheppen soms enige verwarring - al zorgen ze voor de onmisbare nuance en humor in dit verhaal.
In de eerste plaats heeft dit boek vooral een emotionele impact. Doorheen de kroniek kregen we meer en meer voeling met de hoofdpersoon (Santiago Nasar), en ondanks zijn onafwendbare lot blijf je hopen en wil je hem vanuit je luie zetel zélf waarschuwen voor het ongenaakbare noodlot (> dank je, eRCee ). Als emotioneel werk is dit boek dus zeker geslaagd, maar hoogstwaarschijnlijk wil Gabriel García Márquez met zijn verhaal eveneens iets kwijt over een te veralgemenen maatschappelijke tendens – “Hij is toch Nobelprijswinnaar voor iets?” merken we enigszins cynisch op. Daarvoor moeten we al wat dieper graven, want de verteller laat nimmer enige frustratie aan de oppervlakte komen (daarvoor is hij té feitelijk aan het beschrijven). Als we dan toch even verder denken lijkt de auteur de ‘goedgelovigheid’ en de ‘onverschilligheid’ van de mens te hekelen. En toch maakt hij van zijn stereotiepe “diepere” boodschap geen moraliserende les, noch een zwartgallige beschrijving, want de personages zijn dusdanig uit het leven gegrepen dat je ze niet zomaar in hokjes kan onderverdelen. Bijgevolg wordt medelijden het overheersende gevoel, in plaats van onverbiddelijk te oordelen over ‘de personages’ in het boek - een term die ze trouwens al snel ontgroeien.
Desondanks is het niet geheel eerlijk om niks dan lof te uiten wat betreft het diepgaande onderwerp, want García Márquez maskeert dit alles teveel en lijkt het niet nodig te achten om met filosofische mijmeringen voor de dag te komen, wat dit boek dan ook mist. Misschien zijn we ons hier met z’n allen van bewust door Jan-Jakobs vurige tirades wat Dostojevski betreft, zijn smeuïge beloftes van hoe ook García Márquez zijn personages tot op het bot zou uitdiepen incluis. “Geen Dostojevski”, zucht Jan-Jakob echter verslagen, en éénieder knikt begrijpend. Feit is dat we allemaal met een leegte achterbleven, die niet opgevuld raakte. Maar zou de toevoeging van mijmeringen niet nefast geweest zijn voor de totale gemoedsbeweging, en daarmee het boek zijn meest essentiele onderdeel ontnemen? Mogelijkerwijs dus toch een terechte keuze…

Het finale oordeel luidt dat “Crónica de una Muerte Anunciada” (om toch maar eens de Spaanse titel aan te halen ) puik geschreven is: zakelijk maar meeslepend. Gabriel García Márquez rekt de lijdensweg van Santiago net lang genoeg, zodat het geheel nog net verteerbaar blijft. En dan is er nog die onverklaarbare leegte die we steeds voelden toenemen… Of komt dat door het vooruitzicht van een aangekondigde dood? Misschien toch een meesterwerk van formaat?

Voor mij een 3,5*

3,0
Ik vond het niet zo'n goed boek. Elke keer weer die flashback, "40 jaar nadat hij dit en dit gedaan had, ging hij ...".
Ik kan me voorstellen dat mensen dit een goed boek vinden, maar het werkte niet echt voor mij. Ik vind honderd jaar eenzaamheid echt veel beter. 3*

3,0
Ik vond hem ook niet zo goed. Dat verhaaltje was wat saai. Gewoon een doodnormaal feitenrelaas met weinig sfeer, bordkartonnen personages en iets van een interessante inhoud heb ik ook niet kunnen ontdekken. Naar het einde toe wordt het allemaal wat beter. Ik kan me echter toch niet ontrekken aan het idee dat het einde wat goedkoop effectbejag is. Het is verder allemaal netjes opgeschreven, maar ik word er helaas niet warm of koud van.

Kleine 3

avatar van eRCee
4,0
Hando schreef:
Gewoon een doodnormaal feitenrelaas met weinig sfeer,

Watte? Vind dit juist een uitermate sfeervolle kroniek. Huiveringwekkend sfeervol zelf. Bijvoorbeeld een van de grote troeven: beginnen bij de aankondiging van de dood en er dan naartoe werken. Pure suspense toch?

3,0
De personages gingen voor mij nooit echt leven. Misschien was het wat te kort ofzo. Het kan ook zijn dat ik een beetje fictiemoe word. Het is al weer lang geleden dat een fictief personage mij wat deed. Misschien maar weer eens wat non-fictie gaan lezen.

avatar van Pythia
4,5
Belgisch wielercommentaar bij de Ronde van Zwitserland:

"We kijken naar de kroniek van een aangekondigde sprint"

Hulde.

avatar van mjk87
4,0
Prachtig kort verhaal van Garcia Marguez. Op een voortreffelijke en ingenieuze, maar wel haast natuurlijk manier (hij schrijft op zoals je een verhaal in de kroeg zou vertellen) geeft hij de plot weer. Als observator in z'n eigen dorp, jaren later geeft hij de geschiedenis weer van vreselijke gebeurtenissen.
Het mooiste was toch wel de opzet, door steeds een deel te pakken, niet chronologisch, en zo langzaamaan alle puzzelstukjes op z'n plaats te laten vallen.
Daarnaast in prachtige zinne gezet, met weinig dialoog. Dat bevordert het leestempo niet, maar het aantal bladzijden vergoedt dat weer. Alleen is eigenlijk het verhaal te kort voor mij om meer dan 4* te geven, zeker als je dit in een niet onterechte vergelijking met Honderd Jaar Eenzaamheid zet. Beide boeken lijken op elkaar, maar de grotere van de twee is nog beter, en dat bijna 5 keer zo lang.

Dardan
Het tweede boek van Márquez dat ik gelezen heb, ik probeerde eerder al om "Liefde in Tijden van Cholera" te lezen maar tevergeefs. Deze kon ik kiezen voor een school-opdracht en ergens heb ik het gevoel de juiste keuze gemaakt te hebben (niet dat ik de andere romans ken). Maar Márquez is een schrijver die me al boeit sinds "Honderd Jaar Eenzaamheid" (favoriete roman) en ook deze roman heeft een mooie titel dus de beloftes waren er al

Wat mij vooral beviel aan deze roman is de interessante uitdieping (tot nog toe heb ik niks in deze stijl gelezen), ergens ken je de plot en het lot van het hoofdpersonage al maar toch blijft dit boek boeien, niet dat voorspelbaarheid altijd negatief is, maar Márquez blijft boeien - sterker nog, die laatste beschrijving van de stervende Nasar vond ik weer adembenemend om te lezen, enige minpunten aan deze roman kan ik moeilijk opnoemen: het is wat aan de korte kant en vrij simpel maar erg leuk om te lezen

avatar van Bassievrucht
4,0
Mooi, sfeervol boekje dat voor mij enigszins een grote opluchting is, want Honderd Jaar Eenzaamheid kan me niet bekoren - en ik wil het zo graag goed vinden, want Marquez schrijft prachtig.

Tabula Rasa
Heerlijk langzaam voortslenterend verhaal dat, ondanks dat het met de ontknoping begint, tot het eind toe blijft boeien. Prachtig geconstrueerd drama rond een moord die nooit had kunnen gebeuren als er niet zoveel ("in de literatuur verboden") toevalligheden plaats hadden gevonden.

In tegenstelling tot Honderd Jaar Eenzaamheid, waar ik 15 jaar geleden voor het eerst aan begon, en momenteel weer in bezig ben, maar na 10 dagen nog maar tot bladzijde 140 gevorderd ben - te veel springerigheid in personages en gebeurtenissen - , is deze korte roman een bijzonder stijlvast werk met een heerlijke sfeer.

Een 'klein' meesterwerk.

avatar van AOVV
4,0
Een klein meesterwerk, zoals Tabula Rasa al voor mij zegt. Ik moet eerlijk toegeven, dit is mijn eerste kennismaking met Gabriel García Márquez. Ik kende de Colombiaanse schrijver natuurlijk al van naam, Nobelprijs voor de Literatuur gewonnen, dan heb je al gauw wat naambekendheid. Maar aan zijn oeuvre was ik nog niet begonnen. Tot enkele dagen geleden, toen ik dit 'Kroniek van een Aangekondigde Dood' ging halen in de bibliotheek.

En ik vind het een erg goede, verhalende roman. Het is, zoals iemand het al eerder zegt, alsof Márquez zijn relaas in een kroeg doet, bij het genot van een ferm glas bier en in het bijzijn van enkele dichte vrienden. Maar dat doet hij op zo'n onnavolgbare, precieze wijze dat het soms beklemmend is. De manier waarop hij de doodstrijd van Santiago Nasar beschrijft bijvoorbeeld, wekt koude rillingen op.

Vooral de zin "Het noodlot maakt ons onzichtbaar" lijkt de essentie van het verhaal in eerste instantie weer te geven. Iedereen weet van het op stapel staande drama, behalve het beoogde slachtoffer zelf. Dat maakt dit verhaal in een bepaald opzicht best gruwelijk, en sluit aan bij de manier van schrijven. Ook het feit dat Márquez begint met de zekerheid dat Nasar zal sterven, is onthutsend, maar verpest het zeker niet, in geen geval.

De dubbele laag van de roman zit 'm in het handig verpakte liefdesverhaal. Bayardo San Román en Angela Vicario komen na 23 jaar eindelijk weer samen. Dit doet de misdaad eigenlijk teniet, al zullen romantici daar wellicht anders over denken. Pedro en Pablo Vicario hebben Nasar namelijk gedood omdat hun zus Angela, de teruggestuurde bruid, hem aanwees als schuldige, en hoewel daar helemaal geen bewijzen voor waren, werd dit voetstoots aangenomen door de tweeling. Vervolgens wil heel het dorp Nasar behoeden voor de ramp, maar is zijn beste vriend Cristóbal Bedoya de enige die werkelijk pogingen doet om het te voorkomen. Of hoe het leven een aaneenschakeling is van dwaasheden, toevallige samenlopen van omstandigheden en foute inschattingen. En van tragiek, altijd weer die eindeloze tragiek.

Márquez heeft met 'Kroniek van een Aangekondigde Dood' een geweldig relaas opgeschreven, in een vlot leesbare stijl, maar met zoveel gevoel dat je er niet lauw bij kan blijven. Dit zal zeker niet het laatste boek zijn geweest dat ik van Márquez heb gelezen.

4 sterren

3,5
In het jaar dat Marquez stierf en in Belgie een kamikazeregering in de maak is, vond ik het wel gepast om ‘Kroniek van een aangekondigde dood’ te lezen.

Ik dacht dat dit wel eens een goed boek voor mij zou kunnen zijn als inleiding op Marquez zijn werk. De voornaamste reden is simpelweg omdat met zijn 100-tal bladzijden nogal aan de korte kant is, en dus dient als proevertje. Ik had wel mijn vragen of ik Marquez zou kunnen smaken, en keek er tegen op om direct een 5-gangenmenu zoals ‘Honderd jaar eenzaamheid’ of ‘Liefde in tijden van Cholera’ te bestellen. In die zin heeft het boek zijn werk gedaan, ik heb meer zin gekregen om de andere werken van hem te lezen.

Het verhaal sprak me bij aanschaf ook aan. Wat gebeurt er in een oerconservatief dorp wanneer een bruidegom merkt dat zijn bruid geen maagd meer is? Veel, zo blijkt na lezing, maar vooral: er wordt iemand vermoord.

Dat weet je na de eerste regels al, en een paar regels later weet je al door wie en met welk motief. Wat volgt is vooral een reconstructie van wat er in die nacht gebeurde. Nee, dit is geen spannende detective-thriller, eerder het levend maken van een dorp waar er iemand gaat sterven. Het creeëren van beweging in een bizar, met personages en situatie’s overladen schilderij.

Veel over het verhaal ga ik niet lossen, maar laat me het erbij houden dat ik zelden een boek gelezen heb waar de vlag, de titel dus, zo goed de lading dekte. Want inderdaad, dit is een aangekondigde, zelfs rondgebazuinde dood, en ondanks de enorme hoeveelheid personages die de revue passeerden en weet had van de nakende moord heeft niemand deze kunnen voorkomen. Weinigen hebben zelfs maar geïntervenieerd. Voor een groot stuk is dat toe te schrijven aan, wat psychologen kennen als het ‘ bystander effect’ (Daley en Latané). In het kort: hoe meer omstaanders er zijn, hoe minder verantwoordelijk ieder individu zich voelt.

Maar met dat alleen komen we er niet. De eer van de familie, het spijtige toeval en de verdwazende rol van alcohol spelen ook allemaal mee. Naast de bisschop, de pastoor en de agent. Geen wonder dat LP Boon in mijn gedachten kwam en zijn ballade werd gezongen met de veelzeggende woorden: ‘Een man ziet een vrouw. De miserie begint.’ (De balade van Boon- Lais)

Je ziet, ik heb genoten van deze roman waar de tragiek als tranen van af druipt, maar toch nooit bitter of zwaar aanvoelt. De schitterende vertelstijl van Marquez heeft hier een bijzondere maar toch heel herkenbare wereld kunnen creëeren, waar je als het ware precies in wandelt. Enkel de namen van de vele personages die kris kras door elkaar lopen, vormden soms een uitdaging voor mij. Alsof ik ergens loop en zeg ‘ik ken jou ergens van, maar van waar nu weer?’.
Maar laat dit het leesplezier niet drukken, dit boekje is een namiddagje of avondje van je tijd meer dan waard.

avatar van dreambrotherjb
4,0
blueszeppelin schreef:
Ik vond het niet zo'n goed boek. Elke keer weer die flashback, "40 jaar nadat hij dit en dit gedaan had, ging hij ...".


Maar aan de tientallen "Vele jaren later's" in Honderd jaar eenzaamheid stoorde je je niet dan?

avatar van manonvandebron
5,0
Morgen schrijf ik hier een recensie bij.

avatar van misterfool
4,0
Kroniek van een aangekondigde recensie

avatar van manonvandebron
5,0
Een naamloze ik-verteller reconstrueert een gebeurtenis van decennia geleden waarbij hij zijdelings betrokken was. Hij sprak met overlevende getuigen en bestudeerde het gerechtelijke dossier. De niet-chronologische verteltrant komt natuurlijk over. Hij begint met het belangrijkste. Dan gaat hij dieper in op de achtergrond, wat voorafging, en de bloederige details.

Een voorafspiegeling is dat de kokkin in het eerste hoofdstuk de ingewanden uit een konijn verwijdert met een mes. Voor een magisch element zorgen enkele visioenen. De ontknoping is aangekondigd, maar dat gaat niet ten koste van de spanning. Heel wat vragen blijven open. Wat was het motief? Had het voorkomen kunnen worden? En hadden ze wel het juiste slachtoffer?

Santiago is ter dood veroordeeld op basis van één getuigenis en zonder kans op verdediging. In zijn dorp gold een primitieve moraal. Een vrouw moest maagd blijven tot het huwelijk; zoniet was eerwraak gerechtvaardigd. De broers deden slechts wat de maatschappij van hen verwachtte. De rechtbank bevestigde dit door hen vrij te spreken. De Colombiaanse wetgeving is inmiddels veranderd.

Het is een strakke constructie met eenheid van plaats, tijd en handeling. Alles draait om één centraal incident. Als lezer kun je een kaartje en een tijdbalk bijhouden waarop je beetje bij beetje de gegevens invult. Sommige verhaallijnen verlopen synchroon. Thema's zijn lotsbestemming tegenover toeval, en individuele tegenover collectieve verantwoordelijkheid. Márquez baseerde zich losjes op ware feiten, al spreken de bronnen elkaar tegen over de mate waarin.

avatar van -JB-
4,0
Wie heeft Santiago Nasar vermoord? Na het lezen van dit boek zou je verschillende antwoorden kunnen geven. Marquez schetst een interessant situatie met de aangekondigde dood van Nasar. In een klein dorpje was iedereen op de hoogte, maar niemand grijpt in. De spanning zit hem in dit boek dus niet in wie de dader is, maar in de vraag hoe het zover heeft kunnen komen. Wat was ieders individuele verantwoordelijkheid? of was er een collectieve verantwoordelijkheid? In deze tijden van coronamaatregelen met zeer matige opvolging is dit een zeer actueel boek.

Gast
geplaatst: vandaag om 17:21 uur

geplaatst: vandaag om 17:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.