menu

The Catcher in the Rye - J.D. Salinger (1951)

Alternatieve titels: De Vanger in het Graan | Puber

mijn stem
4,11 (529)
529 stemmen

Engels
Psychologisch

277 pagina's
Eerste druk: Little, Brown, Boston (Verenigde Staten)

Holden Caulfield is een zestienjarige jongen, die net voor de wintervakantie besluit om van school weg te lopen. Hij dwaalt enkele dagen door New York, met zichzelf in de knoop liggend omwille van zijn ontluikende volwassenheid.

zoeken in:
avatar van Freud
5,0
Een onthutsend en hartvertederend boek. Het hele boek door volg je de gedachtenkronkels van het hoofdpersonage, tegelijk naïef en verduiveld intelligent in het doorgronden van andere mensen, en onvrijwillig (hoogstens door zijn eigen koppigheid) helemaal verwikkeld in vanalles . Ik vond het vooral een erg mooi verhaal, eens je gewend bent aan de stijl word je direct meegesleept, en wil je écht dat alles zo snel mogelijk goed komt .

avatar van Grovonion2
3,5
Een beetje een teleurstellend boek. Eerst de positieve punten: het leest zich erg vlot, de spreektaal die Holden hanteert is erg gemakkelijk te volgen, zelfs met herhalingen en stopwoorden die hij regelmatig hanteert. Het lijkt net of hij het echt vertelt, zoals het ook bedoeld is.
Ik was telkens weer verbaasd dat dit verhaal zich kort na de tweede wereldoorlog afspeelt, omdat het toch al erg moderne zienswijzen op na houdt.
De teleurstelling die ik ondervond zat hem vooral in het karakter Holden, een persoon voor die ik aanvankelijk sympathie voel die nooit helemaal verdwijnt. Ik snap deels zijn verwrongen houding met school en omgeving. Het probleem is dat hij zichzelf nogal erg graag ziet. Niet dat hij dat met zoveel woorden zegt, in tegendeel. Maar waaruit ik dat afleid is dat hij telkens precies weet te bepalen wie phony is en wie volgens hem wel respect verdient. Dat laatste gebeurt trouwens niet veel en dan nog vaak met voor mij verkeerde argumenten. Ook intelligentie in mensen kan hij als geen ander bepalen. En natuurlijk is alles dat hem niet interesseert oninterresant en zijn aandacht niet waard, hij blijft wel altijd beleefd.
Holden komt niet uit een getroebleerde familie, zoals hijzelf aan het begin verteld. Alleen het verlies van zijn broer Allie en de dood van een van zijn medestudenten kan als een traumatische of tenminste erg emotionele ervaring tellen. Voor de rest heeft Holden alle elementen die hem de mogelijkheid zouden moeten bieden gelukkig te kunnen zijn, sterker nog, hij lijkt over te komen als een meer dan gemiddeld aantrekkelijk figuur en heeft niet weinig success bij vrouwen. Maar gelukkig, dat is hij natuurlijk niet. En dat is wat mij stoort, dat hijzelf de grootste phony is, namelijk erg onintelligent in het bepalen wat goed voor hemzelf is en veel te verwend om dat in te zien.

avatar van Pageturner
4,5
Eindelijk deze klassieker eens gelezen en hij beviel me enorm.
Gewoon het cynische relaas van een paar bijzondere dagen in het leven van een non-conformistische en rebelse adolescent, vol raak geleuter en gelul over de meest uiteenlopende dingen des levens, geschreven in een makkelijke, soms baldadige taal, vol ironie en maatschappijkritiek, maar die er altijd vlak op zit. Bij iedere beschrijving die Holden maakt van een soort mensen die hij haat, moest ik toegeven dat hij gelijk had. Dit boek heeft me zeker geraakt. Zeker hoe Caulfield steeds zo vrijuit over meisjes en seks praat. Toen dacht ik: 'Eindelijk eens een schrijver die begrijpt over wat en hoe pubers denken!'
Het taalgebruik, de stijl en de zinsbouw van dit boek had ik niet meteen verwacht van zo'n klassieker die steeds wordt genoemd bij de beste boeken ooit (ik heb hier thuis zelfs een tijdschrift liggen waarin dit met stip het beste boek aller tijden wordt genoemd). Het leest enorm vlot (ik had 'm op een paar uur uit).
Iets op aan te merken? Toch twee puntjes. Eerst en vooral vond ik dat er wat meer verhaal in had gemogen. Sommige stukken zijn compleet verhaallijnloos, bijna akelig Brusselmans-achtig. En ook het overmatige gebruik van en zo (Caulfield eindigt bijna elke zin met en zo of of zo) irriteerde me wat.
Voor de rest niets op aan te merken, een prachtig boek over een compleet onconservatieve puber die uit is op vrijheid en met veel plezier tegen de schenen stampt van kerk en maatschappij. Daar hou ik echt wel van.

0,5
Een boek moet meer zijn dan het jaren 50 equivalent van een weblog van een getroebleerde tiener.

Natuurlijk hoeft een hoofdpersoon niet sympathiek te zijn, maar er moet wel een reden zijn om door te lezen. Als het een schrijver niet lukt om die 'noodzaak' over te brengen op mij als lezer, verdient een boek wat mij betreft de laagste score, aangezien (wat mij betreft) dit de eerste eis van een boek moet zijn.

Vergelijk het met Lolita. Dit boek vond ik ook verre van briljant. Toch slaagt Nabokov erin om je mee te zuigen in het boek en je het uit te laten lezen. En dat weet Salinger niet te bereiken.

En een boek mag best innerlijke beschouwingen bevatten (vergelijk Dostojevski bijvoorbeeld), maar dan graag wel op zo'n manier dat het wat toevoegt.

De stijl van het boek vond ik absoluut niet bijzonder, geef me dan maar een boek met een echt goede interne monoloog (bijvoorbeeld de boek van Faulkner).

een boek is toch ook meer dan een zaak van sympathie of behagen met wat je leest


Het heeft niets te maken met een behagen met wat je leest, maar met een behagen in wat je leest. Ik wil best moeite voor een boek doen, maar uiteindelijk is mijn score gebaseerd op de 'meerwaarde' die een boek aan mijn leven toevoegt (om het eens even hoogdravend te benoemen ). En dat is bij dit boek nihil. Het boek biedt geen vermaak en het biedt geen inzicht (wat mij betreft) in wat dan ook (hooguit misschien in hoe waardeloos het is om puber te zijn, maar daar hoef ik geen heel boek voor te lezen).

Ik heb het boek op de stapel 'later nog eens proberen' gelegd, dus ik zal het boek nog een keertje proberen, maar ik zie werkelijk niet waarom dit boek zo'n status verdient, afgezien van dat het uiteraard vreselijk cool is om een hoop te vloeken, en een stuk herkenning in de ander te vinden.

avatar van Jaap P.
4,5
Vorige maand eindelijk eens gelezen. Ik was sceptisch omdat dit toch al jaren geldt als de meest succesvolle en meest gelezen roman ter wereld. Maar snap het volkomen.
Zeer sterke roman en een geweldig goed uitgewerkt hoofdpersonage in de persoon van Holden Caulfield. Je leeft met hem mee, snapt zijn frustraties en begrijpt zijn onvolwassen gedrag. Holden is immers ook maar een tiener. Wat het geheel des te knapper maakt: het verhaal komt op geen enkel moment gedateerd over. Het taalgebruik hoort natuurlijk bij Amerika uit de jaren 50, maar dit stoort eigenlijk geen enkel moment.

avatar van HankMoody
4,0
Het sterkste aan dit boek vind ik de stem van Holden zelf die heel levendig en realistisch overkomt wanneer je het leest, de schrijver is niet aan het woord maar de hoofdpersoon zelf.
Sowieso is het een interessant ventje die Holden die een persoonlijkheid heeft waar je eigenlijk niet mee kunt leven maar er niks aan kan doen. Hij moet een wereld accepteren waar hij liever geen deel van uitmaakt, dat is toch wel wat de boek wil zeggen.
Het is ook erg vlot geschreven en het feit dat het geen plot heeft, weinig karakterontwikkeling maar meer een stroom van gedachten maakt het allemaal een boek die zijn tijd ver vooruit was toentertijd en dat het zo'n succes werd.

3,5
Je hebt van die boeken, zoals je ook van die films hebt. Ze hebben een klassieke status, maar als je er eenmaal aan begint begin je jezelf af te vragen of alle andere mensen dom zijn, of dat jij het gewoonweg niet snapt: hij valt namelijk een beetje tegen.
Zo ook met Catcher in the Rye, van weinigschrijver JD Salinger. Nimmer heb ik een boek gelezen waar ik zo vaak de behoefte had het boek weg te leggen, om hem nooit meer open te slaan. Maar toch stug door blijven lezen, hopende dat die ene briljante passage ervoor zorgt dat het boek voor altijd bij zal blijven, wetende dat dit eigenlijk nimmer zal komen.
Tot de laatste 25 pagina's. Bijna in slaap gedut werd ik plotseling wakker geschopt en zat ik het laatste deel van het boek met tranen in mijn ogen te lezen. Nimmer werd er zo mooi en wijs over een zestienjarige jongen geschreven, die gelukzalig kijkt naar zijn jonge zusje, die geniet van een draaimolen.

Alleen al voor de laatste 25 pagina's heeft The Catcher in the Rye zijn klassieke status verdient. Wauw!

avatar van psyche
4,5
psyche (crew)
Eindelijk dan The Catcher in de Rye gelezen wat me geen enkele moeite heeft gekost. Niet alleen is Salingers consequente stijl hier debet aan, het is ook tijdloos. Het is voor mijn tijd geschreven en dat wil wat zeggen
Misschien dat sommige woorden niet door huidige adolescenten en/of in bepaalde groepen worden gebruikt, op mij kwam het evengoed geloofwaardig over.
En ja, soms is Holden vreselijk irritant, soms moet ik evengoed om hem lachen, ook is hij hartverwarmend. Het hoort er allemaal bij. In ieder geval zal Holden mij altijd bijblijven, dat heb ik met bepaalde personages.
Misschien kwam het wel omdat ik met één van zijn voormalig docenten vreesde dat hij zal vallen en vallen .... Holden is bang, eenzaam en in de war. Hij heeft wel wat anders in en aan zijn hoofd dan leren
Ik denk dat er méér in het boek staat dan voor sommigen ogenschijnlijk lijkt, bijvoorbeeld hebben mij de volgende fragmenten geraakt, het gaat om het bezoeken van het graf van zijn overleden broer:
... maar ik ben ermee gestopt. In de eerste plaats vind ik het bepaald geen lolletje om hem daar op dat maffe kerkhof te zien liggen. Midden tussen de dooien en grafstenen enzovoort. Toen de zon scheen viel het nog wel mee, maar twee keer - twee keer - begon het te regenen toen we daar waren. Het was verschrikkelijk. Het regende op die waardeloze grafsteen van hem, en het regende op het gras op zijn buik. Overal regende het. Alle bezoekers begonnen als gekken naar hun auto te rennen. Daar werd ik zowat gek van. Al die bezoekers konden in hun auto stappen en de radio aanzetten enzovoort en dan ergens gezellig gaan eten - allemaal behalve Allie
naast het citaat met Phoebe zijn zusje op de draaimolen:
Toen liep ze weer helemaal rond tot ze haar eigen paard had. Toen klom ze erop. Ze zwaaide terug. Jezus, het begon te gieten als de pest. Het kwam met bakken naar beneden zetten, ongelogen. Alle ouders en moeders enzovoort gingen onder het dak van de draaimolen staan, zodat ze niet door en doornat zouden worden, maar ik bleef de hele tijd op de bank zitten. Ik werd behoorlijk drijfnat ... Ik weet niet waarom. Het was gewoon omdat ze er zo verdomd lief uitzag, zoals ze daar met haar blauwe jas aan en zo de hele tijd in de rondte ging. God, ik wou dat je erbij had kunnen zijn.


Salinger schreef niets toevallig m.i.

4,5*

avatar van Donkerwoud
3,5
Over de kwetsbare fase van een jongvolwassene waarin alle opties open lijken te liggen, terwijl het tegelijkertijd een uiterst eenzame tijd is vol afwijzingen en onbereikbare verlangens. Opgroeien als oorlogstrauma tussen de onwrikbare codes en wetten van jeugdculturen. Salinger weet met zijn kale taalgebruik een prettig bitterzoete toon te vinden tussen nostalgische weemoed en pijnlijke jeugdherinneringen. Wel storend dat sommige frasen en uitdrukkingen tot in den treure herhaald worden om het gelimiteerde taalgebruik van een tiener na te bootsen.

4,0
Een echt coming-of-age boek en daar houd ik wel van. Holden Caulfield is een 16-jarige jongen die niet echt lekker in zijn vel zit. Hij wordt voor de zoveelste keer van een school gestuurd. Holden verteld in het boek wat er rond kerst is gebeurd toen hij richting een mental breakdown ging. Holden verteld vanuit de eerste persoon enkelvoud en dat leest prettig. Het puberachtige taalgebruik is ook prima. Vooral richting het einde kreeg het verhaal echt vat op me en steeg mijn waardering. Een goed boek dat ik ben gaan lezen omdat het een echte klassieker is. Ik heb de Engelse uitgave gelezen.

Samenvatting:
Holden Caulfield wordt vanwege slechte resultaten van de school Pencey Prep. gestuurd. Hij deelt daar een kamer met Stradlater, een knappe, wat oudere jongen die nogal vol van zichzelf is. Ze kunnen het op zich prima vinden. Ackley is de buurjongen, een ranzige knaap, die vaak binnenkomt om vooral Holden te vervelen. De dag dat Holden weet dat hij weg moet heeft Stradlater een date met een vroeger vriendinnetje van Holden. Stradlater is een echte womanizer en Holden kan het niet uitstaan dat hij haar date. Ze krijgen ruzie en er ontstaat een flinke vechtpartij. Holden besluit te vertrekken. Normaal zou hij pas woensdag naar huis mogen om kerst te vieren, daarnaast is er een brief over zijn uitsluiting van school naar zijn ouders gestuurd. Holden besluit deze paar dagen in New York door te brengen. Daar beleeft hij nogal wat in korte tijd en hij verbrast flink wat geld. Hij wil graag naar zijn tienjarige zusje Phoebe, waar hij gek op is. Holden had ook een broertje, Allie, die als kind is overleden. Holden gaat met een paar meiden dansen in een club en naar een bar waar een bekende pianist speelt. Ook daar vindt hij iedereen weer phony. In het hotel regelt hij een hoertje, maar stuurt haar onverrichter zake weer weg. Holden kan het niet verdragen dat zij een jurk voor dit werk heeft gekocht en dat niemand doorhad dat ze het met dit doel kocht. De volgende dag ontmoet hij twee nonnen en koopt een zeldzame lp voor Phoebe. Verder heeft hij een afspraakje met Sally, ze gaan naar een show en schaatsen. Holden stelt voor om samen weg te lopen en ze krijgen ruzie als Sally niet wil. Holden ontmoet een oude vriend en zuipt zich klem. Alleen gaat hij laat Central Park in, daar laat hij de lp voor Phoebe kapot vallen. Aan alles merk je dat hij op instorten staat, hij denkt dat hij ernstig ziek is. Old Phoebe zou dat verschrikkelijk vinden en daarom besluit hij direct naar haar toe te gaan. Stiekem sluipt hij naar binnen. Phoebe is blij verrast, maar heeft direct door dat hij van school is gestuurd. Ze raakt overstuur en is heel boos. Holden probeert het uit te leggen, dat iedereen zo phony is. Phoebe zegt dat het aan hem ligt, dat hij nooit iets leuk vindt. Holden kan slechts één ding bedenken dat hij leuk vindt. Hij wil the cather in the rye worden. De vanger in de rogge, die moet voorkomen dat spelende kinderen van een clif vallen. Holden belt meneer Antolini, een oud leraar en mag direct langskomen. Phoebe geeft hem wat geld en troost hem als hij vreselijk moet huilen. Antolini geeft hem een paar wijze lessen, oa van een psycholoog Wilhelm Stekel: "The mark of the immature man is that he wants to die nobly for a cause, while the mark of the mature man is that he wants to live humbly for one." Holden mag blijven slapen, maar wordt wakker als Antolini zijn hoofd streelt. Holden wordt boos en gaat weg. Hij geeft een briefje af op de school van Phoebe waarin hij vertelt naar het Westen te vertrekken en vraagt haar in de pauze nog één keer te ontmoeten. Ze komt, maar met een enorme koffer, ze wil meegaan. Holden zegt dat dat niet gaat gebeuren en Phoebe is weer boos. Ze zegt niks en als hij wegloopt volgt ze hem aan de andere kant van de straat. Holden let goed op haar en loopt naar de dierentuin, daar is Phoebe al wat minder boos. In de buurt is een draaimolen en Phoebe mag erin. Ze ontdooit wat en zegt niet meer boos te zijn en geeft Holden een kus. Wanneer ze weer in de molen zit begint het te hozen en iedereen gaat schuilen. Holden blijft als enige in regen zitten en kijkt naar Phoebe en voelt zich gelukkiger dan ooit.

Terugkerend thema is dat Holden graag wil weten waar de eenden in Central Park in de winter blijven.

avatar van Jason82
4,5
Jason82 schreef:
En zo gaat het door, maar dat wordt me te lang Als het boek dit niveau vasthoudt, dan is dit een juweeltje van de buitencategorie.

En jawel, dit boek heeft de status van "klassieker" wat mij betreft volledig waar gemaakt. Bizar dat het zo oud is, het is vaker gezegd maar het zou inderdaad zo vorig jaar uitgegeven kunnen zijn.

Ik heb van begin tot eind genoten van het lezen van dit verhaal over een bijzondere jongen. Alhoewel, bijzonder... Vraag me oprecht af of hij heel bijzonder is. Hij heeft al veel voor z'n kiezen gehad op jonge leeftijd. Vervolgens wordt dan van je verwacht dat je gewoon weer meedraait in de maatschappij, daar worstelen we toch allemaal (op gezette tijden) mee? Zijn depressies zijn op de betreffende momenten te begrijpen (als je alleen in een café zit, of eveneens moederziel alleen op een station probeert wat uurtjes slaap probeert te pakken). Dit alles zorgt ervoor dat Holden het liefst ergens ver weg in een hutje op de hei zou wil wonen, alleen. Op het moment dat hij zijn steun en toeverlaat Phoebe (zijn jongere zusje) ontmoet, kantelt het verhaal langzaam. Zo herkenbaar, soms voel je je verloren en kan een lichtpuntje, hoe klein ook, ineens weer moed geven toch?

De humor in dit boek vond ik als eerder aangegeven briljant. Echt heerlijk droog, geniaal bij vlagen. Het verhaal van de eenden, maar ook over zijn tijdelijke kamergenoot die hij vreselijk saai vond maar 2 maanden duldde omdat hij zo mooi kon fluiten (voornamelijk Jazz...). Zo zijn er legio voorbeelden, soms duidelijk herkenbaar, soms verborgen. Prachtig!

5,0
Heb ik beginnen lezen door de South Park episode met dezelfde naam.
Het is een zeer sterk boek op veel gebied. Misschien wel het beste boek dat ik ooit gelezen heb.

In het begin gaat het een beetje traag vooruit, tot op het punt het hoofdpersonage op de trein zit en een gesprek begint met de moeder van z'n klasgenoot. Vanaf toen was ik verkocht...

Velen vragen zich af over wat het verhaal nu precies gaat...
Voor mij gaat over de puberteit van een jongen die een volwassen man wordt. Ik wil niet discrimineren, maar ik denk dat vrouwen niet zoveel kunnen met dit boek.
Handelt ook over het feit dat volwassen mensen vaak zich anders voordoen dan dat ze zijn (liegen om bestwil enz...) om geen problemen te veroorzaken of dat het beter is zo. Vaak had ik het griezelig idee, van "wow dit is precies wat ik ook soms denk...". Zeer herkenbare situaties soms.

Geweldig boek dat alle lof verdient.

avatar van misterfool
4,5
De boeken die je onverwacht omver blazen, zijn altijd het leukst. Catcher in the Rye vind ik indrukwekkend, hoewel ik eveneens moeite heb om de kwaliteiten van dit boek precies te duiden. Misschien is het wel de wijze waarop Salinger de beleveniswereld van een tiener in kaart brengt zonder dat hij deze gelijk moet bekritiseren of nuanceren. Holden Caulfield is enerzijds intelligent, grappig en gevoelig, maar ook brutaal, zelfdestructief en egocentrisch. Dit spanningsveld, tussen de goede en slechte eigenschappen van het hoofdpersonage, voelt realistisch aan. Het herhalen van enkele catchfrasen voegt tevens veel toe aan dit gevoel van realisme. Vervolgens vind ik de structuur subtiel. Het verhaal voelt zo naturel aan. Geleidelijk wordt het een en ander vrijgegeven over enkele traumatische gebeurtenissen in het leven van Holden. Het karakter maakt ook een hele verandering door, die pas echt wordt benadrukt in de conclusie. De klassiekerstatus wekt bij mij altijd enige scepsis op, maar door de voornoemde redenen is dit mijns inziens een boek dat terecht zo wordt aangeduid.

3,5
Ik kende The Catcher in the Rye al jaren omdat de moordenaar van John Lennon het boek bij zich had ten tijde van de moord, op die bizarre 8 december in 1980. Dat zou reden moeten zijn om Salingers klassieker al láng te kennen, maar het is er niet eerder van gekomen. In mijn leesclub kwam het boek echter als winnaar uit de bus, waardoor ik het nu eindelijk van mijn bucketlist kan wegstrepen.

Salingers verhaal draait allemaal om de instabiele tiener Holden Caulfield. Een zoeker die weliswaar intelligent en gevat maar ook onzeker en zelfdestructief is. Waarschijnlijk dat iedereen van ons wel eens een tijd in zijn of haar leven heeft gekend die somber en stuurloos aanvoelde. Dergelijke periodes zijn niet fijn, maar natuurlijk wel interessant voor schrijvers. Het zijn immers de jaren waarin karakters worden vormgegeven en karakters worden gekneed. Genoeg mogelijkheden dus voor een pakkend verhaal, maar écht aangrijpend vind ik het zelden.

The Catcher in the Rye is weliswaar een klassieker, maar zeker niet het best geschreven boek in de geschiedenis. Zijn status haalt het naar mijn idee meer uit de vernieuwende schrijfstijl die volstaat met schuttingtaal en expliciete (gedachte)beschrijvingen over seks. Omdat deze prima in het verhaal passen is daar weinig mis mee, maar op de één of andere manier mist dit boek iets waardoor het nooit écht onder de huid gaat zitten. Komt het omdat de hoofdpersoon niet bepaald sympathiek is? De Amerikaanse setting? Of toch omdat het onlosmakelijk is verbonden met Lennons moordenaar Mark Champman? Geen idee, maar de ruime voldoende staat in ieder geval buiten kijf.

3,5*

avatar van ZAP!
5,0
Ik baseer mijn cijfer op mijn eerste en enige leesbeurt, jaren geleden, in mijn HAVO-tijd. Ik ging er doorheen als een trein en sommige stukjes en het einde zullen me altijd bijblijven. Een vriendin uit die tijd vergeleek me eens met de hoofdpersoon (of 'ik leek tenminste op zo'n klootzak') toen we (weer) eens ruzie hadden. Ik vatte het nog als een compliment op ook - dat had Holden misschien ook wel gedaan.

Ik kon indertijd in ieder geval helemaal mee met deze rebel, en stiekem ben ik wel benieuwd hoe het mij nu zou bevallen. Ik twijfel alleen of de herinneringen moet laten zoals ze zijn, of niet...

*****.

avatar van mjk87
3,5
Dit boekje heb ik al jaren in bezit in een kleine pocket-versie in het Engels, maar tot heden nooit echt belangstelling voor gehad. Althans, steeds weer andere boeken die me dan meer wisten te verleiden. Maar goed, op naar Bruce Springsteen, dus dat is twee uur treinen en ook daar (om toch wel op tijd te zijn) met tijd over. Tassen zijn verboden, maar een pocket gaat wel mee in een jaszak. Uit noodzaak dan eindelijke deze klassieker gelezen.

Wel, die klassieker-status zie ik nu niet helemaal meer. Het zal allicht toentertijd een bepaalde snaar hebben geraakt en redelijk vernieuwend qua woordgebruik, maar nu 70 jaar verder is dit allemaal niet heel bijzonder meer. Wel blijft het een vermakelijk boekje met soms herkenbare situaties en gedachten en ook is het op een bepaalde manier teder. Maar pakweg met nog 1/3 te gaan wist het boekje niet echt meer te overtuigen, de situaties vond ik minder sprekend en hoewel er nog wat ontroering aan het eind zit was ik er ook wel een beetje klaar mee. 3,5*.

4,5
Een klassieker die iedere lezer minstens een keer moet lezen.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:58 uur

geplaatst: vandaag om 10:58 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.