The Catcher in the Rye - J.D. Salinger (1951)
Alternatieve titels: De Vanger in het Graan | Puber
mijn stem
4,11
(529)
529 stemmen
Engels
Psychologisch
277 pagina's
Eerste druk: Little, Brown,
Boston (Verenigde Staten)
Holden Caulfield is een zestienjarige jongen, die net voor de wintervakantie besluit om van school weg te lopen. Hij dwaalt enkele dagen door New York, met zichzelf in de knoop liggend omwille van zijn ontluikende volwassenheid.
- nummer 99 in de top 250
zoeken in:
0
geplaatst: 3 april 2009, 23:47 uur
Woensdag begonnen in deze klassieker uit de Amerikaanse literatuur en wat een groot plezier beleef ik er tot dusver van. Wat een geweldige zeikerd is die Holden toch, en de personages zijn stuk voor stuk ook niet om uit te staan, tenminste, als je door de bril van Holden kijkt.
Geweldige humor ook. Ik zat vanmiddag meerdere malen met een stomme grijns op mijn gezicht temidden van al het treinvolk. Toen ik het boek Less Than Zero las werd door critici op de achterkant gerefereerd naar The Catcher. Ik snap die vergelijking zeer goed met ook na 5 hoofdstukken alvast de opmerking dat ik Catcher in the Rye nu al beter vind.
Binnenkort een oordeel over het hele boek.
Geweldige humor ook. Ik zat vanmiddag meerdere malen met een stomme grijns op mijn gezicht temidden van al het treinvolk. Toen ik het boek Less Than Zero las werd door critici op de achterkant gerefereerd naar The Catcher. Ik snap die vergelijking zeer goed met ook na 5 hoofdstukken alvast de opmerking dat ik Catcher in the Rye nu al beter vind.
Binnenkort een oordeel over het hele boek.
0
geplaatst: 3 juli 2009, 23:48 uur
Dat binnenkort is iets langer geworden. Ik heb mijn romans opzij geschoven voor de schoolboeken en ben sinds deze week pas weer in de stemming voor literatuur. Gisteren heb ik The Catcher weer opgepakt en vanmiddag heb ik hem uitgelezen. Wat een heerlijk verhaal is dit zeg. Helemaal op mijn lijf geschreven. Een echt 'coming of age' verhaal. De gedachten van de intelligente, opstandige adolescent worden perfect gevat in dit perfect geschreven verhaal.
Hoewel ik niet zo'n zuurpruim ben als Holden Caulfield, kan ik me wel inleven in zijn verachtende kijk op de mensen die hij tegenkomt. Ik wil eerst ook heel graag weten of mensen 'phonies' zijn of niet.
Caulfield gaat je soms ook op je zenuwen werken. Alles maakt hem depressief. Hij bedenkt een hoop maar is uiteindelijk nooit 'in the mood'. Vooral het steeds terugkerende vraagstuk of hij zijn oude vriendinnetje Jane een belletje moet doen, wat hij uiteindelijk niet doet. Het leek me wel een leuk meisje op basis van dat verhaal. Leuke dan die neppe Sally Hayes in ieder geval.
Psychologisch gezien vond ik dit ook zeker een interessant verhaal. Aan de ene kant heeft Holden een hekel aan alles wat elite en kak is, maar toch blijft hij rustig temidden van al die nepperds. Het zal een soort haat-liefde verhouding zijn. Of misschien wel een love to hate gevalletje. Misschien wil hij gewoon niet zijn familie verlaten. Met name zijn zusje Phoebe wat hij wel heel erg lijkt te adoreren. Dat is dan ook meteen wel heel charmant aan Holden. Zodra hij iemand wel mag is alles meteen goed aan hem of haar..
Nadat ik over dit boek gehoord had vertelde iemand mij dat ik dit het beste kan lezen nu ik zelf nog een adolescent ben. Ik denk dat hij gelijk heeft gehad. Iedere nadenkende jongere zal zich hier toch wel minstens een beetje in kunnen vinden? Dat rebelse, dat gevoel van 'wat is het nut van dit alles?' Dat misselijkheidsgevoel bij het nepgedag en de nepblijheid van de mensen om je heen. Hoewel Caulfield en ik waarschijnlijk geen echte vrienden zouden worden, zou ik hem best eens een avondje willen vergezellen op een zwerftocht door NYC. Ik denk dat we veel lol zouden hebben met het lachen om mensen die alles 'marvelous' vinden en acteurs die te goed weten dat ze goed kunnen acteren.
Hoewel ik niet zo'n zuurpruim ben als Holden Caulfield, kan ik me wel inleven in zijn verachtende kijk op de mensen die hij tegenkomt. Ik wil eerst ook heel graag weten of mensen 'phonies' zijn of niet.
Caulfield gaat je soms ook op je zenuwen werken. Alles maakt hem depressief. Hij bedenkt een hoop maar is uiteindelijk nooit 'in the mood'. Vooral het steeds terugkerende vraagstuk of hij zijn oude vriendinnetje Jane een belletje moet doen, wat hij uiteindelijk niet doet. Het leek me wel een leuk meisje op basis van dat verhaal. Leuke dan die neppe Sally Hayes in ieder geval.
Psychologisch gezien vond ik dit ook zeker een interessant verhaal. Aan de ene kant heeft Holden een hekel aan alles wat elite en kak is, maar toch blijft hij rustig temidden van al die nepperds. Het zal een soort haat-liefde verhouding zijn. Of misschien wel een love to hate gevalletje. Misschien wil hij gewoon niet zijn familie verlaten. Met name zijn zusje Phoebe wat hij wel heel erg lijkt te adoreren. Dat is dan ook meteen wel heel charmant aan Holden. Zodra hij iemand wel mag is alles meteen goed aan hem of haar..
Nadat ik over dit boek gehoord had vertelde iemand mij dat ik dit het beste kan lezen nu ik zelf nog een adolescent ben. Ik denk dat hij gelijk heeft gehad. Iedere nadenkende jongere zal zich hier toch wel minstens een beetje in kunnen vinden? Dat rebelse, dat gevoel van 'wat is het nut van dit alles?' Dat misselijkheidsgevoel bij het nepgedag en de nepblijheid van de mensen om je heen. Hoewel Caulfield en ik waarschijnlijk geen echte vrienden zouden worden, zou ik hem best eens een avondje willen vergezellen op een zwerftocht door NYC. Ik denk dat we veel lol zouden hebben met het lachen om mensen die alles 'marvelous' vinden en acteurs die te goed weten dat ze goed kunnen acteren.
0
geplaatst: 27 juli 2009, 22:59 uur
Hmmm, ik vraag me af hoe moeilijk het is - voor iemand die bovengemiddeld goed het Engels beheerst - om dit in het Engels te lezen. Hoe beschrijvend is het?
Het spreekt me wel heel erg aan namelijk, maar ik heb een soort fundamentele haat tegen het lezen van vertalingen. Nu is dat bij gemakkelijke boeken niet zo'n probleem, maar ik weet dus niet hoe dit leest in het Engels.
Iemand?
Het spreekt me wel heel erg aan namelijk, maar ik heb een soort fundamentele haat tegen het lezen van vertalingen. Nu is dat bij gemakkelijke boeken niet zo'n probleem, maar ik weet dus niet hoe dit leest in het Engels.
Iemand?
0
geplaatst: 28 juli 2009, 07:41 uur
Gewoon doen in het engels. Dit is geen moeilijk boek.
Als je engels bovengemiddeld is, lukt het je zeker.
Als je engels bovengemiddeld is, lukt het je zeker.
0
geplaatst: 28 juli 2009, 10:51 uur
Inderdaad. Absoluut niet moeilijk om te lezen dit. Zelfs met benedengemiddeld Engels kom je hier nog wel uit.
0
geplaatst: 28 juli 2009, 19:02 uur
Ah, da's mooi. Zal eens bol.com bekijken dan. Ik laat jullie wel weten hoe ik het ervaren heb.
0
geplaatst: 24 augustus 2009, 16:02 uur
Een beetje een teleurstellend boek. Eerst de positieve punten: het leest zich erg vlot, de spreektaal die Holden hanteert is erg gemakkelijk te volgen, zelfs met herhalingen en stopwoorden die hij regelmatig hanteert. Het lijkt net of hij het echt vertelt, zoals het ook bedoeld is.
Ik was telkens weer verbaasd dat dit verhaal zich kort na de tweede wereldoorlog afspeelt, omdat het toch al erg moderne zienswijzen op na houdt.
De teleurstelling die ik ondervond zat hem vooral in het karakter Holden, een persoon voor die ik aanvankelijk sympathie voel die nooit helemaal verdwijnt. Ik snap deels zijn verwrongen houding met school en omgeving. Het probleem is dat hij zichzelf nogal erg graag ziet. Niet dat hij dat met zoveel woorden zegt, in tegendeel. Maar waaruit ik dat afleid is dat hij telkens precies weet te bepalen wie phony is en wie volgens hem wel respect verdient. Dat laatste gebeurt trouwens niet veel en dan nog vaak met voor mij verkeerde argumenten. Ook intelligentie in mensen kan hij als geen ander bepalen. En natuurlijk is alles dat hem niet interesseert oninterresant en zijn aandacht niet waard, hij blijft wel altijd beleefd.
Holden komt niet uit een getroebleerde familie, zoals hijzelf aan het begin verteld. Alleen het verlies van zijn broer Allie en de dood van een van zijn medestudenten kan als een traumatische of tenminste erg emotionele ervaring tellen. Voor de rest heeft Holden alle elementen die hem de mogelijkheid zouden moeten bieden gelukkig te kunnen zijn, sterker nog, hij lijkt over te komen als een meer dan gemiddeld aantrekkelijk figuur en heeft niet weinig success bij vrouwen. Maar gelukkig, dat is hij natuurlijk niet. En dat is wat mij stoort, dat hijzelf de grootste phony is, namelijk erg onintelligent in het bepalen wat goed voor hemzelf is en veel te verwend om dat in te zien.
Ik was telkens weer verbaasd dat dit verhaal zich kort na de tweede wereldoorlog afspeelt, omdat het toch al erg moderne zienswijzen op na houdt.
De teleurstelling die ik ondervond zat hem vooral in het karakter Holden, een persoon voor die ik aanvankelijk sympathie voel die nooit helemaal verdwijnt. Ik snap deels zijn verwrongen houding met school en omgeving. Het probleem is dat hij zichzelf nogal erg graag ziet. Niet dat hij dat met zoveel woorden zegt, in tegendeel. Maar waaruit ik dat afleid is dat hij telkens precies weet te bepalen wie phony is en wie volgens hem wel respect verdient. Dat laatste gebeurt trouwens niet veel en dan nog vaak met voor mij verkeerde argumenten. Ook intelligentie in mensen kan hij als geen ander bepalen. En natuurlijk is alles dat hem niet interesseert oninterresant en zijn aandacht niet waard, hij blijft wel altijd beleefd.
Holden komt niet uit een getroebleerde familie, zoals hijzelf aan het begin verteld. Alleen het verlies van zijn broer Allie en de dood van een van zijn medestudenten kan als een traumatische of tenminste erg emotionele ervaring tellen. Voor de rest heeft Holden alle elementen die hem de mogelijkheid zouden moeten bieden gelukkig te kunnen zijn, sterker nog, hij lijkt over te komen als een meer dan gemiddeld aantrekkelijk figuur en heeft niet weinig success bij vrouwen. Maar gelukkig, dat is hij natuurlijk niet. En dat is wat mij stoort, dat hijzelf de grootste phony is, namelijk erg onintelligent in het bepalen wat goed voor hemzelf is en veel te verwend om dat in te zien.
0
geplaatst: 24 augustus 2009, 19:52 uur
Maar maakt dat het per sé een minder (of teleurstellend) boek? Volgens mij geeft dat juist het conflict rond pubers op heldere wijze weer. Enerzijds zich afzettend tegen hun omgeving, anderzijds nog niet bepaald behept met een gezond en compleet zelfbeeld. Voor de buitenstaander (in het geval Holden, jij als lezer) daardoor niet zelden onuitstaanbaar. The Catcher In The Rye gaat natuurlijk over de weg naar volwassenwording, waarbij Holden o.a. genoemde obstakels moet zien te overwinnen. Had hij reeds een compleet zelfbeeld dat ook de lezer zou weten te appreciëren dan zou het bestaansrecht van de roman tamelijk ondermijnd worden.
De acceptatie van het personage Holden viel mij toch niet erg moeilijk, voor een belangrijk deel door de stijl. Deze geeft zo duidelijk de onevenwichtige visie van een puber weer, dat alle inconsistenties binnen deze visie gemakkelijk te accepteren vallen. Een meer traditioneel of neutraal perspectief had dit niet kunnen bewerkstelligen, dan had ik wellicht dezelfde kanttekening als jij geplaatst.
De acceptatie van het personage Holden viel mij toch niet erg moeilijk, voor een belangrijk deel door de stijl. Deze geeft zo duidelijk de onevenwichtige visie van een puber weer, dat alle inconsistenties binnen deze visie gemakkelijk te accepteren vallen. Een meer traditioneel of neutraal perspectief had dit niet kunnen bewerkstelligen, dan had ik wellicht dezelfde kanttekening als jij geplaatst.
0
geplaatst: 24 augustus 2009, 21:36 uur
Oei, ik heb me op glad ijs gewaagd. Ik heb misschien even de kwaliteit van het boek verward met de karaktertrekken van het hoofdpersonage. Maar daar het boek enkel en alleen over Holden handelt is dat misschien toch niet helemaal onterecht. Als Salinger beter had kunnen aangeven hoe Holden in deze faze van zijn leven was terechtgekomen had ik misschien iets meer begrip voor gehad. Nu is het vooral een tirade van een onvolwassen verwend ventje dat maar zit te klagen dat auto's voltanken als stomme een beter alternatief zou zijn voor zijn leven (als catcher kinderen verhinderen de diepte in te storten vind ik dan wel weer een nobele gedachte).
Een positieve noot: op het einde van het boek hebben zowel de schrijver Salinger als ook het karakter Holden een juiste keuze gemaakt, die in het geval van Holden (moest hij echt bestaan) waarschijnlijk een eerste stap in de juiste richting (namelijk beseffen dat wat hij heeft goed is) aangeeft. In het geval van Salinger is dat het voor dit type verhaal niet verwachtte dramatische maar positief einde.
Een positieve noot: op het einde van het boek hebben zowel de schrijver Salinger als ook het karakter Holden een juiste keuze gemaakt, die in het geval van Holden (moest hij echt bestaan) waarschijnlijk een eerste stap in de juiste richting (namelijk beseffen dat wat hij heeft goed is) aangeeft. In het geval van Salinger is dat het voor dit type verhaal niet verwachtte dramatische maar positief einde.
0
geplaatst: 24 augustus 2009, 22:44 uur
Grovonion2 schreef:
Als Salinger beter had kunnen aangeven hoe Holden in deze faze van zijn leven was terechtgekomen had ik misschien iets meer begrip voor gehad. Nu is het vooral een tirade van een onvolwassen verwend ventje (...)
Als Salinger beter had kunnen aangeven hoe Holden in deze faze van zijn leven was terechtgekomen had ik misschien iets meer begrip voor gehad. Nu is het vooral een tirade van een onvolwassen verwend ventje (...)
Maar dat is juist ook het hele eieren eten: de vertwijfeling, de onvrede met het leven en vooral de omringende mensen, dat is iets wat iedereen op zijn weg vindt of kan vinden zonder dat daar directe oorzaken aan ten grondslag liggen. Holden Caulfield is op de vlucht, niet voor zijn verleden, maar voor zijn toekomst. Het doet er derhalve niet werkelijk toe wat zijn verleden is (ik vind dat Salinger er desondanks nog relatief veel aandacht aan besteedt). Het feit dat, zoals je zelf al aangeeft, hij weinig te klagen zou moeten hebben en niet uit een problematische familie komt, maakt de karaktertekening alleen maar sterker. Iedereen kan het overkomen (en overkomt het, niet voor niets is dit voor velen een herkenbaar verhaal), ongeacht achtergrond.
0
geplaatst: 25 augustus 2009, 10:31 uur
Goh, Raskolnikov, je doet me nu pas echt nadenken over dit boek. En de discussie maakt duidelijk dat er heel wat in dit boekje te vinden en te bespreken is en dat alleen maakt het al de moeite waard, ik herken ook dat het door velen als een parel in de literatuur gezien wordt. Alleen is er voor mij na twee derde de fut een beetje uit omwille van onderstaande redenen, het blijft voor mij een rebel without a cause. Nu ik eraan denk, misschien heeft James Dean wel een beetje van Holden afgekeken wat betreft zijn houding. Trouwens, 3.5 * is natuurlijk ook geen slechte score.
0
geplaatst: 11 oktober 2009, 15:27 uur
Wel voor catcher in the rye, maar dat ter zijde. Coulfield is een puber en een extreme idealist, die niet tegen hypocrisie kan, hij is extreem gevoelig, zijn broer is dood die hij heel erg hoog heeft zitten, bovendien wordt hij voor de zoveelste keer van school gesodemietert en wil hij z'n ouders niet kwetsen. Dat lijkt me opzich wel voldoende verklaring voor zijn gedrag. hij is nu eenmaal niet helemaal logisch bezig maar dat komt omdat hij vol in de pubertijd zit en hij ook een klein steekje los heeft zitten, dat is nou juist 't sterke van zijn karakter, dat hij niet tegen onrecht en nepheid kan op het extreme af. Iedereen herkent dat wel maar Holden heeft dat in iets te extreme mate wat ook blijkt uit het laatste hoofdstuk. Het boek gaat dan ook deels erover om te leren om te gaan met een niet perfecte wereld.
0
geplaatst: 14 oktober 2009, 22:27 uur
Er zijn inderdaad wel enkele oorzaken aan te wijzen voor zijn gedrag. Maar dan nog, ik denk dat het inderdaad tekenend is voor de gemiddelde rebellerende adolescent dat er niet per se een oorzaak achter deze afwijkendheid hoeft te schuilen. Deze fase van het leven is uiterst geschikt (en volgens sommige psychologen zelfs nodig) om te experimenteren met de eigen identiteit. De ene jongere trekt hippie kledij aan, de andere distantieert zich van de uniformiteit van de maatschappij en haar mensen. Holden lijkt dit laatste te doen. Door op ieder kleinste detail van het gedrag van zijn omstanders te letten en mensen daar ook op te veroordelen. Ik ben precies een van die mensen die dit boek leest en zich voor een aardig deel in de hoofdpersoon kan terugvinden. Dat heeft de leeservaring wel een stuk prettiger gemaakt voor mij.
0
geplaatst: 27 december 2009, 15:46 uur
Wat een heerlijke negatieveling is die Holden toch. Me zelden zo vermaakt met het zeiken en zeuren van een hoofdpersoon op alles en iedereen.
4 sterren
4 sterren
0
geplaatst: 20 februari 2010, 16:38 uur
Eindelijk deze klassieker eens gelezen en hij beviel me enorm.
Gewoon het cynische relaas van een paar bijzondere dagen in het leven van een non-conformistische en rebelse adolescent, vol raak geleuter en gelul over de meest uiteenlopende dingen des levens, geschreven in een makkelijke, soms baldadige taal, vol ironie en maatschappijkritiek, maar die er altijd vlak op zit. Bij iedere beschrijving die Holden maakt van een soort mensen die hij haat, moest ik toegeven dat hij gelijk had. Dit boek heeft me zeker geraakt. Zeker hoe Caulfield steeds zo vrijuit over meisjes en seks praat. Toen dacht ik: 'Eindelijk eens een schrijver die begrijpt over wat en hoe pubers denken!'
Het taalgebruik, de stijl en de zinsbouw van dit boek had ik niet meteen verwacht van zo'n klassieker die steeds wordt genoemd bij de beste boeken ooit (ik heb hier thuis zelfs een tijdschrift liggen waarin dit met stip het beste boek aller tijden wordt genoemd). Het leest enorm vlot (ik had 'm op een paar uur uit).
Iets op aan te merken? Toch twee puntjes. Eerst en vooral vond ik dat er wat meer verhaal in had gemogen. Sommige stukken zijn compleet verhaallijnloos, bijna akelig Brusselmans-achtig. En ook het overmatige gebruik van en zo (Caulfield eindigt bijna elke zin met en zo of of zo) irriteerde me wat.
Voor de rest niets op aan te merken, een prachtig boek over een compleet onconservatieve puber die uit is op vrijheid en met veel plezier tegen de schenen stampt van kerk en maatschappij. Daar hou ik echt wel van.
Gewoon het cynische relaas van een paar bijzondere dagen in het leven van een non-conformistische en rebelse adolescent, vol raak geleuter en gelul over de meest uiteenlopende dingen des levens, geschreven in een makkelijke, soms baldadige taal, vol ironie en maatschappijkritiek, maar die er altijd vlak op zit. Bij iedere beschrijving die Holden maakt van een soort mensen die hij haat, moest ik toegeven dat hij gelijk had. Dit boek heeft me zeker geraakt. Zeker hoe Caulfield steeds zo vrijuit over meisjes en seks praat. Toen dacht ik: 'Eindelijk eens een schrijver die begrijpt over wat en hoe pubers denken!'
Het taalgebruik, de stijl en de zinsbouw van dit boek had ik niet meteen verwacht van zo'n klassieker die steeds wordt genoemd bij de beste boeken ooit (ik heb hier thuis zelfs een tijdschrift liggen waarin dit met stip het beste boek aller tijden wordt genoemd). Het leest enorm vlot (ik had 'm op een paar uur uit).
Iets op aan te merken? Toch twee puntjes. Eerst en vooral vond ik dat er wat meer verhaal in had gemogen. Sommige stukken zijn compleet verhaallijnloos, bijna akelig Brusselmans-achtig. En ook het overmatige gebruik van en zo (Caulfield eindigt bijna elke zin met en zo of of zo) irriteerde me wat.
Voor de rest niets op aan te merken, een prachtig boek over een compleet onconservatieve puber die uit is op vrijheid en met veel plezier tegen de schenen stampt van kerk en maatschappij. Daar hou ik echt wel van.
0
geplaatst: 8 mei 2010, 07:08 uur
Wat een zeikneus is Holden zeg. ik zit misschien niet meer in de juiste doelgroep, maar dit is echt drie keer niks. 0.5*
0
geplaatst: 8 mei 2010, 16:47 uur
Dionysos schreef:
Wacht maar tot die kleintjes van je wat ouder zijn aegron....
Wacht maar tot die kleintjes van je wat ouder zijn aegron....
Die van mij worden nooit zo
0
geplaatst: 9 mei 2010, 15:34 uur
Dat is wel een zwakke onderbouwing van je beoordeling, aegron. Een antipathiek hoofdpersonage is niet een valide reden voor het uitdelen van een 0,5. Vind het boek zelf ook niet zo geweldig, maar bijvoorbeeld de schrijfstijl is toch bijzonder en werkt wel goed.
0
geplaatst: 9 mei 2010, 22:21 uur
Vind ook dat je je wat laat kennen hier Ik bedoel, niet iedereen moet dit boek geweldig vinden, maar met zo'n gemiddelde en zijn status van toch wel bijna algemeen erkend meesterwerk (of toch minstens een van de sleutelromans van de vorige eeuw) kan je niet zomaar een 0,5 geven zonder wat extra uitleg, een boek is toch ook meer dan een zaak van sympathie of behagen met wat je leest?
0
geplaatst: 10 mei 2010, 09:17 uur
Een boek moet meer zijn dan het jaren 50 equivalent van een weblog van een getroebleerde tiener.
Natuurlijk hoeft een hoofdpersoon niet sympathiek te zijn, maar er moet wel een reden zijn om door te lezen. Als het een schrijver niet lukt om die 'noodzaak' over te brengen op mij als lezer, verdient een boek wat mij betreft de laagste score, aangezien (wat mij betreft) dit de eerste eis van een boek moet zijn.
Vergelijk het met Lolita. Dit boek vond ik ook verre van briljant. Toch slaagt Nabokov erin om je mee te zuigen in het boek en je het uit te laten lezen. En dat weet Salinger niet te bereiken.
En een boek mag best innerlijke beschouwingen bevatten (vergelijk Dostojevski bijvoorbeeld), maar dan graag wel op zo'n manier dat het wat toevoegt.
De stijl van het boek vond ik absoluut niet bijzonder, geef me dan maar een boek met een echt goede interne monoloog (bijvoorbeeld de boek van Faulkner).
Het heeft niets te maken met een behagen met wat je leest, maar met een behagen in wat je leest. Ik wil best moeite voor een boek doen, maar uiteindelijk is mijn score gebaseerd op de 'meerwaarde' die een boek aan mijn leven toevoegt (om het eens even hoogdravend te benoemen ). En dat is bij dit boek nihil. Het boek biedt geen vermaak en het biedt geen inzicht (wat mij betreft) in wat dan ook (hooguit misschien in hoe waardeloos het is om puber te zijn, maar daar hoef ik geen heel boek voor te lezen).
Ik heb het boek op de stapel 'later nog eens proberen' gelegd, dus ik zal het boek nog een keertje proberen, maar ik zie werkelijk niet waarom dit boek zo'n status verdient, afgezien van dat het uiteraard vreselijk cool is om een hoop te vloeken, en een stuk herkenning in de ander te vinden.
Natuurlijk hoeft een hoofdpersoon niet sympathiek te zijn, maar er moet wel een reden zijn om door te lezen. Als het een schrijver niet lukt om die 'noodzaak' over te brengen op mij als lezer, verdient een boek wat mij betreft de laagste score, aangezien (wat mij betreft) dit de eerste eis van een boek moet zijn.
Vergelijk het met Lolita. Dit boek vond ik ook verre van briljant. Toch slaagt Nabokov erin om je mee te zuigen in het boek en je het uit te laten lezen. En dat weet Salinger niet te bereiken.
En een boek mag best innerlijke beschouwingen bevatten (vergelijk Dostojevski bijvoorbeeld), maar dan graag wel op zo'n manier dat het wat toevoegt.
De stijl van het boek vond ik absoluut niet bijzonder, geef me dan maar een boek met een echt goede interne monoloog (bijvoorbeeld de boek van Faulkner).
een boek is toch ook meer dan een zaak van sympathie of behagen met wat je leest
Het heeft niets te maken met een behagen met wat je leest, maar met een behagen in wat je leest. Ik wil best moeite voor een boek doen, maar uiteindelijk is mijn score gebaseerd op de 'meerwaarde' die een boek aan mijn leven toevoegt (om het eens even hoogdravend te benoemen ). En dat is bij dit boek nihil. Het boek biedt geen vermaak en het biedt geen inzicht (wat mij betreft) in wat dan ook (hooguit misschien in hoe waardeloos het is om puber te zijn, maar daar hoef ik geen heel boek voor te lezen).
Ik heb het boek op de stapel 'later nog eens proberen' gelegd, dus ik zal het boek nog een keertje proberen, maar ik zie werkelijk niet waarom dit boek zo'n status verdient, afgezien van dat het uiteraard vreselijk cool is om een hoop te vloeken, en een stuk herkenning in de ander te vinden.
0
geplaatst: 10 mei 2010, 19:58 uur
Ben ik het uiteraard niet mee eens (om eens een mooie dooddoener te placeren), maar in ieder bedankt geval voor je snelle reactie!
0
ruben
geplaatst: 3 juni 2010, 23:37 uur
Op school heb ik een hekel aan de Engels lessen behalve als we literatuur behandelen. Helaas hebben we het door tijdgebrek het er een beetje doorheengejast, maar heeft m'n Engels docente deze (alsnog) uitgeleend. Erg enthousiast begon ik eraan, want het begin vond ik erg sterk. Het sprak me allemaal wel aan, over de puberteit met de bijkomende problemen, maar sjongejonge wat was het een vermoeiend boek. Het hele boek door blijft hij zeuren over van alles en nog wat, er komt geen einde aan. Natuurlijk is het de bedoeling om een portret te schetsen van een problemenpuber, maar het was echt vervelend. De onderwerpen die aangesneden worden deden me dan ook helemaal niets doordat het hoofdpersoon niet alleen zeer onsympathiek was maar ook zeer oninteressant. Het taalgebruik is misschien nog wel het vervelendste; stilistisch is het zo interessant als een hondendrol. Holden zou toch zo goed in Engels zijn? Laat dat dan alsjeblieft merken in het boek. Na 200 pagina's van talloze boys en phoneys was ik behoorlijk moe. Tegen het einde kreeg het boek mijn aandacht weer terug, wanneer hij zijn zusje Phoebe spreekt. Die familiebanden vond ik wel weer sterk beschreven. Ook goed dat er werd laten zien dat van alle wilde plannen uiteindelijk niets terecht komt; hij gaat gewoon weer bij z'n ouders wonen, en weer naar een andere school. Toch kan ik er niet omheen; Overgewaardeerd. It really is.
0
geplaatst: 18 december 2010, 22:11 uur
Ik heb dit boek in het Nederlands besteld, maar achteraf heb ik hier spijt van. Ik had hem eigenlijk liever in het Engels gekocht, maar automatisch had ik hem al besteld in het Nederlands. Het boek ligt nog ongeopend in de Bol.com verpakking, dus wat raden jullie me aan? Retourneren en de Engelse bestellen of is de Nederlandse vertaling ook gewoon goed?
0
geplaatst: 22 december 2010, 18:51 uur
Ik vind de vertaling goed, het is alleen niet hetzelfde - Holdens taalgebruik is heel belangrijk in het boek, en ik snap dat mensen het heiligschennis vinden dat je plots Nederlandse platte tussentaal te lezen krijgt in plaats van het originele Engels. Maar het blijft gewoon een goed boek, en ze hebben echt hun best gedaan om er ook in het Nederlands iets van te maken.
0
geplaatst: 25 december 2010, 01:04 uur
Ik heb inmiddels al de Engelse versie besteld en de Nederlandse geretourneerd. Wel had ik al de eerste 3 hoofdstukken van de Nederlandse versie gelezen. Nadat ik de eerste 3 hoofdstukken van de originele versie had gelezen moet ik concluderen dat je dit boek toch echt beter in het Engels kunt lezen (als je de taal goed beheerst).
0
geplaatst: 6 februari 2011, 22:34 uur
Of je gaat Faulkner lezen in het Engels, dat is namelijk nog veel leuker.
0
geplaatst: 22 oktober 2011, 14:50 uur
Ik vond dit boek erg overroepen.
Nochtans sympathiseer ik wel met Holden, en vind ik bijvoorbeeld de fragmenten met zijn zusje enorm ontroerend.
In feite kan ik me heel goed vinden in de opmerkingen van aegron hierboven, al zie ik het iets minder scherp Het boek is me niet intens genoeg, het kan me niet helemaal raken.
Om nummer 61 in de top 250 te staan vind ik het te weinig brengen.
Nochtans sympathiseer ik wel met Holden, en vind ik bijvoorbeeld de fragmenten met zijn zusje enorm ontroerend.
In feite kan ik me heel goed vinden in de opmerkingen van aegron hierboven, al zie ik het iets minder scherp Het boek is me niet intens genoeg, het kan me niet helemaal raken.
Om nummer 61 in de top 250 te staan vind ik het te weinig brengen.
0
geplaatst: 31 mei 2012, 19:54 uur
Vorige maand eindelijk eens gelezen. Ik was sceptisch omdat dit toch al jaren geldt als de meest succesvolle en meest gelezen roman ter wereld. Maar snap het volkomen.
Zeer sterke roman en een geweldig goed uitgewerkt hoofdpersonage in de persoon van Holden Caulfield. Je leeft met hem mee, snapt zijn frustraties en begrijpt zijn onvolwassen gedrag. Holden is immers ook maar een tiener. Wat het geheel des te knapper maakt: het verhaal komt op geen enkel moment gedateerd over. Het taalgebruik hoort natuurlijk bij Amerika uit de jaren 50, maar dit stoort eigenlijk geen enkel moment.
Zeer sterke roman en een geweldig goed uitgewerkt hoofdpersonage in de persoon van Holden Caulfield. Je leeft met hem mee, snapt zijn frustraties en begrijpt zijn onvolwassen gedrag. Holden is immers ook maar een tiener. Wat het geheel des te knapper maakt: het verhaal komt op geen enkel moment gedateerd over. Het taalgebruik hoort natuurlijk bij Amerika uit de jaren 50, maar dit stoort eigenlijk geen enkel moment.
* denotes required fields.