menu

Helter Skelter: The True Story of the Manson Murders - Vincent Bugliosi en Curt Gentry (1974)

Alternatieve titel: Helter Skelter: Het Ware Verhaal van de Manson-moorden

mijn stem
4,33 (15)
15 stemmen

Engels
Waargebeurd

502 pagina's
Eerste druk: W.W. Norton & Company, New York (Verenigde Staten)

Vincent Bugliosi was de openbaar aanklager in de rechtszaak tegen Charles Manson en zijn volgelingen. Hij en Curt Gentry vertellen in dit boek over het ontstaan van de groep rondom Charles Manson, de moorden die de groep pleegde en de ideeën en theorieën die hierachter zaten. Uiteraard bespreken ze ook de manier waarop het Openbaar Ministerie Charles Manson vervolgde en welke beslissingen het OM tijdens de rechtszaak maakte.

zoeken in:
avatar van the Cheshire cat
4,5
Als openbaar aanklager kent Bugliosi de zaak van binnen en buiten en daarom is het boek ongelooflijk gedetailleerd. Charles Manson was erg klein van stuk, hij mat maar zo'n 1.54 meter, bij zijn arrestatie had hij zich weten te verstoppen in een badkamerkastje (!) en Bugliosi vermeldt zelfs de maten van dat kastje. Bij dit stukje moest ik overigens wel even hardop lachen. Wat ik ook wel geestig vond is de naam van een rechercheur: Helder. Gelukkig voor hem is de zaak opgehelderd. Kleine details als een brilletje op tafel in het huis van Tate en Polanski dat niemand kan identificeren tot een achtergelaten pistool op de plaats delict dat iemand van de politie door zijn handen heeft laten gaan waardoor het niet meer op vingerafdrukken kan worden onderzocht. Wat een blunder van de politie! Maar ook dingen die geheel nieuw zijn voor mij, zoals het feit dat Charles Manson korte tijd voor de moorden te gast was in het gastenverblijf van Tate en Polanski en dat Sharon Tate hem daar dus heeft gezien. Toen Manson daar voor de tweede keer voor de deur stond had ze zoiets gezegd als: 'Daar heb je die gekke man weer... ' Maar wat me nog het meest verraste was dat het nog best wel lang duurde voor men bij de politie de link legde tussen de Tate-moorden en de LaBianca-moorden. Haast niet te bevatten! Het verhaal zakt nergens in, het gehele boek blijft de spanning behouden, heel kalmpjes dirigeert Bugliosi het verhaal richting het uiteindelijke proces. Ik was een beetje huiverig dat het daar heel saai zou gaan worden met veel juridische termen, maar juist dat gedeelte vond ik waarachtig nog het boeiendst. Wel worden er betrekkelijk veel namen genoemd, waardoor je af en toe niet meer weet over wie het gaat.

Wat mij al vaker is overkomen: je schrikt midden in de nacht wakker uit een nachtmerrie en badend in het zweet zit je rechtop in je bed en terwijl je geest zich nog in dat schemerige gebied tussen droom en werkelijkheid bevindt, heb je heel even dat akelige gevoel dat er een vreemdeling door je huis sluipt. Gelukkig verdwijnt dat gevoel vrij snel zodra je doorhebt dat het maar een droom was, maar beangstigend is het wel. Sowieso een eng idee dat er iemand je huis binnendringt. Ik probeer me voor te stellen wat de slachtoffers op die fatale nachten van 9 en 10 augustus 1969 hebben moeten doormaken. Je kunt je het haast niet voorstellen. Het moet haast wel zoiets zijn zoals ik hier beschreef, maar dan ongetwijfeld nog véle malen erger. Het heeft in Amerika in ieder geval dingen veranderd en mensen zijn sindsdien niet meer zo naïef om 's nachts hun deur niet op slot te draaien. De zus van Sharon Tate, Debra Tate, die zich altijd fel heeft verzet tegen de mogelijke vrijlating van de moordenaars van haar zus, zei in een interview (met Larry King geloof ik): 'When you are not safe in your own home, it's a terrible thing.'

Dit boek is absoluut geen sensatieboekje. Het verhaal wordt neutraal verteld en ik probeerde me steeds in iedereen te verplaatsen. Ik bleef er vrij rustig onder, tot Nixon ter sprake kwam, toen begon ik me pas op te winden. Charles Manson kreeg gedurende het proces heel veel media-aandacht, hij prijkte zelfs met zijn hoofd op de cover van Life-magazine, waarmee hij bijna een soort van popidool-status verwierf. Nixon dacht zich er ook even mee te bemoeien en nog voor de rechtbank uitspraak gedaan had verklaarde hij Manson in een statement al schuldig, indirect of rechtstreeks, aan 8 moorden. Dit kwam zeker niet voort uit medeleven voor de nabestaanden, maar was puur uit politiek eigenbelang, zo van: kijk eens wat die hippies aanrichten. Manson reageerde met: 'Een man die zelf beschuldigd wordt van het vermoorden van honderdduizenden in Vietnam, beschuldigt mij van acht moorden.' Ook het drugsgebruik onder de Family-leden is een fabeltje dat een heel eigen leven is gaan leiden. Ik zeg niet dat er geen drugs werd gebruikt, zeker niet, maar op het moment dat de moorden werden gepleegd in ieder geval niet, dat is vast komen te staan. Drop acid, not bombs... luidt een oude hippie-leus.

Wat ik wel erg betreurenswaardig vind is dat Bugliosi de doodstraf eiste voor alle vier de verdachten: Manson, Patricia Krenwinkel, Susan Atkins en Leslie van Houten. Dat schoot bij mij in het verkeerde keelgat, maar doet verder geen afbreuk aan het verhaal. De beargumentering van de verdediging hierin vond ik sowieso veel sterker. Verdediger Kanarek beroepte zich op het vijfde gebod en zei tegen de jury: 'Gij zult niet doden." Vervolgens komt Bugliosi aanzetten met iets uit Exodus waarin de doodstraf wordt goedgekeurd. Fitzgerald, de advocaat van Manson, zei op zijn beurt weer dat met het uitvoeren van de doodstraf de acht slachtoffers niet weer tot leven gebracht konden worden. Bugliosi reageerde in zijn slotpleidooi daarop met: 'Als we volgens deze redenering te werk gaan, zou niemand ooit voor enig misdrijf gestraft worden omdat zijn straf het door hem begane strafbare feit niet ongedaan maakt.' Dat vind ik nou zo'n kulberedenering. De moeder van Sharon Tate zei overigens dat geen enkel mens de macht behoorde te hebben een mensenleven te nemen, dat moest aan God worden overgelaten. Gelukkig is de doodstraf in Californië in 1972 afgeschaft.

Manson wilde een oorlog ontketenen tussen zwart en blank, een oorlog die hij Helter Skelter noemde, daar komt het simpel gezegd op neer. Maar hoe hij jonge vrouwen van rond de twintig zover kreeg dat ze voor hem de afschuwelijkste moorden pleegden is nog altijd giswerk. Ook Bugliosi geeft toe dat hij daar geen duidelijk antwoord op heeft. Ik kan me overigens wel goed voorstellen waarom mensen op jonge leeftijd de maatschappij de rug toekeren (of heeft de maatschappij hen de rug toegekeerd?) en zich aansluiten bij een sekte. Manson was een rechtse hippie, een fascist. Er zijn veel overeenkomsten tussen hem en Hitler. Beide waren mislukt als artiest, charismatisch, megalomaan.. een dodelijke combinatie als je het mij vraagt. Ook gebeurden er van allerlei onverklaarbare dingen. Op YouTube staat een filmpje waarop Manson de pers te woord staat, achter hem zie je Susan Atkins staan die synchroon met hem meepraat. Het ziet er best griezelig uit, maar waarschijnlijk heeft ze dat toespraakje al honderd keer eerder gehoord. Of Bugliosi die vertelt dat hij een keer in de rechtszaal had opgemerkt dat zijn horloge stil stond en op datzelfde moment ziet dat Manson hem vanaf de beklaagdenbank een eigenaardige blik toewerpt. Witchy stuff. Manson ging er trouwens prat op dat zijn sterrenbeeld Schorpioen was. En waarom denk ik altijd aan Macbeth als ik die beelden zie van de drie vrouwelijke verdachten die zingend door de rechtbank lopen? Ik ken dat hele verhaal niet. Ben wel van plan het te gaan lezen.

Gast
geplaatst: vandaag om 17:31 uur

geplaatst: vandaag om 17:31 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.