La Morte Heureuse - Albert Camus (1971)

De voorloper van 'L' étranger'.... Het leest vrij vlot weg en bevat
een filosofische ondertoon, maar het blijft ook niet echt bij en is
heel oppervlakkig geschreven.

Voorstudie van De Vreemdeling, met een autobiografisch inslag. Hoewel niet voltooid, op sommige punten inconsistent, niet gemakkelijk leesbaar door de vele noten en de op sommige punten overlap met De Vreemdeling, is het verhaal niet onaardig. Een klassiek Camus verhaal, toch evenals De Eerst Man, eerder voor de liefhebbers en verzamelaars.

Misschien is dit postuum uitgegeven prelude op L'entranger te beschouwelijk en te filosofisch om echt aan te doen als roman en je volledig mee te slepen in 'het lot' van de hoofdpersoon. Met veel omslachtigheden wordt de natuur beschreven, maar dit heeft betreft mijn betrokkenheid met Mersault voor een averechts effect gezorgd. Sommige zinnen mogen er zijn, heus, maar me ermee identificeren lukt slechts zeer incidenteel. Misschien had wat meer dialoog dit werkje goed gedaan. De gesprekken die plaatsvinden, zijn vrijwel uitsluitend existentialistisch, ook dat werkt bevreemdend. Gesprekken waarin je het triviale met het wezenlijke verbindt, kan een veel betere uitwerking hebben.

Desondanks zitten er genoeg stukken in die dusdanig de banale wijsbegeerte overstijgen dat ze je aan het denken zetten. De intrinsieke beweegredenen van het hoofdpersonage gaan je niet in de koude kleren zitten. Vooral hoe de daden van Mersault zich tot moraliteit spreekt Camus zich niet tot nauwelijks over uit, en spoort des te meer aan om eigenhandig tot hoofdbrekens te komen. Blijkbaar heeft Mersault de moord op Zagreus nodig om zich over te geven aan zijn geluk: in hoeverre maakt dit hem een slecht mens? Is het afschudden van scrupules en morele reflectie nodig om je over te geven aan je eigen geluk? De vragen die Camus opwerpt, hebben hiermee op niet mis te verstane wijze validiteit.