Tsjelovek Epochi Vozrozjdenija - Maxim Osipov (2012)

Mijn stem voor dit werk is symbolisch bedoeld aangezien de naar het Nederlands vertaalde verhalenbundel De Wereld Is Niet Stuk Te Krijgen nog andere verhalen bevat zoals hier wordt toegelicht.

Een vriend vertelde me dat hij zich vermaakte met deze verhalen van Osipov waarbij de eenvoudige beschrijvingen van de kleine en minder kleine momenten in het leven van een geweldige vorm van ironie getuigen. Nu was ik al geïntrigeerd door de schitterend uitgekozen titel (marketing 2.0 me dunkt) die de hele sfeer die doorheen de verhalen loopt nagenoeg perfect weergeeft. Toen ik daarbovenop ook nog eens een passage doorgestuurd kreeg was er eigenlijk geen ontkomen meer aan: dit moest ik eens kans geven. Toevallig zou ik dan op een mooie zomerse julidag van 2021 waarop ik met diezelfde vriend afsprak dit boek in een winkel zien liggen nadat ik het voorheen maar niet kon vinden. Intussen heb ik zelfs al twee andere vrienden met een exemplaar opgescheept in de hoop dat het ze even veel leesvreugde zal bezorgen. Waarom? Al is het maar als een vorm van indirecte steun voor deze Osipov

Heb ik er dan bijna een jaar over gedaan om dit uit te krijgen? Ja en nee. De hoop was dat dit het pendelen met de trein gedurende de koude coronawinterdagen aangenamer zou maken - wat droge humor alvorens een werkdag kan nooit kwaad toch? Maar nadat ik besefte dat het boek eveneens als een trein leest liet ik het bewust wat links liggen. Soms wil je naar sommige zaken kunnen uitkijken; zoals 'Mijn Stad Eeuwigheid' over een stad genaamd Eeuwigheid die wordt opgedoekt (hoe verzin je het...). Verhalen als 'De Renaissanceman' met de schitterende figuur 'baksteen' - het is maar hoe je in het leven soms een bijnaam aangenaaid krijgt door collega's zeker? - en 'Steen, Papier, Schaar' over de relatieve waarde van kunst of 'De Poolse Vriend' over de schrik dat sommige dingen te mooi zouden kunnen zijn om waar te zijn blijven echter nazinderen tijdens zo'n werkdag (of eigenlijk nog steeds). De verhalen zijn niet spectaculair, maar weten telkens door de warme toon eveneens een snaar van zelfherkenning te raken.


En toch gaat het misschien nog ietsje verder dan dat. Osipov plaatst eigenlijk de volledige Russische maatschappij voor de spiegel, maar laat daarbij zichzelf niet buiten beschouwing: zo is de arts hier en daar een belangrijk figuur binnen het verhaal. Elk van de personages probeert op zijn of haar manier een greep te krijgen op de samenleving. Een ding staat echter vast: de wereld is niet stuk te krijgen, wat er ook gebeurt. Zo zit hij in elkaar. Hoe zou het ook anders kunnen? Voor vele personages is echter Rusland de wereld en dat is waar het schoentje soms wringt lijkt Osipov te willen laten doorschemeren. Al valt die velen ook weinig kwalijk te nemen.

Hoe zou het nu met Osipov zijn is de vraag die ik me stel. Ongetwijfeld dat de beste man ook over de huidige situatie interessante beschrijvingen zou kunnen maken. Het is maar te hopen dat er binnenkort nog een vertaling uitkomt van ander materiaal want hier heb ik nu eens echt van genoten tijdens die treinritten...

Jonge vrouwen verkopen zich aan duistere oligarchen in de hoop op een beter leven - NRC €

Waarom staat er achter de titel "corpus #154"?
Als ik het Google krijg je deze pagina van bm als eerste hit.

Het boek is nummer 154 uit de Corpus-reeks van de Russische uitgever.
Dat 'Corpus' (in Latijnse tekens) op de omslag van het boek geeft dus de serienaam weer.

Osipovs beeld van het hedendaagse Rusland is enerzijds schokkend, maar ook grappig. Zijn Rusland is er een van cynisme en hebzucht, waarin geen enkel menselijke waardigheid nog iets betekent. Anderzijds tekent hij het met een soort van vage humor en realisme, dat ook bij oude Russische schrijvers al voorkwam, zoals bij Tsjechov en Gontsjarov. Na een tijd ging het mij wel tegensteken en vermoeien.